Preview: Disintegration

Kortstondig voor Gamescom 2019 nog aangekondigd, maar op de Keulse beurs voor het eerst écht uit de doeken gedaan: Disintegration, een volledig nieuwe titel van het volledig nieuwe ontwikkelteam V1 Interactive. Met ex-veteranen achter onder meer de Halo-franchise is deze piepjonge studio zeker de minste niet, maar leent het landschap zich vandaag de dag nog wel voor een zoveelste, futuristische shooter? In Duitsland gingen we hands-on met onze eerste Integration om erachter te komen…

Tussen Guardians of the Galaxy en Black Mirror

Laten we wel wezen, de initiële onthulling van Disintegration was een regelrecht gevalletje “dertien in een dozijn” als het aankomt op een trailer voor actiegames. Semi-stoere protagonist, ruige prietpraat over een overheersend kwaad, een snelle knip naar een paar explosies en nog een komisch ingestoken opmerking of twee om het af te maken. Zelden leek het alsof iets zó graag een scène uit Guardians of the Galaxy had willen zijn.

Zonde, want in opzet heeft Disintegration veel meer weg van een uit de hand gelopen aflevering van Black Mirror. In een post-apocalyptische toekomst hebben wetenschappers massaal het bewustzijn van mensen “Integrated” in functionele robots, in de hoop aanstaande voedseltekorten en natuurrampen veilig te overleven. Een tijdelijke oplossing, zo gold het idee.

Zo gezegd, zo gedaan. We mieteren gewoon je brein, dat van je moeder en misschien je trouwe viervoeter in een metalen lichaam, en downloaden later simpelweg de zieltjes weer terug naar ouderwetse zakken van vlees en bloed. Prachtig plan; tijd om eventjes het einde van de wereld uit te zitten.

Maar natuurlijk, het duurt niet lang voordat een onverklaarbaar imposante wereldmacht opduikt en plots voor iedereen beslist dat dit simpelweg de logische, volgende stap voor de evolutie van de mensheid is. Humanity, all digital. Geen vleeszakken meer, voor niemand niet. Veel plezier als onsterfelijke robot, trouwens.

Zodoende ontstaat uiteraard een verzetsbeweging, waar jij als ene Pilot genaamd Romer knokt tegen de haast buitenaards ogende krijgsmacht van Rayonne. Gewapend met een tactische eenheid aan soldaten én je eigen zwevende Gravcycle, is het tijd om je eigen “Disintegration” (en die van vele medestanders) bij elkaar te schieten. Roll credits…

Meer oog voor multiplayer

Kleine plottwist; de bovenstaande nog te filmen aflevering van Black Mirror is de verhalende opzet voor de singleplayer-campagne van Disintegration. Op Gamescom liet V1 Interactive de media echter exclusief losgaan in een van de vele multiplayerfacetten, welke ook niet de kleinste rollen zullen spelen — als we de woordkeuzes en aandachtverdeling van de presentatie mogen geloven.

Onduidelijk is precies over hoeveel verschillende multiplayermodi de game zal beschikken, maar in Duitsland hoopte het Disintegration-team vooral hoge ogen te gooien met “Retrieval”, een modus die vooral doet denken aan een soort klassiek, teamgebonden “Capture the Flag”, met de nodige tweaks om die van een unieke draai te voorzien.

In deze modus wordt duidelijk wat precies de kinkslag is van Disintegration; hetgeen de shooter onderscheidt van andere games in het genre. Als speler bestuur je niet zo zeer de fysieke Pilot zelf, maar vooral de high-tech moordmachines die we kennen als Gravcycles, alsmede de drie AI-eenheden die daarbij horen. Samen vormt het viertal één gelijkgestemde Crew, waarvan elk team er een stuk of vijf kan hebben.

Saillant detail is daarbij dat de “vlag” — ditmaal een kostbare kernbatterij — niet gedragen wordt door de Pilots of hun Gravcycles, maar één van de zware, computergestuurde jongens in je Crew. Aan jou om je eenheden dus succesvol aan te sturen en in leven te houden, terwijl je zelf vooruitvliegt om te verkennen of covering fire geeft in de verdediging.

Overwatch op vliegfietsen

Dat concept is allemaal interessant en wel, maar de uitwerking laat nog wel aardig wat te wensen over. Door het gebrek aan duidelijke taal (zowel visueel als auditief) wordt bijvoorbeeld snel onduidelijk welke expendable soldaten op de grond bij jou horen of wanneer ze worden aangevallen en van welke kanten. Weg goedbedoelde tactiek, terug naar oude en vertrouwde multiplayer-chaos.

