Review: Anthem

Na al eerder een demo te hebben gekend, is Anthem op 15 februari definitief uitgekomen, maar de game werd geplaagd door bugs, waaronder een die onze Sander (en ondergetekende) verhinderde het verhaal te voltooien. Sindsdien heeft hij helaas wat minder tijd, maar gelukkig was uitgever Electronic Arts zo goed om ons meerdere reviewcodes te sturen. Inmiddels is ook de Day 1-patch (of zoals velen hem zien: de Day 7-patch) geland, dus na de review-in-progress is het nu tijd voor een uitgebreide review.

Verhaal van niet waargemaakte potentie

Zoals je inmiddels ongetwijfeld weet, weet de nieuwe game van BioWare maar weinig harten te stelen. Ook het mijne zit nog altijd stevig in mijn borst, want Anthem voelt bepaald niet als een game die we van deze studio gewend zijn. Het voelt alsof BioWare verantwoordelijk was voor het programmeren, maar dat een stel suits binnen EA de game hebben ontworpen. Rondvliegende getalletjes als je vijanden raakt? Check! Open wereld? Check! Telkens grinden voor nieuwe loot? Check!

Dat is enorm jammer, want de lore is op bepaalde punten echt interessant. Maar voor deze ene keer is de Nederlandse term nuttiger om het probleem te benoemen: achtergrondverhalen. De áchtergrond is leuk, maar de voorgrond blijft flink achter. Het hoofdverhaal is bepaald niet van het hoogste niveau onder BioWare-games en kon mij geen moment bekoren. Alle leuke weetjes en verhalen worden in samengevatte vorm weggestopt in de Cortex en (in mindere mate) in optionele gesprekjes in Fort Tarsis. Met andere woorden: de wereld van Anthem zit vol met potentie, maar op deze manier wordt daar nog geen tiende van waargemaakt.

De campaign is namelijk behoorlijk generiek. Wat de zaken ook niet helpt, is dat zo ongeveer elk karakter om de haverklap enorm flauwe grappen maakt en het zegt veel als ík de humor flauw vind. Niet alleen dat, het haalt ook elk idee van urgentie uit het spel: blijkbaar is de situatie rondom antagonist The Monitor ook weer niet zó ernstig, want iedereen maakt constant grapjes.

Maar dat is niet het enige waar de campaign onder te lijden heeft. Het is namelijk ook zo dat veel van het verhaal niet alleen verzuipt in die grapjes, maar ook door de actie zelf: veel van de cruciale verhaalinformatie wordt tijdens missies over de intercom verteld – terwijl jij bezig bent met het omleggen van tientallen Dominion-soldaten of Scars. Je hebt wel wat beters aan je hoofd dan die één of twee verhaalpunten, vooral ook omdat die dus doorspekt worden met flauwe humor.

Feest der monotone herkenning

En alsof dat nog niet genoeg was, voelt ook de spelwereld generiek aan. In feite heb je twee soorten gebieden: ondergrondse grotten en een jungle-achtige omgeving met meer dan genoeg water om je Javelin mee af te koelen tijdens het vliegen. De hele wereld voelt behoorlijk eentonig aan, terwijl er juist zoveel mee te doen zou zijn. Een snelle brainstormsessie verder zou je bijvoorbeeld een woestijnachtig gebied kunnen maken, waardoor het moeilijk tot onmogelijk wordt om je Javelin af te koelen, waardoor je tactisch moet omgaan met je vluchten en zwevende beschietingen.

Maar in plaats daarvan heeft BioWare ervoor gekozen om vrij monotone omgevingen, wat ervoor zorgt dat ook de missies vaak vrij eentonig zijn: ga naar punt A, leg wat vijanden om en verzamel wat voorwerpen of informatie, ga naar punt B om nog wat meer vijanden neer te poffen en ga tot slot naar punt C om een matige eindbaas van zijn grootheidswaan te genezen.

Het laatste dat bijdraagt aan de eentonigheid van Anthem is het gebrek aan variatie in de vijanden die je bestrijdt. Na een missie of vijf heb je het gros wel gezien en ken je hun zwakke plekken ook wel. Ook dit is jammer, aangezien de roadmap voor Anthem erop wijst dat we op zijn vroegst pas in mei nieuwe vijanden kunnen verwachten.

Fort Tarsaai

Wat in de marketing ook prominent aanwezig was, was Fort Tarsis en wat een levendige stad dat zou worden. Ook dit stelt helaas hevig teleur. Zoals al eerder gezegd zijn er interessante stukjes lore en af en toe een gesprekje waarbij je een klein beetje bevrediging voelt, maar verder voelt het allemaal redelijk leeg aan. De belofte was dat Fort Tarsis interessant zou zijn om te verkennen, maar wat mij betreft is het allesbehalve. Sterker nog, door het trage looptempo van je personage word je al snel ontmoedigd om in de stad op verkenning uit te gaan tussen je missies door.

