Review: Animal Crossing: New Horizons

Of het nu een goddelijke interventie of puur toeval was, de nieuwe Animal Crossing kwam (na enig uitstel) precies op het juiste moment. Terwijl de wereld zich en masse sociaal distantieert, biedt New Horizons precies hetgeen we nu allemaal verlangen: zalige rust op een zonnige vakantie.

Laat de wereld van ongemakkelijk pandemienieuws en afgebrande 5G-torens even achter je en ontsnap naar een ander oord. Escapisme, dát is waar de serie altijd voor heeft gestaan. Hier is een plekje dat warmer en zorgelozer voelt dan de realiteit — en dat kan het nog maandenlang blijven…

Een nieuwe kruising

Mocht het concept van Animal Crossing je ontgaan zijn, weet dan dat de spelserie van oorsprong al dat escapistische plekje was. Een digitaal thuis, om zo zorgeloos mogelijk te mingelen met net zo digitale, zorgeloze dierenvriendjes. Dit wereldje is vrij van opdringerige druk en staat juist bol van de schattigheid, als een soort virtuele ecstasy-oase van vriendschap.

New Horizons is precies dat concept, zij het nu teruggekeerd op een “thuisconsole”. Met de Nintendo Switch heeft de beestenbende baat bij het beste van beide werelden: een “grote” adaptatie van het spelconcept (de eerste sinds 2008), maar ook de mogelijkheid om je zalige wereldje altijd op zak te hebben. Niet onverstandig ook, voor een game die juist bedoeld is om het hele jaar rond gespeeld te worden.

Dat mobiele imago van de Nintendo Switch weerspiegelt de game nu zelf. In tegenstelling tot voorgaande Animal Crossing-delen, hebben we ditmaal geen medezeggenschap over een dorpje, maar over een geheel eiland. Net als het (toch meer omstreden) Pocket Camp, baadt New Horizons in vakantiesferen. Het principe van dierenvriendjes verzamelen en je eigen omgeving naar smaak opfleuren blijft, maar ditmaal is het subtiel aangepast. In ieder geval “anders” genoeg om ook doorgewinterde dierenvrienden nieuwe variatie voor te schotelen.

De knutselaar is koning

Terugkerende spelers herkennen in New Horizons alles wat de serie altijd zo sterk heeft gemaakt. Lees: dat totale gebrek aan druk en een overdaad aan goedbedoelde schattigheid. Daarop komt nu de mogelijkheid om jouw eilandje op nieuwe manieren naar je hand te zetten, alsmede het te vullen met — misschien wel de grootste ingreep — zelfgemaakte waren.

Ja, ook Animal Crossing is over op de gamingtrend van tien jaar terug: crafting. Waar Pocket Camp al experimenteerde met dat concept, vindt New Horizons er meer heil in. Voorheen liet de serie content doordruppelen in aankopen, vondsten en cadeautjes; nu komt daar ook je eigen (of eventueel andermans) knutselwerk bij.

Het craften gooit niet zozeer de complete ervaring van Animal Crossing om, maar het zorgt ervoor dat de toevoer van nieuwe meubeltjes, kleding en hebbedingetjes op een nieuwe manier de speler kan bereiken. Wie meer speelt (of vaker de ronde doet over zijn/haar eiland), vindt meer blauwdrukken. Ergo: nóg een manier waarop de game nieuwigheden kan blijven dripfeeden en dús weer langer interessant en vernieuwend kan blijven.

De marathon der tijdverspilling

Sowieso is dat een van Animal Crossing’s sterkte eigenschappen: lang speelbaar blijven. Met het ongedwongen overkomen en de manier waarop de game zachtjes nieuwigheden toedient, is New Horizons bij uitstek een game die zich leent voor veel (en daarmee bedoel ik véél) contactmomentjes.

Dit is niet de game die je in drie avonden door je Switch wil raggen; dit is een stukje bezigheidstherapie wat je áltijd op kunt blijven pakken. Wie het blieft, kan opstaan en in slaap vallen met Animal Crossing. ’s Ochtends vroeg de bloemetjes watergeven en fossielen zoeken, ’s avonds nog even langs bij je lieve buurtjes of een nieuw zwembad in elkaar timmeren. New Horizons blijft weken- of maandenlang bij je.

Misschien “ontbreekt” de serie dan aan een groots verhaal of onverwachtse actie, maar daartegenover staat iets wat een zalig ritme bij je kweekt. Terwijl de game je in de eerste twee weken de handvaten geeft om aan de slag te kunnen in een nieuwe wereld, ontwikkel je zelf een gevoel voor hoe dat gespeeld kan worden. Daarna vogel je uit wat jij persoonlijk uit het spel wilt halen. Vanaf daar is het een steile spiraalrit naar beneden, dieper en dieper in ultiem schattige “tijdverspilling”.

Voor de spelers die specifiek verteld moet worden wát te doen, biedt het Nook Miles-beloningssysteem enige houvast. Deze nieuwe vorm van valuta (naast natuurlijk de ouderwetse “klingels”) zal je een maand later nog weinig doen, maar ze geven beginnende spelers in ieder geval genoeg initiatief om wat ritme in hun speelstijl te krijgen, met bijbehorende statistieken en beloninkjes.

