Gravity Rush 2

Het is zonder twijfel een van mijn favoriete games voor de PlayStation Vita; Gravity Rush. Gezien de huidige staat van Sony’s handheld lijkt het ook niet erg aannemelijk dat daar nog verandering in zal komen. Het is inmiddels alweer bijna vijf jaar geleden dat dit avontuur de Vita aandeed en zeker gezien de cliffhanger waar het spel mee eindigde is het dan ook hoog tijd dat de opvolger in de winkels komt te liggen. Vanaf 18 januari is dan eindelijk zover, maar wij hebben nu alvast de review klaarstaan.

Kat en kat

Hoewel Gravity Rush 2 een behoorlijk direct vervolg op het origineel is, hoef je het Vita-spel (of de Remastered-editie op de PlayStation 4) niet gespeeld te hebben om het verhaal dat in Gravity Rush 2 ontspint te begrijpen. Zeker, je zal niet zonder vraagtekens zitten, maar die blijven ook voor Gravity Rush-veteranen aanwezig. Ook qua gameplay hoef je geen ervaringsdeskundige te zijn, want de gameplaymechanieken worden rustig geïntroduceerd. Als Kat kan je met dank aan de poes Dusty wederom de zwaartekracht bedwingen en dat betekent dat je naar hartenlust rond kunt zweven. De wat naïeve Kat gebruikt haar krachten om haar omgeving te helpen en niet voor niets werd ze in het Hekseville uit Gravity Rush omgedoopt tot ‘Gravity Queen’.

Jouw hulp is ook in dit tweede deel geen overbodige luxe want de spelwereld wordt nog altijd geteisterd door de kwaadaardige Nevi. Voor normale mensen een uiterst geduchte tegenstander, maar voor Kat zijn met name de minder complexe verschijning een simpel tussendoortje. Door de zwaartekracht te bedwingen kan je immers met onder meer een goed gemikte ‘gravity kick’ heel wat schade uitdelen. Bekende kost voor spelers van het eerste deel en dus heeft ontwikkelaar SIE Japan Studio het nodige nieuws geïntroduceerd. Naar mate je de verhaallijn doorloopt krijgt Kat bijvoorbeeld de beschikking over de Lunar- en Jupiter-modus. Deze Lunar-modus maakt Kat zo licht als een veertje, waardoor je gigantische sprongen kunt maken, en laat je beschikken over een ‘wormhole kick’. De Jupiter-modus doet exact het tegenovergestelde en maakt Kat juist erg zwaar. Hierdoor kun je onder andere door voorwerpen heen glijden en veroorzaken je aanvallen schokgolven.

Daar blijft het niet bij, want er is nog meer diepgang aan Gravity Rush 2 toegevoegd. Natuurlijk kun je je diverse krachten weer upgraden in ruil voor wat spaarzame Precious Gems, maar daarnaast kun je middels Talismans nu ook diverse bonussen ontvangen. Deze Talismans kunnen ook weer samengevoegd worden voor meer extraatjes die je in lastige gevechten, zoals de latere Challenge Missions, net de doorslag kunnen geven. Dit alles doe je in een naar mate het verhaal vordert veranderende spelwereld die prachtig vormgegeven is. Beginomgeving Banga Village, maar ook latere locaties, zijn ontzettend kleurrijk. De tekenachtige grafische stijl oogt ook op het grote scherm fantastisch en deze fraaie setting wordt afgemaakt door de virtuele comics waarin het, niet altijd even sterke, verhaal verteld wordt.

Die verhaallijn houdt je een uur of elf à twaalf bezig, waarbij Sony’s Japan Studio af en toe wat moeite heeft om de vaart in het verhaal te houden. Tegelijkertijd eindigt de game dan weer vrij abrupt. Na die circa twaalf uur is het gelukkig nog (lang) niet over met de pret. Zo kan je, ook na het voltooien van de verhaallijn, wederom aan de slag met tal van, lang niet allemaal even interessante, zijmissies en kan je in de Challenge Missions pogen de perfecte scores te behalen in ruil voor een flinke lading Precious Gems. Daar blijft het echter niet bij. Zo kan je op schattenjacht, waarbij je geholpen wordt met hints van andere spelers, en kan je in de dungeon-achtige mijnen extra Precious Gems vergaren terwijl je lastig wordt gevallen door Nevi. Daarnaast kan je natuurlijk ook nog altijd op je gemakje door de open wereld zweven, terwijl je geniet van de omgeving en en passant nog even wat overal verstopte Precious Gems meepakt. Kortom, als je je door de onvolkomenheden van Gravity Rush 2 weet te worstelen, dan staat je na de verhaallijn nog een uiterst uitgebreid toetje te wachten.

Bron van frustratie

Want onvolkomenheden, die zijn er in Gravity Rush 2 zeker aanwezig en die vragen om flink wat doorzettingsvermogen. De kern van het spel, de besturing en met name het camerawerk, zijn namelijk een voortdurende bron van irritatie. Tijdens het rustig rondzweven is dit niet zo’n probleem, maar de hectische, snelle gevechten zijn een ware crime. Doordat je rondvliegt – dus te maken hebt met drie dimensies -, je je ‘aanvliegroute’ niet al te precies kunt mikken en je niet op tegenstanders kunt locken, mis je je opponenten met behoorlijke regelmaat. Op zich niet erg, maar het matige camerawerk laat je volledig gedesoriënteerd achter. Dit maakt van veel gevechten een uiterst moeizame exercitie en laat baasgevechten onnodig lang duren. Het zorgt ervoor dat de minder groots opgezette verhaalmissies qua gameplay lekker in elkaar steken, maar weinig narratieve waarde met zich meedragen. De grootse epische gevechten zijn daarentegen vanuit het verhalende oogpunt de krenten in de pap, maar weten op gameplaygebied vaak vooral frustratie te wekken.

Conclusie

Zelden laat een game mij van begin tot eind zo op twee gedachten hinken als Gravity Rush 2. Enerzijds is Gravity Rush 2 een meer dan waardige sequel, die ik persoonlijk absoluut niet had willen missen. Gameplaymechanieken uit Gravity Rush zijn immers uitgebreid, er is meer diepgang en meer content dan in het origineel. Anderzijds is Gravity Rush 2 ook een vat vol frustratie. Het is een strijd om de besturing onder de knie te krijgen en van begin tot eind blijf je in gevecht met de camera. Het zijn ook juist de epische baasgevechten die hier het meest onder te lijden hebben. Tegelijkertijd kan je het SIE Japan Studio ook weer grotendeels vergeven als je op je gemakje door de spelwereld zweeft, want het leven van een gravity shifter blijkt heerlijk. Gravity Rush 2 biedt dan ook vrijwel alles wat je als fan van het origineel zou mogen verwachten, maar de vraag blijft of dit voldoende is.