Review: Resident Evil 2

Resident Evil 2 uit 1998 is volgens velen (na Resident Evil 4 dan) de beste game uit de gehele survival horror-reeks. Nu, 21 jaar later, wordt dat deel compleet opnieuw uitgevonden. Vanaf de grond af is het spel opnieuw opgebouwd en in een strak, nieuw jasje gestoken. Weten de avonturen van Leon Kennedy en Claire Redfield na al die tijd nog steeds indruk te maken, of faalt de remake het origineel te vertalen naar de hedendaagse tijd?

Nostalgisch, maar toch ook weer niet…

De remake van Resident Evil 2 mag dan wel geheel opnieuw in elkaar zijn gezet, ontwikkelaar Capcom heeft daarbij echter niet slechts een mooiere kopie van het origineel gemaakt. De gebeurtenissen in de remake zijn an sich gelijkwaardig aan die van het origineel, maar zeker niet exact hetzelfde. Zo is onder meer de gedateerde gefixeerde camera vervangen voor een over-the-shoulder perspectief, dat Resident Evil 4 destijds in de serie introduceerde.

Verder heeft Capcom her en der het verhaal ietwat aangedikt en in sommige gevallen aangepast. Aan het begin bots je dan bijvoorbeeld niet meer met de voor- of achterkant van de auto, afhankelijk van de route die je hebt gekozen, tegen een lantaarnpaal. Dit heeft grote consequenties.

Twee scenario’s, dubbel zoveel plezier!

Waar er in de preview nog werd verteld dat er geen A- en B-scenario’s in de game zitten, blijkt dit wel degelijk het geval. Wel heeft het een andere naam gekregen, het gaat nu namelijk als Second Run door het leven. Alles hangt af van het feit welke kant van je auto botst. Als je eerst voor Claire kiest, is zij in jou geval het A-scenario; de auto botst met de achterkant. Bij Leon is dit precies andersom.

In de tweede run, het B-scenario, gaan enkele zaken er anders aan toe. Zo stap je pas op een veel later moment in de gebeurtenissen van Resident Evil 2 en zijn enkele cutscenes ook anders dan voorheen.

Als je uiteindelijk enkele keren het A- en B-scenario hebt uitgespeeld en daarbij een goede score (A) hebt gekregen, dan zou het zomaar eens kunnen zijn dat je HUNK vrijspeelt. Niet alleen zit deze Grim Reaper verwerkt in de gamemodus Fourth Survivor, ook Tofu maakt deel uit van de remake. Gezien je de game meerdere malen moet uitspelen om überhaupt alleen al met HUNK te kunnen spelen, heb ik beiden op het moment van schrijven echter nog niet aan de tand kunnen voelen.

Het is maar goed ook dat deze scenario’s aanwezig zijn. De gemiddelde speelduur van één sessie ligt op zo’n vijf á zes uur. Wil je alles van Resident Evil 2 meegemaakt hebben, dan zul je tenminste meer dan twintig uur van de game kunnen genieten.

Andere nieuwigheden

De puzzels zijn ook voorzien van een nieuw tintje. Een standbeeld uit het origineel is vervangen door een nog groter standbeeld dat nu ook drie verschillende medaillons nodig heeft om iets te openbaren. Vrijwel elke puzzel is daarnaast aangepast, maar ze voelen nog wel bekend aan. Heb je het origineel al ervaren, dan krijg je alsnog een frisse ervaring voor de kiezen.

Daarnaast is er een gloednieuw stuk toegevoegd aan Resident Evil 2 dat plaatsvindt in een weeshuis, een locatie die uiteraard in het beheer is van Umbrella. Gezien deze sectie geheel nieuw is, laat ik spoilers maar achterwege. Wel kan ik alvast verklappen: tof is de locatie zeker.

Rillingen over je lijf…

Ook de twee hoofdpersonages, Leon Kennedy en Claire Redfield, hebben een totale make-over ondergaan. Een nieuwe look, een nieuw gezicht en een goede voice-acting die op hun lijf geschreven staat, elementen waar het origineel toch wel te wensen overliet. Toch kan je nog de oude tijden met hen beleven door ze de alternatieve kostuums, die ook deel uitmaken van de remake, weer aan te laten trekken.

Helaas zijn de gezichtsanimaties niet altijd succesvol. Nee, het is bij lange na niet zo slecht als het geval was bij Mass Effect: Andromeda, maar toch verlopen ze niet geheel vloeiend. Jammer, vooral aangezien het overgrote merendeel van de animaties wél erg strak zijn.

De omgevingen en atmosfeer welke worden overgebracht, zijn adembenemend te noemen. De horrorachtige ruimtes die gehuld zijn in duisternis en waarbij muren besmeurd zijn met bloed, zorgen er meteen voor dat je in de goede sfeer komt. Het licht is een belangrijk aspect dat er voor zorgt dat de rillingen over je lijf lopen.

Een lichtspel

De ruimtes, lichtinval bij de ramen en het vuur zien er allemaal tiptop uit. Het meest spectaculaire vind ik nog wel de regen die in de remake is gestopt, het ziet er zo levensecht uit. Daarnaast zitten er ook nog eens genoeg poeltjes met water in Resident Evil 2 — take that Spider-Man! De reflecties van het licht zijn daarentegen soms weer een stuk minder en zien er vaak aardig korrelig uit.

Wanneer je in het duister stapt met alleen een werkende zaklamp en een wapen zonder één kogel in het magazijn, dan ook nog eens wetende dat er ieder moment een zombie uit de duisternis kan stappen om je helemaal aan gort te vreten; dat zijn de momenten waarop je brein en hart gelijktijdig roepen dat je moet stoppen met spelen.

