Op de Wii verscheen een jaar of zeven geleden Xenoblade Chronicles, een JRPG die is bejubeld door velen. De roep naar een vervolg klinkt al jaren en bezitters van een Nintendo Switch zijn de uitverkorenen geworden. Xenoblade Chronicles 2 brengt je naar een andere plek met andere personages, maar is overduidelijk een vervolg op het origineel. Je moet echter wel ontzettend veel geduld en aandacht schenken aan Xenoblade 2, want anders verdrink je in de complexiteit van de game.
De zee in de lucht
Xenoblade Chronicles 2 speelt zich af op Alrest, een landschap die bestaat uit een oneindig grote zee van wolken, waar reusachtige Titans in leven. Deze wezens zijn de voornaamste reden waarom de mens nog bestaat in Alrest, want de Titans worden gebruikt als woonplek. De grootste Titans vormen enorme landschappen en kleinere Titans dienen als vervoersmiddel of knus huisje. Hoofdpersoon Rex woont al zijn hele leven op een Titan, die hij liefkozend Gramps noemt. Rex is een duiker die in de grote zee van Alrest kostbaarheden zoekt om rond te komen. Als er ineens een verzoek komt van een onbekend team om iets kostbaars op te duiken voor heel veel geld begint het verhaal te draaien.
De schat die wordt gezocht blijkt namelijk een mysterieuze dame te zijn, genaamd Pyra, die gezegend is met vreemde krachten. Ze is een Blade, een soort wapen in de vorm van een mens die voor eeuwig gelinkt zit aan een Driver. En laat Rex nu toevallig diegene zijn, die na het verraad van de rest van het duikteam, dikke matties wordt met Pyra.
Wat volgt is een complex verhaal. Jij en Pyra gaan opzoek naar Elysium, een plek boven aan de Wereldboom, waar de mensen ooit in vrede leefde. Door onbekende redenen is de volledige mensheid verbannen uit dit paradijs, maar Rex en Pyra willen weer terug naar deze plek. Wraak nemen op het team dat Rex heeft verraden tijdens de missie, staat ook nog op het verlanglijstje. Klinkt allemaal heel duidelijk, maar in de tientallen uren dat de game duurt zijn er veel plottwists, eigen agenda’s en bakken vol sidestory die het verhaal vrij diep en emotioneel maken.
Er zijn echter een aantal dingen die afbreuk doen aan de beleving. Allereerst zijn de Engelse stemmen in de game ontzettend overdreven. Vooral het zware Schotse accent van Rex past totaal niet bij de enthousiaste jonge jongen die hij is. Ook de kleine pittige Nia, een van je reisgenoten in de game, klinkt alsof ze uit de set van Geordie Shore is gelopen.
Ook komen emotionele scenes niet zo goed aan, door de vormgeving van sommige personages. Rex is gekleed door een blinde en Pyra heeft de klassieke anime behandeling gekregen; strakke pakjes, veel bloot en bizar grote borsten. Niet verrassend bij een JRPG, maar soms zien emotionele scenes er vreemd en ongemakkelijk uit.
Eindeloos (te) veel opties
In de prachtige wereld van Alrest moet gevochten worden om het doel van Rex en Pyra te bereiken. In de basis is het vechtsysteem hetzelfde als deel één; je selecteert een vijand en je valt automatisch aan. Tijdens het gevecht laden verschillende Blade Arts op die je moet activeren met de corresponderende knop. In het begin lijkt alles dus behoorlijk begrijpelijk, maar in de uren die volgen wordt je gebombardeerd met nieuwe vechtmechanismen en tutorials. Het is niet gek dat je daardoor de draad volledig kwijt raakt.
Met de eerder genoemde Blade Arts laad je een meter op. Wanneer deze vol is, kan jou Blade een aanval met je doen. Ook deze aanval heeft verschillende niveaus en als je die goed timet, kan je los met combo’s die ook weer te versterken zijn met andere combo’s. Mocht het nog niet verwarrend genoeg zijn, dan kan je ook nog aanvallen combineren met je teamgenoten. Het is allemaal veel te gecompliceerd en vooral in de eerste vijf uur in de game heb je geen flauw idee wat je aan het doen bent. Het helpt dan ook niet echt dat je de tutorials niet kan raadplegen in het menu. Als je niet goed hebt opgelet, ben je behoorlijk de sjaak.
De overvloed aan functies is ook te vinden buiten het vechten. Tijdens het verkennen van Alrest, kan je heel veel geheime plekjes vinden die geblokkeerd zijn door de elementen. Met bepaalde krachten kan je toegang krijgen tot die plekken. Vergelijk het voor het gemak met de HM-aanvallen in Pokémon, zoals Cut en Surf. Er zijn echter zoveel verschillende van dit soort aanvallen, dat je uiteindelijk geen eens meer zin heb om alles uit te gaan zoeken. Weer krijg je het gevoel dat de ontwikkelaar heel veel ideeën had, maar geen keuze durfde te maken.
Een mooi zooitje
Grafisch en technisch gezien is Xenoblade Chronicles 2 ook hit and miss. Hoewel de wereld anzich er geweldig uitziet, laat de game grafisch wel wat steken vallen. Het idee van Alrest is heel tof en het feit dat je op enorme titanen loopt wordt heel duidelijk getoond. Bergen die in de verte bewegen, omdat het eigenlijk de staart van de Titan is, geven de game een hele toffe vibe. Grafisch valt het alleen dus tegen en ook de synchronisatie van de Engelse stemmen laat erg te wensen over.
Bovendien kakt de framerate met regelmaat in, vooral tijdens gevechten met veel bewegende personages. Aangezien die gevechten vaak al chaotisch overkomen, maakt de terugtrekkende framerate het vechten nog moeilijker om naar te kijken. Het laatste punt is een kwestie van smaak en dat zijn de cutscenes. Ze ogen wellicht sprekend, maar ze duren onnodig lang. Vooral in de eerste uren van de game, in combinatie met de vele tutorials, kan ik me voorstellen dat er veel spelers afhaken voordat Xenoblade Chronicles 2 echt op gang komt.
Conclusie
Xenoblade Chronicles 2 is een fascinerende game op meerdere vlakken. Het meest opvallende is dat het helemaal niet zo’n goed spel is, maar tegelijkertijd wel uitnodigt meer te beleven. Dat komt vooral door het verhaal, wat veruit het beste element is van Xenoblade 2. Ook de (ietwat seksistische) personages zijn tof uitgewerkt, ondanks het feit dat de Engelse stemmen niet helemaal passen. De insteek blijft jammer genoeg wel erg Japans, wat mogelijk alleen een bepaalde niche aantrekt.
Fans van JRPG’s kunnen echter hun hart ophalen en vermaken zich waarschijnlijk prima met de gecompliceerde systemen in de game. Deze gamers kijken ook iets gemakkelijker door de mindere graphics en enorm lange cutscenes. Ben je — zoals ondergetekende — een beginner in het genre, dan is Xenoblade Chronicles 2 mogelijk een zware kluif. Één ding is wel zeker; Xenoblade 2 overtreft bij lange na niet het sterke eerste deel.
