Review: The Last of Us

Soms, heel soms, krijg je een game in handen waarvan je meteen weet: dit is puur goud. Al vanaf de eerste minuut is duidelijk dat je te maken hebt met een pareltje, een spel dat je niet snel zult vergeten. Je laat je meeslepen door het fantastische verhaal, leeft mee met de verschillende personages, je vergaapt je aan de prachtige omgevingen en voelt je geprikkeld door de fantastische gameplay. Je kan niet meer stoppen met spelen en je realiseert je dat dit een waardige kandidaat is voor de Game of the Year-verkiezingen en dat het misschien zelfs wel één van de beste games van de huidige generatie is. The Last of Us is zo’n game.

Survival of the fittest

Natuurlijk realiseer ik me dat “één van de beste games van de huidige generatie” een gewaagde uitspraak is. Maar de uitspraak is terecht. Naughty Dog heeft de spelwereld en de personages van The Last of Us namelijk op een zeldzaam goede manier tot leven gebracht en een game afgeleverd die niet alleen oogverblindend mooi, maar ook ontzettend vermakelijk is.

The Last of Us vertelt het verhaal van Joel en Ellie, een oude man en een veertienjarig meisje die door een onvoorziene loop van omstandigheden tot elkaar veroordeeld zijn in een wereld die getroffen is door een fatale virusuitbraak. Deze uitbraak heeft ervoor gezorgd dat een groot deel van de bevolking stierf (als ze geluk hadden) of muteerde tot vreselijke wezens (als ze minder geluk hadden). Joel is een pessimist. Hij heeft de apocalyps meegemaakt, weet hoe de wereld er daarvoor uitzag en verlangt elke minuut van zijn leven terug naar die tijd. Ellie daarentegen is opgegroeid in een wereld vol wanhoop, dood en verderf. Ze is dan ook geen typische veertienjarige: ze scheldt als een zeerover, kan goed overweg met wapens en het leven in een post-apocalyptische wereld is voor haar doodnormaal geworden. Joel en Ellie zijn dus elkaars tegenpolen. Ze vormen een soort yin en yang, ze houden elkaar in balans. Zo groeit er langzamerhand een band tussen de twee. Een band die niet in woorden te beschrijven is.

Deze band tussen Joel en Ellie vormt de rode draad in The Last of Us. Samen moeten zij zien te overleven in een post-apocalyptische, door mutanten overspoelde wereld. Een wereld die overigens geen enkel teken van beschaving meer vertoont. Want wat gebeurt er wanneer je alles van een mens afneemt? Zijn vrouw, zijn kinderen, zijn eten en zijn bezit? Die vraag staat centraal is The Last of Us. We maken kennis met de grimmige kant van de mensheid en een wereld waarin Darwins motto “survival of the fittest” centraal staat. Nog nooit eerder werd een dergelijke wereld zo sfeervol en prachtig, maar tegelijkertijd ook angstaanjagend en huiveringwekkend, in beeld gebracht.

Primitief knutselen

De wereld waarin Joel en Ellie leven, wordt gekenmerkt door tekorten. Mensen vechten niet alleen om eten, maar ook om zaken als auto-onderdelen en munitie. Dat betekent dat je nooit zwaarbewapend rond zult lopen. Kogels zijn schaars en dus moet je altijd goed nadenken hoe je een situatie gaat aanpakken. The Last of Us draait dan ook grotendeels om keuzes maken. Zie je een groep nietsvermoedende vijanden staan? Dan heb je een groot scala aan mogelijkheden. Je zou ervoor kunnen kiezen om de arme zielen te bekogelen met molotovcocktails en je wapens op ze te legen, maar dan loop je de kans dat je later in geval van nood – wanneer je echt wapens nodig hebt – jezelf in een lastig parket brengt. Bovendien kan de herrie andere vijanden aantrekken en dat is wel het laatste waar je op zit te wachten. Het andere alternatief, de confrontatie vermijden en stilletjes naar de uitgang sluipen, is weliswaar het gemakkelijkst, maar ook dit heeft zo zijn nadelen. Jouw vijanden dragen namelijk vaak waardevolle spullen met zich mee en die loop je dan mis. De gulden middenweg (je vijanden stilletjes, één voor één uitschakelen en hun bezittingen meenemen) lijkt vaak het best, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

In een wereld waar alles schaars is, zul je het moeten stellen met de dingen die je hebt en vindt. Het is belangrijk dat je creatief bent en daarom speelt het craften van items een grote rol in The Last of Us. Ook hierbij staat het maken van keuzes weer centraal. Vind je een doek en een fles alcohol? Dan kun je hiervan een EHBO-doos maken, maar het is ook mogelijk om deze twee items om te toveren tot een molotovcocktail. Op zo’n moment moet je je afvragen: wat denk ik straks nodig te hebben in het heetst van de strijd? Je bent constant verplicht om keuzes te maken voor de toekomst en dat is zeer lastig, zeker aangezien die toekomst aan een zijden draadje hangt.

