Fire Emblem Radiant Dawn

Fire Emblem is voor fans van turn-based strategy als een rots. Een rots in de branding als het om constante kwaliteit gaat. Een rots die altijd even hard is met het afstraffen van fouten. Een rots die koppig blijft liggen waar hij ligt, omdat hij daar zijn plekje heeft gevonden. Maar net als elke andere rots, kei en steen slijt ook Fire Emblem.

Net als Advance Wars gaat het in Fire Emblem om lekker ouderwets turn-based vechten. Je hebt alle tijd om al jouw soldaten met de grootste zorg als schaakstukken over het veld te verplaatsen en met elkaar te laten vechten. De setting is erg cliché: een typische fantasy wereld vol magie, zwaarden en ridders. De strategische mogelijkheden zijn ook bekend: boogschutters en magiërs kunnen het best afstand houden, ridders doen hun werk het liefst van dichtbij en dikke koningen rennen langzamer dan hun dunne knechtjes. Fire Emblem geeft aan dit inmiddels bejaarde riedeltje een eigen twist: soldaten zijn personages die je leert kennen en als ze dood gaan ben je ze ook voor eeuwig kwijt. Dus geen naamloze boogschutters meer die je met een druk op de knop vervangt, maar een blonde boogschutter genaamd Leonardo die na een flinke klap nooit meer bijkomt. Het spel dwingt je op deze manier voorzichtig om te gaan met jouw persoonlijke legertje, want ieder lid is onvervangbaar. Het grote probleem dat ik met dit concept heb is dat ik met geen van de personages een band heb opgebouwd en het me daarom niet veel deed als ze stierven. Het zal me een worst wezen of de magiër Micaiah sterft op het slagveld. Het was alleen het gevoel dat ik voor eeuwig een lid van mijn leger verloren had dat mij ertoe dreef om de Wii te herstarten en het level opnieuw te spelen. Steeds opnieuw, want zelfs de kleinste foute inschatting kan de dood betekenen voor iemand.

Deja Vu

Radiant Dawn is het directe vervolg op Path of Radiance, een spel dat een paar jaar geleden voor de GameCube verscheen. Dit is te merken, want Radiant Dawn bevat dezelfde personages, speelt zich in dezelfde wereld af en heeft zelfs exact dezelfde graphics. Je kijkt van bovenaf naar het slagveld dat netjes in hokjes is opgedeeld. Als twee personages het gevecht met elkaar aangaan gaat de camera van het overzichtelijke perspectief over naar een close-up animatie van de twee eenheden. Deze animaties verschillen van kwaliteit. Sommige personages hebben namelijk interessante aanvallen om naar te kijken en brengen enige spanning met zich mee. Bij anderen is het minder interessant en zou je deze kleine filmpjes het liefst doorspoelen, maar dat kan niet. Je kan de lange animaties per personage uitzetten of helemaal laten, maar dan mis je vaak weer de gevechten die je wél wil zien. Op het grafische vlak is hier niets te beleven: technisch zit dit nog op het niveau van de eerste lading GameCube games. Gelukkig is de vormgeving goed en gevarieerd, wat het spel op visueel vlak redt. Fire Emblem is geen feest voor de oren. De voice-acting, zover aanwezig, is niet overtuigend en de muziek gaat heel snel vervelen. Gelukkig heb ik mijn computer met mijn eigen muziek bij de hand, want de muziek van Fire Emblem ging al snel op mute.

Herhaling van zetten

De Wii is niet veel krachtiger dan de Gamecube, maar daarvoor wordt gecompenseerd door de WiiMote. Toen deze unieke controller werd onthuld leek het me een gegeven dat je in het geval van Fire Emblem met de WiiMote legers opdrachten zou geven; als een waar generaal met stukken zou schuiven. Voor Nintendo is dit blijkbaar niet zo logisch, want Fire Emblem maakt geen gebruik van de cursor noch bewegingsgevoeligheid. Je kan de controller zijdelings houden, als een NES controller dus, of de instellingen veranderen naar verticaal. Geen van beide instellingen werkt echt goed. Als je de WiiMote horizontaal houdt druk je makkelijk de B-knop aan de achterkant van de controller in waardoor je de camera plots beweegt en de WiiMote is duidelijk niet gemaakt om langdurig zo gehouden te worden. Verticaal ligt hij lekker in de hand maar moet je je hand regelmatig in vervelende posities brengen om alle knoppen te kunnen raken. Het spel zou gewoon beter speelbaar zijn met een Gamecube controller dus, wat maar aangeeft dat Nintendo niet eens geprobeerd heeft om Fire Emblem aan te passen aan de nieuwe hardware. Nintendo lijkt zich wél aan te willen passen aan haar nieuwe, meer casual doelgroep door een optie te implementeren waarmee je altijd kan saven. Tot nu toe was het zo dat je óf de missie helemaal opnieuw begon óf gewoon doorspeelde, om het spelers te ontmoedigen om na de dood van een personage de spelcomputer te herstarten. Voor nieuwe spelers zou elke keer overnieuw beginnen niet te doen zijn, dus kan je nu overal saven. Jammer genoeg breekt Nintendo daarmee haar eigen game: er is nu bijna niets wat de speler tegenhoudt om snel de beurt ervoor te laden als er iets niet naar wens gaat. En dat gaat tegen alles in waar Fire Emblem voor staat.

Conclusie

Je hebt het eindcijfer vast al bekeken en gezien dat ik de game een voldoende geef, ondanks de vele gebreken die hierboven staan beschreven. Fire Emblem heeft namelijk nog altijd een bepaalde aantrekkingskracht, iets wat je steeds weer terug trekt naar het slagveld. Met veel zorg eenheden over het slagveld sturen geeft Fire Emblem een gevoel wat weinig andere games hebben kunnen bieden. Hopelijk weet Nintendo deze kracht de volgende keer in een modernere vorm te gieten, want nu lijkt Fire Emblem vast te zitten. Rotsvast.