Review: Hyrule Warriors: Age of Calamity

Als zelfbenoemd Breath of the Wild-criticus moest en zou ik de prequel spin-off Hyrule Warriors: Age of Calamity spelen. Dat moet ik uitleggen. Eén van mijn voornaamste problemen met de grote, open wereld van Breath of the Wild, is dat hij niet gevuld is met interessante personages. De meest memorabele figuren legden namelijk honderd jaar vóór de gebeurtenissen van het spel het loodje. Age of Calamity laat je wél die avonturen meemaken.

Een week geleden was ik voorzichtig positief. Ik had de eerste vijf uur van de game gespeeld én ervan genoten. En toch was ik angstig; bang dat het spel niet méér te bieden had. Dat wat ik had beleefd nog eens dunnetjes over zou worden gedaan in de komende tien à vijftien uur. Als een zuinigjes gesmeerd bolletje op kinderkamp – weinig voedzaam en vooral veel van hetzelfde.

Het spel heb ik inmiddels uitgespeeld. Vijfentwintig uur bracht ik door met Link, Zelda en hun kompanen. En die angst van eerst? Die bleek slechts ten dele terecht.

Geen avonturier

Age of Calamity is met recht een spin-off te noemen. Je vervult niet de rol van avonturierheld, maar maait hordes tegenstanders neer als Link of één van de andere vijftien (voor zover mij bekend) vrij te spelen personages. Net als we in 2014 op de Nintendo Wii U al beleefden in Hyrule Warriors (later geport naar de Nintendo 3DS en de Nintendo Switch) dus, maar dan met een Breath of the Wild-sausje.

Ontwikkelaar Omega Force bedacht een eigen genre én eigen naam voor dit soort spellen: ‘Warriors’ (Musou voor de Japanofielen). Als team aan personages vecht je op een slagveld met honderden opponenten. De strategie zit hem in het tactisch verplaatsen van je poppetjes op de kaart, opdat je overal bent waar je moet zijn. Met een druk op de knop wissel je van figuren om gelijk in de actie te blijven. Met simpele knoppencombinaties schudt je aldaar zieke combo’s uit je controller.

Hyrule Warriors: Age of Calamity is daarin niet anders. Dat kan even wennen zijn, want niet alleen de gameplay verschilt van papa Breath of the Wild. Het spel draagt namelijk een ander gevoel met zich mee. De melancholie van een eenzame reiziger in een apocalyptisch Hyrule is ver te zoeken. In plaats daarvan werk je samen met onder andere de stoere Gerudo-aanvoerster Urbosa of de timide Zora-prinses Mipha. Deze game gaat nadrukkelijk om vriendschap en doorzettingsvermogen, niet om ontdekking.

Hartverwarmende reünie

In de eerste paar uur was het vooral hartverwarmend om de oorspronkelijke Champions ‘in levende lijve’ te zien (en dus niet alleen in tussenfilmpjes…). Je ziet bijvoorbeeld hoe zij door Zelda worden geworven om het grote kwaad te verslaan. Je proeft meer van de diepe band tussen Urbosa en Zelda; ziet meer van Mipha’s stiekeme interesse in Link. Hoe fijn is dat!

Eigenlijk is het gewoon een gevalletje fanservice, maar het is wel een dienst die mijn preview positief beïnvloede. Toen sprak ik zelfs over het helen van fantraumas. Zo extreem wil ik het niet meer noemen, maar feit blijft dat die eerste paar uur niet meer worden overtroffen. Daar zijn een aantal oorzaken voor aan te wijzen.

Allereerst is daar het verhaal. Hier mag ik qua inhoud niets over vrijgeven, zo besloot Nintendo op het laatste uur met een nieuwe NDA. Wel zeg ik dat je er niet téveel van hoeft te verwachten. De onderlinge banden tussen de personages zijn tof, maar superspannend en hoogdravend wordt het nooit. Een paar inconsistenties en een bepaald personage met een wel heel slecht geheugen, die passen wat dat betreft wel bij het plaatje.

