Met het einde van het jaar in zicht is het ook weer tijd voor de onvermijdelijke lijstjes. Er wordt niet alleen een jaar afgesloten, maar ook een decennium en dat verdient ook zeker wat aandacht. Allereerst is 2019 aan de beurt, die door velen wordt beschouwd als een tussenjaar, toch heel wat leuks voor mij in petto had.
Het blijft altijd een hels karwei om een vol jaar aan toffe games te reduceren, naar een behapbaar lijstje van vijf kandidaten. Er is ook zoveel leuks om uit te kiezen, van triple-A klappers tot indie-pareltjes. Obsidian heeft Bethesda laten zien hoe je een fatsoenlijke Fallout-achtige game moet maken met The Outer Worlds, My Friend Pedro is een prachtig ballet met geweren en bananen en de remake van Resident Evil 2 is een meesterlijke renovatie van een iconische horrorgame.
Deze games en nog vele anderen hebben mijn Top 5 niet gered, maar het is nu tijd voor de echte kampioenen van 2019.
#5 – Untitled Goose Game
Misschien een beetje een vreemde eend in de bijt (ha!), maar je moet onder een steen hebben geleefd om deze internetsensatie te missen. Untitled Goose Game staat op vijf en niet alleen omdat het zoveel tongen los heeft gemaakt, maar de game van House House is ook kwalitatief heel sterk. Voor vijftien euro kan je enkele uren in de huid van een sadistische gans kruipen en het is een genot van een tussendoortje.
De meeste “simulatie” spellen zijn toch van twijfelachtige kwaliteit, maar Untitled Goose Game is een leuk idee die ook lekker speelt. Het koddige uiterlijk geeft de game enorm veel charme en uiteraard is het enorm grappig om als terrorgans de boel op stelten te zetten. Untitled Goose Game is gewoon heel goed in wat het wilt zijn en in mijn ogen een terechte nummer vijf. HONK!
#4 – Luigi’s Mansion 3
Op de valreep is deze game in mijn eindejaarslijstje gegriezeld, want ben op het moment nog druk bezig om alle Gems te vinden in Luigi’s Mansion 3. De nummer vier van dit jaar heeft me ontzettend verrast, aangezien ik deze Nintendo-game niet op de radar had staan. Maar deze game is binnen een paar dagen van begin tot eind uitgespeeld, met een lach van oor tot oor. En met een hervonden liefde voor spookhonden.
Games van Nintendo zijn altijd tot de nok toe gevuld met charme en dat is met Luigi’s Mansion 3 niet anders. Het spookhotel waar je in rondloopt om je vrienden te redden, is verdieping na verdieping verrassend en brengt je van piraten, naar farao’s, naar een dansvloer vol met feestende spoken. Speciale aandacht voor het team die verantwoordelijk was voor de bosses in Luigi’s Mansion 3. Er zijn een handje vol designs die echt bijzonder uniek zijn en de meeste gevechten zijn stiekem behoorlijk uitdagend. Luigi heeft voor even de spotlight van zijn broer afgepakt en het smaakt nog steeds naar meer.
#3 – Borderlands 3
Tsja, Borderlands 3. Het is eigenlijk altijd al een zekerheidje geweest dat deze game in mijn persoonlijke top vijf zou eindigen. Ik heb een zwak voor de franchise sinds het eerste deel en na het briljante Borderlands 2, is het een onmogelijke taak om dat te overtreffen. Maar wat Gearbox dit jaar uit de hoge hoed heeft getoverd, is goed genoeg om op plek 3 te eindigen dit jaar.
Op bijna elke vlak, op de slechteriken en het verhaal na, is Borderlands 3 verbeterd ten opzichte van zijn voorganger. De gameplay heeft een flinke upgrade gekregen, de humor is nog steeds geweldig flauw, de Vault Hunters zijn veel uitgebreider aan te passen, de gunplay is heerlijk en Borderlands blijft altijd de koning van de lootshooter. De loot is in Borderlands 3 nog idioter, vetter en in veelvoud te vinden zonder daarbij uit balans te raken. Daar kunnen EA en Bungie nog wat van leren.
#2 – Control
Wat krijg je als je een paddotrip combineert met Quantum Break en tekeningen van M.C. Esher? Nou dan krijg je dus de nummer 2 uit mijn lijst. Control is een bovennatuurlijke actiegame waarin je in een bizar kantoor rare schepsels moet verslaan, genaamd The Hiss. Het hele scenario van Control wist me van begin tot het eind te boeien, want je wordt zonder enige uitleg in deze bizarre situatie gedropt en binnen tien minuten ben je de directeur van het Bureau. Uiteindelijk wordt stukje bij beetje duidelijk wat er nu eigenlijk aan de hand is, terwijl de game tegelijkertijd genoeg WTF-momentjes heeft. Deze mysterie heeft mij van begin tot eind geboeid en ik ging als een trein door de game heen.