Het onvermijdelijke gevolg? De rest van het team lijkt de grondtroepen per direct te vergeten, om de game vervolgens als een soort Overwatch op vliegfietsen aan te pakken. Zonder enige sturing rushen ze (aanzienlijk trager dan je zou verwachten van een futuristische Gravcycle) kernbatterij A of B, terwijl de SOCOM-veteranen van V1 Interactive ongetwijfeld in een innerlijke zucht van plaatsvervangende schaamte slaken.

Uiteraard is de bedoeling dat de eindconsumenten van Disintegration iets langer stilstaan bij wat ze precies onder de knoppen hebben en hoe dat op zichzelf zou moeten staan, maar de vluchtige vergelijking met Blizzards populaire shooter is tegelijkertijd ook weer niet té kort door de bocht. Veel elementen van Retrieval — en vermoedelijk meer van de multiplayer-aspecten — lijken in lering te zijn geweest van recente shooter-successen.

Pluizige dobbelstenen en steampunk-skins

Elke uitbundige Pilot (waarvan er momenteel acht in omloop zijn) heeft zijn eigen Gravcycle, met uiteraard unieke snelheid, bepantsering en wapengerei, waarmee al snel de kern van een hero shooter opgebouwd lijkt te worden. Sommige van deze Crews lenen zich als snelle infiltranten die chaos bij de tegenstanders moeten veroorzaken, andere gedragen zich meer als tanks en leveren zwaar geschut op de frontlinie of healen bevriende troepen.

En nee, juist dat andere, imminente staartje van een hedendaagse multiplayer-shooter steekt V1 Interactive niet onder stoelen of banken. De Pilots en hun Crews ogen nu al aardig ludiek en vooral thematisch, maar natúúrlijk wordt er ook ruimte gemaakt deze verder door te laten evolueren en van customization te voorzien. Denk aan likjes verf in steam- of cyberpunkthema of, wie weet, een uniek setje pluizige dobbelstenen in je Gravcycle.

Hoe diep dat soort (hoogstwaarschijnlijk ook met microtransacties te betalen) content precies moet reiken, dat laat het kleinschalige ontwikkelteam (à dertig man te Seattle) nog even achterwege. Voor nu gaat het vooral om de basis uitbalanceren en een daadwerkelijk solide spel neerzetten. Een nobele prioriteit, welke na mijn aanvaringen misschien ook broodnodig is gebleken.

Enerzijds gooit Disintegration een aantal unieke en tactische adaptaties tegen de hedendaagse shooter, maar doordat het man en macht ook probeert alsnóg in hetzelfde straatje te vallen, verbleekt het snel tegen reeds bewezen concurrenten. Als je niet vergeleken wilt worden met “de rest”, is het misschien ook zaak dat je niet tracht precies hetzelfde succesverhaal na te jagen.

Voorlopige conclusie

Hoewel Disintegration van goede huizen komt, is het nog maar de vraag hoe het zich (over verloop van de verdere ontwikkeltijd) écht zal onderscheiden van andere shooters. Tot dusver lijkt de focus meer te liggen op het multiplayer-aspect dan het beloofde singleplayer-verhaal — wat ongetwijfeld altijd nog interessant uit kan pakken — en dat stemt momenteel niet bepaald gerust.

Als spiritueel liefdeskind van onder meer Halo en meer tactisch aangelegen shooters, heeft Disintegration een heleboel going for it, maar wellicht raakt die potentie verloren in de hoop meer gezien te worden als een “nieuwe Overwatch” of soortgelijk succesverhaal. Daarin schiet het voor nu echter wel weer te kort om überhaupt mee te draaien, maar wie weet verandert dat nog over het verloop van de ontwikkeling.

Zelf zou ik stellen dat Disintegration al veel meer indruk kan maken door meer nadruk te leggen op de toch veelbelovende singleplayer, maar een doorgewinterd multiplayer-aspect misstaat natuurlijk geen enkele shooter. Mocht je echter gewoon op zoek zijn naar een schietspel met een aantal interessante twists, dan doe je er goed aan om V1 Interactive en hun werk in ieder geval even in de gaten te houden.

Disintegration staat gepland voor ergens anno 2020, op pc (nu te wishlisten via Steam), PlayStation 4 en Xbox One.