Review: Marvel’s Spider-Man

Lees ook de DLC 1 – Spider-man: The Heist review
Lees ook de DLC 2 – Spider-man: Turf Wars review
Lees ook de DLC 3 – Spider-man: Silver Lining review

Twee jaar geleden in Los Angeles, werd de E3 verrast tijdens de PlayStation-persconferentie. Spider-Man schittert ineens in een trailer voor een nieuwe game met dezelfde naam en de grootste verrassing is dat die game exclusief voor de PlayStation 4 is. Zo’n grote en geliefde franchise die op maar één plek te spelen is; het is natuurlijk potentieel goud voor Sony wat verzilverd moet worden door een knaller van een superheldengame te maken. Op Rocksteady na met de Batman Arkham-franchise is dat niemand gelukt. Tot nu, want Insomniac mag zich vanaf nu ook toevoegen aan het korte en illustere rijtje.

Parker is groot geworden

Sony kennende is er heel veel waarde gehecht aan het verhaal van elke game in de line-up exclusieve games en met Marvel’s Spider-Man is dat niet anders. Peter Parker draagt nu al zeven jaar het spinnenpak, waardoor we godzijdank niet weer een origin story krijgen voorgeschoteld. Peter is bekend met de klappen van de zweep en heeft al veel iconische vijanden bevochten en opgesloten.

Ondertussen is zijn relatie met Mary Jane Watson op de klippen gelopen en werkt hij al een tijdje niet meer bij The Daily Bugle. In plaats daarvan is hij nu een net afgestuurde wetenschapper die voor een hongerloontje werkt bij Doctor Octavius. Ze hebben allebei een prachtige visie om de wereld te verbeteren met hun uitvindingen. Deze visie levert echter te weinig geld op, dus naast zijn vijandige problemen als zijn alter ego, heeft Parker in het echte leven ook genoeg sores aan zijn hoofd.

We zien dus een compleet andere Peter Parker buiten het pak, dan wat we gewend zijn van de meeste films, games en stripboeken. In het kostuum is hij gelukkig nog wel de ietwat bijdehante Friendly Neighborhood Spidey met dus die zeven jaar ervaring aan kontschoppen. Omdat de rest van de game behoorlijk verhaalgedreven is, probeer ik verdere spoilers tot het minimum te beperken. Het is namelijk jammer om de main story van zo’n 20 a 25 uur te verpesten. Daar is het verhaal te sterk, heldhaftig en emotioneel voor. Maar je gaat genoeg bekende koppen tegenkomen die jou graag een kopje kleine willen maken.

Tarzan in een adembenemend New York

Het strijdtoneel in Marvel’s Spider-Man is uiteraard The Big Apple en wat ziet New York City er ongelooflijk uit op de PlayStation 4. Grafisch is de hele game een plaatje, maar de stad is zo goed neergezet. Iedereen die ooit in New York is geweest, gaat sowieso bepaalde plekken herkennen en de grote trekpleisters zijn schitterend. Even over Times Square lopen in de avond met alle felle lichten van de reclameborden op de gebouwen of gewoon even naar het Empire State Building slingeren om vanaf de top van het uitzicht te genieten. De straten zijn ook enorm levendig en op het moment dat jij besluit een stukje te gaan lopen, staat het dagelijks leven om je heen stil. Mensen willen met je op de foto, je kan high-fives uitdelen (en daar XP voor krijgen) en er zijn natuurlijk ook nog de Spidey-sceptici die je uitschelden. Heel soms kom je zelfs een losgeslagen type tegen die jou te lijf gaat.

En aangezien we door het New York van Marvel slingeren, zitten er ook heel veel knipoogjes naar andere series, films en personages uit het universum. Denk aan het enorme Avengers-gebouw, het advocatenkantoor Nelson & Murdock uit Daredevil of de ambassade van Wakanda. Je slingert van de ene naar de andere easter egg en het slingeren is misschien wel het beste punt uit de hele game.

In vorige Spider-Man-games kon er ook wel geslingerd worden, maar je web hing constant in het luchtledige. In Marvel’s Spider-Man maakt elk schot van je web, contact met iets in de omgeving. In The Financial District, die vol staat met allemaal hoge wolkenkrabbers, is er altijd wel een gebouw in de buurt waardoor je lekker door kan slingeren zonder al te veel zorgen. Maar moet je bijvoorbeeld door Central Park, dan is je enige houvast de bomen in het park en slinger je dus vlak boven de grond. Het hele slingersysteem draait om momentum maken en het werkt extreem vloeiend. Naarmate de game vordert krijg je extra skills om de slingerervaring nog leuker te maken. Ondanks het bestaan van fast travel in de open wereld van New York, heb ik er amper gebruik van gemaakt. Daar is het rondslingeren gewoon veel te leuk voor.

