Gears of War

Zelden hebben we zulke halleluja-kritieken gehoord voordat een game in de winkel kwam te liggen. Gears of War komt naar de Xbox 360, exclusief nog wel, en dat zullen we weten ook! Is deze game terecht de hemel in geprezen of hebben we hier te maken met weer een onterecht gehypte game die niet waar maakt wat erover beloofd werd. Peter onderwierp deze ‘dark shooter’ aan een kritische test en zag dat het goed was.

Eerste indruk

Alle ophef over de fantastische gameplay en al het gejubel over de gelikte trailers en dito screenshots van deze game ten spijt, had ik toch wat scepsis over Gears of War. Misschien was dit wel omdat ik gewoon niet teleurgesteld wílde worden over wat in de gameswereld de 360-klapper van 2006 wordt genoemd. Zou alles wel zo mooi zijn als het werd voorgespiegeld? Zijn we al eens niet eerder zeer teleurgesteld over een zogenaamde Halo-killer? Als verwende gamer die zo ongeveer alles speelt wat er uitkomt, leer je je vanzelf een zekere mate van relativeringsvermogen ten toon te spreiden.

Maar nu, na een paar dagen en nachten ondergedompeld te zijn geweest in de wereld van de Locust Horde en het verwaarlozen van allen die mij lief zijn, ben ik weer terug op aarde en zit ik een review te schrijven terwijl ik hier eigenlijk helemaal niet wil zijn. Ik wil terug achter mijn 360 en mij volledig storten op ‘Gears-multiplayer’. Helaas moet ik nog een paar dagen wachten voordat ook dit festijn in volle hevigheid los zal barsten. Een multiplayer-feest wat zeer vermoedelijk zijn weerga niet zal kennen… Zei er net iemand ‘Halo’?? Bereid je maar vast voor op minimaal dezelfde gekte, want Gears of War heeft tenminste dezelfde potentie, daar was ik al na enkele levels achter.

Gears of War wordt op 17 november natuurlijk stiekem ingezet als afleidingsmanoevre voor de lancering van de PlayStation 3 die in Amerika op dezelfde datum het levenslicht ziet. Het wordt de gamers met maar dollars voor één console wel heel erg moeilijk gemaakt door hen voor de keuze te stellen om óf voor de Xbox 360 met deze exclusive-game te gaan of om de twijfel geen kans te gunnen en toch standvastig in de rij te gaan staan voor Sony’s killermachine. Geen gemakkelijk keuze als je Gears of War gespeeld hebt. Gears of War is eigenlijk in wezen een hele normale shooter vanuit een derde persoonsview, voorzien van een stoer kijkend hoofdpersoon die natuurlijk zowel soldaat als inmate is geweest. Deze Marcus Fenix wordt losgelaten op een planeet waarvan het mij onduidelijk is gebleven of het nou onze eigen aardkloot betreft. Natuurlijk moet hij daar zijn kwaliteiten gaan demonstreren bij het zo vakkundig mogelijk bestrijden van een vijand die ditmaal naar de naam Locust Horde luistert.

De Locust Horde, een onder de aardkorst levende vijand van het ergste soort, heeft het op de, ik zal het voor het gemak maar mensheid noemen, voorzien en heeft de eens zo mooie planeet, die ik dan maar tot ‘aarde’ omdoop, in haar machtige greep. Steden, dorpen, huizen en gebouwen zien er niet langer meer lieflijk uit maar zijn getransformeerd in bebouwing die het best omschreven kan worden als een kleurloze kruising tussen een middeleeuwse stad in Gotische stijl en een begraafplaats vol met marmeren grafstenen. Gelukkig voor de mensheid kon het aardoppervlak niet doorboord worden binnen de muren van de hoofdstad dus zochten zij daar een veilig heenkomen. Marcus Fenix bromde echter nog steeds zijn jaartjes weg tot op het moment dat een vriend genaamd Dominic, die trouwens opvallend veel weg heeft van George Michael nadat hij uit de kast was gesprongen, zijn maat in de gevangenis komt opzoeken en als verrassing de complete bepantsering van Marcus bij zich heeft. En vanaf het moment dat Marcus zijn harnas weer om zijn schouders heeft zitten mag hij samen met zijn goede vriend en redder Dom de ‘Gears’ gaan bevrijden van de Locust Horde. Deze Locust Horde heeft de onhebbelijke gewoonte op onverwachte momenten door de aardkorst te breken en tevoorschijn te springen vanuit een zogenaamde Grubhole. Of het nu binnen een granieten gebouw, op straat of gewoon op het platteland bevindt, maakt voor de Locust niet zo veel uit. Zodra je de grond ziet scheuren moet je genoeg weten en zoek je beter dekking.

