Of het eerste Tom Clancy’s The Division een regelrechte succesformule was, dat valt te betwisten. Duidelijk was dat het voor Ubisoft en Zweedse ontwikkelstudio Massive Entertainment een proof of concept bleek, met daarmee natuurlijk een vervolg in het verschiet. Zo geschiedde. Een tweede poging op de tactische loot shooter van onze dromen — maar weet deze wél direct over de valkuilen van zijn voorganger te tokkelen?
New Washingyork D.C.
Het tweede Division verhuist de bekende formule van New York naar het statige Washington, een goede zeven maanden na de uitbraak van de pokkenpandemie. Ook hier verspreidde “Green Poison” zich razendsnel, waardoor de straten verlaten zijn en volledig gewapende en bepantserde bendes het nu voor het zeggen hebben.
Neveneffecten zijn dat de geasfalteerde metropool rijkelijk bloeit van de flora en fauna — want dat gebeurt in een halfjaar — en dat vijanden, naast levenssappen, ook gekleurde nummers bloeden wanneer ze beschoten worden.
Vanuit daar ontpopt zich een bijzonder letterlijk vervolg op dat verdeelde The Division van 2016. Spelers stappen (eventueel bijgestaan door drie vrienden/vreemdelingen) in een open wereld vol militaire missies en urenlange min-maxing van alle nummertjes waarmee ze voortdurend beloond worden. Als Division-agent ben jij er uitgerekend om deze spreekwoordelijke stront van de knikker te vegen, en Washington is daarin als een met kak besmeurde bowlingbal.
Wederom is de worldbuilding hier van wereldklasse, al is het overduidelijk een aspect waar de Zweden zelf nauwelijks nadruk op leggen. Het ís er wel, maar je bent vaak te druk met belangrijkere zaken.
Gedurende de pandemie heeft het klaarblijkelijk rugtassen vol gereedschap geregend, waardoor je letterlijk struikelt over de gigantische hoeveelheid loot. The Division 2 beloont je elke zes stappen weer met zooi, waardoor je vaak meer tijd in menuutjes spendeert, dan dat je daadwerkelijk om je heen kijkt.
Van locatie A, naar bende B
Hetzelfde geldt voor het dunnetjes uitgespreide verhaal van dit Tom Clancy-epos. Her en der lijkt Massive door te schemeren dat ze daarmee daadwerkelijk een (mogelijk politiek getint) argument willen maken, maar uiteindelijk sneuvelt die pretentie snel af. De talking heads in het complete narratief zijn er vooral om je te vertellen dat je naar locatie A moet gaan om bende B uit te schakelen. Even goede vrienden, want daarvoor zijn we hier ook.
De emotie achter het stemmenwerk (en eigenlijk het complete verhaal) is flinterdun, maar het brengt je in ieder geval naar je volgende schietgalerij. Ondertussen lever je dan misschien een greintje hoop naar kampementen vol gezichtsloze overlevenden, maar wees eerlijk: we deden het allemaal voor de blauwdruk van dat nieuwe pistool of die lading exclusieve craft-materialen.
Alle stroperig aangedikte gewichtigheid van de setting is overduidelijk bijzaak. Het slaagt er weliswaar in wat broodnodige sfeer te leveren, maar ook The Division 2 blijft voornamelijk een strategische speeltuin. Eentje die bol staat van de statistiekjes en oneindig veel schietwerk.
Looty McShootFace
Nu snap ik dat bovenstaande introductie tot deze shared world shooter mogelijk een negatief getint beeld schetst, maar neem het gerust met een korrel zout. Dat doe ik zelf namelijk ook, voortdurend. Waar deze loot shooter immers om draait — het looten en shooten — dát doet The Division 2 fantastisch.