Kontschoppen met de turbo aan

De eerdergenoemde vergelijking met de Batman Arkham-games is niet uit de lucht gegrepen, want er zijn behoorlijk wat raakvlakken tussen de spellen met de spin en de vleermuis. Dit merk je vooral in het freeflow-vechtsysteem die Marvel’s Spider-Man heeft geadopteerd en uitgebreid. Het grootste verschil is echter dat Spider-Man in een ontzettend hoog tempo vecht en met zijn atletische vermogen een bizar aantal skills heeft. Zelfs in het begin van de game en dat kan even wennen zijn in de eerste twee uurtjes. Ook ik ben in het begin onnodig vaak dood gegaan, wegens de overweldigende gevechtsopties. Als je eenmaal wat gevechten achter de rug hebt dan gaat het bijna automatisch en rijg je de combo’s aan elkaar.

Aangezien Marvel’s Spider-Man ook een aantal RPG-elementen kent, kan je naarmate je levelt ook nieuwe aanvallen vrij spelen waardoor Spidey nog veelzijdiger wordt. Denk aan een destructieve uppercut die de vijand de lucht in slaat, om vervolgens boven de grond nog wat skills te showen aan het arme kanonnenvoer. Ondanks de grote hoeveelheid skills die je uiteindelijk krijgt, blijft het vechtsysteem overzichtelijk maar wel uitdagend. Er worden namelijk steeds meer verschillende vijanden geïntroduceerd die je op een specifieke manier moet uitschakelen. Denk aan enorm gespierde gasten die alles kunnen blokken of criminelen die een raketwerper hebben gevonden.

Spider-Man is echter meer dan alleen blote vuisten en groepsgevechten op straat, want als wetenschapper heeft Parker wat leuke foefjes gemaakt. Dit kan ook bijna niet uitblijven met een ontwikkelaar als Insomniac, die verantwoordelijk is voor Ratchet & Clank met alle gekke wapens die de franchise kent. Spidey’s wapens zijn ontzettend belangrijk in de gevechten, want er zitten een aantal skills tussen die een te grote groep snel kunnen uitdunnen of afleiden. Denk bijvoorbeeld aan een web-bom of extra krachtige web-patronen die meteen iemand aan de muur kunnen plakken. Ze zijn echter schaars en worden langzaam aangevuld door een goede combo of finisher uit te voeren tijdens een gevecht. Ook is de omgeving te gebruiken door bijvoorbeeld stellingen om te trekken of putdeksels naar de vijanden te slingeren.

De stad die nooit slaapt

Ondanks het redelijk liniaire hoofdverhaal, is New York wel een echte open-wereld met genoeg extra missies om te doen. Wat Insomniac heel slim doet, is dat je niet de ene naar de andere main mission achterelkaar krijg voorgeschoteld. Je moet bijvoorbeeld soms wachten op een telefoontje van iemand en op die manier wordt een flink aantal keer een momentje gecreëerd, waardoor je actief op zoek gaat naar de zijmissies in de game. Er zijn een aantal zijmissies te vinden, waarin nog meer super villains uit de Spider-Man-comics te vinden zijn. Het leuke is dat Insomniac ook redelijk recente stripboeken heeft gebruikt als inspiratie, waardoor de wat onbekendere slechteriken wat aandacht krijgen in de game.

In een grote stad als New York komt constant narigheid voorbij en dat hoor je allemaal door een politieradio die je op zak hebt. Er worden flink wat misdaden gepleegd en jij kan dat als de Friendly Neighborhood Spider-Man niet door de vingers zien. Deze misdaden verschijnen op willekeurige tijden en plekken, en variëren van ontvoering tot een politieachtervolging op hoge snelheid. Het zijn genoeg verschillende scenario’s, al eindigen ze meestal wel in een grote vechtpartij. Hetzelfde geldt voor verschillende vijandige kampen die je leeg moet ruimen.

Ook zit de stad vol collectables en dat wordt over het algemeen toch gezien als makkelijke opvulling, maar de ontwikkelaar heeft op verschillende manieren geprobeerd alle zijmissies relevant te maken. In de stad zijn bijvoorbeeld rugzakken te vinden die Peter in zijn 7 dienstjaren als Spider-Man heeft verstopt. Hierin zitten spullen die verwijzen naar gebeurtenissen in het leven voor- en tijdens zijn carrière als vigilante, alsmede kleine easter eggs naar andere Marvel-verhalen. Ook zijn er Research Labs te vinden, waarin je kleine missies moet doen om de leefomgeving en het milieu van de stad te verbeteren. Je maakt hiermee het werk van een dierbare vriend af die is verdwenen. Al deze zijmissies en Challenges zijn belangrijk gemaakt voor het upgraden van meerdere dingen en dit zorgt voor een goede reden om New York af te struinen voor extra opdrachtjes.

