Review: Borderlands 3

Wie in de veronderstelling was dat Pandora na de teloorgang van Handsome Jack in een vredig paradijs zou veranderen, heeft het aardig mis. Gearbox Software kiepert vriend en vijand na een jarenlang vredesakkoord weer terug in de digitale zandbak omdat het werk van een Vault Hunter nu eenmaal nooit eindigt na het rollen van de credits. Borderlands 3 is exact wat je van een Borderlands-game mag verwachten – namelijk een shoot ’n’ loot game met een gruwelijk gehalte aan onderbroekenlol – waar een hele hoop goeds over te zeggen valt, maar ook hier en daar wel wat op valt te bekritiseren.

Nieuw vlees in de Vault

Allereerst doet Borderlands 3 zo goed als niet aan nostalgie wanneer het op de Vault Hunters aankomt. Wie helemaal verknocht was geraakt aan Axton, Maya, Zer0 of Salvador als speelbaar personage komt dit keer bedrogen uit, al keren enkelen van hen wel terug in Borderlands 3, evenals genoeg andere bekende gezichten. De discutabele honneurs om alles naar de knoppen te schieten is deze keer weggelegd voor vier kakelverse Vault Hunters die de gelederen van de Crimson Raiders komen aanvullen.

Axton is vervangen voor operative Zane, de Siren Maya wordt afgelost door Amara, de stealthy Zer0 is ingewisseld voor dierenvriend FL4K en ‘Gunzerker’ Salvador draagt zijn stokje over aan Moze en haar 15-ton wegende mech genaamd Iron Bear (who wants a bear huuuuug?!). Iedere aspirant Vault Hunter heeft zo zijn of haar eigen specifieke vaardigheden en verbeterde manier van spelen die je behoorlijk naar je eigen wens kunt instellen in de uitgebreide skilltree, waardoor ook Borderlands 3 een game shooter-ervaring biedt die in zo goed als iedereens straatje past.

Het fonkelnieuwe viertal heeft sowieso het perfecte moment uitgekozen om zich bij ‘Firehawk’ Lilith en haar Crimson Raiders te voegen, want het avontuurlijke stel misfits krijgt het deze keer aardig aan de stok met de YouTubende streaming-twins Tyreen en Troy Calypso (met hun eeuwige catchphrase Like, Subscribe, Obey!) en hun Children of the Vault-sekte, die net als Lilith lucht hebben gekregen van een paar monsterlijk dikke vaults ver buiten Pandora. Deze premisse geeft Borderlands 3 voer voor zo’n 35 à 40 uur aan ‘paf en plunder’-actie, waarbij de speelduur nog aardig opgerekt kan worden door het voltooien van talloze gortdroge zijmissies (zoals een kopje koffie halen…) en tergende bossfights. En hoewel ik normaal niet zo van eindeloos lijkende games ben, moet ik eerlijk bekennen dat ik Borderlands 3 met moeite naast me neer kon leggen, zelfs als het ‘t bloed onder mijn nagels uithaalde.

Keanu Reeves en een pijnloze anus

De voornaamste reden hiervan is de wederom Matrix-eske filosofie van Gearbox Software, waarin de legendarische Keanu Reeves de net zo legendarische woorden “Guns. Lots of guns.” van een cultstatus voorzag. Gearbox weet wat Vault Hunters willen, namelijk een overvloed aan pomplood en overweldigende schietijzers, maar dan wel in de meest opzichtige en absurde varianten die je kunt bedenken. Wie dat verkiest boven alles, zit met Borderlands 3 best goed. Borderlands 3 schotelt je zo’n metric fuckton aan stuk voor stuk heerlijk schietende wapens voor dat je er spontaan chronische keuzestress van oploopt, gezien je rugzak nu eenmaal niet oneindig is. Of je het nu leuk vindt of niet, je zult soms gewoon moeten slikken en een übertof wapen moeten laten voor wat het is. Hoe pijnlijk dat ook is, je kunt jezelf altijd weer geruststellen met de gedachte dat het niet lang duurt voordat je weer een wapen in je knuisten geduwd krijgt wat minstens zo supercalifragilisticexpialidocious is.

Hoe dat zo? Lootboxes, en dan niet de variant waar je regelrecht voor aan de Sperti moet. Wie ooit een Borderlands-game heeft opgepikt, weet dat de hele game aan elkaar hangt van lootboxes. First you do the shoot-shoot, then you do the loot-loot. Nu weet ik dat veel gamers bij het horen of lezen van het woord spontaan pijn aan de kringspier en traumatiserende EA-flashbacks krijgen, maar in het geval van Borderlands vormt het openen van kratjes, doosjes en kluisjes met goddelijke loot een hemelse dagtaak waar je maar geen genoeg van krijgt. Natuurlijk heb je hier en daar een uitzondering – zoals een krat waar je een Golden Key voor nodig hebt – maar het plunderen van deze groen fluorescerende presentjes vormt – naast het eindeloze schieten op alles wat beweegt – een pijler van de funfactor in Borderlands 3.

