Tomb Raider

Vele jaren kunnen we al genieten van Lara Croft en haar avonturen in diverse Tomb Raider-games. Toch zat volgens velen de klad er een beetje in. Het werd allemaal meer van hetzelfde, ook omdat de concurrentie zeker niet heeft stilgezeten. De Uncharted-serie leent met veel genoegen elementen van Tomb Raider en brengt het geheel naar een ongekend hoog niveau. Tijd voor Square Enix en Crystal Dynamics om terug te slaan. Tijd voor een heuse ‘reboot’ van de serie. Tijd voor Tomb Raider!

Not that kind of Croft

Tomb Raider is een echte origin story, waarin we eigenlijk voor het eerst kennismaken met een jonge, onschuldige Lara Croft. Amper 21 jaar, vers van de universiteit en klaar om de wijde wereld in te trekken. Samen met wat goede vrienden gaat Lara met een boot richting Japan, op zoek naar het mysterieuze eiland Yamatai. Daarvoor moeten ze echter door de Dragon’s Triangle, een plek die naar verluidt nog heftiger is dan de beruchte Bermuda Driehoek. Het vervolg laat zich raden: Lara en de diverse bemanningsleden krijgen problemen op zee en belanden op een onbekend eiland. Helaas niet allemaal op dezelfde plek, waardoor Lara gedwongen wordt op avontuur te gaan. Haar eerste stappen als een echte tomb raider.

In het verleden draaiden Tomb Raider-games vooral om puzzelen, wat schieten en nog meer puzzelen. In deze nieuwe Tomb Raider krijgen we hele andere gameplay voorgeschoteld. Lara is niet direct die kille, stoere dame die elke situatie wel de baas is. Ze moet vechten voor haar leven, pijn verdragen en ze krijgt behoorlijk wat emotionele momenten voor haar kiezen. Tomb Raider is een echte strijd, een overlevingstocht, waardoor je meteen vanaf het begin volledig mee kunt leven met Lara. Elke schaafwond voel je, elke kreet zorgt voor een koude rilling (of lichte opwinding, het is maar waar je gedachten zitten). Een dikke pluim ook voor de voice acting, want de jonge Lara Croft wordt schitterend neergezet.

Niet alleen Lara moet wennen aan de situatie, als gamer krijg je te maken met verrassende gameplay. Tomb Raider schotelt je namelijk een heerlijke mix voor van actie, avontuur en zelfs wat lichte RPG-elementen. De wapens die je vindt en je eigen vaardigheden kun je gedurende het spel verbeteren. Enerzijds door ervaringspunten te verdienen, anderzijds door materialen uit kistjes te verzamelen. En de echte dierenvriend kan ook aanleggen op allerlei wild, van kippen en ratten tot konijnen en zwijnen.

Cinematisch

Hoewel je doelen steeds een duidelijk begin- en eindpunt hebben, ben je behoorlijk vrij om je weg te kiezen. Er zijn genoeg manieren om van A naar B te klimmen en klauteren. Het is dus geen vrijheid zoals Far Cry, maar daarentegen ook weer niet zo lineair als een Uncharted. Twee franchises waar Tomb Raider wel heel goed naar heeft gekeken, want deze nieuwe Tomb Raider kent wel wat overeenkomsten.

Wat meteen opvalt is namlijk dat Crystal Dynamics voor een zeer cinematische ervaring is gegaan. Net als Uncharted worden stukjes gameplay naadloos afgewisseld met filmpjes en korte stukken interactie. Het ontwijken van obstakels in rivieren, met je parachute zigzaggen langs bomen en natuurlijk de bekende quick time events om jezelf te redden. In het begin is het best wennen aan de quick time events, in het bijzonder het moment waarop ze ineens plaatsvinden en de timing die vereist is om succesvol verder te gaan. Het kostte een paar vloeken en zuchten, maar na enige tijd zal je het steeds beter aanvoelen. Gelukkig kent Tomb Raider ook regelmatige, automatische checkpoints, zodat je vaak snel weer een nieuwe poging kunt wagen.

