Nu ontwikkelaar DONTNOD zich met de moderne klassieker Life is Strange op de kaart heeft gezet (en inmiddels druk bezig is met een tweede seizoen), lijkt hun eerdere game Remember Me ironisch genoeg vrijwel vergeten. Onterecht, gezien die game barst van de potentie. Dat Remember Me je eigen combo’s laat maken is leuk, maar de hoogtepunten zitten ‘m vooral in het binnendringen van iemands hersenen om aldaar met herinneringen te spelen. De momenten zijn zeldzaam en kennen slechts één juiste oplossing, maar trippy en memorabel zijn ze zeker.
DONTNOD lijkt zelf nog niet klaar te zijn met het psychologische aspect dat ze probeerden uit te diepen in Remember Me. Twin Mirror, hun nieuwste titel, lijkt qua opzet dan ook sterk op die game te leunen. Tegelijkertijd probeert Twin Mirror ook van het Life is Strange-walletje te eten. Het beste van beide werelden of stuck in the middle?
Terug van weggeweest
Twin Mirror vertelt het verhaal van de 33-jarige onderzoeksjournalist Sam Higgs die terugkeert naar zijn geboorteplaats, Basswood. Een verhaalmechaniek dat DONTNOD al eerder gebruikte met Max Caulfield in Life is Strange. Waar Max echter vol jeugdig optimisme en puberale onzekerheid terugkomt vanwege de door haar gekozen universiteit, is Sams reden aanzienlijk minder vrolijk.
Nick Waldron, een goede vriend van Sam, is plotseling komen te overlijden in een auto-ongeluk. Een verdrietige gebeurtenis, al heeft Sam eigen redenen om tegen een bezoek aan Basswood op te zien. Schuldgevoel ligt zwaar op zijn hart, gezien hij verkeerde keuzes maakte ten aanzien van zijn ex-vriendin; keuzes met repercussies voor haar familie en vrienden. De twee hebben daarom een nogal gecompliceerde relatie. Afstand bewaren is de keuze die Sam lange tijd maakte.
Wanneer Sam wakker wordt in zijn hotelkamer in Basswood zonder herinneringen aan de avond ervoor maar mét een bebloed shirt, is het taak op onderzoek uit te gaan. Al helemaal wanneer het nieuws hem bereikt dat zijn ex-vriendin is vermoord.
Psychologisch tripje
Twin Mirror moet een psychologische thriller worden, die zich deels in het hoofd van Sam afspeelt. Terwijl je als onderzoeksjournalist hints in de omgeving zoekt om die aan elkaar te puzzelen en oplossingen te vinden, zal je gebruikmaken van je “Mind Palace”, een spelmechaniek dat doet denken aan Remember Me.
Je Mind Palace is een mentale plek waar je in de game doorheen kunt wandelen, die je de mogelijkheid biedt om verschillende scenario’s na te spelen. Welke acties heeft Sam uitgevoerd en in welke volgorde? De verschenen gameplay trailer geeft aan dat contradicties in je Mind Palace je terug laten keren naar de echte wereld om verder onderzoek te verrichten. Heen en weer tussen de echte en de mentale wereld dus om diverse mysteries en puzzels op te lossen.
Geheel vlekkeloos gaat het allemaal niet; Sam kampt met nogal wat psychische problemen. Geheugenverlies is één ding, een gespleten persoonlijkheid een tweede. À la de film Fight Club, manifesteert jouw tweede persoonlijkheid zich regelmatig in de wereld en is hij vocaal in zijn opvattingen over de mensen en gebeurtenissen om je heen. Kun je jezelf wel vertrouwen?
Keuzes maken
Het is aan de speler om de adviezen en uitspraken van je alter ego op te volgen of hem te negeren. DONTNOD probeert, in tegenstelling tot Life is Strange en Vampyr, meer (moreel) “grijze” keuzes te bieden. Het effect van je keuzes moet niet simpelweg leiden tot een goede dan wel slechte gebeurtenis, maar vooral impact hebben op de normen en waarden van Sam. Daar reageren andere personages weer op.
Basswood moet namelijk vol interessante bijfiguren zitten die hun stempel drukken op het verhaal – na Life is Strange is het makkelijk in die belofte te geloven. Gelukkig maar, want met een dode beste vriend en ex-vriendin, zou het nogal schraal zijn om alleen met je alter ego te interacteren en keuzes te maken. Vooral gezien het gegeven dat Twin Mirror het moet hebben van sfeergevoel dat meerdere episodes moet intrigeren.
Voorlopige conclusie
Dat Twin Mirror potentie heeft, staat buiten kijf. Wel is het nog de vraag of de diverse ingrediënten van de game ook goed mengen. Mochten de puzzels bijvoorbeeld slechts één oplossing kennen, zoals we in Remember Me meemaakten en Leon aangeeft in zijn Gamescom preview, dan schuurt dat ongetwijfeld met de keuzevrijheid die het spel je elders voorlegt.
We gaan het meemaken wanneer Lost on Arrival, de eerste van de drie te verschijnen afleveringen van Twin Mirror, ergens in 2019 lanceert op de PlayStation 4, Xbox One en pc.
Dit artikel maakt deel uit van onze Fast Forward-reeks, waarin we in december en januari vooruitblikken op de games van het nieuwe jaar. Hiervoor gebruiken we informatie die online beschikbaar is, eerdere speelsessies van de redactie, keiharde speculaties en/of rijke fantasieën over wat we willen zien in deze games. Laat ons vooral in de reacties weten waar jij zin in hebt in 2019 en waar je meer over wilt lezen!
Ik waardeer een boel van de dingen die DONTNOD (voortdurend) probeert, maar voor mij vallen hun titels vaak ook in dezelfde net-niet valkuilen. Denk aan de matige traversal van Remember Me (én te weinig focus op de psyche) of de krampachtige lipsyncing van het eerste Life is Strange.
Twin Mirror lijkt, als altijd, weer veel te beloven in stijl en insteek, maar zoals je al zegt; het totaalplaatje is nog een beetje troebel. Erg benieuwd of dit wél een keer die twijfels kan ontstijgen.
@Tom Kauwenberg: Life is Strange is een uitzondering aangezien die game wél de spijkers wist te raken. Matige lipsynch – iets waar ik me zelf overigens nooit aan heb gestoord – zijn bovendien van een andere orde dan matige keuzes in game design. Ben het namelijk met je eens dat andere DONTNOD-games vaak potentie onvolledig benutten. De ideeen zijn eigenlijk altijd tof, maar die ‘extra mile’ om een meesterwerkje af te leveren ontbreekt vaak. Daardoor voelt het soms alsof je een draft-versie aan het spelen bent. Dat had ik althans met Remember Me.