‘Hit those sons of bitches where they live..!’

Tot zover het verhaal. Als je Gears of War vervolgens gaat spelen blijft er van het vooroordeel van ‘een doorsnee shooter’ al vrij snel maar bar weinig over. Meteen al in de eerste levels zat ik met open mond te kijken én te luisteren en het enige wat ik kon uitbrengen was: ‘Holy Fuck… wat een game!’ Prominent aanwezig in de gameplay is het zogenaamde dekking-systeem. Het principe van dit systeem is dat je min of meer van dekking naar dekking kunt lopen om een zo goed mogelijke aanval op de Locust uit te voeren. Op het moment dat je plaats neemt achter een dekking met je A-knop heb je de keuze om alle richtingen op te duiken met een coole move naar het volgende dekkingpunt. Het is niet noodzakelijk om van deze dekkingen gebruik te maken maar de praktijk leert dat het als een blinde naar voren stormen in een poging alles omver te blazen niet werkt. Dit kan natuurlijk wel door middel van de A-knop ingedrukt te houden en Marcus sprint dan naar voren en kan in deze draf ook deuren er uit lopen.

Heel bijzonder is de spectaculair schuddende camera die boven Marcus’ schouder hangt. Niet eerder zag ik zo’n realistische cameravoering in een game. Het camerastandpunt hangt sowieso een beetje tussen first- en thirdperson in. Je ziet namelijk wel meer dan alleen maar een wapen, maar een echt klassiek derdepersoonszicht is het ook niet helemaal. De camera hangt namelijk vlak achter de schouder van Marcus en dat geeft je voornamelijk veel meer overzicht terwijl je toch helemaal het gevoel hebt dat je voor honderd procent bij de actie betrokken wordt. Er is wel een behoorlijk stukje tactiek vereist in deze game maar ook weer net niet zoveel dat het de vaart uit het spel haalt. De game loopt namelijk als een zonnetje, alles vloeit naadloos in elkaar over, de actie is zo glad als een aal en bovenal heb je alles maar dan ook alles volledig ‘in control’.

De grote kracht van deze game ligt dus in het zoeken naar het evenwicht tussen dekking zoeken en toch zoveel mogelijk voorwaarts gaan. In eerste instantie zul je trouwens merken dat de game niet echt een vreselijk hoog tempo heeft, en dat is maar goed ook want anders zou het tactische gedeelte minder uit de verf komen. Over tactiek gesproken: Marcus wordt zoals gezegd vergezeld door zijn vriendje Dominic maar ook regelmatig door andere ‘haantjes’ uit het Delta Team. Deze teammaten van Marcus hebben ook goed opgelet tijdens de lessen tactiek op de Gears-Academy en hebben een AI die er voor zorgt dat er vrijwel nooit echt hele rare dingen gebeuren. Het kan een keer voorkomen, met name in de wat nauwere steegjes dat ze (en met name Dominic) wat in de weg lopen maar echt irritant is het nooit. Bijna altijd zorgen ze goed voor je en laten ze je niet in de steek. Vaak zijn ze nog grappig ook en toveren ze een glimlach bij je op de mond als ze weer eens een rake one-liner uit hun hoge hoed toveren. In de singleplayercampaign zijn ze verder niet echt aan te sturen behalve dan wat keuze’s die je voor ze moet maken zoals het nemen van de linker of de rechter route.

‘Where is the support!! What? You ARE the support son…!!”