Welkome afwisseling

Het verkennen van grotten en oplossen van (grote) puzzels is in Tomb Raider duidelijk naar de achtergrond geschoven. Misschien een bittere pil om te slikken, zeker omdat concullega Nathan Drake in Uncharted vaak nog wel de meest grote puzzels moet oplossen. Toch zorgt deze keuze er wel weer voor dat Tomb Raider geen Uncharted-kopie probeert te zijn en gewoon een eigen smoel heeft. Het licht gehavende gezicht van de nog altijd mooie Lara, uiteraard. Er zijn echter wel wat speciale tombes om te ontdekken, verstopt over het eiland. Elke tombe geeft je een speciaal item en de nodige vaardigheidspunten als cadeau, maar stiekem is het toch het oplossen van de puzzel wat de meeste voldoening geeft. Verwacht geen diepgaande hersenkrakers, maar zelfs redelijk eenvoudige puzzels voelen als een welkome afwisseling.

Met de singleplayer ben je makkelijk 10 tot 12 uur bezig en als je graag alle omgevingen uitgebreid verkent en op zoek gaat naar verborgen items, dan zal je zonder problemen de 20 uren aan gaan tikken. Ook je speelstijl is hierop enigszins van invloed. Als onschuldige dame is Lara niet gemaakt om volop de actie in te rennen. Een shotgun is lekker om te hebben, maar als je open en bloot het gevecht aangaat, is de kans groot dat je snel het loodje legt. Loop je richting obstakels, dan zal Lara automatisch een beetje dekking zoeken, zonder dat je meteen als een Marcus Fenix van muurtje naar muurtje hoeft te bewegen. De actie is dynamisch en je wordt gedwongen lekker veel te bewegen, mede doordat je regelmatig bestookt wordt met explosieven of brandbommen.

Het voelt echter heerlijk om vijanden uit te schakelen met je handboog, zeker omdat je dat ook stiekemer kan doen dan constant met je wapens te knallen. Toch kent het verhaal een paar momenten waarop de schietactie wat mij betreft iets teveel de overhand heeft. Klimmen, klauteren, ontsnappen, overleven… dat maakt Lara zo geweldig. Maar dat ze ineens als jongedame tientallen vijanden om moet leggen, dat is niet het meest sterke deel van de game en komt tijdelijk de geloofwaardigheid wat minder ten goede. Tijdelijk, want voor je het weet ben je alweer in een nieuwe situatie belandt en volgen benauwde momenten en heftige ontsnappingen elkaar weer in razend tempo op.

Multiplayer

En dan is er nog de multiplayer. Inderdaad, na het verhaal is er ook nog ruimte om tegen anderen te strijden. Vrees niet dat dit ten koste is gegaan van de singleplayer, want het team van Eidos Montréal is speciaal aan de slag gegaan om de multiplayer te bouwen. De teams in de multiplayer bestaan uit de Survivors (Lara en co.) en de Scavengers, elk met zo hun eigen mogelijkheden. Net als in vrijwel elke multiplayer vandaag de dag, kun je ook in Tomb Raider punten krijgen door vijanden om te leggen, een assist op je naam te krijgen en doelstellingen te behalen. Dit alles doe je natuurlijk om in rang te stijgen en als grote bonus krijg je bij rang 60 een skin om als Lara te kunnen spelen.

De grote vraag die nog rest, is lastig te beantwoorden. Is de multiplayer echt de moeite waard? Wat mij betreft wel. Het zijn bekende spelmodi, van death match tot capture the flag, maar dan in een Tomb Raider-jasje. De tijd moet echter uitwijzen of de multiplayer ook op de lange termijn populair zal blijven.

Conclusie

Lara is terug, en hoe! Het is een strijd om te overleven en een geweldig avontuur, waarbij je volledig kunt meeleven met de jonge Lara en alle pijn en moeite die ze moet doen om het tot een goed einde te brengen. Het puzzelen is naar de achtergrond geschoven, maar nog wel aanwezig als optionele ‘zijmissies, en je krijgt vooral een hele cinematische, emotionele ervaring voorgeschoteld. Pijn, angst, radeloosheid, woede… dit is Lara zoals we haar niet eerder zagen. Heel af en toe krijgt de schietactie iets de overhand, wat minder goed in het grote geheel past, maar dat zijn gelukkig uitzonderingen op de regel.

De singleplayer houdt je heel wat uren zoet en dan is er ook nog eens een multiplayer voor wat extra vermaak. Het moet nog blijken of de multiplayer gaat aanslaan bij het grote publiek, maar alleen al de singleplayer is de aanschaf meer dan waard. Zonder twijfel heeft 2013 met Tomb Raider een absolute topper te pakken. Schrijf deze maar vast op je shortlist om straks Game of the Year te kunnen worden. De bal ligt nu weer bij Crystal Dynamics, want aan hen nu de uitdaging om dit avontuur te overtreffen…