Game of the Year 2020 volgens Amador

Het blijft toch een fenomeen in december waar ik stiekem wel gek op ben, eindejaarlijstjes. Dit dumpster fire van een jaar is bijna voorbij en door al het binnen zitten heb ik in 2020 misschien wel de meeste uren aan gamen besteed ooit. Aangezien mijn geld en tijd niet werd besteed in de kroeg of op een festivalterrein, heb ik ontiegelijk veel games gespeeld dit jaar en ben ik trotse eigenaar van een PlayStation 5 geworden.

Naast de release van de PlayStation 5 en Xbox Series X/S is er op het gebied van games ook veel gebeurd. Wat dacht je van de overname van Bethesda door Microsoft, het vertrek van BioWare veteranen en natuurlijk The Game Awards die zo’n beetje alle awards aan de verkeerde heeft gegeven. Dat laatste gaan we nu even goed doen met mijn top 5 lijstje van 2020.

Ondanks dat ik heel veel tijd heb gehad, heb ik natuurlijk niet alles kunnen spelen en er ontbreken dan ook wat kandidaten die bij mij waarschijnlijk in de smaak zouden vallen zoals bijvoorbeeld Hades, Spider-Man: Miles Morales en Star Wars Squadrons. Dat gezegd hebbende, het is tijd voor de verrassingen, de vele tegenvallers en natuurlijk de échte Game of the Year. Let’s go!

#5 – Immortals: Fenyx Rising

Het is voor mij onbegrijpelijk waarom Ubisoft niet meer marketingcenten in deze game heeft gestopt, want Immortals: Fenyx Rising (voorheen Gods & Monsters) is oprecht de beste Ubisoft-game in jaren en sowieso de beste in 2020. Begin deze maand is deze game stilletjes uitgebracht en ik heb me zo kostelijk vermaakt met deze grappige versie van de Griekse Mythologie. Al moet je eerlijk gezegd wel goed tegen een hoge dosis dad jokes en flauwe humor kunnen, vooral in de gesprekken tussen Zues en Prometheus. Volgens velen is deze titel een kopie van Breath of the Wild, die overrated Zelda-game van drie jaar geleden, maar daar doe je deze game echt mee tekort.

Ubisoft heeft inderdaad elementen geleend uit andere games en Immortals: Fenyx Rising doet verder geen hele verrassende dingen. Maar wat het wilt doen, doet het gewoon heel erg goed. De combat is ontzettend responsief, exploratie van The Golden Isle verveelt nooit want er is zoveel te zien, progressie voelt goed gebalanceerd, en het verhaal is nog verrassend leuk ook. En misschien nog het meest bijzondere is dat de game technisch perfect is en dus echt af is (CD Projekt RED ik kijk naar jou). Maar wat deze Ubisoft-game onderscheidt van alle andere meuk die de Franse uitgever heeft uitgebracht, is dat het niet over gecompliceerd lang is. Na zo’n vijfendertig uur heb je het prachtige eiland helemaal gezien, is het verhaal wat ze wilden vertellen verteld en heb ik mijn controller met een grote glimlach op tafel gelegd.

#4 – Demon’s Souls

Er was geen twijfel over mogelijk welke game als eerste gespeeld zou worden op mijn nieuwe PlayStation 5, want als enorme fan van From Software is de keuze vrij makkelijk. De remake van Demon’s Souls door Bluepoint Games is glorieus en laat zien wat er nu al mogelijk is met de PlayStation 5. Bluepoint heeft natuurlijk al een goede staat van dienst met de geweldige Shadow of the Colossus remake uit 2018 en Demon’s Souls is met hetzelfde respect en precisie herbouwt. Wat was het fijn om terug in Boletaria te zijn.

Ergens merk je dat Demon’s Souls het prille begin was van de ontzettend populaire Soulsborne-games, want de combat is vrij simpel en misschien zelfs wat houterig. Maar het werkte wel vlekkeloos. Je geduld en tactiek wordt op de proef gesteld in elk van de vijf werelden waar je in kan verdwalen. En mocht je het even moeilijk hebben, dan is de Nexus een vreedzame plek om jezelf weer even op te peppen en bij elkaar te rapen. Maar de grootste reden dat Demon’s Souls in mijn lijstje staat is vooral de grafische pracht. Het heeft vaker dan eens mijn mond doen open vallen, met als epische climax het gevecht tegen Storm King. Demon’s Souls is voor mij een stukje nostalgie, maar het zou voor iedereen de eerste game op zijn PlayStation 5 moeten zijn. Umbasa!

