Solliciteren is een bitch. Gelukkig heb ik dat dus maar één keer een korte periode in mijn leven hoeven doen. De zoektocht naar geschikte vacatures leverde al snel leuke gesprekken op en tijdens het proces bleek dat gamen ook zakelijk van toegevoegde waarde kan zijn.
Als het functies in het management betreft, worden sollicitatiegesprekken vaak gevolgd of voorafgegaan door een assessment. De opgaven zorgen voor een score op diverse gebieden en dat levert de dienstdoende interviewer handvatten op bij het stellen van kritische vragen. Tijdsdruk en gezonde spanning zijn factoren die een rol spelen bij de uitkomst van dergelijke tests, maar er ontstaat zeker een bruikbaar plaatje. Over het algemeen zijn de resultaten voor diverse interpretaties vatbaar en als ze je verhaal niet perfect steunen, kunnen ze met enige creatieve uitleg alsnog in je voordeel uitpakken. Ik ervoer in de nabespreking met één van de potentiële werkgevers echter iets bijzonders: de resultaten waren té goed.
Het bleek dat ik bij de categorie multitasken erg ver boven het gemiddelde van eerdere sollicitanten had gescoord. De test was op zich simpel en bestond uit drie elementen: relatief makkelijke rekensommen, misleidende woorden en het opvangen van een balletje in een bakje. De sommen moesten zo snel mogelijk opgelost worden en de woorden verschenen kort op het scherm, veelal voorzien van een mindfuck. Het woord “blauw” werd bijvoorbeeld in het rood geschreven om de hersenen te laten koken. Daarnaast moest ik een bakje van links naar rechts bewegen om het eerdergenoemde balletje op te vangen. Met de spatiebalk kon het vallen versneld worden om een betere tijd te noteren. De combinatie-opdracht speelde zich of op het gehele computerscherm en vergde ondanks de simplistische taken best enig concentratievermogen.
De vraag of ik kon verklaren hoe het kwam dat ik zo opvallend uit de bus kwam, heb ik eerlijk beantwoord. Dat ik de verbinding met games legde, heeft mij misschien niet direct de baan gekost, maar de verbazing bij de interviewster was duidelijk zichtbaar. De keurige man met jasje en dasje, was dat een gamer? Dat was in de ogen van mijn gesprekspartner vreemd. De woorden zijn weliswaar niet uitgesproken, maar ik weet zeker dat zij dat op dat moment dacht. Voor mij was het echter duidelijk dat de vele jaren die ik gamend heb doorgebracht een steun zijn geweest bij de afgelegde test. Een gamer is namelijk gewend om snel te handelen, vooral als dat gaat om het volbrengen van gelijktijdige taken. En wat het opvangen van het balletje betreft hoef ik alleen maar aan mijn plezier met Pong terug te denken om te weten dat ik gelijk heb.
Je zou eigenlijk denken dat gamen ondertussen wel een geaccepteerde hobby is. Nog steeds ervaar ik echter dat volwassenen die gamen achterdochtig aangekeken worden. Zo reisde ik enige jaren regelmatig met de RandstadRail naar Den Haag, waarbij ik altijd mijn PlayStation Portable meenam. Ik beleefde onder andere Persona 3 in korte speelsessies en betrapte medereizigers structureel op meekijken. Niet zozeer het “laat mij eens kijken”-volk, maar vooral de “WTF doet die kerel?”-gluurders. Ik kan mij echt wel voorstellen dat ik in het oog sprong, maar als ik nu om mij heen kijk, gedurende de zeldzame momenten die ik mij nog in het openbaar vervoer begeef, sterft het van de volwassen gamers. De spelers van mobiele casual games mogen misschien niet als volwaardige gamers worden gezien, maar je begrijpt wat ik bedoel.
Gamen is een bezigheid die bij mij zorgt voor ontspanning, net zoals dat voor de duizenden Candy Crush-verslaafden moet gelden. Daarnaast stimuleren veel games het logisch denken en wat dat betreft volstaat het om alleen al een game als Portal te noemen. Ook denk ik met plezier terug aan de tijd waarin ik met een studiegenoot door de fantasierijke wereld van Myst ploeterde en er valt heel veel te zeggen over het organisatietalent dat nodig was bij de World of Warcraft-avonden in voorbije dagen. Ik ben nu eenmaal opgegroeid met games en niet van plan daar op korte termijn mee te stoppen. Als ik generatiegenoten bekijk, lijkt het er echter op dat ik tot een uitstervend ras behoor. Ze laten hun passie vallen zodra een bepaalde leeftijd is bereikt en vrienden vragen mij op feestjes zelfs of ik nog spelletjes speel. Hun woordkeuze is veelzeggend en dat is spijtig. Wat mij betreft zijn games juist een manier om jezelf fris te houden. Tot mijn vreugde vertelde één van hen laatst wel enthousiast over de Minecraft-bouwwerken van zijn zoontje en zelfs ook dat ze sinds kort samen Clash of Clans spelen. Het is in ieder geval een begin.
Natuurlijk gaat een gebrek aan tijd ook bij mij zijn tol eisen en hoewel ik enorm uitkijk naar Final Fantasy 15, vermaak ik me tegenwoordig vooral met games die je binnen een redelijke tijd kunt uitspelen. De dagen en nachten zijn vervangen door sessies van slechts een paar uur, maar dat is net de methadon die een sterker verlangen weet te onderdrukken.
Beloof me dat jij, onze overwegend jongere bezoeker, je passie met de loop der jaren ook niet verliest. Mochten je ouders daarover klagen, gebruik mijn woorden dan maar tijdens de discussie. Gegarandeerd succes!
