Review: The Surge 2

Wanneer het op Souls-like games aankomt, zijn er studio’s die er in lijken te excelleren en ontwikkelaars die dat wat minder doen. Japanners hebben de smaak aardig te pakken met studio’s als FromSoftware en Ninja Theory, die respectievelijk met krakers als de Souls-serie, Bloodborne, Sekiro: Shadows Die Twice en Nioh de lat ontiegelijk hoog hebben gelegd. De Zweden kunnen beter bij wat andere genres blijven, gezien Toadman met diens Immortal Unchained nog niet in de buurt van de eerder genoemde games mag komen. En dan is daar het Duitse Deck13, welke een beetje tussen de wal en het schip in viel met het iets te pretentieuze Lords of the Fallen en het in 2017 verschenen The Surge.

Toch bood Deck13 met The Surge iets wat Lords of the Fallen ontbeerde: de potentie om uniek te zijn in het genre. Hoewel de kern van de game alle vakjes aanvinkt die Souls-like diens masochistisch karakter geven, deed het met de combat iets wat gedurfd en verfrissend aanvoelde. Toch bleef de heldenstatus uit, grotendeels te wijten aan een lijzig leveldesign en gebrek aan finesse. Onze oosterburen vonden het dus hoog tijd om deze minpunten weg te poetsen door middel van The Surge 2, waarin absoluut is gewerkt aan een veelzijdige omgeving en scherpere gameplay. En toch wil het op sommige vlakken weer niet lukken…

Gooi je handen in de lucht voor Jericho City

Laat ik even voorop stellen dat The Surge 2 echt wel wat dingen doet waar ik best blij van word, waaronder het uitbreiden van de horizon wanneer het op de spelwereld aankomt. Waar we in het originele The Surge nog door de vaak eentonige CREO-faciliteit ronddoolde, gooit Deck13 deze keer de deur richting de fictieve stad Jericho City open, welke opgedeeld is in meerdere districten die ieder zo zijn eigen vibe kennen. Het monotone grijs uit het vorige deel maakt dus plek voor wat meer kleurvariatie, al moet ik wel bekennen dat een flink deel van Jericho City nog steeds aanvoelt als een hoop in elkaar gesodemieterde betonnen gebouwen.

Desalniettemin heeft The Surge 2 van meet af aan al meer kleur dan diens voorganger, wat te danken is aan het gebruik van bijvoorbeeld neonlichten en graffiti. Het is wat later in het plot, wanneer stedelijk grijs plaats maakt voor het botanisch groene Gideon’s Rock, dat The Surge 2 laat zien dat het de oude vertrouwde gameplay ook kan laten werken in een andere setting dan krappe steegjes, vervallen panden en in de steigers staande daken. Niet dat met dat laatste wat mis is – want de combat is vanouds heerlijk visceraal ongeacht de locatie – maar een wat ander beeld dan je standaard achterbuurt was wel iets waar spelers van het origineel om vroegen.

“Gehandicapitalisme”

Waar ik nog blijer van word is de vlotte combat, welke zo goed als onveranderd is gebleven of misschien zelfs wel wat verfijnder is geworden. The Surge deed in 2017 iets waarmee het naam voor zichzelf maakte, namelijk het concept van – wat ik zou willen noemen – “gehandicapitalisme”. In iedere Souls-like is het voornaam dat je jouw uitrusting blijft voorzien van verbeterde gear, welke je normaliter door middel van loot bij elkaar sprokkelt, maar The Surge gooide dat over een andere boeg door je letterlijk je loot met barbaarse souplesse van iemands romp af te hakken. Heeft die dude de je zojuist vies aankeek een kek wapen in z’n knuisten? Afhakken die klauw! Draagt het volgende gewillige slachtoffer een puike helm die er aardig bij kleurt, dan mag je die en passant ook letterlijk wat kopzorgen toebedelen, en ga zo maar door. Dat je deze finishers in een uiterst hardvochtige slowmo te zien krijgt, zorgt wel echt dat je er het risico wel voor wilt nemen.

Want ja, “with great spullekes comes great risico nemen”, vooral in een game als The Surge 2. Ondanks het feit dat het reguliere voetvolk in Jericho City misschien niet allemaal even zwaar gepantserd is, wil dat niet zeggen dat men je niet binnen enkele seconden met de grond gelijk maakt. The Surge 2 is namelijk heer en meester in het genadeloos afstraffen van onbezonnenheid en overmoed. Denken dat je met je hippe outfit dat varkentje wel eventjes kan wassen kan je duur komen te staan, vooral wanneer je in een moment van onoplettendheid je dode hoeken vergeet te checken en er ineens iemand achter je zijn bijl in je nek staat te klieven (en geloof me, dat gebeurt… vaak). Het resultaat is in zulke gevallen vaak een ambush waar je zwaar gehavend uit komt of die je zelfs met de dood mag bekopen, waardoor je al je verzamelde tech scrap (de in-game currency die je verdient door het verslaan van vijanden) verliest en je vanaf je laatste MedBay of Safe Zone dat hele pokkeneind weer mag afleggen om binnen de toch al krappe tijd je scrap weer terug te kunnen krijgen.