#3 – Doom Eternal

Dat deze game in mijn Game of the Year-lijstje zou staan was eigenlijk al een zekerheidje op het moment dat deze titel werd aangekondigd een aantal jaren terug. Doom uit 2016 was in mijn ogen al een meesterwerkje en met Doom Eternal gooit iD Software er nog tien scheppen bovenop. De heavy metal soundtrack van Mick Gordon (helaas voor het laatst) is weer fenomenaal, er is zowaar een behoorlijk tof verhaal en er is tot op heden geen enkele shooter die beter speelt dan Doom Eternal. Het is een bloederige dans des doods als jij met je vele wapens en krachten door hordes demonen scheurt.

Het is ook fijn om te zien dat het genre van singleplayer shooters nog een teken van leven geeft. Alles is tegenwoordig een battle royale of een meerjarige game as a service, multiplayer project waarvan je maar moet hopen dat je game uiteindelijk af is na enkele jaren smeken (ik kijk naar jou Bungie). Doom Eternal geeft je een 20-urige game die vlekkeloos draait, waarvan je haren van overeind staan, je adrenaline uit je oren komt en je begint te schuimbekken bij het horen van de eerste gitaarakkoorden. Een schaamteloze videogame, zonder politiek geneuzel, blad voor de mond of rekening houdend met special snowflakes die beledigd zijn bij elke scheet. Een grote middelvinger naar alles en iedereen en ik hou er ontzettend van.

#2 – Ori and the Will of the Wisps

Mijn liefde voor Ori and the Blind Forest is groot. Als in, één van mijn favoriete games uit het vorige decennium groot. En als je het mij vraagt waren de Ori-games de enige goede reden om een Xbox One/Xbox Series X in huis te halen. Tot ze uitkwamen op de Nintendo Switch. Ori and the Will of the Wisps tikt misschien net niet het niveau aan van zijn voorganger, maar het heeft me begin dit jaar meerdere keren tot tranen toe geroerd.

En het blijft zonde dat dit soort kleine pareltjes, bijna nooit in de spotlight staan bij een groot publiek. Games moeten voor veel mensen groots, bombastisch en extreem lang zijn, maar de Ori-franchise bewijst dat dit niet hoeft. Het klinkt misschien als een enorm cliché maar ontwikkelaar Moon Studio stopt heel veel liefde en aandacht in Ori. De vormgeving en design zijn het beste in de industrie, de soundtrack is magisch en de gameplay is uitdagend en gewoon heel erg leuk.

Maar dat een platformer met wat fantasiewezentjes zo’n emotionele impact kunnen hebben met een verhaal over verlies, vriendschap en de donkere kanten van het leven, dat is zo bijzonder. Er wordt flink met je emoties aan de haal gegaan. Tranen worden afgewisseld met een glimlach van oor tot oor en de game sluit af met een ontzettend emotionele eindscene waarin net genoeg ruimte wordt opengelaten voor een derde deel. Microsoft en Moon Studios, alsjeblieft, ik wil meer.

#1 – Ghost of Tsushima

Ergens vraag ik me af waar Sony al zijn talent vandaan haalt, want in het PlayStation 4-tijdperk lijkt ieder jaar weer een nieuwe studio uit de schaduw te stappen met een knaller van een game. Waar Naughty Dog al eerder begon met Uncharted en The Last of Us (en het nu helemaal kwijt is), volgen daar ineens Guerrilla Games met Horizon Zero Dawn, Santa Monica met God of War, Insomniac met Spider-Man en Ratchet & Clank en dit jaar laat Sucker Punch zich zien met Ghost of Tsushima. En mijn hemel wat heeft deze game me weggeblazen.

En toegegeven, deze game doet niet heel erg veel nieuwe dingen. Maar alles wat het wel doet, is extreem goed. Vooral het audiovisuele, is na God of War het beste wat Sony Interactive Entertainment ooit heeft uitgegeven. Er zijn zoveel hoogtepunten. De cutscene na de proloog, waarin je het logo van de game ziet verschijnen, terwijl je met je paard door het hoge gras rijdt, is cinematografisch perfect en het zorgde voor meters dikke kippenvel. En hetzelfde geldt voor de laatste missie met je oom. Het verhaal is wat cliché maar erg meeslepend en bijna alle personages waren voor mij speciaal en geloofwaardig.