Van de continue beloning voor ál je daden tot aan het daadwerkelijk cover-tot-cover soldaatje spelen zelf: dit vervolgdeel bouwt robuust door op de fundering van het eerste deel. Vijandige bendes bestaan uit agressieve flankers en zwaar bepantserde baddies, elk met hun eigen obstakels en zwaktepunten. En ja, wie slim te werk gaat met het aanwezige gereedschap (én dat van zijn of haar medestrijders), minimaliseert de MMO-achtige “sponzigheid” van vele vijanden. Wat uiteindelijk overblijft, is een simpelweg vermakelijk schietfestijn.
Goede communicatie en een partje gedeelde crowd control spelen een grotere rol dan ooit, maar ook in je eentje kan het schietwerk van The Division 2 prima vertoeven zijn. Zonder twijfel lastiger, eenzijdiger en mogelijk iets treuriger, maar voor wat globale verkenning en het brede scala aan zijmissies, is het geen schande.
Afgezien van de twaalf vijanden die plots onaangekondigd uit de deur áchter je komen stormen dan. Het enige vaste verschijnsel waarbij de game gruwelijk oneerlijk voelt, ongeacht hoe veel man sterk je telt. Strategie loont vrijwel altijd in The Division 2, maar deze postpandemische pipo’s straffen je voor het niet leren van de precieze choreografie achter elke shoot-out. Misschien prima voor de derde Hard-run van diezelfde missie, maar anders in geen enkel perspectief een pretje.
De zandbak verbreed en verfijnd
De wereld van Washington biedt gelukkig meer dan genoeg verschillende uitdagingen, nu ook beter verspreid over “kapstokken” om de activiteiten aan op te hangen. Overal is wel wát te doen, onderwijl alles je wel dichter bij een of andere doelstelling brengt. Zij dat met felbegeerd gereedschap of per voltooiing van projecten voor bevriende kampementen — confrontaties voelen zelden nutteloos, soms hoogstens als “meer van hetzelfde”.
Toegegeven: de hoeveelheid menuutjes, knutseltafels en unieke stats maken The Division 2 soms onnodig complex, maar tegelijkertijd is dat precies waar veel gamers naar smachten. Eindeloos min-maxen, om uiteindelijk de ultieme verdeelmachine te worden. In die zin is dit vervolgdeel zonder twijfel een beter uitgestippeld pakket dan zijn voorganger uiteindelijk bleek.
Andere vertrouwde en vernieuwde gameplay, zoals de illustere Dark Zone of de strikt competitieve Conflict-modus, zijn niet voor iedereen weggelegd. Een kwestie van smaak, maar het is zonder twijfel mooi om te zien dat er überhaupt méér is dan je standaard shoot-en-loot-dynamiek. De ene modus biedt dat Sea of Thieves-achtige gevoel van onbetrouwbare online relaties, de andere levert meer hapsnap schietactie op hoog niveau. Beide zijn overigens ook volledig optioneel, mocht je weinig voelen voor de player-versus-player (PvP) elementen.
“Shared world, as a service”
Waar het eerste The Division abrupt tot een halt kwam toen spelers het plafondniveau bereikten, lijkt Massive nu juist dáár al tijdig op in te spelen. De zogenaamde endgame laat je niet eindeloos dezelfde missies herspelen, maar introduceert nieuwe vijanden en grotere uitdagingen — naast natuurlijk nóg een paar extra statistieken om in de gaten te houden en actief na te jagen.
Natuurlijk, het gooit de game niet omver op revolutionaire wijze, die hele endgame. Desalniettemin staat het wél garant voor flink wat uurtjes extra gameplay, mocht je toch al zo ver gekomen zijn — en dus overduidelijk happen op wat Massive hier biedt. Op dat front is dit vervolgdeel ook veel meer in lijn met wat het eerste deel uiteindelijk bood, maanden na release. De wereld biedt meer uitdagingen, met verfijnde balans bovendien.
En nee, uiteraard stopt The Division 2 ook daar niet. Ook deze verdeelde online wereld dient door te leven als “game as a service“, met legio (gratis) content in het verschiet.
