Het jaar 2018 is bijna ten einde en terwijl we langzaam aftellen totdat het jaar traditioneel wordt afgesloten met Bohemian Rhapsody, blikken we terug op de fantastische twaalf maanden voor videogames. Er is ontzettend veel uitgekomen, in elke genre en voor ieder wat wils. Ni No Kuni 2: Revenant Kingdom, Super Mario Party, Overcooked 2, Shadow of the Colossus en nog veel meer parels hebben uren van mijn tijd afgesnoept.
Het is dan ook bijna onmogelijk om slechts vijf games uit te kiezen, die mogen pronken in mijn top 5. Er moeten harde keuzes worden gemaakt, waar ik oprecht een beetje ziek van ben geworden. Het is me echter gelukt dus ga er nu goed voor zitten, voor deze lijst der lijsten.
5. Dragon Ball FighterZ
Als fan van Dragon Ball is het op gamegebied jaren van afzien geweest. De driedimensionale Xenoverse-games zijn redelijk en de meeste games daarvoor, heb ik met een goede reden uit mijn geheugen gewist. Sinds de Dragon Ball Z Budokai-serie is de anime nooit meer goed in games gerepresenteerd. En toen was daar ineens Dragon Ball FighterZ van Bandai Namco en Arc System Works.
Werkelijk alles wat ik gewenst heb, is in Dragon Ball FighterZ gestopt. Deze game is ‘gewoon’ weer een 2D-fighter met een fantastisch roster aan personages en een compleet nieuwe verhaallijn. Het verhaal van de anime was al tot in den treuren herhaald en is het fijn om te zien dat FighterZ een nieuw stukje lore toevoegt aan de franchise. En de nieuwe villain, Android 21 is een ontzettend toffe toevoeging aan het Dragon Ball-universum.
Gameplay technisch is deze game meesterlijk. Ouderwets combo’s knallen in drie tegen drie gevechten is één van de beste dingen die ik dit jaar heb gedaan. Net zo lang oefenen totdat ik mijn favoriete personages onder de knie had, om vervolgens compleet gesloopt te worden online. Maar dat maakt dan totaal niet meer uit. De route naar die vernedering is geweldig geweest, in de nummer vijf van deze lijst.
4. Monster Hunter World
Deze game is voor mij een absolute verrassing gebleken. De Monster Hunter-franchise heb ik nooit wat aan gevonden, dus ik zag een beetje op tegen de review voor Monster Hunter World. Maar heilige poep, wat is het nieuwste deel uit de koker van Capcom een fantastische game gebleken.
Het heeft enorm geholpen dat Capcom voor een wat Westerse benadering is gegaan in dit deel van Monster Hunter. De games op de Nintendo Wii en 3DS waren in mijn ogen onnodig moeilijk met veel te veel mechanics. Monster Hunter World is een stuk minimalistischer en daardoor is het hoofddoel van de game duidelijk. Jaag op enorme monsters en wordt daardoor sterker.
Het resultaat is een prachtige game met afwisselende werelden, waarin de meest bizarre monsters te vinden zijn. De jacht openen met een groep vrienden is een ervaring die niet verveeld. Tactisch vechten en het monster systematisch uit elkaar slaan is zo ontzettend bevredigend. En je doet het zonder moeite steeds weer overnieuw, om te grinden voor dat ene toffe pantser die jou zo veel sterker maakt. En jou er ook veel beter uit laat zien.
Monster Hunter World heeft letterlijk honderden uren van mijn leven geëist en dat heeft het gedaan met no nonsense monsters jagen. Het is in principe Pokémon voor gevorderden en ik kan niet wachten op de uitbreiding Iceborn die in 2019 moet verschijnen. Zonder enige twijfel een terechte nummer 4 van de lijst.
3. Super Smash Bros. Ultimate
De laatste grote release van 2018 heeft zichzelf naar plek drie geknokt in deze lijst. Super Smash Bros. Ultimate is de ultieme (ha!) hommage aan alles wat met Nintendo te maken heeft en ik zit er nog steeds midden in. En de game is meer geworden dan wat ik had verwacht, want ik was oprecht bang voor een remake van de Smash op Wii U.
Maar nee, Nintendo heeft enorm veel werk gestopt in Super Smash Bros. Ultimate. Alle klassieke gamemodi, vechters en stages van de vorige games zitten er allemaal in. Ook kent de game veel nieuwe personages, met King K. Rool als absoluut hoogtepunt voor mij. De chaotische fighter speelt als vanouds maar voelt door een aantal elementen weer helemaal fris.
Vooral de Spirits zijn een geniale toevoeging. Het samenstellen van je perfecte team zorgt voor veel meer vrijheid en uitdaging in de singleplayer World of Light. Constant ben je aan het rommelen om je perfecte fighter te creëren voor het volgende gevecht. En natuurlijk kan Nintendo op deze manier bijna ieder personage uit de catalogus Nintendo-games een plekje gunnen in Super Smash Bros. Ultimate.
Buiten het feit dat Super Smash Bros. Ultimate ontzettend heerlijk speelt, biedt de game ook zo ontzettend veel content voor die zes tientjes. De fighter is verfijnder, grootser en leuker dan ooit en weet op de valreep de middelste plek in dit lijstje te pakken.
2. Marvel’s Spider-Man
Mijn scepsis voor de nummer twee van deze lijst is lange tijd vrij groot geweest, want buiten de Batman Arkham-serie zijn comics over het algemeen dramatisch getransformeerd naar videogames. En Spider-Man is misschien nog wel het grootste slachtoffer geweest van ontzettende pleurisgames. Gelukkig is Peter Parker deze keer in de veilige handen van Insomniac terechtgekomen en deze studio heeft er een prachtwerk van gemaakt.
