Game of the Year 2019 volgens Tom

Het was een tussenjaar voor de game-industrie, net zo goed dat het er een voor mij persoonlijk bleek. Terwijl uitgevers wispelturig nog wat succes proberen te boeken op de huidige platformen (onderwijl voorbereidingen op de volgende generatie getroffen worden), vond ik mezelf ook ineens tussen projecten. ’t Was nog even spannend, maar soms is het niet anders.

In alle chaos en nieuwe drukte was er lang niet altijd de ruimte om de titels op te pakken waar ik anders naar vooruit keek; en dat was toch nog aardig wat. Want ja, tussenjaar of niet, uiteindelijk had 2019 nog flink wat moois te bieden. Zo moet ik nog altijd de tijd vinden om games als Control en Death Stranding (beide best “mijn dingetje”) te ontdekken, en zodoende ga ik wéér een nieuw jaar in met wat kersverse backlog-bagage.

Desalniettemin kende het afgelopen jaar alsnog vele nachten — onverantwoordelijk als ze zijn — waarin de games gevierd mochten worden. Nog één missie, het állerlaatste potje, nog even dit visje dan; die vreselijke verzetjes. Dit zijn de games die mijn jaar nét dat beetje lekkerder maakten, al was het vaak ten koste van de eerstvolgende ochtendglorie…

#5 Tom Clancy’s The Division 2

Eigenlijk speelde dit vervolg het allemaal iets te safe, maar het eindresultaat mocht er wezen. Tom Clancy’s The Division 2 borduurde naadloos voort op wat het origineel drie jaar daarvoor al neerzette. Lees: veel meer strategisch schietwerk, nu ook in een meer gedeelde wereld. Die verbeterde formule was al snel goed voor vele avonden aan non-stop vuurgevechten en zalige statistiekjes.

Afgeladen met kogelsponzen of niet, de straten van Washington schoonvegen had een zekere verslavingsfactor. Misschien waren het de wapens, onderdelen en cosmetics die de stad rijkelijk liet regenen, wellicht waren het de kleurrijke nummers die uit mijn doelwitten spuiden; ik was er in ieder geval een goed aantal weken zoet mee.

En toch, ook voor een tweede maal bleek het verhaal niet dikker dan karton, terwijl de miljoenen menuutjes wel weer verstevigd mochten worden met (te) veel verschillende valuta. Hoe service-gericht Massive Entertainment dit vervolg ook op heeft gebouwd, de game hield zijn momentum voor mij niet vast over verloop van het jaar. Vandaar, een schappelijke binnenkomer én gezonde hoop op een derde Division, die weer echt iets nieuws aandurft.

#4 Untitled Goose Game

Honk! Untitled Goose Game was dit jaar zonder twijfel hét schattige verzetje voor velen. Wat voor ontwikkelstudio House House ooit begon als een soort shitpost op Slack, groeide uit tot een heilzame internetsensatie. De gans, beter bekend als “de eikel der natuur”, was plots het favoriete kindje van je lokale meme-groep.

Fantastisch nieuws voor de PR-afdeling van watervogels natuurlijk, maar vooral een lekker avontuurtje voor de geniepige gamer. Untitled Goose Game bleek een briljante aaneenschakeling van allerlei aandoenlijk ondeugd. Als een speelbaar prentenboekje voor (volwassen) kinderen, waarin ze aangeleerd wordt wat precies de essentie van het ultieme kwaad is — én hoe je erin slaagt.

Untitled Goose Game neemt zichzelf vanzelfsprekend niet te serieus. Beter ook, maar toch slaagt de gans erin een bepaalde gewichtigheid met zich mee te nemen. De verschrikking van een compleet dorp worden, voelt ergens toch beter dan het zou moeten doen. Maar ja, soms is het ook gewoon goed om zonder reden slecht te zijn. Soms is gans zijn nu eenmaal fijn.

#3 Sea of Thieves

Ja, ik weet het: hij stond er vorig jaar ook al in. En inderdaad: hij is officieel niet dit jaar verschenen. Maar, hear me out. Niet alle games verschijnen één keer, als een film die in première treedt — sommige games zijn series, die door de jaren groeien en bloeien met hun eigen seizoenen. Sea of Thieves is voor mij precies zo’n game; eentje die velen vorig jaar misschien achterliet met een wat ruwe pilot…

Inmiddels is Sea of Thieves’ tweede seizoen in volle gang, en dat is een fraaie comeback story gebleken. Eerder dit jaar volgden onder meer verhalende avonturen, een competitieve spelmodus, betere onboarding (ha!), veel meer keuze in activiteiten en nu ook maandelijkse nieuwigheden. De al aardig vruchtbare fundering van het piratenspelletje is verder opgebouwd en uitgebreid, terwijl de eigenzinnigheid van Sea of Thieves ten alle tijden intact is gebleven.

Oprecht, ook ruim een jaar later geldt het nog steeds: Sea of Thieves biedt een van de meest unieke PvP(-of-toch-nie) ervaringen op de markt. Dit piratenbestaan is misschien niet voor iedereen (en het is ook altijd nog niet perfect), maar ik duim anno 2020 in ieder geval hardop voor een derde seizoen op zee.

