In de afgelopen onwijs drukke februarimaand zijn er massa’s games uitgekomen, met wisselend succes. Metro Exodus, Far Cry New Dawn en Anthem stonden met hoofdletters in ieders agenda. Maar de in het Westen minder bekende God Eater-franchise heeft er ook een nieuwe deeltje bij gekregen. God Eater 3 gaat weer verder waarmee het vorige deel gebleven is; het slachten van grote wezens die de mensheid bedreigen.
Onvrijwillige krijgers
In God Eater 3 krijg je de controle over een zelf gecreëerde hoofdpersoon. Je bent een Adaptive God Eater (AGE) en wordt vanuit een soort strafkamp gedwongen om grote monsters te verslaan. Deze Aragami ontstaan door een soort van asstorm die zonder duidelijke redenen de wereld opslokt. Gelukkig heb jij een soort wapen, God Arc, die volgens geruchten de kracht van de Aragami gebruikt en daarmee loop je risico zelf in een monster te veranderen. Volg je het nog?
Het verhaal kabbelt de hele game een beetje door en je krijgt de ene na de andere ingewikkelde term naar je hoofd gesmeten. Uiteindelijk let je er toch niet meer op, want het hoofddoel van God Eater 3 is gewoon die Aragami verslaan in kleine hapklare missies, met enorm bizarre wapens. En daar haal je ook de meeste lol uit.
God Eater vs. Monster Hunter
Je hebt keuze uit grofweg acht wapens, waarvan de Variant Scythe meteen mijn favoriet werd. De enorme zeis heeft een flink bereik en ziet er gewoon badass uit. De combat is op het eerste gezicht heerlijk en al snel ben je de eerste Aragami letterlijk in stukken aan het beuken. Helaas beginnen er al snel scheurtjes in de combat te ontstaan voor ons westerlingen, want God Eater 3 is echt een Japans spel voor de die-hard fans. De Japanners maken zich bijna altijd schuldig van het overcompliceren van de gameplay, zoals Xenoblade Chronicles 2 dat ook is overkomen.
Je wapen is op drie manieren te gebruiken: slagwapen, vuurwapen en schild. Een tof idee, maar de besturing werkt totaal niet intuïtief en het duurde dan ook even voor ik dit enigszins onder de knie had. Ook zijn er zoveel gameplay-mechanismen dat je het overzicht vrij snel kwijt bent. Je kan de ene met de andere combo, weer linken met andere combo’s en die weer linken met specifieke personages. Het is op een gegeven moment zo onduidelijk, dat je maar wat knoppen ramt en meestal is dat al voldoende ook.
Het maakt God Eater 3 alles behalve vriendelijk voor de westerse markt. God Eater is vooral te vergelijken met Monster Hunter en laat nou juist die franchise een enorme hit in het Westen hebben gescoord met Monster Hunter World. De vergelijking tussen de twee games is misschien oneerlijk, maar wel een heel logische. Beide zijn games waarin het jagen op grote beesten centraal staat, beide zijn gemaakt door een Japans team en beide franchises zijn in Japan erg geliefd. Maar Bandai Namco durft met God Eater op veel manieren niet te innoveren.
Leuk en gedateerd
Nu lijkt het vorige stuk extreem negatief over God Eater 3, maar dat komt meer uit teleurstelling. In essentie is het een toffe actie-RPG, maar er zijn zoveel voorbeelden geweest dat het beter kan, maar bovenal moderner kan. Het leveldesign is in elke missie in orde, maar het zijn piepkleine leveltjes die spelers elke vorm van uitdaging ontnemen. Er is geen spanning in de jacht naar Aragami en van dreigend gevaar. Er is geen spannende zoektocht nodig naar de monsters en daardoor lijken alle missies op elkaar. Start een level, sloop de monsters (met fijne combat) en doe dit tientallen keren.
Nu doet Monster Hunter World dat in grote lijnen ook, maar er zit veel meer variatie in de manier waarop je achter een monster aan moet gaan en de levels zijn veel afwisselender dan in God Eater 3.
Grafisch is de game ook een tegenvaller en dat vind ik raar, aangezien er geen grote open wereld in God Eater 3 zit. Monster Hunter World heeft dat wel en ziet er op alle fronten veel mooier uit, waardoor de verveling niet snel toeslaat. De personages in God Eater 3 zijn over het algemeen wel tof en de hoeveelheid opties die je hebt met het creëren van je eigen personage is prima. Het zou echter niet Japans zijn zonder één of twee paar enorme borsten en ongemakkelijk weinig kleren bij een aantal waifu’s.
Conclusie
God Eater 3 is in essentie een prima spel, mits het een paar jaar eerder was uitgekomen. Elk voordeel in de game heeft ook weer een nadeel. De combat is vloeiend, maar wel onnodig moeilijk. De industriële wereld ziet er tof uit, maar in de missies toch snel eentonig en grafisch gedateerd. En de personages in het verhaal zijn erg tof, maar soms ook cringe-waardig. Voor de echte fans van de manga is het misschien een aanradar, maar als je puur voor vergelijkbare en toffe actie-RPG’s gaat, dan kan je beter Monster Hunter World overwegen.
