Review: Command & Conquer: Remastered

We leven in een tijd dat heel veel oudere games opnieuw worden uitgebracht in een nieuw jasje. Soms voelt dat totaal onnodig, omdat de game helemaal nog niet zo oud is, maar soms levert het meesterwerkjes op omdat het de perfecte combinatie is tussen nostalgie en hedendaagse technologie. Hoewel wij remasters nooit een cijfer geven bij Gamersnet (remakes wel), gaan we een uitzondering maken voor Command & Conquer Remastered. De ontwikkelaars doen zichzelf namelijk tekort door deze nieuwe versie een remaster te noemen. Het is een dikke remake waar de liefde op alle fronten vanaf spat.

Command & Conquer Remastered bevat de eerste twee games uit de franchise en alle uitbreidingen van die titels. Command & Conquer: Tiberian Dawn en Command & Conquer: Red Alert. We beginnen met de eerste:

Command & Conquer: Tiberian Dawn

We gaan terug naar het jaar 1995, als ontwikkelaar Westwood Studios Command & Conquer op de markt brengt. Het waren de hoogtijdagen voor Real Time Strategy-games, want in de jaren 90 verschenen ook pareltjes als Age of Empires, Starcraft en Dune 2. C&C pakte de basis die veel van die games gebruikte, maar maakte er een unieke wereld van met een grote focus op het verhaal.

Echte acteurs speelden een rol en gaven je na iedere missie een nieuwe opdracht en dat was niet alleen enorm meeslepend voor spelers, het zorgde ervoor dat “cinema” en gaming werden gecombineerd op een voor die tijd unieke manier.

De gameplay zal voor veel mensen een bekend fenomeen zijn. Je bouwt een basis en verschillende units en je dient je tegenstander te verslaan. Dit gebeurt middel een papier-steen-schaar-principe, waarbij sommige eenheden sterker zijn tegen bepaalde vijanden dan anderen. 25 jaar na dato staat die gameplay nog steeds als een huis. De hoeveelheid liefde die deze heruitgave heeft gekregen is bovendien overal voelbaar.

Alle assets zijn vervangen, wat ervoor zorgt dat je een game speelt die er grafisch uitziet zoals je dacht dat ze er toen uitzagen. Dat is natuurlijk niet zo, want het zag er in 1995 enorm lelijk uit. Gelukkig kun je dat met één druk op de knop zelf ervaren, want zodra je op spatiebalk drukt veranderen de graphics in één keer naar de oude versie. En dat blijft geweldig om te doen.

Veel liefde en extra content

Command & Conquer wordt een makkelijkere game door verschillende aanpassingen die zijn gedaan. Je kunt nu meer dan één unit per keer bouwen door ze in de rij te zetten, de menu’s zijn veel overzichtelijker gemaakt en je kunt in- en uitzoomen op de map. In 1995 was de game behoorlijk moeilijk en dat is mede door deze nieuwe functies minder het geval. Dat wil niet zeggen dat sommige irritante “fouten” niet meer aanwezig zijn. Nog steeds is het simpelweg een kwestie van geluk of je Commando schade oploopt als hij een SAM-site opblaast. 25 jaar na het origineel erger ik me daar nog steeds aan en het is jammer dat dit niet is verbeterd.

Naast verbeterde graphics en gameplay is er ook gekeken naar de tussenfilmpjes. Die zijn natuurlijk niet van de kwaliteit van nu, maar middels een A.I. hebben ze die beelden wel knap verbeterd! Daarnaast speel je na het behalen van missies making-of-beelden vrij en die zijn hilarisch om te zien. Beelden van een houtje touwtje filmstudio met een groen scherm nemen je mee naar een andere tijd. Bovendien is de soundtrack opnieuw gedaan door de meester zelf: Frank Klepacki. Hij heeft met zijn band de Tiberian Sons zelfs een aantal nieuwe tracks opgenomen en dat is ge-wel-dig. Sowieso is deze serie bekend om één van de beste gamesoundtracks uit de geschiedenis en dat is nog steeds het geval.

Tot slotte is er een belangrijke feature toegevoegd aan Command & Conquer 1. Het vervolg kreeg namelijk een Skirmish-modus, die je zelf mappen liet kiezen, het aantal tegenstanders, waar ze gepositioneerd moesten worden en welke factie ze waren. Dit was de meest populaire functie van Red Alert maar zat nooit in het eerste deel. Tot nu toe, want Skirmish is toegevoegd aan Tiberian Dawn.

Command & Conquer: Red Alert

Op naar Red Alert, volgens velen het beste deel uit de franchise. Het verhaal neemt zichzelf zoveel minder serieus als het eerste deel, met tijdreizen, Albert Einstein, een rambo-chick genaamd Tanya, bijzondere uitvindingen en een nieuwe alternatieve wereldoorlog. Het terugzien van de filmpjes is hilarisch en neemt je echt mee terug naar 1996.

Voor Red Alert zijn dezelfde verbeteringen doorgevoerd, inclusief beelden van achter de schermen en een verbeterde soundtrack. Toch merk je wel dat Red Alert een iets betere game is als zijn voorganger, mede omdat het zichzelf wat minder serieus neemt. Units zijn gekker en het bouwen van basissen is iets bevredigender. Toch heb ik meer tijd besteed aan het origineel, omdat ik in mijn jeugd juist meer Red Alert speelde en die game dus beter bij me bekend is.

Conclusie

Ontwikkelaar Petroglyph Games bestaat voor een groot gedeelte uit mensen die gewerkt hebben bij de oorspronkelijk ontwikkelaar Westwood Studios en dat merk je aan alles. Sterker nog, ze doen zichzelf tekort door deze game slechts een remaster te noemen. De gameplay is natuurlijk hetzelfde (ietwat ouderwets), maar het ziet er zo ongelofelijk vet uit!

Daarnaast maken de verbeteringen die zijn doorgevoerd beide games stukken beter! Het kunnen in- en uitzoomen van de kaart, de mogelijkheid om meerdere units tegelijk te “bestellen”, de grafische details, de geremasterde muziek, het is een heerlijk geheel. Bovendien druipt de liefde er echt vanaf, met vette making-of-beelden, de toevoeging van een Skirmish-mode in het eerste deel, de mogelijkheid tot modden en de mogelijkheid om gameplay van anderen te bekijken. Voor nog geen twee tientjes is het een zegen om deze nieuwe versies te spelen van twee absolute klassiekers. “Are you picking this up?” Ik in ieder geval wel!