Nog geen maand na release moet een vierde, loeizware Stronghold geïntroduceerd worden, gevolgd door de beloofde Raids voor acht spelers. Tel daar genoeg cosmetische extra’s en post-launch ondersteuning bij op, en je ziet hoe Massive Entertainment en Ubisoft het hele service-gedeelte in hun games relatief goed weten te tackelen. Geen halfbakken game met grote beloftes voor later, maar een prima fundering met meer op komst. Die houding mogen we dezer dagen toejuichen.
Vooral met de (toch ietwat omstreden) voorgaande game als precedent, lijkt in ieder geval “Year One” voor The Division 2 ook aardig verzorgd te worden. Hoe lang het allemaal leuk blijft, dat is lastig te extrapoleren, maar alles lijkt erop dat The Division 2 nog echt wel even voort zal leven.
Conclusie
Tom Clancy’s The Division 2 is, in elk mogelijke opvatting, een subliem vervolg. Deze tweede poging op de formule is niet radicaal of revolutionair vernieuwd, maar het bouwt gericht voort op hetgeen het eerste deel al wist neer te zetten. Urenlang strategisch schietplezier (samen met strijdkameraden), aangesterkt door een stortvloed aan loot, dát is wat The Division 2 goed doet.
De ongeïnspireerde setting en het vele knip-en-plakwerk in missiedesign gooien misschien partjes roet in het eten, maar daar kun je ook prima doorheen prikken. In ieder geval wel als je net zo warm wordt van een legendarisch geel verlichte kniebeschermer als ondergetekende.
Ik ben bang dat het weer veel van hetzelfde is… ik heb mijn twijfels! Nice review btw!
@Chevvy Chevvy: Dat is pre-cies waar ik de eerste tien uur dus ook mee zat. Logisch dat een vervolgdeel voortborduurt op het voorgaande, maar dit is allemaal wel overdreven herkenbaar.
Vond ik dan weer geen probleem, maar als je echt iets anders dan dat eerste Division zoekt, krijg je het hier niet.
Het speelt niet echt lekker door als je steeds weer mensen moet zoeken of weer een level omhoog moet, en echt zin heeft het ook niet, want je vijanden gaan ook weer een level omhoog.
Ooja als je niet verder komt in een missie kan je gewoon nog een heel stuk terug lopen, wat soms heel handig kan zijn.
Goed stuk weer! Vind division 2 weer goed in elkaar gezet en fijn dat ze aan de min punten hebben gewerkt van deel 1. Toch is niet alles beter dan de vorige zoals je zelf halen en verkopen/share is een stuk lastiger nu. Maar al met al ben ik weer lekker volgas gear aan het scoren
Het is voor mij een game die vooral om de “end game” draait. De verplichte sleur (vanaf lvl 15) naar lvl 30 vond ik maar wat saai, omdat je dan steeds hetzelfde truucje herhaalt met bijster weinig gevoel van voldoening. Nadat je lvl 30 haalt, die strongholds bevrijdt en je gear langzaam aan naar lvl 450 kunt brengen, vind ik het pas weer interessant worden. Daar wil je namelijk de best mogelijke gear vinden en die op elkaar afstemmen (is 100% crit chance mogelijk?! ), om zo wat gedaan te kunnen krijgen in PvP / Dark Zones. Also, die gele drops doen me niet zoveel meer, die vallen om de minuut, maarrrr mn eerste Exotic moet nog droppen 😀
Wat mij irriteerde in de game was dat je een missie soms wel 4x overnieuw moest doen in je eentje !! En dat het bukken en schuilen ook gaat vervelen, de omgeving was fantastisch, alleen had soms het idee dat de vijanden hetzelfde waren.
@kiesmaarwa: Om de minuut? Ik heb eergisteren nog een straatje afgestruind waar ik praktisch struikelde over het paars en geel.
Maar ja, ik snap die “sleur” helemaal. Zelf vond ik die power trip naar Level 30 nog best vermakelijk, maar het voelt soms wel als veel van hetzelfde. Dan helpen sommige van die copy-paste missies ook niet echt.