Ten tweede, en dit is veel erger, treedt de herhaling in.

Repeat, repeat, repeat

Hoeveel Breath of the Wild-charme er over de hub wordt gemieterd – pimp je wapens of kook/upgrade met je verzamelde ingrediënten op een wel heel bekende kaart van Hyrule – Age of Calamity is en blijft in de kern een Warriors-titel. Van de diverse cast aan speelbare personages kies je er hooguit een handvol, die je continu voorziet van goede wapens en ophoogt naar hoge levels. Dit zijn de figuren waarmee je een bepaald comboritme ontdekt dat blijft werken. Zelfs de eindbaas bleek hier niet tegen opgewassen.

Elk van de speelbare personages heeft eigen combo’s en een unieke aanval. Toch blijft de speelstijl vrij identiek. Dat komt door de inclusie van runes en rods. Met runes kun je tegenstanders bijvoorbeeld belagen met bommen of stilzetten, net zoals je dat in Breath of the Wild deed. IJs, vuur en bliksem rods zijn op te pakken voorwerpen die gegarandeerd door de verdediging van je tegenstander breken. En elk personage deelt die runes en rods.

In de praktijk gaat een gevecht zo. Je hakt in op je tegenstander en ontwijkt ‘m om een opening te vinden. Verder wacht tot je een rune op het juiste kunt inzetten, wat duidelijk in beeld wordt gebracht. Een rod gebruik je als het gevecht te lang duurt en de kans op schade te groot wordt. En heb je je speciale aanvalsmeter gevuld? Dan doe je nog een hoop extra schade toe én kun je nogmaals het pantser proberen te breken. Die gameplay is hetzelfde voor elk personage.

Age of Calamity bezit een enorme zwik optionele missies, inclusief post-ending content. Dit komt vooral neer op meer vergelijkbare missies. Als je niet genoeg hebt van grinden, dan kun je hier naar hartenlust verder. De vraag is of je dat wilt. Na de eerste vijf uur kom je toch vooral steeds dezelfde vijanden tegen, maar dan in andere jasjes. En de laatste paar missies maken zich toch wel érg schuldig aan die herhaling.

Lage framerating

Age of Calamity doet zijn best om zoveel mogelijk Breath of the Wild-esthetiek te dragen – felle kleuren, wapperend gras en een nette cel-shaded look. In combinatie met honderden tegenstanders betaal je daar een prijs voor en die wordt uitgerekend in frames. Op de één of andere manier gebeurt dit ook echt vooral aan het begin van de game, al kakt de framerate soms ook op onverklaarbare momenten in. Voor de frequentie lijkt het overigens niet veel uit te maken of je het spel docked of in handheld-modus speelt.

Waar je je op het moment van schrijven sowieso niet aan hoeft te wagen is de lokale co-op-optie. Het scherm splitst voor je in tweeën, maar blijkt voor beiden even onspeelbaar. De framerate kakt zo vaak en diep in, dat alleen spiergeheugen je op zo’n moment nog helpt.

Conclusie

Hyrule Warriors: Age of Calamity is vooral een ode aan The Legend of Zelda: Breath of the Wild geworden en schaamt zich daar niet voor. Omdat het aangekondigde vervolg op Breath of the Wild nog altijd slechts een stip is op de horizon, vormt de spin-off dan ook een mooie manier om nog even tijd door te brengen met het verleden. Zelda, Urbosa, Mipha, Revali, Daruk – ze zijn allemaal alive and kicking. De emoties, het gevoel van de game, dat is wél compleet anders, om nog maar te spreken over de gameplay.

Waar in Breath of the Wild om elke hoek bij wijzen van een nieuw avontuur verborgen kon zitten, is Age of Calamity rechtlijnig. Een Warriors-game dus. Variatie in hakken, dat zit er niet in: de gameplay loop blijft gedurende de game hetzelfde. Toch zullen liefhebbers van Breath of the Wild die gebreken misschien wel kunnen negeren. Het gerecht is anders bereid, maar het blijft smaken naar een Zelda.