Review: Control

Voor alle liefhebbers van mindfucks en onbegrijpelijke verhalen heeft het Finse Remedy Entertainment wederom een remedie in de vorm van Control. Na kaskraker Alan Wake en een tijdreis-avontuur genaamd Quantum Break, waagt de studio zich wederom in de wereld van de pseudowetenschap en heeft het met diens laatste project meer vragen dan antwoorden opgeroepen. Nu Control eindelijk uit is komt er een tijd om antwoorden te krijgen, al liet het mij ook weer achter met evenveel vragen.

Doe maar paranormaal…

Heb je wel eens een overheidsinstantie bezocht? Nee, ik bedoel niet 86 uur aan de lijn gehangen, maar echt fysiek van je luie reet afgekomen en richting een kantoor gestiefeld? Hoe groot acht je de kans dat je daar – zonder dat je erom hebt gevraagd – niet één, maar twee banen aangeboden krijgt? Hoewel die kans verdomd klein is, heeft Jesse Faden – de protagoniste in Remedy’s Control – die dubieuze eer wel gekregen. Binnen vijf minuten heeft ze namelijk al twee banen bij de Federal Bureau of Control te pakken, welke ook nog eens mijlenver bij elkaar uit de buurt liggen. Allereerst wordt ze door een heerlijk wazige Finse, perkele-slakende conciërge Ahti omgedoopt tot assistent-poetsvrouw, om nog geen minuut later gepromoveerd te worden naar algemeen directeur van het hele pand.

De huidige CEO heeft namelijk besloten dat zijn hersenen beter bij de vloer passen dan in zijn schedelpan. In plaats van dat je dat effe netjes op veegt (POETSEN, perkele!!!), zegt iets in jou dat je dat pistool wel chill vindt en het moet confisceren. Dat ‘iets’ in jou heeft je per slot van rekening met een reden naar de FBC geloodst en het was niet om ‘Poetsvrouw van het Jaar’ te worden. Nee, die entiteit in je zoekt wat en de Feds hebben de antwoorden. Wat je alleen niet weet is dat het vasthouden van dit wazige vuurwapen je automatisch Director maakt, wat alleen maar handig is. Het opent namelijk deuren die anders gesloten zouden blijven. Tenminste, ze zouden zich openen als er niet een schijtlading aan paranormale activiteit in het pand zou rondzwerven.

…dan doe je al gek genoeg

Er gebeuren namelijk nogal wat rare dingen binnen de muren van het kantorencomplex genaamd The Oldest House, waarin Control zich uitsluitend afspeelt. Mensen hangen een beetje in het luchtledige te dobberen, incantaties galmen door de hallen en verontrustende creaturen verstieren de werksfeer nogal. Daar kunnen ze niet zo heel veel aan doen trouwens. Een paranormale kracht genaamd ‘the Hiss’ domineert zo’n beetje het hele pand. Wat de origine van die akelige vibe en diens rode gloed is, lijkt een topgeheim te zijn, maar het personeel wat nog niet door dit fenomeen beïnvloed is geraakt zou wel graag zien dat Madam Director (letterlijk) haar leren mouwen opstroopt en de scepter – of eerder haar zojuist gejoinkte Service Weapon – laat wapperen.

Met dit gegeven begint het urenlange heen en weer gewandel, waarin je feitelijk niets meer doet dan schieten op alles wat Hisst en objecten verzamelen die je meer informatie verschaffen over wat er in godsnaam aan de hand is. Eén ding is zeker, het heeft iets te maken met je verleden én met die entiteit in je hoofd, waar Jesse constant mee in (soms flauwe) monoloog treedt. Hoewel Remedy je aanvankelijk keihard zonder ook maar enige voorkennis in het diepe sodemietert, wordt het toch al snel duidelijk dat er een zeer persoonlijk tintje aan Jesse’s avontuur kleeft. Dit is niet zomaar een paranormaal invasie-verhaal. Er is meer. Zoals met die poster in de cel in de film Shawshank Redemption, waar nog heerlijk naar verwezen wordt. Met elk uur wordt het verhaal waziger, maar en passant ook duidelijker. Om je grijze massa niet al te hard over de kook te helpen, mixt Remedy er behoorlijk wat actie in waarin je mag laten zien dat je een ‘broertje’ dood hebt aan de Hiss. Time to break out the gun… and the powers!

Alles onder Control

Want hoe intrigerend dit hele X-files/Beyond: Two Souls crossover-verhaal ook is, Remedy zou Remedy niet zijn als er ook niet een flinke dosis third-person geplof in zou zitten. Wees gerust, dat zit in Control, al doet de Finse studio interessante dingen om de focus juist van het schietgeweld af te halen. Allereerst krijg je maar één wapen – je Service Weapon – welke middels een swekke polsbeweging kan metamorfosen tot een ander type wapen wanneer je deze na het spenderen van de nodige verzamelde materialen, vrijgespeeld hebt. De beperking tot slechts vier types – pistool, SMG, charged armor piercing rifle en rocket launcher – lijkt erg tam, maar het gemis van extra vuurkracht wordt ruimschoots gecompenseerd met Jesse’s verborgen talent: telekinese.