#2 Apex Legends

Respawn deed wat men bijna twee jaar lang voor onmogelijk hield: “de derde” worden naast giganten Fortnite en PUBG. Waar wijlen Windows Phone in eenzelfde soort poging episch onderuit gleed, wist Apex Legends de spreekwoordelijke laatste cirkel wél te halen. Zodoende werd de battle royale-markt in één klap op zijn kop gezet, nota bene door een complete nieuwkomer. Apex Legends was razendsnel, nét wat harder en, allesbehalve onbelangrijk, volledig gratis op te pakken.

Vanuit die ijzersterke start heeft Apex Legends misschien niet altijd de beste stappen gezet, maar voor battle royale-liefhebbers en twitch shooters was het allang een feestje om een andere speler dit spelletje zó goed te zien spelen. Respawn bewees de valkuilen van het genre gepast te kunnen omzeilen én de gevestigde orde op veel fronten te tonen hoe het misschien nóg royaler kan. En dat alles dan in ontiegelijk vlotte potjes.

Apex Legends voelt als de G Fuel tot PlayerUnknown’s Red Bull. Het oogt wat kleurrijker en hipper, maar tegelijkertijd condenseert het wel mooi de essentie van wat “het origineel” zo sterk maakt. Dit is precies dat goedje, maar dan in compacte poedervorm — je legt er trouwens ook zó een paar lijnen van. En ja, sommige smaakjes zijn dan misschien wat dubieus geprijsd, maar ongeacht smaak of kleur kun je er aardig hard in gaan. In andere woorden: genoeg redenen om Tom (en lieve, aandringende teamleden) geen nachtrust te gunnen in het eerste kwartaal van dit jaar.

#1 The Outer Worlds

Dat Obsidian dit jaar een poging zou doen op de RPG-kroon van Bethesda, dat zagen we van lichtjaren ver aankomen. Maar hoeveel ik daar persoonlijk aan toe was, dat werd pas kristalhelder toen The Outer Worlds me uiteindelijk gretig opslokte. De “makers van de originele Fallout” leverde niet zo maar een geslaagde “Fallout in space” achter de rug van Bethesda om; Obsidian stal Bethesda’s vriendinnetje en ging opzichtig staan tongen in het fietsenhok.

The Outer Worlds is misschien niet zo groots of langdradig als een The Witcher 3 of een Skyrim, maar de actie-RPG onderstreepte dubbel en dwars waar Obsidian heer en meester in is; het daadwerkelijke rollenspel. Weinig games leveren zo veel keuzes, zonder in te leveren op consequenties. In het Halcyon-stelsel kan elke afweging nieuwe gevolgen ontketenen; iets wat we buiten “ouderwetse” tabletop spellen eigenlijk te weinig zien in dit kaliber games.

Combineer die gewichtigheid met een kleurrijke, absurde wereld en meer dan genoeg oog voor goede karakterontwikkeling; je eindigt met een heerlijke cocktail voor iedere RPG-liefhebber. Dit hebben we niet meer mogen ervaren sinds Fallout: New Vegas — your loss, Bethesda.

Eervolle vermelding: Heave Ho

In een tijd waar multiplayersessies op de bank schaars zijn, slingert een game als Heave Ho binnen als een frisse wind. Zie het als een gortdroog potje QWOP, maar dan met (en soms tegen) je maten. Vanaf de bank bouw je samen bruggen van elkaar, en stort je gezamenlijk te pletter.

Het geheel omvat niet bijster veel — en het zal je gezelschap ook geen úren bezig houden — maar Heave Ho schittert als hapsnap vermaak. Dit is het lachgaspatroon onder de partyspellen: snel, intens, ietwat onvoorspelbaar en soms krijg je plots de onverklaarbare opwelling om je vrienden een afgrond in te yeeten.

Tegenvaller: Borderlands 3

Het jaar kende voor mij vele teleurstellingen — de een meer naar verwachting dan de ander — maar Borderlands 3 spande voor mij de kroon der koude douches. Het is niet dat de game per definitie slecht is, het zit ‘m mij meer in het feit dat dit derde deel nergens als een product uit 2019 voelt. Borderlands 3 zit moervast in 2012 en is er trots op ook.

Van de haast onveranderde, repetitieve gameplay loop tot aan de oneindige stroom schreeuwerige piemelgrappen; het derde Borderlands baadt in de glorie van weleer. Uiteindelijk resulteert dat nog steeds in een zeer speelbaar geheel, maar voor mij kwam het misschien een jaar of zes te laat.

Ook 2019 is me ’t jaartje wel weer gebleken. Het was misschien geen wonderjaar vol regelrechte klassiekers, maar toch voelt het alsof vrijwel iedere gamer wel iets had om warm van te lopen. Van perfect verpakte verzetjes tot aan servicegames die zichzelf voortdurend verbeteren: de industrie heeft in het afgelopen decennium wel degelijk zwakkere gekend.

Des te meer ik ook uitkijk naar wat 2020 (en de negen jaar daarop) zoal te bieden heeft. We staan wederom aan de rand van een verse generatie voor games en, hopelijk, een boel creatieve innovaties. Nieuwe consoles, uitgebreidere mogelijkheden, betere hardware en alsmaar meer gepassioneerde spellenmakers; het worden interessante tijden, als je het mij vraagt.

Voor nu hef ik een glas, opdat we weer legio prachtige nieuwe nachten tegemoet mogen gaan.