Eng is deze game zeker, al besef je dat voornamelijk pas wanneer je geen kogels meer over hebt. Zombies kunnen namelijk door de deur heen breken. Waar je dus in eerste instantie nog dacht dat je daar veilig was, kan daar enkele tellen later een zombie zijn die je aanvalt.

Een ander visueel puntje dat ik erbij wil halen is, hoe gek het ook mag klinken, de schoonheid in de goorheid. Al vroeg in het begin kom je oog in oog te staan met een agent die half aangevreten is door een zombie, de darmen liggen uit zijn lichaam. Het ziet er allemaal zo levensecht uit dat het gewoonweg misselijkmakend is.

Shaun! Kan je me een handje helpen?

Want de zombies in deze game zijn alles behalve appeltje-eitje te noemen. Dit zijn in mijn optiek zelfs de lastigste zombies die ik in tijden mee heb mogen maken. Allereerst moet je over een klein arsenaal beschikken om er überhaupt maar één uit te schakelen.

Wanneer je bijvoorbeeld op de wang van een zombie schiet, zal dit alleen maar cosmetische schade toedienen. Het kan zo zijn dat de zombie even besluit om te gaan liggen, om even bij te komen van de kogelregen waarmee hij te maken heeft gehad, om vervolgens een minuut later tóch maar weer te besluiten op te staan, anders komt er natuurlijk geen brein op de plank.

De zombies zijn zelfs zo koppig dat wanneer de voeten zijn afgehakt, ze doodleuk middels hun handen doorkruipen om even lekker in je been te bijten. Zelfs wanneer je hun voeten, handen, benen en armen allemaal van het lijf op een chirurgische manier hebt verwijderd, bewegen ze zich gewoon voort door met de torso langzaam heen en weer te gaan. Ze doen echt alles om bij je te komen.

De met het T-virus geïnfecteerde organismen staan allemaal op specifieke punten, die voorafgaand zijn ingesteld. Deze punten zijn overigens anders dan die van het origineel, om zo nog wat frisheid te houden. Dan zijn er ook nog de zombies die door de ramen heen komen. Deze zombies kunnen letterlijk op elk moment binnenvallen en je aanvreten.

Arsenaal aan wat eigenlijk?

Je moet uiteindelijk met zoveel kogels door het brein penetreren, en daarmee bedoel ik ook écht het brein, voordat ze daadwerkelijk dood zijn. Hierdoor schiet je al heel snel door je voorraad aan kogels heen, iets dat ik al snel opmerkte tijdens mijn B-scenario van Claire.

In het begin kan je nog wel veel munitie vinden, maar na verloop van tijd wordt dat gewoonweg een heel schaars product. Hierdoor moet je al snel overstappen op gunpowder, wat in allerlei verschillende vormen en maten voorkomt.

Wat op sommige momenten toch wel aardig problematisch kan zijn, is het moment dat je inventaris vol zit en je eerst een kist dient op te zoeken om wat spullen in te stoppen of om te ruilen. Vervolgens kan je terugkeren naar de locatie waar je het gunpowder gevonden had en pas dáárna kan je eindelijk je langverwachte kogels maken.

De wapens voelen verder wel tof aan. Sowieso is er een grote variatie in wapens, van ‘doodnormale’ pistolen tot aan granaatwerpers, je bezit al gauw over een geheel arsenaal aan wapens in Resident Evil 2. Dan heb je ook nog eens de mogelijkheid om je wapens te upgraden met onderdelen die je gaandeweg vindt.

De wapenhandelingen zijn op de consoles — ietsjes minder voor de gebruikers van de pc-variant — toch behoorlijk lastig. Het heen en weer bewegen van de camera gaat wat lastig, al geeft dat ook weer zijn charme. Wanneer je richt moet je soms enkele seconden wachten tot je wapen precies is gericht op hetgeen je de kogel op wilt loslaten.

Maar dan heb je ook nog te maken met zombies die onverwachte bewegingen maken, waardoor je vaak eerst een stukje terug moet lopen om vervolgens weer opnieuw te richten op het brein van de zombie. Je kan namelijk niet gericht mikken en lopen tegelijk. Gelukkig kan je in de instellingen alles naar wens maken. Hierdoor krijg je toch net even die betere ervaring te pakken.

Conclusie:

Capcom heeft uitstekend werk verricht met de remake van Resident Evil 2. Eenieder die Resident Evil 2 in 1998 gespeeld (of later de beelden gezien) heeft, ziet al snel vele gelijkenissen tussen de remake en het origineel. Dat allemaal terwijl het toch wel degelijk behoorlijk is aangepast.

Her en der zijn er daarentegen wel wat kleine tekortkomingen te zien, maar over het algemeen doen deze gewoonweg geen afbreuk aan de game. De rillingen blijven over je lijf lopen, de sfeer en ambiance zijn bloedstollend te noemen. De vele uiterst sterke en vrijwel niet dood te krijgen zombies, gecombineerd met de goorheid en een leven zonder munitie geven vaak de neiging om soms even in een hoekje te gaan zitten en rustig te huilen.

Hoewel ik er duidelijk mentaal nog niet klaar voor ben, heb ik toch al ontzettend veel zin in de mogelijke remake van Resident Evil 3: Nemesis. Wanneer deze game ook wordt voorzien van de kwaliteit die in Resident Evil 2 zit, heeft Capcom wederom een gigantische klapper te pakken.