Ook het vechtsysteem is van grote klasse. Het fuseren van de verschillende vechtstijlen van een eervolle samoerai en de vieze trucjes van de Ghost, zorgt voor een diverse manier van vechten. Nadat ik de platinum trophy behaalde, ben ik nog ruim een uur bezig geweest willekeurige groepen aan te vallen. Het vechten verveelt gewoon niet.

En een paar maanden later wordt de game nóg beter door de toevoeging van multiplayer; Ghost of Tsushima: Legends. Hier worden die mythische kanten van het oude Japan ontdekt in epische multiplayer missies. Ik wist niet dat ik het nodig had, totdat ik met een vriend een strak gecoördineerde aanval op een vijandelijk kamp uitvoerde. Ghost of Tsushima is zonder enkele twijfel de beste exclusieve PlayStation 4-game van 2020 en in mijn ogen de enige terechte Game of the Year.

Verrassing – Animal Crossing: New Horizons

Een van de grootste franchises van Nintendo als verrassing van het jaar? Laat mij het uitleggen. Normaliter heb ik een hekel aan dit soort games. Bouw je eigen eiland, pretpark, dierentuin, sekskelder, etc. I don’t care. Het is in mijn ogen de meeste stomme vorm van tijdverspilling en ik heb er gewoon niet het geduld voor. En Animal Crossing: New Horizons is kwalitatief ook helemaal geen goede game en heeft veel te veel bullshit om puur je tijd te verspillen. Veel te lange dialogen met personages waar je dagelijks moet zijn om iets simpels te doen, de laadtijden zijn idioot, andere eilanden bezoeken is omslachtig en handelingen als kleren kopen duren onnodig lang doordat je spullen één voor één moet aanschaffen door wederom een heel dialoog weg te drukken.

En toch heb ik letterlijk honderden uren in Animal Crossing: New Horizons gestopt. Ik heb emotionele banden opgebouwd op een afgelegen eiland met hamsters, pinguins, kippen en mijn favoriete knorrige krokodil Del. We hebben samen gevist, verjaardagen gevierd en liedjes gezongen op het grote plein. En dat terwijl iedereen op het eiland extreme schulden heeft door een gierige wasbeer. Samen met mijn vriendin heb ik heftige discussies gehad over waar ik mijn Godzilla-standbeeld mocht neerzetten, welke kleur het leukste was voor mijn huis en welke bewoner we van het eiland moesten schoppen.

Het is echt pure tijdsverspilling, maar in zo’n gek jaar als 2020 waarin menselijk contact schaars is en je veel tijd over hebt terwijl je thuis zit, kwam Animal Crossing: New Horizons uit, op precies het goede moment. En het heeft me echt door dit kutjaar geholpen, ondanks alle gebreken die de game heeft en ondanks dat Animal Crossing alles behalve mijn genre is. Ik kon altijd ontsnappen naar een prachtig eiland om rond te hangen met mijn nieuwe digitale vriendjes en de wereld om me heen bestond eventjes niet meer.

Veel tegenvallers

Over het algemeen is 2020 een enorm baggerjaar en ook de gameindustie is niet bespaard gebleven. Ik zou zelfs een complete top 10 kunnen maken over games die mij vreselijk hebben teleurgesteld, maar ik geef de spotlight even aan drie titels waar ik veel meer van verwachtte.

Cyberpunk 2077

Over Cyberpunk 2077 kunnen we kort zijn, daar is in de hele maand december al meer dan genoeg over gezegd. CD Projekt RED is in een klap zijn hele reputatie kwijt door een kapot product op te markt te brengen. Wetende dat het kapot was en het ook nog actief probeerde te verhullen totdat de meeste reviews al online stonden en de game al in de winkel lag. Ook ontbreken er beloofde features en is het duidelijk dat Cyberpunk 2077 nog minstens 1 a 2 jaar nodig had. CD Projekt RED moet flink op de blaren zitten door massale refunds, het verdwijnen van Cyberpunk uit de PlayStation Store, duikelende aandelen en rechtszaken van gedupeerde investeerders. How the mighty has fallen.

Final Fantasy 7 Remake

Deze remake heeft me na het spelen ontzettend in dubio achtergelaten en vooral de negatieve gedachten overheersen. Ondanks dat Final Fantasy 7 Remake ook veel goed doet. De beste cast uit de complete Final Fantasy-franchise ziet er verbluffend mooi uit, ik ben letterlijk verliefd op Aerith en Sephiroth is echt een beeldschone klootzak. De vernieuwde soundtrack is magisch, het nieuwe vechtsysteem is een goede upgrade voor het moderne grote publiek (al ben ik zelf geen fan ervan) en vooral de graphics in de cutscenes zijn waardig voor een nieuwe animatiefilm.