Schieten is namelijk niet eens zo leuk meer wanneer je hebt ontdekt dat je met je telekinetische krachten ook aardig kan huishouden. Waarom iemand door zijn noedel poppen wanneer je hem ook gewoon tegen de muur kapot kan force pushen? Of maak het nog leuker en pik al zwevend in de lucht een generator op en smijt deze met bravoure richting een nietsvermoedende Hisser en wacht op die grote BIEM! Sterker nog, schieten is in heel veel gevallen niet eens effectief en het gebruik van de telekinetische krachten die je al gaandeweg vrijspeelt, is simpelweg een must. Maar dat is geen ramp, want dat is de regelrechte kracht van Control. Wat dat betreft zul je echt je shooter-instinct achter je moeten laten, want met alleen schieten kom je niet ver. Geloof me.

Grafisch randjes

Daarnaast excelleert Control ook op grafisch gebied. Vooral op de pc – waar ik de game op gespeeld heb – voegt de toevoeging van RTX-ondersteuning een extra dimensie aan de graphics toe, al moet ik daarbij wel toegeven dat het aanzetten van raytracing een keerzijde kent. Al die shinies zien er misschien leuk en aardig uit, maar de rest van de omgeving wordt er over het algemeen niet scherper door. Sterker nog, de randjes ogen hier en daar zelfs een beetje blurry, al kan ik geloven dat er ergens concessies moeten worden gedaan om de framerate acceptabel en constant te houden. Nu kan het feit dat ik ‘slechts’ een RTX 2060 Super in mijn bakkie heb hangen daar ook een rol in spelen, al lijkt de optimalisering in Geforce Experience daar geen boodschap aan te hebben.

Daarbij is het ook nog zo dat de omgeving van Control – welke zich dus uitsluitend binnenskamers afspeelt – niet constant het uiterste uit je GPU trekt. Het grotendeels betonnen The Oldest House biedt genoeg ruimtes waar je jezelf eens even flink kan verlekkeren op wat grafisch stuntwerk, maar we hebben niet non-stop te maken met grandioze open structuren waarin van elke muur het detail af moet spatten. Toch betekent dat niet dat Control middelmatig scoort op grafisch vlak, want het is vooral het absurde design wat het gebrek aan textuurwisseling hier en daar ruimschoots compenseert. De omgekeerde piramide die bijna als een visioen je aandacht blijft trekken en later in de game enkele corridors die al twistend je hersenen van slag proberen te brengen, het zijn wel van die typische Remedy-dingetjes waarvan de ontwikkelaar al vaker heeft laten zien dat het de spotlight weet te pakken. Het liet me zelfs even vergeten dat vooral de cutscenes wel wat bugs bevatten, ook al zijn deze subliem vormgegeven.

Control-Amass-Complete

Waar Remedy ook zichtbaar wat tijd in heeft gestoken is het creëren van een flinke backstory welke jij – als leergierige speler – zelf van mag bepalen hoeveel je ervan te weten wilt komen. Zoals het een geheim fictief overheidsorgaan betaamt, slingeren her en der documenten, videobronnen en geluidsrecorders door de toko die stuk voor stuk een puzzelstukje vormen. De ene keer oogt dat nuttig, de andere keer iets minder. Wat deze items met elkaar gemeen hebben is het grote plaatje: waar is de FBC mee bezig geweest en hoe past Jesse’s verleden en heden daarin.

Het knappe daarvan is dat je ze niet moet verzamelen om de ontknoping – die ik een beetje naar sequel bait vond neigen – te snappen, maar het geeft je wel dat extra beetje informatie die het plaatje nog completer maken. Doe je dat niet, dan kun je Control in een uurtje of negen wel uitspelen. Ga je wel als een ware Dora the Explorer door iedere kamer om elk document te scoren, dan vermoed ik dat je er met gemak wat uurtjes bij kunt tellen. Voor de completionists die graag wat extra uurtjes in een game willen steken zonder dat het als nutteloos tijdverdrijf aanvoelt, heeft Remedy dus uitstekend werk verricht.

Conclusie

Remedy Entertainment laat met het sublieme Control wederom zien waar het goed in is, namelijk een mind boggling pseudowetenschappelijk verhaal voorschotelen waar het mysterie uit de voegen barst. Van begin tot eind is het een grote zoektocht naar de daadwerkelijke reden waarom je doet wat je doet, zonder dat het als een uitgerekt geheel aanvoelt. Voor een third-person shooter is Control verdraaid gefocust op alternatieve combat styles, maar daarin schuilt naar mijn mening juist de kracht van de actiescènes. Control is vreemd en wordt naarmate je meer en meer ontdekt alleen maar vreemder. Laat ik daar nou net van houden. De enige drawback is dat ik met meer vragen dan antwoorden blijf zitten, en dat is iets waar de post credits sequentie geen verandering in heeft gebracht.