Dat de gameplay zo soepeltjes loopt ligt natuurlijk niet alleen aan de Xbox 360 zelf. Natuurlijk is het zo dat ontwikkelaar Epic, bekend van de Unreal-serie, nu na bijna een jaar na de release misschien wel als allereerste het hoogst haalbare uit de 360 heeft weten te persen. Niet in de laatste plaats komt het ook door het gemak waarmee je de game speelt. Gezondheidsproblemen kent de game niet, hooguit het feit dat je te veel kogels vangt en dan de pijp uit gaat maar je kunt net zo goed even een veilig heenkomen zoeken en herstellen van je wonden. Het is dus aan je eigen onvoorzichtigheid en verkeerde tactische keuzes te wijten wanneer je het loodje legt. Aangeschoten teamleden zijn ook weer op pad te helpen door het verlenen van eerste hulp. Ben je zelf het doelwit geweest dan zul je dit zelf op moeten lossen door als een gek een veilige plaats op te zoeken en te regenereren. De handleiding van Gears of War adviseert je dan om in die tussentijd je ‘cover-taking skills’ wat te gaan oefenen.. yeah right!! Alsof je daar tijd, zin en gelegenheid voor hebt… Je kunt beter je crosshair in de gaten houden want als die rood begint te kleuren wordt het toch echt tijd om actie te ondernemen. Ben je toch neergeschoten dan kun je door het repetitief indrukken van de A-knop sneller tot je positieven komen.

Op het moment dat er iets spannends aan de hand is (en wanneer is dat nou niet in deze game), of wanneer een bepaald object of gebied de aandacht verdient verschijnt er een context gevoelig menuutje waarna je met een druk op de Y-knop meteen naar het object kijkt. Geen gezoek dus met een thumbstick maar midden in de actie kijk je meteen in de juiste richting. Ook dit komt de snelheid en soepelheid waarmee je de game speelt ten goede. Mocht je toch nog neergeschoten worden, en ik kan je beloven dat dit vaak gaat gebeuren, dan zit je in een mum van tijd weer volop in de actie want laadtijden is een begrip wat in het Gears-woordenboek niet of nauwelijks voorkomt. Om de game en verhaallijn volledig te beleven zijn er nogal wat lijvige cutscenes in de game gebracht. Het is aan te bevelen om die niet te skippen, niet alleen omdat ze erg sfeervol en ook soms erg humoristisch zijn, maar vooral omdat het de spelervaring zo compleet maakt. Ik bedoel daarmee dat sfeergevoelige gamers, zoals ik, graag een compleet plaatje voorgeschoteld krijgen en lekker kippenvel op hun armen willen hebben van het geheel. Het voorkomt dat een game, óók Gears of War, gedeformeerd wordt tot een aaneenschakeling van schietscenes en dat zou dit spel absoluut te kort doen. Laat ze dus maar lekker lopen die tussenfilmpjes maar dat zal geen enkel probleem zijn want ze zijn alles behalve saai en voorzien van hele vette geluidseffecten.

‘I think we’re good. Let’s grab some ammo’.

Dat het met de wapens helemaal goed zit behoeft eigenijk geen betoog. Eén wapen behoeft echter wat specifieke aandacht: The Hammer of Dawn. Dit wapen moet namelijk worden aangestuurd door een satelliet die vanuit de lucht gebouwen en objecten met de grond gelijk maakt. Voorwaarde is wel dat het object wordt aangestraald met een laser voordat het bombardement ingezet kan worden. Natuurlijk kun je ook over iets simpeler wapens beschikken en gelukkig maak je daar ook het meest gebruik van. Mijn favoriet is en blijft het Lancer Assault Rifle, voorzien van, jawel, een kettingzaag. Een wat is er nou lekkerder dan met de B-knop de ketting rond te laten gaan met met de rechter trigger het gas er op te zetten. Binnen een range van ongeveer drie meter kun je alle vijanden met de grond gelijk maken net zolang dat je niets meer ziet van al het levensechte bloed op je gezicht en vizier. Zet je de aanval goed in met je kettingzaag dan neemt de game het even een moment filmisch over en wordt de tegenstander vakundig en met gevoel voor dramatiek tot rundergehakt getransformeerd. Het selecteren van de overige wapens gaat net zo makkelijk met een druk op een van de vier richtingen van het D-pad. Munitie is overigens zat te vinden, hoewel dat natuurlijk wel verschilt in de verschillende moeilijkheidsgraden Casual, Hardcore en Insane. Deze laatste is alleen te unlocken als je de game op Hard hebt uitgespeeld. Zelfs als je de game op Casual speelt (nee niet voor watjes in dit geval!) ondervind je nog genoeg tegenstand en als bijkomend voordeel hoef je je niet alleen maar op de gevechten te concentreren en kun je ondertussen ook genieten van de omgevingen, het verhaal en de dialogen.