Maar als groot fan van het origineel voel ik me toch verraden door Square Enix. En deze slechte vibes begonnen al op het moment dat bekend werd gemaakt dat de remake van Final Fantasy 7, episodisch gaat worden en tot op de dag van vandaag weten we niet hoeveel delen we kunnen verwachten. Maar vooral het verhaal is een klap in het gezicht. Doordat Final Fantasy 7 Remake slechts de eerste vier uur van het originele verhaal behandeld in Midgar, wordt er zoveel filler en irritante personages, toegevoegd om een game te maken die ongeveer 30 uur duurt.

Technisch en – buiten de cutscenes en hoofdpersonages om – grafisch is de game ook niet best met ontbrekende textures en lelijke vista’s. Maar het meest beledigende is het gesleutel aan zo’n goed origineel verhaal. Er wordt een strontlading aan Kingdom Hearts-bagger in mijn Final Fantasy-game gestort, met gekke tijdspoken en verschillende dimensies. En met een einde die impliceert dat het originele verhaal uit het raam wordt gegooid, mogen ze de overige delen van de remake in een plek stoppen waar de zon niet schijnt.

The Last of Us Part 2

Ik heb er geen woorden voor hoe boos ik ben geweest over deze game en dan ben ik nog niet eens zo’n groot fan van het eerste deel. The Last of Us had wat magisch en dat was de band tussen Joel en Ellie en de vele toffe andere personages die je tekenkwam op je gevaarlijke reis. De hoofdreden om deze game te spelen was te zien hoe het verhaal van het duo eindigde, want laten we eerlijk zijn, de gameplay is niet heel bijzonder. Het schieten was stroperig, de AI van vijanden was niet heel erg slim en leveldesign was wel erg simpel.

Stel je dan nu voor dat je nu een veel mooiere versie van The Last of Us speelt, zonder die speciale band tussen Ellie en Joel en zonder enige vorm van vernieuwing of verbetering van de gameplay. Tel daar ook nog eens nieuwe personages bij op die bijna allemaal vreselijk zijn en je hebt The Last of Us Part 2. Het is onbegrijpelijk hoe slecht het verhaal van deze game wordt verteld. En dan heb ik het echt over de manier waarop het wordt verteld, nog niet zo zeer waar het verhaal naartoe gaat. Er zitten plotgaten in, oude personages doen echt enorme domme dingen die ze nooit zouden doen, de nieuwe personages worden niet goed uitgediept en het einde is echt een schande. En de zombie Apocalyps? Die wordt massaal genegeerd terwijl daar nog zoveel mee gedaan kan worden.

Je wordt constant uit het simpele verhaal over wraak getrokken door werkelijk idiote momenten. Waarom gaat er een hoogzwangere vrouw mee op een gevaarlijke patrouille? Waarom wordt het nieuwe hoofdpersonage uit het niets letterlijk van achter genomen in één van de meest rare seksscènes ooit? Waarom gedragen Joel en Tommy zich als naïeve idioten, terwijl ze al heel veel jaren overleven in een genadeloze en gevaarlijke wereld, waarin niemand te vertrouwen is? Waarom moest er op zo’n geforceerde manier conflict ontstaan tussen Ellie en Joel? En waarom laten gezworen vijanden elkaar constant in leven, terwijl ze meerdere keren elkaar konden doden en dat de hele game ook al wilden doen?

Als je alle ruim tien uur aan cutscenes achterelkaar bekijkt, dan valt je mond steeds meer open van verbazing. The Last of Us Part 2 is zo zeldzaam slecht geschreven, dat je echt afvraagt wat er in hemelsnaam is gebeurd bij Naughty Dog. En ik wil echt bijna mijn complottheorie-aluminiumhoedje opzetten, want hoe is het mogelijk dat deze matige game zo goed is beoordeeld door zo’n groot gedeelte van de pers en het zelfs Game of the Year weet te winnen, terwijl er zoveel geluiden zijn van extreme verdeeldheid over Part 2. Al waren er wel goede momenten in deze titel. Weet je welke? De flashbacks met, je raadt het al, Joel en Ellie op avontuur. Die goeie oude tijd…

Dat was het laatste beetje gal wat er nog even uit moest dit jaar. Hopelijk hoef ik in 2021 minder boos te worden en hoef ik het niet eens over tegenvallers te hebben! Ik wens jullie allemaal een hele goede jaarwisseling en blijf gezond!