Review: The Legend of Zelda: Link’s Awakening

De periode van slechte remakes ligt gelukkig voor het grootste gedeelte achter ons. Games als Resident Evil 2 en Pokémon Let’s Go Pikachu laten ons terugverlangen naar de tijd dat games “beter” waren. Dat waren ze natuurlijk helemaal niet, maar nostalgische gevoelens kunnen een sterkte invloed hebben over onze manier van oordelen. The Legend of Zelda: Link’s Awakaning werd in 1993 al zeer goed ontvangen. Het was voor Nintendo een grote prestatie om de bekende Zelda-formule over te brengen op de Game Boy en later de Game Boy Color. Alhoewel, “bekende formule”; Link’s Awakening is altijd een vreemde eend in de bijt geweest en dat is hij gelukkig nog steeds.

Bye bye Zelda

Vergeet Hyrule en vergeet Zelda, want als Link’s Awakening begint spoel je aan op een eiland genaamd Koholint Isle en word je al snel opgevangen door een meisje genaamd Marin. Een uil laat je weten dat er sinds jouw komst allemaal monsters op het eiland rondlopen en dat je dit alleen maar kunt stoppen door de Wind Fish wakker te maken. Deze is klaarblijkelijk gevangen zit in een soort Yoshi-ei op de top van een berg en vanaf dat moment begint je queeste naar acht verschillende muziekinstrumenten in verschillende kerkers.

Het is bijzonder hoeveel van het origineel intact is gebleven voor deze Switch-versie. Natuurlijk heb je een aantal meer knoppen tot je beschikking die de kwaliteit van leven zeker ten goede komen, maar verder zijn alle gameplay-elementen hetzelfde gebleven. Dit heeft natuurlijk voor- en nadelen. De voordelen zijn overduidelijk de kerkers en eindbazen, die in Link’s Awakaning als een huis staan. Het is zeker zo dat je af en toe vast zal komen, maar het voelt nooit als onmogelijk om verder te komen in de verschillende dungeons. Ook de eindbazen hebben de tand des tijds goed doorstaan. De open wereld is bizar sfeervol vormgegeven en je verveelt je eigenlijk geen moment als je rondloopt op de landmassa. En dit zal je vele uren moeten doen.

Om op te eten

Ook een nadeel uit de oude game is teruggekeerd en dat is het verdomde ruilspelletje dat je moet doen om een aantal items te bemachtigen om verder te komen in het spel. Pak soms een guide om hiermee verder te komen, want je zal nooit een hint krijgen over hoe je het volgende product kunt bemachtigen. Sowieso zal je af en toe zeker vast komen te zitten, omdat je sommige voorwerpen simpelweg dient te kopen in een winkel. Gamers van nu zijn gewend dat je alles kunt vrijspelen en het is een handige tip om na elke kerker even terug te gaan naar het dorp om te kijken of daar iets is veranderd.

Dan het grafische aspect van de game, wat in feite de grootste verandering is. Link’s Awakening ziet eruit om op te eten. Elk hoekje van de wereld is meesterlijk sfeervol in beeld gebracht en ook alle audio is naar het nu gehaald, met een orkest dat de bekende Zelda-muziek uit de speakers schalt. Het is van begin tot einde een lust voor het oog en het is leuk om deze versie van Link in actie te zien. Het is een nog meer schattige versie van Toon Link en het is knap dat Nintendo dit op deze manier heeft weten te realiseren, zonder in te boeten op de inhoud van de game.

Wat minder knap is, zijn de prestaties van de Switch. Zeker bij het wisselen van gebieden zal je vaak last hebben van framedrops en ik kan er met mijn pet niet bij dat dit systeem Breath of the Wild zonder problemen draait, maar moeite heeft met leveltransities in Link’s Awakening. Het is daarnaast extra storend als je de game speelt in het dock (op televisie); het is niet dat er dan meer framedrops zijn, maar ze vallen meer op vanwege de grootte van het scherm. Overigens kan ik me niet herinneren ooit kritiek te hebben gehad op prestaties van games van Nintendo zelf en dus valt het hier extra op.

Extra dungeons

Hoewel er weinig aanpassingen zijn gedaan ten opzichte van het origineel kun je wel aan de slag met het bouwen van eigen kerkers. Deze Chamber Dungeons kun je bouwen met behulp van Dampé en laten je zelf bepalen hoe je kerkers er uit komen te zien. Hoewel het proces leuk bedacht is, heeft Nintendo in deze modus vooral last van zijn eigen succes. De kerkers in Link’s Awakening zitten zo goed in elkaar dat je zelf nooit deze kwaliteit zal behalen. Ik ging dan ook weer snel verder met de game, waarbij gezegd moet worden dat ook de extra kleuren-kerker uit Link’s Awakening DX (Game Boy Color) is toegevoegd aan deze game.

Conclusie

Ondanks de technische dompers zal je van begin tot einde genieten van deze vreemde Zelda-game. De kerkers en tegenstanders zijn in deze tijd nog steeds fantastisch en ook alle eigenaardigheden van de game blijven tof om te zien. Het is leuk om als Link te strijden tegen iconische Mario-tegenstanders als Goomba en Piranha Plant en toen ik de Yoshi-knuffel won in de grijpautomaat was ik nog steeds zo blij als een kind. Grafisch is de update ook bijzonder geslaagd, waarbij je van begin tot eind zal genieten van Link, zowel in gevechten als met simpele taken als het eten van een appel of het wegduwen van een steen. Hoewel de game af en toe framedrops kent (en dat zijn we niet gewend van Nintendo), brengt The Legend of Zelda: Link’s Awakening een perfecte mix tussen nostalgische gevoelens en gameplay die de tand des tijds goed heeft doorstaan.