De schattigheid voorbij

Na enkele dagen (of weken/maanden) verliest New Horizons dus dat avontuurlijke gevoel van nieuwigheid, maar tegen die tijd ga je pas zien hoeveel liefde en oog voor detail in deze wereld verstopt zit. Wat voor de gemiddelde gamer “gewoon een fucking espressomachine” is, is voor jou hét kopstuk voor een nieuw hoekje in je huis — of een koffieterrasje even verderop. En, hoe kon het ook anders, zelfs die machine is voorzien van schattige effectjes.

Van de meest nietszeggende meubeltjes tot kleine nuances in animaties en lichteffecten, alles druipt van de koddige details. Het is alsof élke pixel benut moet worden om je een therapeutisch soort rust te schenken. Er is bijna niets aan New Horizons waarin je niet proeft dat een aantal Japanse ontwikkelhelden urenlang gepeinsd hebben over de vraag “Hoe maken we dit nóg schattiger?”.

Nintendo’s eigen pitfall

Het zijn echter ook diezelfde ontwikkelhelden die in hun eigen valkuilen lijken te donderen op een ánder vlak. Want wat is toch hetgeen waar Nintendo nooit een ster in is geweest? Inderdaad; gebruiksvriendelijke online omgevingen.

Ook met een ijzersterk Splatoon 2 of Super Smash Bros. Ultimate in de portfolio, bij Nintendo is het idee van naadloos online gamen nog altijd enigszins gehandicapt. Ja, het kán, maar het gaat vrijwel altijd gepaard met een paar haken en ogen. Trage menuutjes, net iets te veel gedoe of het gemis van features die in andere games inmiddels de vleesgeworden standaard zijn geworden; Nintendo wíl multiplayer maar niet omarmen. En dat voel je, net zo goed, weer in New Horizons.

Animal Crossing is een franchise die van nature hand in hand gaat met online samenspel. Een dubbel meubelstuk delen met een verre vriend of elkaar opzoeken in elkaars lieflijke wereldjes zijn de stukjes gameplay waar de serie baat bij heeft. Tel daarbij op dat New Horizons, nu eindelijk op een modern(er) console, op dat front echt een nieuw era in kon wijdden. Maar nee, zo geschiedde blijkbaar niet.

Te veel tekstballonnen?

Waar je misschien gehoopt had dat New Horizons naadloze online ervaringen zou kunnen bieden, wordt juist dát gedeelte van de game geteisterd door onhandige user interface, ogenschijnlijk onnodige laadtijden en andere manieren die het spel aanzienlijk minder plezierig maken.

“Even op bezoek gaan” bij een kennis is verre van eenvoudig. Zes tekstballonnen, drie goedkeuringsvragen (elk zeer net vertaald, trouwens), vier vliegveldpoortjes en twee schermvullende laadschermanimaties vereist het. De belofte van “multiplayer met acht man” maakt Nintendo dan wel waard, maar het voelt allemaal niet zo soepeltjes als we vandaag de dag gewend zijn.

En met “vandaag de dag” bedoel ik “sinds pak ‘m beet 2015”, Ninty. Die hele “wij snappen internet niet”-houding is onderhand ook wel de schattigheid voorbij.

Die overdaad aan tekstballonnetjes en een paar missers in de user experience rondom menuutjes wordt overigens ook gevoeld in de eenzame ervaring van New Horizons, al blijft regelrechte frustratie daar sneller uit. Dat ik driehonderd keer op “A” moet drukken voor tien stuks visaas, is immers ook iets wat gemakkelijk weg te patchen is met een komende update. Althans, dat hoop ik van harte.

De smaak naar meer…

Sowieso is het goed om te zien dat Nintendo gedreven overkomt als het aankomt op hun post-launch content. Kort na de officiële verschijning van New Horizons werd al gestrooid met unieke, tijdsgebonden evenementen. De een werd positiever onthaald dan de ander, maar ze bestáán tenminste. Dat geeft hoop voor de toekomst.

Animal Crossing dient maandenlang gespeeld te kunnen worden en tot dusver lijkt het daarin zeker de verwachtingen waar te maken. De ritmische insteek en de druppeltjesstroom aan content bewijzen al een groot deel, maar de “Konijnendag”-festiviteiten en de introductie van “Natuurdag” haken daar met geinige variatie op in. Dat gedeelte van online functionaliteiten lijkt Nintendo nu wél onder de knie te hebben en dat mag ook gezegd worden.

Conclusie

Of je nu een verdwaalde vreemdeling bent of een dierenvriendveteraan, New Horizons verwelkomt iedere gamer die wat verveelde uurtjes wil komen storten. Het is een snelle, schattige ontsnapping naar een “warmer” wereldje, waarin je heerlijk ongedwongen je eigen gang kan gaan.

Voor de een is dat een vast ochtendritueel, de ander kan slapeloze nachten kwijt aan koddige verzamel- of perfectiedrang. Zelf behoor ik tot die laatste categorie, trouwens. Hoe dan ook, alle soorten spelers krijgen van Animal Crossing een virtuele knuffeldekentje om hun kostbare uurtjes gewikkeld. Iedereen is lief en alles is mooi: dit is de ecstasy der games. Voor New Horizons voelt dat allemaal om het even. Je bent hier, samen met je vrienden, en dat is al mooi genoeg.