Review: Fire Emblem: Three Houses

Sinds het ongekende en onverwachte wereldwijde succes van Fire Emblem: Awakening, maakt de turn-based strategie/RPG-gamereeks een onmiskenbaar onderdeel uit van Nintendo’s portfolio. Toch is het alweer twaalf jaar sinds een volwaardige Fire Emblem op de thuisconsole verscheen en veertien jaar sinds de laatste goede Fire Emblem het licht zag op een thuisconsole. Was Fire Emblem: Three Houses het wachten waard?

Drie huizen

In Fire Emblem: Three Houses kruip je in de huid van een voormalige huurling en kom je terecht in Garegg Mach Monastery, een gigantische kerkstad in het midden van het continent Fódlan. Door omstandigheden word je naar voren geschoven als nieuwe docent aan de daar gevestigde militaire academie. De drie grootste staten van het continent hebben eindelijk vrede gevonden en elk van de drie landen zijn in deze academie vertegenwoordigd door een eigen huis (denk aan Harry Potter). Ziedaar, Three Houses.

Het is een jaar van toeval, gezien de erfgenamen van elk van de huizen juist dit jaar zijn toegetreden tot de academie. Koos je in Fire Emblem Fates nog tussen twee rijken, nu bepaal je welke van de drie huizen je doceert en – in het verlengde daarvan – voor welk van de drie landen je ten strijde trekt. Welke je kiest, bepaalt met welke bondgenoten je ten strijde trekt én welk pad van het verhaal je bewandelt. De game is an sich dus goed herspeelbaar, al zit er vooral in het begin flink wat overlap, met name in de quests die je doet.

Of je nou kiest voor het oudste rijk van het continent, een koninkrijk vol Nobelen of een alliantie waar het de meeste studenten ontbreekt aan blauw bloed, het verschil zit ‘m met name in het perspectief en in de latere stukken van het verhaal, al zul je in theorie de meeste personages alsnog kunnen rekruteren. Waar je keuze vooral door zal worden bepaald, is met welke personages je de meeste tijd wilt doorbrengen.

Twee pilaren

Fire Emblem kent twee pilaren waar de serie op rust: sterke strategische gameplay en het sociale management van je personages. De helft van de tijd ben je in Three Houses dan ook bezig met sociale interactie. Dat is beslist geen straf. Doordat je in Three Houses vrij door het klooster kunt lopen en met iedereen een babbeltje kunt maken, krijg je bijzonder snel mee wat elk personage in de game uniek maakt. Three Houses gooit religie, klassenstrijd en racisme in de mix, wat tot interessante en soms diepgaande interacties leidt. De sterke voice-acting (elke zin is volledig ingesproken!) helpt hier zeker een handje. Ik merkte dan ook dat ik na enige tijd binding begon te krijgen met personages die niet eens een onderdeel uitmaakten van mijn eigen huis.

Net als in voorgaande delen maken Support-interacties een belangrijk onderdeel uit van Three Houses. Vecht je aan iemands zijde, geef je ze cadeautjes, breng je samen tijd door of geef je de juiste antwoorden wanneer ze je iets vragen, dan zal je relatie verbeteren en kun je een-op-een gesprekken met het personage in kwestie volgen. Aangezien figuren onderling ook banden kunnen verbeteren kun je de achtergrond van elk personage vanuit diverse perspectieven met de nodige diepgang zien. En ja, je kunt uiteindelijk inderdaad met je husbando of waifu trouwen. Viezerik.

Wat het managementonderdeel van Three Houses nog een stukje interessanter maakt, zijn de keuzes die je moet maken op basis van een kalender. Elke maand voer je een verplichte missie uit, elk weekend kun je kiezen waar je jouw extra-curriculaire tijd aan besteed. Verken je het klooster en verbeter je jouw relaties met je klas, leer je vaardigheden of doe je wat fetch quests, doe je wat extra gevechten of neem je rust om de algehele motivatie van je klas te verhogen? Zo uitgebreid als de activiteiten in Persona wordt het nooit, maar toch heb je het gevoel dat je ook hier met enige tactiek te werk moet gaan om het maximale uit je beperkte tijd te halen, vooral op een hoge moeilijkheidsgraad.

Een fenomenale strategiereeks

En dan is er nog die andere pilaar: de strategie. Fire Emblem: Three Houses gooit zeker het een en ander op de schop. Nog steeds voer je in beurten rond de tien manschappen bestaande uit diverse klassen aan, op een veld van hokjes, en maakt permadeath een (optioneel) onderdeel uit van het spel. Aan al het andere heeft ontwikkelaar Intelligent Systems gesleuteld of gekeken naar Nintendo 3DS-deel Echoes of Valentia.