Borderlaughs³ (tot de macht drie)

De derde, prominente kern van de klassieke Borderlands-charme is ook veelvuldig aanwezig, en dan heb ik het natuurlijk over de zouteloze humor waar de franchise zo’n beetje groot mee is geworden. Ook in Borderlands 3 sijpelen de flauwe grappen en de verre van subtiele verwijzingen naar andere games en genres uit de poriën. Vooral piemel-grappen lijken het goed te doen bij Gearbox, gezien het ontwikkelteam behoorlijk geobsedeerd lijkt te zijn door het mannelijk geslachtsapparaat en de schade die je eraan kan berokkenen. Schieten op een tampeloeres doet op Pandora en omliggende planeten soms evenveel schade als een headshot, wat in een specifieke zijmissie namelijk het ge’fallus’ (HAH!). Ook het aantal keren dat ik erop ben gewezen dat ik iemand in de snikkel moet schieten/schoppen/slaan is niet meer op twee handen te tellen.

Ik heb dan ook meerdere malen behoorlijk zitten te gniffelen om de talloze monologen van Claptrap, dialogen met mijn opdrachtgevers en laatste woorden van mijn kogel absorberende tegenstanders, die zich soms nog lieten ontvallen dat men diens recept voor chili met zich mee het graf in nam, ik zijn kinderen moest mededelen dat hij wenste dat ze ooit geboren waren en dat het fatale schot puur geluk was. En dan heb ik het nog niet eens over de visuele grappen die soms subtiel, maar vaak ook minder subtiel in beeld worden gebracht. Aan absurditeit is er in Borderlands 3 in ieder geval zeker geen gebrek, wat de minder plezierige kant van de game een stuk draaglijker maakt.

Suck my ball-its!

Die minder plezierige kant manifesteert zich namelijk in bossfights, want die kunnen – zeker wanneer je solo speelt – tergend kut zijn. Gedurende het gros van de speeltijd doet Borderlands 3 van alles om je helemaal het baasje te laten voelen. Een over-de-top arsenaal? Check! Nieuwe moves, waaronder een Titanfall-eske slide? Check! Actieve skills die je tijdelijk even het gevoel van onmenselijke krachten geven? Double check! Om heel eerlijk te zijn werken deze vaardigheden stuk voor stuk magistraal wanneer je het opneemt tegen hordes aan Psycho’s, Maliwan-troepen en ander buitenaards tuig, maar wanneer de mayhem plaats moet maken voor een enkele boss (lees kogelspons), lijken deze in sommige gevallen alle vorm van impact te ontberen. Natuurlijk, het werkt allemaal een tikkeltje beter wanneer je een boss met een squad van minstens twee spelers te lijf gaat (I NEED HEALING!) en je de zwakke plekken als team kunt afplinken, maar de brute kracht die enkele bazen bezitten zijn soms ronduit bizar te noemen.

Bosses vormen daarom meer een gevecht op trial & error-basis dan de rest van de schermutselingen in Borderlands 3, en dan heb ik het nog niet eens over bosses in de endgame. De hele slachtpartij begint – afhankelijk van het feit of je al vroeg in de game een bepaalde zijmissie accepteert – al wanneer je pas op een derde van de game zit. Wanneer een boss met een enkele aanval je hele schildcapaciteit en 95 procent van je gezondheidsbalkje weet uit te vlakken, denk je wel twee keer na over ‘vol moed flierefluitend de arena betreden’. Gelukkig voor ons bestaat er altijd nog wel ergens een exploit in het level design die het mogelijk maakt om geniepig vanuit een onbereikbaar hoekje de zwakke punten van die baas af te knallen, maar daar is ook geen eer aan te behalen. Eer of niet, ik was in die gevallen al lang content met het feit dat ik na een poging of vijftien victorieus en een flink geslonken in-game banksaldo het strijdplan verliet. Over ‘iemand blij maken met een dooie boss’ gesproken.

Conclusie

Maar goed, als dat het enige is waar Borderlands 3 een smet op het blazoen mee oploopt, dan kunnen we met z’n allen wel concluderen dat Gearbox er weer een puike iteratie bij heeft. Ik hoor mensen om me heen al klagen over die Calypso-tweeling en hoe ze maar een matig antagonisten-duo vormen, maar daar heb ik persoonlijk niet zo’n last van. Ja, ze zijn geen Handsome Jack die je met liefde haatte, maar ook dat YouTube-tuig gaf me reden genoeg om ze de nek om te draaien, al is het maar omdat het van die aandachtsgeile influencers zijn. Ook van de inmiddels veelbesproken bugs heb ik op de pc geen last gehad, op een aardige framedrop na fast-traveling na.

Wat mij rest te zeggen is dat Borderlands 3 vooral voortborduurt op de kernwaarden die de franchise groots hebben gemaakt: schieten, looten en lachen. Wat dat betreft doet Borderlands 3 dan ook niets vernieuwends en zal het geen mensen weten over te halen die maar niet door de rest van de Borderlands-games heen wisten te komen. Toch leveren de nieuwe Vault Hunters, hun verbeterde skill tree en wat nieuwe moves weer wat frisheid aan de vertrouwde gameplay toe. Ook de bossfights weten weer het bloed onder de nagels vandaan te halen, waardoor de kans bestaat dat je beoogde 35 uur speeltijd met enkele uren wordt opgerekt. Afijn, dat kan voor sommigen ook weer een charme zijn. Hoe het ook zij, in Borderlands 3 ‘vault’ weer genoeg te doen…