Life is Strange – Episode 5: Polarized

We hebben gelachen, we hebben gehuild. In de achtbaanrit van emoties die Life is Strange heet, razen ervaringen voorbij die voor de doorsnee gamer ongekend zijn. Gepaste verwarring voor een trippy puberdrama. Maar aflevering één tot en met vier maakten wel één ding duidelijk: deze game heeft een bepaalde klasse die je nergens anders kunt vinden in het uitgebreide aanbod van videospellen. Geen wonder dan ook dat de lat hoog ligt voor Episode 5: Polarized, het slotstuk van wat misschien wel een van de meest kenmerkende game-ervaringen van 2015 was. Maakt het de scherpe verwachtingen tot werkelijkheid?

Previously on Life is Strange…

Met de komst van Episode 5: Polarized sluit het verhaal van Life is Strange af, en dus ook mijn serie aan recensies van de afzonderlijke afleveringen. Met elke review heb ik opnieuw gereflecteerd naar het totaalplaatje van Life is Strange en zodoende is ook het verdict meegegroeid met de serie. Hoofdpersoon Max en sidekick Chloe introduceerden hunzelf in het timide maar tekenende Episode 1: Chrysalis en met Episode 2: Out of Time werd de sfeer goed doorgepakt en het tempo lichtelijk verhoogd. Echter, vanaf Episode 3: Chaos Theory gaat de serie pas echt verder de diepte in qua verhaal en consequenties voor je voorgaande keuzes, waardoor het uiteindelijke cijfer destijds al enigszins werd opgehoogd.

Daaropvolgend pakte Episode 4: The Dark Room uit met interessantere gameplay en zelfs een degelijke plottwist, al blijft die pret te allen tijde een beetje onderdrukt door kleine mankementjes in de formule. Over verloop van de complete serie is belabberde lip-syncing kenmerkend geworden voor Life is Strange en soms is de game naar mijn smaak toch iets té sturend geweest met het aanbod in keuzes en uitkomsten. Desalniettemin zijn de vier afleveringen in mijn ogen toch geslaagd: telkens bleef ik verwonderd van de sfeer en verbaasd over de wendingen van het verhaal.

Maar nu is de tijd aangebroken voor Episode 5: Polarized om ons allen omver te blazen. Het slotstuk van Life is Strange sluit aan op een aardige plottwist, die resulteerde in een Game of Thrones-waardige cliffhanger, en dus is de spanning om te snijden. De inmiddels dapper geworden tijdreizigster Max lijkt voor het eerst in haar avonturen in levensgevaar te zijn. Als speler zal je daadwerkelijk al je krachten in moeten zetten om te ontsnappen aan de dodelijke situatie en je thuisstadje Arcadia Bay te redden van de al langer naderende ondergang. Heerlijk: eindelijk komen alle losse eindjes aaneen en doet de game een vrachtlading onthullingen uit de doeken. De prangende vragen die je overhield aan de eerdere aflevering worden dan toch beantwoord, maar dat wil niet zeggen dat het gedaan is met al het mysterie en de fijne mindfucks…

Een goede bad trip

Episode 5 van Life is Strange staat namelijk bol van de licht psychedelische game-ervaringen. Iets waar ik al sinds de debuutaflevering al met smacht naar uitkijk. Het vele tijdreizen lijkt onze heldin Max op den duur dan toch tegen te gaan werken, waardoor je als speler strandt op plekken tussen verschillende realiteiten in of zelfs vast komt te zitten in helwaardige nachtmerries. En geloof het of niet, maar het is fantastisch. In voorgaande afleveringen heeft Life is Strange aardig wat interessante grenzen weten te overschrijden, maar bleef het geheel toch vaak net iets te braaf ‘volgens het boekje’ spelen. Ditmaal is Life is Strange écht verwarrend. Max moet noodgedwongen blijven tijdreizen om in leven te blijven en haar fouten recht te zetten, maar met elke sprong terug in tijd lijken steeds meer problemen zich voor te doen. Visueel wordt dit op tijd gebaseerde Inception-festijn ook aardig overgebracht op de speler, waardoor je toch zeker een uur lang twijfelt of je huisgenoot niet weer voor de grap een lading LSD in je frisdrank heeft gemieterd.