Improvise. Adapt. Overcome.

En dan hebben we het niet eens over de bossfights gehad, welke stuk voor stuk memorabel zijn omdat deze je aardig wat grijze haren en een verhoogde bloeddruk bezorgen. Dat je het heelhuids hebt weten te redden tot één van deze sleutelfiguren in het verhaal, betekent nooit en te nimmer dat je goed voorbereid bent in The Surge 2. Bossfights in The Surge 2 zijn namelijk bedoeld om te zien of je jouw vaardigheden voldoende hebt geoefend en om te proefondervindelijk te ervaren of je gear je ook maar een kans van slagen kan geven. Wie het al lastig vond om door de straten van Jericho City te flaneren, gaat gegarandeerd huilend zijn computer uit het raam flikkeren bij het passeren van ‘the point of no return’. Kort gezegd: Bosses zijn genadeloos hard en lastig te verslaan, doch niet onmogelijk te vellen. Wie goed oplet, het aanvalspatroon aandachtig bestudeert en daar op inspeelt, komt een heel eind. Het kost je misschien talloze verwoede pogingen waarin je ontduikt, rent, aanvalt en geneest tot je een ons weegt voordat je als winnaar uit de bus komt, maar de pay-off is grandioos, geloof me.

Daarom is het ook zeer fijn dat The Surge 2 ons in deze gevallen een paar reddingslijntjes toewerpt. Om het schakelen tussen diverse soorten uitrusting te vergemakkelijken, wordt de optie geboden om drie presets achter de hand te houden. Hierdoor hoef je niet zo vaak in de volle chaos je menu in te duiken om van wapen, implant of uitrusting te wisselen. Daarnaast is health regeneration ook een tikkeltje gebruiksvriendelijker gemaakt door je healing-opties te koppelen aan je batterij-level, welke je vult door zo veel en lang mogelijk schade toe te brengen, iets wat vooral tijdens een moordende bossfight het verschil kan maken tussen hopeloos verliezen en daadwerkelijk een kans hebben. Sterker nog, het daagt je zelfs uit om van tijd tot tijd contra intuïtief binnen bereik van je tegenstander te komen, ook al kan je dit een flinke portie van je healthbalk kosten. De schade die je kan berokkenen wordt wellicht bestraft, maar de volle batterij die je weer laat healen maakt het ineens de overweging waard. Het geeft spelers in ieder geval de optie om meerdere strategieën te overwegen, zolang je staminabalk deze ondersteunt. Doodgaan omdat je niet meer kon dodgen is ook in The Surge 2 echt het ergste wat je kan overkomen.

The Search, too

Wat ik ook wel een leuke toevoeging vind, zijn de online functionaliteiten waar The Surge 2 je tijdens het hakken en meppen mee probeert bezig te houden. Je drone – welke je gewoon keihard joinkt van een gevangenisbewaarder (arme vent) – hangt niet alleen als destructieve ‘mooitoy’ aan je exo-rig, maar dit vliegend stukje micro-elektronica kan ook wat graffiti aanbrengen waarmee je andere spelers kunt waarschuwen voor aanstaand gevaar, zoete loot of een prettige shortcut naar je MedBay, zodat je bij respawn wat sneller naar je verloren scrap kunt rennen zonder jezelf door al die herrezen tegenstanders te wurmen. Daarnaast kan je met je drone ook banners projecteren op lastig te bereiken plekken, welke een leuke bonus opleveren wanneer deze gevonden worden. Het zijn eerlijk gezegd geen dingen waar je actief mee bezig zult zijn, maar het zijn zeker leuke extraatjes.

Het verslaan van vijanden die het andere spelers aanzienlijk moeilijk hebben gemaakt, is ook zo’n leuk extraatje. Leunend op het – zoals ze het in andere games wel eens willen noemen – ‘Nemesis’-concept wordt een vijand getagd wanneer deze een andere speler naar zijn onfortuinlijke verdoemenis heeft geholpen. Hoewel het verslaan van zo’n tegenstander niet verplicht is en deze wellicht met een reden door een ander lastig te verslaan bleek, is het wel fijn om te lezen dat een medespeler ‘in vrede kan rusten’ wanneer jij degene bent die hem gewroken hebt.