Ben je de aloude wapendriehoek (zwaard>bijl>lans>zwaard) sinds Echoes of Valentia vergeten, dan hoef je die niet op te rakelen. In plaats daarvan voegt Three Houses een vierde wapen toe – vuisten. Bovendien kun je ervoor kiezen om wat van de wapenduurzaamheid op te offeren voor een Combat Art, in feite een sterkere aanval. Nou vond ik de Combat Arts niet buitengewoon tactisch aanvoelen, aangezien je door slim en geldbewust te spelen toch vaak genoeg wapens om handen hebt om regelmatig een Combat Art te rechtvaardigen. Wellicht dat je op de hoogste moeilijkheidsgraad wél gedwongen bent tot het maken van dilemma’s, maar de gewone speler zal weinig merken van deze extra aanvalsoptie, noch vaak de behoefte voelen ze te gebruiken.

Wat je wél merkt, is de toevoeging van bataljons. In de gevechtsanimaties bieden deze niet alleen wat genoot voor het oog, ze kunnen je ook helpen door bijvoorbeeld op je tegenstander af te stormen of een explosieve kar af te leveren. Elk bataljon kent een eigen vaardigheid die je in de strijd kunt gooien. Omdat Fire Emblem nog niet genoeg (tactische) opties kent, zullen we maar sarcastisch zeggen.

Het is zeker aan te raden bataljons aan je eenheden toe te voegen, gezien ze weinig onderhoud kosten en essentieel zijn voor het verslaan van de hoofdbazen in het spel: de Demonic Beasts. Deze vier tegels tellende eenheden moeten meermaals worden verslagen (this isn’t even my final form!) en je bataljons helpen om hun pantser te breken. Alle aanvallen die je hebt, gooi je tegen deze giganten in de strijd. Of het echt tactisch is? Vaak niet. Toch voelen sommige van deze gevechten zeker episch en dat maakt een boel goed.

Groter, mooier, beter?

Three Houses brengt Fire Emblem terug naar de consoles en dat schept verwachtingen: is de game inderdaad groter, mooier en beter dan zijn voorgangers? Ja en nee. Aan de ene kant is de game enorm. Doorloop je het spel rustig op de normale moeilijkheidsgraad, dan ben je toch zeker minimaal zestig uur bezig. En dan heb je nog de verhalen van twee andere huizen om te ervaren. Nintendo schiet zichzelf een beetje in de voet door de game zo propvol content te gooien: wie heeft er überhaupt tijd voor die betaalde seizoenspas?

Daarnaast is het spel een genot om naar te kijken, zowel handheld als docked, en is de muziek weer buitengewoon goed verzorgd. Wat me vooral opviel is hoe de muziek dynamisch verandert als je een gevecht induikt en ineens instrumenten worden toegevoegd. Dat er ineens dance-beats in de orkestrale mix zitten, is vreemd doch erg lekker. Doe jezelf overigens een plezier en speel Three Houses óf met een dik geluidssysteem óf met de koptelefoon op. Je mag me later bedanken.

Dat allemaal gezegd hebbende, Three Houses kampt met hetzelfde probleem waar Fire Emblem vaker door wordt gebrandmerkt: het verhaal ontstijgt het predicaat cliché hier en daar nauwelijks. Daar komt nog eens bij dat het haast onmogelijk is om veel van de achterliggende politiek van Fódlan te volgen. Je moet echt willen opletten om te begrijpen waar elk personage nou precies vandaan komt en wat de politieke dynamiek van de staten is. Jammer, gezien de diverse politieke spelletjes van Path of Radiance één van de beste delen van de serie maakten.

Conclusie

Fire Emblem: Three Houses beloont ons lange wachten. De game is prachtig, uitzonderlijk lang (en herspeelbaar!) en scoort vooral in de sociale interacties veel punten. De befaamde Fire Emblem-gameplay is bovendien nog altijd ijzersterk, ook al voegen niet alle aanpassingen aan de gevechten evenveel strategie toe. Helaas blijft het verhaal soms in de clichézone hangen. Dat vergeet je gelukkig al snel wanneer je meer tijd wilt doorbrengen met de diverse, kleurrijke personages van de game. Fire Emblem: Three Houses belooft weken danwel maanden aan strategisch plezier en is een gedegen toevoeging aan de groeiende Nintendo Switch-bibliotheek.