Jammer is alleen wel dat de nogal trippy ervaring van Life is Strange wordt afgesloten met een misschien wat teleurstellend einde. Tenminste, dat zal afhankelijk zijn van je gemaakte keuzes en je smaak, maar persoonlijk vond ik het slot van de serie ietwat te insignificant en vooral te kort in vergelijking met het totaalplaatje. Begrijp me niet verkeerd: de aanloop naar die laatste paar momenten voelt gepast dramatisch. Het verhaal en de gameplay is heviger dan wat we voorheen zagen en bestuurden, maar die chaos stopt wat abrupt, zonder echt netjes uit te zwaaien.

Ik had meer consequenties willen zien van de gemaakte keuzes, in plaats van een slotstuk wat aankomt op één overkoepelende afweging voor al je voorafgaande beslissingen. Hoe je gestrekt over de aflevering omgaat met je klasgenoten, je plant of de kleine geheimpjes in de wereld, blijkt nauwelijks relevant voor de finale van het alles. Dat terwijl ik Life is Strange juist heel sterk vond in de optionele aanvaringen die je aan kon gaan in het wereldje van Arcadia Bay.

Audiovisueel kunstig én knullig

Maar uiteindelijk doet dat maar weinig af aan het complete avontuur wat Life is Strange weet voor te schotelen. De vijf dagen die je met Max onder de knoppen beleefd, waren gebundeld wellicht de mooiste game-ervaring die ik in 2015 heb mogen beleven. In ieder geval op audiovisueel vlak. Life is Strange zit simpelweg vol mooie belevingen en unieke stukjes gameplay die je in geen ander speelbaar product op de markt kan vinden. Bovendien verdient ontwikkelaar DontNod Entertainment een eervolle vermelding voor diens fantastische oog voor detail en sfeer gedurende de gehele serie. Fotografische aangezichten worden maar al te vaak gepaard met mooie verhalen en, nog belangrijker, sublieme muziekkeuze.

Luister na je speelsessie nog een paar nummers uit de soundtrack terug en je zult je verbazen over hoe goed die twee aspecten samengegaan zijn. Bij het horen van die bekende muziek voel je dezelfde rillingen die je ervoer tijdens je speelsessie. In ieder geval wel als je net zo’n zweverige, emotionele hippie bent als ik.

Wat uiteindelijk wél een lichtelijke domper is voor de gehele serie, blijft het gebrek aan technische afwerking. Juist nu het verhaal zo enorm veel impact op je wil hebben, wordt het pas echt jammerlijk dat de eerdergenoemde lip-syncing zo uit de maat blijft. In dit met drama gevulde slotstuk is de voice acting natuurlijk ook een tikkeltje meer on-the-edge, waardoor sommige voorheen zwakkere stemacteurs nu zelfs beter in hun element lijken te zijn. Als je dan eenmaal lekker in de flow van de game zit, ben je actief bezig om die welbekende scheve lipjes uit je ervaring te filteren, maar het wil niet altijd baten. Prachtige en sfeervolle dia- en monoloog komen daardoor bijtijds toch wat knullig over, een frustrerende smet op alles wat Life is Strange juist zo goed maakt.

Conclusie

Terugkijkend op Life is Strange kan ik spreken van een geslaagd avontuur. Voor zowel mijzelf als gamer, maar evenals voor DontNod Entertainment als ontwikkelaar achter dit psychedelische puberdrama. De Franse studio heeft bewezen dat niet alleen Telltale Games in staat is om een aardige gameserie in het leven te roepen. Toegegeven: misschien ontbreken bij sommige keuzes aan gewicht en de synchronisatie van audio en animatie aan iets meer uurwerk. Maar verder is Life is Strange absoluut een speelbare serie van formaat. De vijf afleveringen vormen samen een uniek avontuur dat niet zozeer bol staat van de lompe actie, maar juist van prachtige kleine momentjes en sterke uitspattingen in het aangrijpende verhaal.

Waar sommige karakters aanvankelijk nog wat oppervlakkig leken en puzzels nog wat te standaard, weet de serie later geleidelijk aan toch weer charmanter en uitdagender te worden. Als je er een beetje open voor staat en je binding kunt vinden met personages, dan kan Life is Strange zelfs aanvoelen als een emotionele, interactieve achtbaanrit. De fotografische beelden, de immens toepasselijke muziek en dan toch zeker een handvol potentieel dramatische gebeurtenissen die je te gebeuren staan: het is een aardige trip.