Iets met een meisje, een incompetente cameraploeg en een landkaart

Tot zo ver doet The Surge 2 dan ook echt zijn best om diens voorganger te overtreffen, zij het niet dat Deck13 ook deze keer enkele steekjes laat vallen. Het meest vooraanstaande minpunt is misschien wel het verhaal dat The Surge 2 probeert te vertellen, waarin jij – een zelfgecreëerde amnesiac – alleen maar weet dat je vliegtuig uit de lucht is gedonderd en dat dit een reden is geweest om je in de bajes te kieperen. Na je uitbraak hoor je alleen dat dit niet strookt met het verhaal ‘dat er maar één overlevende was, namelijk een klein meisje’, waardoor je al snel op zoek gaat naar dat meisje om te achterhalen wat er met haar gebeurd is. Binding met je eigen personage heb je aanvankelijk dus amper, wat je met Warren in The Surge misschien wat meer had. Daarnaast moet ik eerlijk bekennen dat het verhaal me niet bepaald bijbleef, maar dat kan ook komen door de gigantische piek in adrenaline bloeddruk die ik veelvuldig na een flinke strijd en dus tijdens de narratief ervoer.

Daarnaast was ik ook geen vriendjes met de camera. Vooral tijdens uiterst spannende vechtsequenties bleek het de cameraman te zijn die ik het liefste de pijp uit zou helpen, gezien ongelukkige camerastandpunten nogal eens voor een premature dood zorgden. Zo’n camera heeft namelijk de neiging om spontaan in een muur te verdwijnen wanneer je – volledig gefocust op die bloedlustige mafkees met dat achterlijk overpowerde wapen – achteruit banjert. Zoals je wellicht al eerder had opgevangen, kan dit je een aanzienlijk deel van je health kosten, als je al niet te pletter valt omdat je steevast een oneindig gat in huppelt. Het targeting systeem wil in zulke situaties ook nog wel eens de situatie bemoeilijken, gezien je niet soepeltjes lijkt te kunnen wisselen van doelwit wanneer je er meer dan één van in je zichtveld krijgt. In mijn geval resulteerde dit vaak in het ‘lokken’ (haha…locken – lokken. Wat een kerel, hè?) van één vijand om deze eerst tot moes te meppen, hopende dat die andere nog effe met zijn cybernetische piel bleef spelen.

Het laatste dingetje is een beetje een tweesnijdend zwaard, want het gebrek aan een altijd toegankelijke minimap is zowel een vloek als een zegen. The Surge 2 hoort moeilijk te zijn en niet een ‘kom maar hier met je handje’-game te zijn, maar soms is het verdomd ruk om jezelf naar een missie te moeten begeven en bij god niet te weten waar je heen moet of hoe je daar moet komen. De enige manier om je enigszins te navigeren is via de map die je tijdens laadschermen te zien krijgt, of via de landkaarten die je her en der in de stad kunt terugvinden. Begrijp me niet verkeerd, ik vraag echt niet om een minimap vol icoontjes, maar het is soms wel fijn als je iets van een richting krijgt aangewezen wanneer je een vage taakomschrijving krijgt. Het zal vast niet voor iedereen een minpunt vormen, dus ik zal deze niet laten doorwegen, maar ik had tussen al die bloeddrukverhogende stress-situaties soms wel even een pointertje nodig.

Conclusie

In mijn optiek is The Surge 2 op enkele vlakken absoluut een verbetering ten opzichte van diens voorganger, al laat het net zo veel steekjes vallen als dat het heeft opgepikt. Qua combat is The Surge 2 absoluut weer een genot om te spelen en het afhakken van ledematen en bijbehorende gear is bruter dan tevoren. De uiterst uitdagende gameplay weet iedere vorm van overmoedigheid weer genadeloos af te straffen, waarbij stagebosses wederom je geduld en doorzettingsvermogen tot de max zullen testen. Grafisch maakt The Surge 2 ook een stapje vooruit door een veelzijdiger en iets kleurrijker speelplan, al weet Deck13 met de nieuwe engine in mijn optiek nog steeds de wow-factor niet te halen. Wat zeker de wow-factor niet haalt is het verhaal (welke ik vrij vlot achter mij liet) en de camerastandpunten die vooral tijdens gevechten voor ergernissen zorgde. Kortom, The Surge 2 is een prima vervolg voor iedereen die vooral prat ging op de combat van diens voorganger. Voor een Souls-like met een goed verhaal kun je misschien beter naar een FromSoftware-game op zoek gaan.

*The Surge 2 is gereviewd op een high-end pc. De klachten op console rondom screen tearing en framerate zijn bekend, maar zijn tijdens onze sessie niet ervaren