Marvel’s Spider-Man heeft godzijdank de PlayStation-behandeling gekregen, die nu een aantal jaar garant staat voor geweldige singleplayer-games. De game is een combinatie van goed verhaal en ontzettend vlotte gameplay, waarin goed is gekeken naar de eerdergenoemde Batman-games om het vervolgens te verfijnen tot in de kleinste details.
De grootste reden waarom de game bij mij op twee staat, is hoe ontzettend veel plezier ik heb gehaald uit pure gameplay. Je speelt niet zomaar Spider-Man, je voelt jezelf Spider-Man door het heerlijke webslingeren en vliegensvlugge combat. Het momentum die je langzaam opbouwt om als een speer door New York te vliegen heeft me de complete game geboeid en ik heb daardoor geen enkele keer Fast Travel gebruikt.
Tel daar dat goede verhaal, bakkenvol Spidey-lore en het opengebroken blik aan supervillains bij op en je hebt een geweldige game voorhanden. Fans van Spidey en vooral de PlayStation 4-bezitter kunnen terugkijken op een geslaagd jaar.
1. God of War
Eigenlijk stond het enkele dagen na 20 april al vast wat mijn GOTY zou worden. De terugkeer van een van mijn favoriete franchises is op zichzelf al een hoogtepunt voor mij, maar de manier waarop Santa Monica mijn geliefde God of War heeft geëvolueerd is van meesterlijk niveau. Van gewelddadig hack and slash-festijn, naar verhaaltechnisch epos met Kratos als breekbare en onzekere vader. Overigens is hij nog steeds niet vies van wat slachting en wapengekletter, maar deze keer in het koude Noorden.
Het is een optelsom van risico’s en veranderingen die zo goed zijn uitgepakt, dat God of War voor mij de beste game van het jaar is en het zelfs mijn persoonlijke favoriet ooit maakt. Kratos transformeren van boze meneer, naar een boze alleenstaande vader had volledig misplaatst kunnen voelen. Maar de band tussen de bebaarde god en Atreus is zo geloofwaardig door geniale voiceacting van Christopher Judge en Sunny Suljic. De nieuwe mythologie met daarbij de nieuwe personages, zijn allemaal geweldig.
Grafisch is de game indrukwekkend en het geheel wordt prachtig en uniek in beeld gebracht door één doorlopend shot. En ondanks dat Santa Monica voor een veel gevoeligere game is gegaan, is de gameplay er niet onder geleden. God of War wil je niet alleen spelen om het verhaal, maar ook omdat het vechten nog steeds heerlijk is. Het is vloeiend, bevredigend en heeft nog nooit zo goed gevoeld. Het opvangen van je Leviathan Axe, nadat het dwars door het hoofd van een Draugr is gevlogen verveeld gewoon niet.
En wat misschien nog wel het mooiste is aan deze God of War, is dat er zoveel nieuwe gamers in aanraking zijn gekomen met deze franchise. Op één of andere manier heeft de game zowel de fans, casuals en nieuwkomers aangesproken. Na acht jaar van de radar te zijn verdwenen, is de fanbase enorm uitgebreid en misschien is dat wel de magie van niet alleen mijn Game of the Year, maar dé Game of the Year.
Runner-up Unravel Two
Een van de weinige goede producten uitgegeven door EA de afgelopen jaren en misschien komt dat wel, omdat de uitgever zelf niet aan de game heeft gezeten. Unravel Two is de sequel op het fantastische Unravel van Coldwood Games. Deze kleine Scandinavische studio heeft me twee jaar geleden weggeblazen met de avonturen van het schattige bolletje wol, genaamd Yarny. En tijdens de E3 was daar ineens het vervolg.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat Unravel Two me lang niet zo emotioneel raakte als het eerste deel, want dat was janken alsof een paar stuwdammen open stonden. In plaats daarvan hebben de mensen achter Coldwood Games gekozen om de nadruk neer te leggen op de gameplay. Unravel 2 is grafisch net zo prachtig als de voorloper, maar nu met een veel soepelere besturing. Het speelt meer als een echte platformer, die ook volledig in co-op te spelen is.
Het is in mijn ogen jammer dat dit soort kleine pareltjes snel uit het oog worden verloren, tussen alle grote blockbusters die altijd alle aandacht opeisen. Maar Unravel Two heeft mij in een uur of zes, weer helemaal laten smelten door de prachtige avonturen van Yarny en zijn vrienden. Ik kon het ook niet maken om deze game niet te benoemen.
Voornemens voor 2019
Dit jaar was geweldig druk met de vele reviews die ik heb mogen schrijven en dit gaat in 2019 natuurlijk gewoon door. Scherper, kritischer en beter dan ooit. Ook wordt het eens tijd om een goeie pc in huis te halen, want Gears 5 en de nieuwe Ori zijn helaas niet te spelen op mijn crappy laptop.
En net als Tom, heb ik ook een backlog van epische proporties. Celeste is me totaal ontschoten, er zit pas twee uur in het fantastische Hollow Knight en wil ik met de Metro-games beginnen in voorbereiding op Metro: Exodus. Het wordt tijd voor een half jaar vakantie.
Ach een top vijf is altijd een persoonlijke keuze.maar voor 2019 ben ik het wel met je eens ik ga ook voor GoW5 en zeker metro exodus de rest komt vanzelf wel.
Ik heb me ook vermaakt met de demo van Unravel two.