De gameplay is ook subliem door je transformerende wapen en telekinetische krachten te combineren, om hele legers aan Hiss te verslaan. Protagonist Jessie Faden is een badass en een voorbeeld van hoe je sterke vrouwelijke personages in je game stopt, zonder tenenkrommend te worden. Ik had wel graag een wat duidelijker eind willen hebben, want een deel 2 lijkt onvermijdelijk nu. Maar aan de andere kant, we krijgen misschien meer Control en dat juich ik toe.
#1 – Sekiro: Shadows Die Twice
Met afstand de game waar ik de meeste tijd, zweet en tranen in heb gestopt dit jaar. Sekiro: Shadows Die Twice is mijn onbetwiste nummer 1 uit het briljante brein van Hidetaka Miyazaki. Bij de eerste trailer was ik een beetje huiverig, want na jaren Dark Souls-games wordt er ineens wat anders gedaan en dat blijft toch spannend. Maar From Software heeft met Sekiro een andere weg ingeslagen, met nog steeds de bikkelharde moeilijkheidsgraad waar ik zo van hou.
Timing en geduld worden op de proef gesteld met het vechtsysteem, maar worden ook enorm beloond met brute animaties en executies. In tegenstelling tot Dark Souls is Sekiro wat gestroomlijnder. Iets meer lineair, minder RPG en een verhaal die niet verstopt is in menu’s. Voor de Dark Souls-puristen misschien minder interessant, maar ik kan de keuze van From Software waarderen. Nieuwe dingen proberen en dan met een bijna perfecte game op de proppen komen. De terechte nummer 1 in mijn ogen en ik was gelukkig niet de enige die dat dacht.
Verrassing: A Plague Tale: Innocence
Speciale aandacht voor een game die niet mijn top 5 heeft gehaald, maar wel een goede indruk heeft achtergelaten. A Plague Tale: Innocence is een naam die veel mensen, inclusief Gamersnet, is ontgaan. Maar uitgever Focus Home heeft dit jaar stiekem een aantal sterke games op de markt gebracht. A Plague Tale is moeilijk in een hokje te plaatsen, maar zie het als een verhaalgedreven survivalgame. Alleen dan ook weer niet.
Het verhaal gaat over een jonge meid in de 14e eeuw met haar zieke broertje. Ze proberen te ontsnappen aan de Inquisitie en een enorme horde ratten die de pest veroorzaken en wat rest is een game die bol staat van enorm spannende stealth gameplay en puzzels. De sfeer is constant beklemmend en het verhaal wordt af en toe ook behoorlijk grimmig. Misschien is het grafisch niet het mooiste wat je hebt gezien de afgelopen jaren, maar het emotionele verhaal en de sterke unieke gameplay maken veel goed.
Tegenvaller: Rage 2
Het jaar kent niet alleen maar winnaars, er zijn helaas ook een aantal teleurstellingen te verwerken geweest. Aangezien Anthem al genoeg is nageschopt heb ik als grootste teleurstelling Rage 2 gekozen. De hype bij mij was behoorlijk na de eerste gameplaytrailer, aangezien ik een geweldige combinatie van Borderlands en DOOM in mijn hoofd had. Maar tijdens het spelen kom je er al snel achter dat Rage 2, maar een saai tussendoortje is voor als je echt niets anders in je backlog hebt.
De open wereld is leeg en er gebeurd vrij weinig. De gunplay en je speciale powers zijn helemaal niet geschikt voor open vlaktes, maar horen thuis in een lineaire omgeving als DOOM en het rijden in voertuigen voelt allemaal een beetje te onwennig. Het is het allemaal net niet, terwijl het ook de wereldgame had kunnen zijn die ik in mijn hoofd had. Alleen is bijna alles wat uit de koker van (uitgever) Bethesda komt flink aan het tegenvallen de laatste twee jaar. Laten we hopen dat DOOM Eternal volgend jaar revanche neemt.
En dat was het! We moeten het alleen ook nog hebben over het hele decenium en dat is helemaal een helse keuze om te maken. Dus hou Gamersnet in de gaten voor mijn Game of the Decade!
Leuke lijst, Amador! Je hebt volgens mij een prima gamejaar beleefd 😉