De verhaaltjes die worden afgespeeld als je voorbij bepaalde personages loopt, lijken afkomstig uit een profielwerkstuk van een middelbare scholier (no offence), zowel in dialoog als in stemmenwerk – en dat is áls personages al spreken. De meesten staan simpelweg stil en kijken zielloos voor zich uit. Dat laatste is ook precies hoe ik Fort Tarsis als geheel zou beschrijven: zielloos.

Het matige, het slechte… en het mooie?

Is er dan helemaal níéts positiefs te melden over Anthem? Nou, dat zeker wel. Zoals ik al eerder aangaf, zit de wereld vol met potentie, maar wel voor een traditionele BioWare-game. Maar dat is niet het enige, want ook de graphics zien er behoorlijk gelikt uit. Daarbij moet ik wel opmerken dat de eerdergenoemde Day One-patch de prestaties van mijn GTX 1060 en Ryzen 7 1700 flink heeft verminderd. Tijdens de Early Access-periode kon ik de game prima draaien met slechts hier en daar een frame drop beneden de 40 fps. Sinds de grote update, echter, is dat zo ongeveer mijn gemiddelde framerate geworden op dezelfde grafische instellingen (namelijk High).

Maar nogmaals: het ziet er prachtig uit. Hetzelfde kan worden gezegd van de gezichtsanimaties. Het lijkt bijna alsof BioWare zich haast passief-agressief op de gezichten van de personages heeft gericht na alle memes die Mass Effect: Andromeda teweegbracht. Daar staat wel tegenover dat de lichaamsanimaties soms ietwat overdreven zijn, maar van de gezichtsuitdrukkingen kunnen we deze keer niet veel zeggen.

Maar al die grafische pracht heeft ook een keerzijde. Explosies zien er weliswaar prachtig uit, maar ze belemmeren ook je zicht behoorlijk. Nou hoor ik je al denken: ja, allicht! Maar er zijn echt behoorlijk veel explosies die op je scherm worden getoverd en er zijn bepaalde combo’s te maken, zoals het vermorzelen van bevroren vijanden. Echter, door de veelheid aan vuur en rook is het knap lastig om te zien of een vijand bevroren is of niet. Zeker als je team gevormd is door de in-game matchmaking en de communicatie dus minimaal is, is het maken van dergelijke combo’s dus vooral gebaseerd op een flinke dosis mazzel en een stuk minder op vaardigheid.

Nog meer gemiste potentie

Datzelfde geldt ook voor de stemacteurs van hoofdpersonages. Anthem zit tjokvol met veteranen in de acteerwereld, waaronder Nick E. Tarabay (onder meer Ashur in de serie Spartacus) en Annie Wersching (onder meer Lillian Salvatore in The Vampire Diaries). Maar juist daarom is het zo jammer dat de verhaalvertelling zo zwak is: Tarabay speelt Haluk, iemand waarmee je aan het begin van het verhaal ruzie krijgt tijdens je eerste missie naar de Heart of Rage. Je relatie met Haluk blijft echter altijd oppervlakkig. In een traditionele BioWare-game was men hier veel dieper op ingegaan, hoogstwaarschijnlijk met voortreffelijk resultaat. Kortom: ook de stemacteurs komen niet écht tot hun recht, ondanks het grote talent dat BioWare en EA hebben aangetrokken.

Maar ook de gameplay bevat wel degelijk lichtpuntjes. De gunplay is soms behoorlijk bevredigend, hoewel deze niet het beste is die je ooit in een game hebt gezien. Ook is het vliegen à la Iron Man heerlijk, zeker als je een controller aansluit. De muis- en toetsenbordbesturing is wel verbeterd sinds de beta, maar met de Day One-patch merkte ik persoonlijk maar weinig verschil, behalve wellicht iets meer responsiviteit. Dat wil niet zeggen dat het vliegen met muis en toetsenbord slecht is, maar met een controller voelt het allemaal nét dat beetje verfijnder. Helaas geldt het omgekeerde voor de schietactie, die juist weer fijner is als je de beschikking hebt over een muis.

Conclusie

Al met al zie ik dus wel potentie in Anthem. Sterker nog, ik denk dat ‘potentie’ het meestgebruikte zelfstandig naamwoord in deze review is. Echter, het komt allemaal niet tot zijn recht vanwege de designbeslissingen die BioWare heeft gemaakt. Fort Tarsis voelt zielloos, de verhaalvertelling is zacht gezegd matig en de eentonigheid zette bij mij al vrij snel in. Dit terwijl de wereld van Anthem interessant is en tal van nauwelijks verkende, maar toch potentieel interessante, verhalen lijkt te bieden.

De wereld van Anthem had enorm goed kunnen werken als BioWare zijn eigen creatieve gang had kunnen gaan. Tegen EA zou ik dan ook willen zeggen: geef BioWare nog een kans om de Anthem-franchise verder uit te werken met een game à la Mass Effect of Dragon Age, maar dan in deze wereld. En tegen BioWare zou ik graag zeggen: schoenmaker, blijf bij uw leest.