Het herlaadsysteem is ook niet standaard. Epic heeft zich ook hier willen onderscheiden en heeft een systeem bedacht wat niet echt noodzakelijk is, het dient namelijk verder geen enkel doel, maar er wel om schreeuwt om rekening mee gehouden te worden. Het kan namelijk tactisch wel eens lekker zijn om supersnel te herladen. Op het moment dat je magazijn dus leeg is (hell yeah!) of wanneer je herlaadt, dan begint er onder je wapen in de rechterbovenhoek van je scherm een metertje te lopen die je op precies het juiste moment tot stilstand moet brengen in het grijze gedeelte. Lukt dat dan zul je sneller herladen, maar er is meer. Stopt het metertje in het veel kleinere witte gedeelte dan zul je supersnel herladen en zul je ook nog eens een damageboost krijgen. Verkloot je het, dan zul je net zo snel herladen als John Wayne in het bejaardenhuis met als gevolg dat je een makkelijke prooi bent voor de Locust Horde.

Multi- Gears

Een veel gehoorde kreet is dat Gears of War met name een multiplayer game zou worden. Niets is echter minder waar. Daar waar ik me op de (nu nog rustige) servers online al vreselijk vermaakte met een aantal Amerikanen, heeft ook de singleplayercampaign een onuitwisbare indruk op me achter gelaten. Dit is meteen een van de vele sterke punten van de game. De nadruk ligt niet op de multiplayer- of op de single playercampaign maar op beiden. Gamers die niet al te allergisch zijn voor splitscreens (of een gigantische HD-televisie hebben!), kunnen zich helemaal uitleven op de Co-op mode voor twee personen of op Live. Het is zelfs mogelijk om tijdens een singleplayer campaign iemand uit te nodigen en in Co-op-mode de game verder te spelen. Online-modussen zijn Warzone, waarbij een team ‘Humans’ tegen een team ‘Locust’ speelt en het andere team moet uitroeien; Assassination, waarbij het de bedoeling is dat je de leider van het andere team uitschakelt waarna jij de nieuwe leider wordt en als laatste de spelvorm Execution die gelijk is aan Warzone met dat verschil dat je niet dood blijft maar weer uit de dood herrijst. Speelbaar met twee tot acht personen. Opvallende toevoeging is de zogenaamde bleeding-time waarin je een gewonde tegenstander nog even een genadeschot of -stomp kunt geven in ruil voor extra bonuspunten.

Conclusie

Zo ongeveer alles klopt aan Gears of War. De gameplay loopt als een trein, de graphics zijn ongekend mooi, hoewel een beetje zuurpruim nog zou kunnen zeggen dat de omgevingen na verloop van tijd wat saai worden omdat er niet heel rijkelijk met het kleurenpalet is gestrooid. Een kniesoor die daarop let, want ik begrijp nu heel goed wat men bedoelde met de veelgehoorde term ‘destroyed beauty’, namelijk dat de verwoeste aarde in de game mooi is van lelijkheid. Op vele momenten zou je ook verwachten dat je 360 wel eens zou kunnen gaan haperen, maar niets van dit alles… De zeer solide gameplay c.q. speelbaarheid en de meerspelermodussen met wat mij betreft als hoogtepunt de Co-op, maken deze game tot de compleetste, speelbaarste en grafisch onovertroffen natte droom van iedere shooter fan. Moet ik nog vertellen dat je hem over twee dagen echt moet gaan halen?