Review: The Outer Worlds

Niet voor niets gooide Obsidian Entertainment even een snoeiharde sneer toen The Outer Worlds eind vorig jaar dan uiteindelijk toch aangekondigd werd. “De originele makers van Fallout” voelde als een directe aanval op precies die prestigieuze serie, die toen pas nét aan een ellendige en ellenlange PR-nachtmerrie begon met Fallout 76. Terwijl het uitgevende Bethesda een jaar lang van financiële, sociale en juridische kanten onder vuur werd genomen, zou Obsidian eens laten zien hoe je wél treffers scoort met een actie-RPG van formaat…

Nogal een weirde flex destijds, maar okay — zo geschiedde dus. The Outer Worlds verscheen en stapte meteen in de rol van een der noemenswaardigste RPG’s van dit jaar. Ja, op het eerste gezicht lijkt het inderdaad “gewoon een Fallout-esque game”, maar al snel blijkt dat Obsidian de lat vele malen hoger legt. Hoger voor niet alleen hun eigen product of de speler, maar overduidelijk ook voor het genre.

Nieuwe sterrenclusters, rijk aan kapitalisme

The Outer Worlds is hoofdzakelijk een actie-RPG die zich laat vormen door interessante verhalen, gezichten en werelden, alsmede jouw eigen ervaringen daarmee. Waar Fallout dat concept steevast in post-nucleaire sferen steekt, lanceert Obsidian eenzelfde opzet nu richting de ruimte. Verwacht knotsgekke avontuurtjes, keuzes en geklooi van dát kaliber dus, maar nu een paar lichtjaren verderop. Welkom in het Halcyon-stelsel, een zwartgallige semi-sandbox vol buitenaards vertier.

Het motief dat alle planeten en hun inwoners daarin bijeendrijft, is puur kapitalisme. De onverdunde drang naar geld en gierigheid heeft Halcyon tot de natte droom van elke CEO gemaakt; een wereld waarin enkel de bedrijven en hun producten er nog toe doen. In Halcyon is de mens ondergeschikt aan het merk — een gegeven dat al vanaf moment één rijkelijk van de game druipt.

In The Outer Worlds worden prille ruimtekoloniën klakkeloos uitgebuit voor hun leef- en loondienst, terwijl de totalitaire elite van “The Board” zorgeloos baadt in rijkdom en macht. Hier maakt het merk de mens, in plaats van andersom. Dat is de wereld waar je instapt, net nadat je ontwaakt uit een mislukt schoonheids-cryoslaapje van zeventig jaar, waarvoor je overigens óók de eerdergenoemde grootmacht mag bedanken.

De keuzes (en bijbehorende consequenties) die je vanaf daar voor de kiezen krijgt, spelen dan ook vaak met dat soort heikele kwesties: kies je voor de mens of het merk? De rebelse opstandelingen of de volgzame arbeiders? De meerderheid of de machtigen? Het klinkt als een moreel inkoppertje, maar dát is precies waar The Outer Worlds al snel meer lijkt te omvatten dan aanvankelijk gedacht…

Keuzestress

Waar menig keuzegedreven spel een betuttelend zwartwitscenario voorschotelt, schittert The Outer Worlds juist in het grijze. Je afgetrainde “bedrijf slecht, individu goed”-mantra gaat je hier niet bijzonder ver brengen. Op Halcyon is, naast kapitalisme, vooral veel diepgang en nuance te vinden — al helemaal wanneer je het actief opzoekt.

Wie ook nog maar een beetje nieuwsgierig van aard is, vindt onder de oppervlakte meer in The Outer Worlds dan je van een “Fallout in space” verwacht. Elk personage in Halcyon heeft een eigen verhaal en vooral ook motivatie. En of je nu jouw beslissingen daarvan af laat hangen of niet, de consequenties voelen daardoor altijd gewichtig voor hun toekomst, naast enkel je eigen inventory.

Die maatschappelijke diepgang wordt verder versterkt door legio factoren. Welke van je groeiende vaardigheden wil je inzetten? Wie van je ruimtekameraden komt mee op avontuur om expertise en perspectief te leveren? En hoe denk je de voorgeschotelde problemen überhaupt op te lossen?

Ál je keuzes lijken ertoe te doen — en meer dan eens wordt je ook beloond voor creatieve manieren om knoppen door te hakken. Soms is dat met net wat meer beloning, andere keren ontketen je compleet nieuwe verhalen en/of oplossingen voor later.

Lang niet alle confrontaties zijn dan ook op één of twee definitieve manieren op te lossen. Wie inzet op een vlotte tong, lult zichzelf nog wel eens uit een benarde situatie. Zo niet, dan schiet of sla je zelf wel een nieuwe weg in; de combat voelt niet voor niets fraai. Andere keren, en dat zijn misschien nog wel de beste, vermijd je confrontaties in hun totaliteit, enkel door je goed in te lezen of door voorafgaand de juiste handen te schudden.

