Misschien is het wat triest, maar dit jaar is voor mij niet heel anders gegaan dan andere jaren. Mijn knaken verdien ik al sinds voor de crisis vanuit huis en ik ben niet zo’n boswandelaar (is ook wel te zien). Hoewel ik zeker de evenementen en het uitgaan mis ben ik al heel mijn leven voorbereid op het binnen zitten, bakkes houden en gamen tot we weer normaal ons ding kunnen doen. Perfect om te gamen dus. En dat heb ik dit jaar ook zeker gedaan. Inlijsten die hap dus.
Toen kwam ik erachter dat ik dit jaar veel minder spellen heb gespeeld die ook daadwerkelijk in 2020 uit zijn gekomen. Gelukkig zijn er wel een aantal, maar ik moet eerlijk bekennen dat mijn game van het jaar eigenlijk niet uit dit jaar komt. Al die glorieuze uren in Monster Hunter World tellen alleen niet mee voor dit lijstje. Sowieso heeft Capcom mij dit jaar erg door de sleur getrokken. Street Fighter, Resident Evil, Monster Hunter, Devil May Cry en tal van crossover games. Door al deze series extensief gespeeld te hebben zit dat gele logo op mijn ogen gebrand. En toch kwam maar één van die titels dit jaar uit, soort van dan zoals je straks wel kunt lezen.
#5 – Hyrule Warriors: Age of Calamity
Toen ik jaren geleden The Legend of Zelda: Breath of the Wild speelde had ik als Warriors-fanaat een breinspinsel over exact dit concept. Het was niet meer dan een stoute droom waar Nintendo onverwachts toch een realiteit van wist te maken. Het vorige deel in de Hyrule Warriors reeks is stiekem mijn favoriete Zelda game. De hoeveelheid liefde in dat spel doet mij elke keer weer helemaal opgaan in de setting. Echte fans hebben dat spel gemaakt. Hetzelfde is ook waar voor Hyrule Warriors: Age of Calamity.
De oude en vertrouwde Warriors gameplay gaat voor dit spel even op de achterbank om voorkeur te bieden aan gameplay elementen uit Breath of the Wild. Het is een hybride model dat perfect samen gaat. Als fervent speler van het genre moest ik mij even aanpassen aan deze vorm, maar vond het prachtig. De game is niet perfect, en komt voor mij niet in de buurt van zijn voorganger, maar ik hou ervan en ben extreem blij dat Nintendo het een kans heeft gegeven.
#4 – Hades
Dit spel stond al een tijdje op mijn radar voordat ik uiteindelijk besloot hem te halen. Oh mijn variabele Griekse goden, wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Deze roguelike indie game heeft in veel opzichten wat weg van The Binding of Isaac en geeft bij elke afgang weer dat gevoel dat je nog even een rondje doet. Zagreus is een geweldig hoofdpersonage en zijn interactie met de wereld om hem heen is intrigerend.
Het zijn games als Hades die mij steeds weer herinneren aan hoe belangrijk het is om de speler vast te houden met eerlijke gameplay en niet met FOMO tactieken, lootboxes of slome content drip. Games met arcade elementen, bij gebrek aan een beter woord, worden met het jaar meer zeldzaam lijkt het. Ik kan niet de enige zijn die ook behoefte heeft aan games die je makkelijk oppakt en tussen andere games of series door speelt.
#3 – Final Fantasy 7 Remake
Als je dit een controversiële keuze vindt dan heb ik slecht nieuws voor je later in deze lijst. Ja, ik ben iemand die de remake van Final Fantasy 7 oprecht tof vind. Ik ben blij dat het spel wat dingen anders doet dan het origineel omdat ik anders dan wel gewoon dat spel kan gaan spelen. Ook ben ik blij dat de game wat korter is en in chunks uitgebracht wordt, al mag Square daar wel wat meer bovenop zitten. Naar mijn mening zijn alle personages beter uitgewerkt en hebben ze aanzienlijk meer personaliteit. Zelfs Cloud, wie ik eerder niet echt kon luchten, is mij in de remake dierbaar. Ook Barret, Tifa en Aerith zijn erop vooruit gegaan.
Nee, de game is zeker niet perfect. Ook ik zie de issues die sommige mensen met het spel hebben. Vooral de optionele missies zijn erg slecht gedaan en het is duidelijk dat Square probeerde de game zoveel mogelijk op te vullen om hem uit te rekken. Voor mij maakt dat echter niet uit. De game raakte een noot bij mij en ik kan Final Fantasy 7 Remake dus waarderen voor wat het is.
#2 – Resident Evil 3 Remake
Juist, die andere remake die naast Final Fantasy 7 dit jaar flink veel shit over zich heen heeft gekregen is mijn nummer twee. Ik heb dit jaar zowel de remakes van Resident Evil 2 als 3 doorgespeeld en vind ze beiden fantastisch. Resident Evil 3 Remake is kort maar zeer krachtig. Opvallend genoeg gaat de discussie vrijwel altijd over wat het spel niet heeft en blijven mensen hangen in de content die eruit gesneden is zoals de klokkentoren. Natuurlijk had ik die ook graag terug gezien, het vermoord alleen niet mijn plezier voor het spel.
