Fuck de multiplayer, lang leve solo campaign

We hebben het momenteel als wereld niet gemakkelijk. Iedereen gaat gebukt onder hetzelfde euvel en het lijkt er niet op dat we er snel van af zullen komen. Het zorgt ook nog eens voor extreme polarisatie. De ‘ene’ groep en de ‘andere’ groep krijgen steeds meer ruzie, terwijl we de grote boosdoener soms uit het oog verliezen. Oh ja, ik heb het natuurlijk over die belachelijke focus op de multiplayer in games.

Het is ook echt mijn gebrek, laat ik dat voorop stellen. Mijn verslavingsgevoeligheid is niet eens gewoon gevoelig, het is hypersensitief. Iets dat volledig gevoed wordt door multiplayer spelmodi, die je steeds weer verleiden tot “echt waar nog maar één potje”. En voor je het weet is het midden in de nacht. Het is een shot, een fix. Een adrenaline boost van telkens een minuut of 10. Maar vooral een gebed zonder einde. Wanneer stopt het? Nooit. Zoals je met FIFA een spel in huis haalt om tot in de treurigheid een potje voetbal te blijven spelen, haal je met shooters als Call of Duty en Battlefield een virtueel gevecht in huis dat continu opnieuw begint.

Ontwikkelaars spelen er heerlijk op in met de digitale drugs die unlockables zijn. Je kunt nog beter een shot ketamine in je nek pompen, daar kom je sneller van bij. Dankzij al die fijne unlockables krijg je na elk potje wel weer wat ‘leuks’ voorgeschoteld. Een gelikte animatie, wat triomfantelijke muziek, een echte beloning! Nou ja, beloning. Het is maar hoe blij je wordt van een nieuw embleem of badge voor je gamercard. Yeah een embleem, hoe vet is dat! Eenzelfde deceptie als je een PS5 verwacht voor je verjaardag en het wordt een stickervel van Frozen. Toch stilt ook de meest sneue unlockable steeds weer een beetje de honger, terwijl je al uit gaat kijken naar de volgende – grotere – beloningen. En zo ga je maar door en door en door.

Maar wat bereik je dan na al die uren? Helemaal niks. Ja, een hogere rang. Hieperdepiep hoera, die ben je weer kwijt zodra je over een jaar de volgende versie van Franchise X in huis haalt. Je hebt je vrije tijd weer besteed, maar eigenlijk ben je geen wezenlijke ervaring rijker geworden. Ik heb ondanks alle (technische) problemen uren doorgebracht met de multiplayer van Call of Duty Vanguard. Tientallen potjes gespeeld, killstreaks behaald, zones veroverd, ranglijsten aangevoerd, MVP awards gewonnen. En toch is de daadwerkelijke impact nihil. Het is als snacken voor de tv. Verstand op nul en gaan. Alsof je een zak chips opentrekt en met pure bodemdrift een weg omlaag gaat bunkeren. Zo snaai je door de multiplayer heen, zonder enig memorabel moment of bijzondere ervaring. Ik kan zelfs stellen dat ik me meer verbonden voel met elke Pringle die op brute wijze naar binnen wordt gestouwd dan met alle willekeurige medespelers in Domination.

Voor mij is het echt duidelijk: fuck de multiplayer, lang leve de solo campaign. Verhalende campaigns, met een duidelijk begin en einde. Heerlijk! Daarmee beleef je echt een avontuur en ben je een serieuze ervaring rijker na afloop. En het stopt ook gewoon een keer, want het verhaal moet ooit afgerond worden. Dat is niet iets tot in de oneindigheid. Geen doorlopende multiplayer met je hersenactiviteit op standje ‘coma’ en rammen op de knoppen tot alle gewrichten in je vingers pijn doen. Velen herinneren zich nog wel de confrontaties met Big Daddy’s in BioShock. De iconische boss fights in alle God of War games. Ontsnappen aan de Berserker in Gears of War. Beklemmende momenten in The Last of Us. Het overleven in de sneeuw als Lara Croft. Het slingeren door de straten als Spider-Man. Inderdaad, in je eentje. In jouw verhaal, jouw moment. Jouw ervaring. Dat blijft je bij en laat echt een indruk achter. Ja, het is ‘eindig’, maar met toffe gameplay en zaken als een goede New Game+ kan je ook uit verhalende campaigns tientallen uren vermaak halen. Veel gamers hebben ook nog zoiets als school of werk, we zijn niet allemaal eSporter of gefinancierd door de overheid. Dan is het juist prima dat iets een keer stopt.

Toch vrees ik dat deze online pandemie niet uit te roeien valt. De opbrengsten van een multiplayer zijn gigantisch en dat willen maar weinig ontwikkelaars negeren. Rockstar is een uitzondering die beide werelden kan bedienen, met een enorme verhalende sandbox campaign én een extreem lucratieve multiplayer. De rest probeert het, maar faalt op minstens één van beide fronten. Bespaar dan je resources als ontwikkelaar en focus gewoon op iets en doe dat zo subliem mogelijk. Als je kwaliteit kunt leveren wordt dat echt wel opgepakt door gamers.

Van open spelwereld tot lineaire ervaring, met een goed verhaal is het de ultieme vorm van entertainment met impact. Ik kan de pareltjes nog wel een keer gaan benoemen, maar iedereen heeft wel zo’n ervaring in zijn hart gesloten. Dat je echt in het scherm werd gezogen door een meeslepend verhaal, toffe personages, bijzondere missies, een prachtige spelwereld. Indrukwekkend tot aan de credits.

De solo campaign is mijn passie. Ik juich het volledig toe als een ontwikkelaar zich dúrft te focussen. Toch blijf ik, net als mijn mede Gamersnet Podcast co-host Rob Gas D’r Op ook maar een mens. Een mens met gebreken. De verslaving blijft hardnekkig tussendoor opvlammen. Ik ga nog even een potje knallen in Domination en mezelf een weg schieten richting een hogere rang. De bodemdrift heeft het voor nu gewonnen van de echte beleving. Fuck it…