Zodoende kneed je een eigen verhaal in The Outer Worlds; eentje aan de hand van je eigen keuzes en kunnen. Obsidian snapt wat een rollenspel ijzersterk maakt: jouw rol in alle uitbundige avonturen. Jouw eigenzinnige invloed op de wereld. Doordat vrijwel al je input voelt alsof het gewichtig is voor zowel jezelf als de wereld, legt The Outer Worlds de lat voor RPG’s hoger dan menig ander spel in zijn klasse.

Niet alles kan goud zijn

Des te schraler de missies en momenten afsteken die onder die standaard presteren. De wereld van Halcyon is immers rijk aan unieke mini-avontuurtjes, maar een handvol daarvan steekt af als domper tegenover de hoogtepuntjes.

The Outer Worlds is op zijn best wanneer je levens verandert, door humoristische twists wordt gesleept en epische conflicten uitvecht, dan wel uitpraat. Een veredelde fetch quest verbleekt daarbij, maar alsnog kom je ook die nog regelmatig tegen.

Dat is geen directe doodzonde natuurlijk, maar wanneer een missie afloopt met een sisser, doet dat toch weer afbreuk aan dat machtige gevoel dat álles ertoe doet op een grotere schaal. Soms roep je gewoon een volwassen zoon terug naar zijn moeder. Dat moet ook gebeuren in ruimtekoloniën, blijkbaar.

Kleinere studio, groter in daden

En toch moet je het Obsidian nageven; ze excelleren op vrijwel elk front. Misschien kan een kleinere studio als deze financieel gezien niet opboksen tegen grootmachten als Bethesda — iets wat ook terug te zien is in het beperken van de “open wereld — maar ze doen qua grandeur niet veel onder.

Halcyon voelt van top tot teen verzorgd. Grimmige straatjes (én je eigen Firefly-esque ruimteschip) komen broeierig en sfeervol over, terwijl schreeuwerige neonreclames je nooit doen ontsnappen aan het totalitaire kapitalisme. De werelden in het stelsel zijn stuk voor stuk kleurrijk en diepgaand. Precies dat charisma is iets waar bijvoorbeeld een AAA-titel als RAGE 2 dit jaar nog gruwelijk in tekortschoot.

Misschien heeft Halcyon dan niet de grootte van een Skyrim, maar alle kleine onderdeeltjes van deze wereld overtuigen in sfeer en achtergrond. En ja, het oogt en draait allemaal minstens net zo goed. Van typische “Bethesda-bugs” is hier geen sprake. Zelfs die stabiliteit voelt als een rake sneer naar die nu wat omstreden oud-partner van Obsidian.

Gering gebruiksgemak

Een enkel element waar The Outer Worlds nog wél wat op had mogen verscherpen, zit hem in de user interface. Terwijl Obsidian duidelijk meters heeft gemaakt om dit soort RPG’s naar hogere niveaus te tillen, blijft het soms steken op klungelige inventories en menu’s.

Het is niet dat het speelsessies per definitie hindert, maar meer dat dit een vlak is waar Obsidian nauwelijks verbetert ten opzichte van de concurrentie. Ook hier werkt het begeerlijke levelen enlooten naar behoren, maar meer dan eens raak je in legio menu’s de kluts kwijt wat allemaal van wie is, of wat je er wel en niet mee kan op sommige momenten. Intuïtief is anders.

Het resultaat? Het gros van de vele ruimtesigaretten, unieke wapenmodificaties en buitenaardse politiehelmen verdwijnt in het zwarte gat der UI, om een paar uur later weer op te duiken, wanneer ik het radeloos verpats tegenover een zoveelste verkoopmachine die me weinig zegt. Wederom; niet bepaald de momentjes waar The Outer Worlds’ sterke eigenschappen baat bij hebben.

Hetzelfde geldt voor sommige vaardigheden, bonussen en bijvoorbeeld statistieken van je toch vrij invloedrijke companions. Alles ís vindbaar en aanpasbaar, maar het vergt aardig wat spiergeheugen om vlot naar de belangrijke interfaces te navigeren. Dat had allemaal net wat strakker gemogen.

Conclusie

Kort door de bocht is The Outer Worlds als een “Fallout in space” met vlag en wimpel geslaagd. Alleen dat was al genoeg om een overtuigend rollenspel neer te zetten, maar Obsidian ging all out en legt de lat een tikkeltje hoger. Niet alleen voor hunzelf, maar des te meer voor het genre.

Weinig actie-RPG’s schitteren in een totaalpakket als deze. Een achtbaanrit vol eigenzinnige gezichten, gewichtige diepgang, zwartgallige humor én fraaie gevechten. Het heeft misschien niet de grootte (of duur) van diens beter bedeelde concurrenten met diepere zakken, maar The Outer Worlds maakt zijn tijd dubbel en dwars waard. Dit is, zonder twijfel, een van de meest charismatische rollenspellen in tijden.

The Outer Worlds is op 25 oktober verschenen op PlayStation 4, Xbox One en pc, met een Nintendo Switch port nog altijd aanstaande. Op Xbox One en Windows 10 is de game per direct te spelen middels de Xbox Game Pass, al ontweek de RPG ook een Steam-release door (tijdelijke) exclusiviteit op pc aan te bieden via de Epic Game Store.