Vooral de opening van Resident Evil 3 Remake is mij ook heel erg bij gebleven. Ik heb al aardig wat games onder mijn gordel en toch blijf ik eraan denken. Voor mij blijft Julia Voth de enige echte Jill Valentine al stoorde Nicole Tompkins mij zeker niet. Haar interacties en groeiende band met Carlos zijn voor mij een hit. Anders dan met Final Fantasy 7 heb ik wat meer tedere gevoelens voor de oudere Resident Evil games. Je mag best weten dat de aftiteling samen met het liedje wat los in mij heeft gemaakt. Deze remake klikt bij mij.
Maar goed, ik ben dan ook iemand die Resident Evil 5 en 6 hoog heeft zitten.
#1 – Persona 5 Royal
Wow. Werkelijk geen verrassing. Persona 5 Royal is de eerste en dusver enige game die ik ooit voor een review een volle 10 heb gegeven. Persona 5 was in het geweldige gamejaar 2017 (Gravity Rush 2, NieR: Automata, Zelda BOTW, Horizon: Zero Dawn om er maar een paar te noemen) al mijn GOTY en Royal is met de nodige aanvullende content en veranderingen nog beter.
MAAR… De curveball hier is dat Persona 5 Royal het voor mij als GOTY eigenlijk af zou leggen tegenover Monster Hunter World waar ik als laatbloeier dit jaar toch wel in gezogen werd. Dat is overigens niet negatief bedoeld tegenover Persona 5 Royal. Deze hit van Atlus verdient niets minder dan mijn “officiële” titel als Game of the Year 2020. Een lichtpunt in een vervelend jaar. Zelfs met alle chaos en onzekerheid om ons heen kunnen we blijven verdwalen in de werelden die games on bieden. Blijf gamen en volhouden.
Verrassing – Tony Hawk’s Pro Skater 1+2
Tot na Tony Hawk Underground 2 was ik een trouw speler van deze games. Toen een aantal jaar terug Pro Skater 5 uit kwam was ik voorzichtig optimistisch. Ik heb die game uiteindelijk nooit gespeeld omdat ik alle ellende zag die er met dat spel mee kwam. Enorme domper. In 2012 hadden we al Tony Hawk’s Pro Skater HD en dat deed naar meer smaken. Eindelijk hebben we dat. Tony Hawk’s Pro Skater 1+2 is weer lekker old school en zoals Tony Hawk games horen te zijn. Graag meer van dit.
Tegenvaller – Resident Evil Resistance
Waar ik de remake van Resident Evil 3 zo hoog heb staan is het een heel ander verhaal met Resident Evil Resistance. Je krijgt deze game gratis bij het aanschaffen van de eerder genoemde remake en wat een bittere pil is dit. Laat ik voorop stellen dat ik het beste met deze game voor heb omdat ik de potentie ervan erken. De basis van dit spel is enorm tof uitgewerkt. Dead by Daylight is een game die ik ook veel speel, dus iets soortgelijks in de wereld van Resident Evil? YES! Bij mijn eerste gamesessie werd mij echter al duidelijk dat deze game in huidige staat onspeelbaar is.
Hackers heb je bij spellen op de pc altijd wel eens. Je ontkomt er helaas nooit helemaal aan. De meeste ontwikkelaars doen tenminste iets om je spelervaring niet te laten vergallen door zielige lui die niet anders kunnen winnen. Capcom heeft daar bij Resident Evil Resistance echter schijt aan. Mocht je als survivor dan eens in een match komen zonder hackers dan heb je alsnog te maken met een verschrikkelijke onbalans. Het is werkelijk om te janken en niet iets dat je verwacht te zien na zoveel tijd in de industrie. Daarnaast maakt de game gebruik van een progressiesysteem (met lootboxes…) waarin je personages beter worden naar mate je meer speelt. Je rang en progressie maken verder alleen niets uit. Iedereen wordt bij elkaar gedonderd zonder dat er naar progressie of rang gekeken wordt. Kiest iemand jouw personage? Pech, je kunt die niet kiezen die match. Ook dat zorgt voor de nodig issues gezien het ervoor zorgt dat mensen gewoonweg het spel verlaten en je het met minder man of vrouw moet doen zonder compensatie. Kortom, heel deze game zit vol met jammerlijke designkeuzes en is daarom mijn tegenvaller dit jaar.
In de huidige situatie is het voor ontwikkelaars ook niet makkelijk om optimaal aan hun game te ploeteren. Hopelijk gaan we in 2021 een betere tijd tegemoet en kunnen we genieten van nog meer games. Voor nu cheers, fijne festiviteiten en gezond nieuwjaar!