Een indrukwekkende garderobe

In Marvel’s Spider-Man zijn nostalgie en liefde voor Spidey dus ruimschoots aanwezig, met de verschillende easter eggs. Maar ook het tweaken van Spider-Man zelf is een feest van herkenning voor de echte fans. Er zijn namelijk ruim 25 pakken vrij te spelen in de game, die allemaal hun eigen speciale skill hebben. De speciale skill is gelukkig ook los te gebruiken op andere pakken, dus je kan je favoriete looks combineren met je favoriete skill. Bijna al deze pakken zijn ooit wel eens gebruikt in een film, serie of stripboek. Denk bijvoorbeeld aan de Iron Suit uit Avengers: Infinity War, maar ook de Classic Suit uit de eerste stripboeken en tekenfilms. Inclusief de cell-shaded graphics.

Je krijgt ze echter niet voor niets en hierom zijn de extra quests zo belangrijk. Bij het behalen van zo’n missie verdien je Tokens, waarvan zes verschillende soorten zijn. Elke soort collectable of sidequest heeft een specifieke Token en die zijn te gebruiken voor het aanschaffen van je Spider-Man-pakken, maar ook voor verschillende mods en het upgraden van je gadgets. Dit maakt eerder genoemde activiteiten een stuk belangrijker, al hoef je niet een bizarre hoeveelheid Tokens te hebben voor één pak. Als je gaat voor de Platinum Trophy of die volle garderobe met alles erop en eraan, dan ben je pas verplicht om echt alle activiteiten te voltooien.

Meerdere perspectieven

De game mag dan wel Spider-Man heten, maar je bent niet de hele game in spandex te bewonderen. Je krijgt zo af en toe ook Peter zonder pak onder de knoppen, om het normale leven te beleven. Je helpt Aunt May in F.E.A.S.T., een opvangcentrum voor daklozen en in het lab van Octavius moet je af en toe puzzels en minigames oplossen, zodat het onderzoek naar een grote wereldverbeterende uitvinding vordert. Eventuele bonuspuzzels zijn ook op te lossen voor de eerdergenoemde Tokens.

Naast Peter krijg je ook Mary Jane Watson onder de knoppen en het is een pittige tante in deze game. Het is geen kwetsbare dame meer die constant door Spider-Man moet worden gered, maar een slinkse journalist die illegale handelingen niet schuwt voor een goed verhaal. Ook is ze ondanks de breakup, een belangrijke bron van informatie voor haar voormalige Tiger. De levels die je met MJ moet doorlopen zijn vooral gefocust op stealth. Meestal sluipt ze een zwaarbewaakt gebouw in voor informatie of bewijs, zodat de politie of Spider-Man de bad guys kan gaan stoppen. Tot een zekere zin is MJ een hele nuttige sidekick en het is leuke afwisseling qua gameplay.

Peter perfect?

Over het algemeen heeft Insomniac een geweldige game neergezet, ook als we kijken naar het technische aspect. In het New York van Marvel’s Spider-Man zijn bijna geen bugs te bekennen en de framerate kakt vrijwel nooit in. De game voelt gewoon af; qua verhaal, speeluren en het gebrek aan bugs. Er zit ontzettend veel aandacht en liefde in Spider-Man. Zowel op het gebied van historie van een van de populairste striphelden op aarde, als in het bouwen van een geloofwaardige game.

Zijn er dan echt geen slechte dingen te vermelden? Nou heel misschien wel. Het is vooral een kwestie van smaak, maar het verhaal komt voor mij net iets te traag op gang. De main story is opgedeeld in drie grote aktes en de balans qua actie is een klein beetje zoek. Hoewel er genoeg gebeurt in de eerste twee om het verhaal gaande en boeiend te houden, is akte 3 een enorme tempoversnelling waarin zoveel meer gebeurt, dat het de eerste twee hoofdstukken een beetje doet verbleken. Er wordt ineens een blik super villains opengetrokken, die overigens ook vrij vlot weer van het toneel verdwijnen.

En als we het dan toch over de superslechteriken hebben. De baasgevechten in Spider-Man hadden een tikkeltje afwisselender gemogen. In je eerste bossfight tijdens de tutorial merk je vrij snel dat je een bepaald trucje een aantal keer moet herhalen. De actie en grafische pracht tijdens een bossfight zijn fantastisch, maar ik had graag een klein beetje meer variatie gezien.

Conclusie

Marvel’s Spider-Man is wederom een ijzersterke exclusive van Sony, die nu al een aantal jaar de ene naar de andere topgame uitgeeft. Insomniac heeft goed gekeken naar de enige goede superherogame en daar hun eigen saus overheen gegooid. Het resultaat is een fantastisch verhaal in een geloofwaardig New York City, een vloeiend en acrobatisch vechtsysteem, bakken vol Spidey-nostalgie en een technisch bijna perfecte game. Het gebrek aan balans in het verhaal en de ietwat repetitieve baasgevechten zijn slechts hele kleine smetjes op een groots product. Spider-Man heeft eindelijk een kwalitatief briljante game, waar al jaren naar gesmacht is en het smaakt naar heel veel meer.