Niet voor iedereen

Toch is The Last of Us niet voor iedereen weggelegd. Mensen die het logo van Naughty Dog op de hoes zien staan en een Uncharted-achtige (lees: actievolle) ervaring verwachten, zullen bijvoorbeeld van een koude kermis thuiskomen. Want al kent The Last of Us wel degelijk actiegerichte momenten, het grootste deel van de tijd ben je bezig met het verkennen van de omgeving of je bent vijanden één voor één stilletjes aan het omleggen. Met ratelende geweren ergens binnenlopen is niet verstandig, zeker niet omdat je naast beperkte ammunitie ook een levensbalk hebt. Inderdaad: je kunt dus niet à la Uncharted even schuilen achter cover wanneer je beschoten bent, om vervolgens automatisch weer te herstellen. Je zult echt op zoek moeten naar EHBO-pakketjes en dat maakt de game extra spannend, aangezien je de effecten van elke kogel of klap ook op de lange termijn nog zal voelen. The Last of Us is dan ook een survival-game pur sang: nadat je een groep vijanden hebt verslagen, is het zaak om de volledige omgeving af te struinen naar dingen die mogelijk van pas komen. Heb je daar het geduld niet voor, blijf dan bij The Last of Us uit de buurt.

Ook mensen die weinig geven om verhalen in games en de tussenfilmpjes altijd doorklikken, kunnen beter niet beginnen aan The Last of Us. Want hoewel de gameplay op zich zeer interessant is, schittert deze titel vooral vanwege zijn fantastische verhaal. Het langzaam ontrafelende geheim van Ellie, de mysterieuze geschiedenis van Joel, het indrukwekkende verhaal achter de virusuitbraak… Ik geniet er met volle teugen van, maar als verhalende games niet aan jou besteed zijn, haal je vast je schouders op.

Mensen die op zoek zijn naar een toffe multiplayer-ervaring, kan ik helaas nog geen advies geven. Toen ik de game speelde waren de servers namelijk nog niet online, dus ik heb geen kans gehad om met de multiplayer aan de slag te gaan. Wat ik tot nu toe heb gezien is wel al zeer veelbelovend, maar een definitief eindoordeel kan ik uiteraard pas geven wanneer ik uitgebreid met de multiplayer heb mogen stoeien. Houd GamersNET de komende tijd dus in de gaten.

Ongeloofwaardig

Zijn er dan helemaal geen minpunten te noemen? Natuurlijk wel: zelfs de knapste vrouw ter aarde heeft immers kleine schoonheidsgebreken. In The Last of Us is het met name de AI van jouw partners die soms irritant is. Zo komt het regelmatig voor dat ze pal voor vijanden langslopen of hardop tegen je beginnen te praten terwijl er een mutant naast je staat. Het is logisch dat je vijanden dit niet opmerken (anders zou jij slachtoffer worden van de slechte AI), maar het doet wel een beetje af aan de geloofwaardigheid van de game. Toch is dit slechts een klein smet op het blazoen dat te verwaarlozen valt wanneer je het opweegt tegen al het moois dat The Last of Us weet te bieden.

Conclusie

Naughty Dog heeft zichzelf met The Last of Us weer overtroffen. Dit is survivallen in zijn ultieme vorm en de mix tussen tenenkrommend spannende sluipmomenten en adrenalinepompende actiescènes is perfect. Het is bovendien prachtig om te zien hoe zich langzaam een band vormt tussen Joel en Ellie, terwijl zij proberen te overleven in de meest sfeervolle post-apocalyptische wereld die de game-industrie ooit heeft gekend. The Last of Us is nu al een waardig Game of the Year-kandidaat en misschien zelfs wel één van de beste games van deze generatie. Een puur meesterwerk dat je niet mag missen.