Briljante column! Ondanks dat het een miljardenindustrie is, is het iets wat veel mensen alleen met tieners associëren.
Hoog tijd om de vrijdagmiddagborrel te vervangen door de vrijdagmiddaglokalemultiplayersessie 8)
Geweldige column, ik moet wel zeggen dat ik de laatste jaren steeds meer gamers tegenkom, die van mijn leeftijd zijn of ouder. Op het werk en bij mijn lokale Game Mania. Dus er zijn er toch nog zat.
Met borrel erbij uiteraard xD
De ‘vrijmibolomu’? 😀
Ontzettend leuk en treffend verwoord. Zeer herkenbaar, ook.
Hoewel ik inmiddels de verkeerde kant van de 30 nader, heb ik toch ook nog veel leeftijdgenoten met wie ik samen regelmatig de wereld van Overwatch en Dota 2 onveilig maak 🙂
Hele leuke column! Hoewel ik zelf “nog maar” halverwege de 20 zit, merk ik ook al dat vrienden (en vriendinnen) vinden dat gamen niet meer in hun zogenaamd volwassen leefstijl past. Zonde! Zoveel plezier en gezelligheid kun je meekrijgen uit een avondje Teamspeak, ik vraag me soms af of ze het stiekem niet missen.
En ik snap de frustratie opgewekt door de woordkeuze (en de manier van zeggen) “speel jij nog spelletjes”. Het is een kinderachtige poging tot een neerbuigende opmerking, die volledig ontrkracht wordt door z’n drager, voortgebracht uit jaloezie of onbegrip.
Laat mij maar gewoon een avondje piraat, soldaat of testrobot zijn. Daar is niets mis mee!
Weer een geniale column, je lifestory-columns zijn altijd een genot om te lezen! 🙂
Het is helaas ook iets dat ik merk. Dat eens je de 20 voorbij bent, raar wordt opgekeken als je zegt een gamer te zijn. Wat eigenlijk wel een tegenstrijdigheid is aangezien de meeste games 16 of 18+ zijn.
Een PSP of PS Vita moet je sowieso niet bovenhalen in het openbaar , dan je kan evengoed ‘nerd’ op je voorhoofd zetten. Denk ook dat dit de reden is waarom deze handhelds onder de verwachtingen scoren, ondanks dat het hardware-technisch heel wat mogelijkheden heeft.
Iemand dat spelletjes speelt op de telefoon wordt ook niet echt gezien als hobby, maar meer als tijdverdrijf om dode momenten op te vullen (is niemand die gaat zeggen, dat zijn/haar hobby 3u per dag candy crush spelen is). Wanneer het over gaat op gamen, is het fanatiek en ben je een freak. 😀
Goed geschreven zoals altijd, het is duidelijk waarom je zo succesvol in de Nederlandse rap-scene bent.
Merk het zelf al als 25 jarige. Als je zegt dat je gisteren een avondje te hebben gegamed wordt je een stuk raarder aangekeken dan wanneer je zegt dat je de hele avond televisie hebt gekeken. En uiteraard krijg ik vaak scheve gezichten als je met je 3DS in de metro(30minuten) zit en soms zelfs een vraag of je daar niet wat te oud voor bent.
Hele sterke column, goed geschreven en helaas zijn de voorbeelden gegeven ook steeds vaker herkenbaar. Blijf in ieder geval zo doorgaan felis! Wij weten gelukkig wel wat alle televisiekijkers missen :p
ik heb juist totaal niet het idee dat het raar is om als 30-jarige een gamer te zijn. Dat komt omdat alle leeftijdsgenoten of iets ouder er ook mee op gegroeid zijn. En ik merk dat je snel een gespreksonderwerp hebt met jongere mensen…..
Mooi ! De passie hier is er nog steeds, het ‘ding’ gaat wel wat minder vaak aan maar een paar uur per week gaat er hier nog in 🙂 Ik beloof je nog 50 jaar door te gaan … tegen dan ben ik 100 … bij deze ken je nu mijn leeftijd 😉
Erg leuke column en zoals vele al hebben gezegd, ook erg herkenbaar.
Iets wat ik dan weer wel heel erg merk in de mensen om mij heen, is dat iedereen een hobby heeft, echter op het ogenblik dat die hobby meer tijd in beslag gaat nemen dan de uren die als “normaal” worden beschouwd iemand al direct verslaafd is.
Kenmerkend is ook dat de mensen die dit zeggen over gamers, zelf vaak vast geroest zitten op de bank starende naar de televisie of het scherm van een tablet.
Ik ben zelf halverwege naar de 30 en merk het bij mijn ouders. Die halen zo nu en dan wel eens het topic aan “Zou je niet eens kijken naar een andere hobby”. De vraag welke netter zou zijn “Zou je niet eens kijken naar een extra hobby”. De ondertoon dat gamen als raar en verslavend wordt gezien wordt hiermee dan al direct neergelegd. Ware het niet dat ze zelf ook de gehele avond in de tablets verstopt zitten.
Ik ben dan ook bang dat vertellen dat je tijdverdrijf / hobby gamen is de komende jaren nog vaak gezien zal gaan worden als vreemd. Daarbij raad ik dan ook sterk af om op je CV onder het kopje hobby gamen te vermelden.
Soms is het uit maatschappelijk oogpunt beter om te zeggen wat de ander wilt horen dan de waarheid te spreken. Het grote probleem is namelijk dat veel mensen een tunnelvisie hebben en niet weten wat ze aanmoeten met die waarheid en in hun onwetendheid het afschepen als iets negatiefs.
@Allen: toffe reacties! Dank daarvoor.
Geweldig column! Ben zelf 54 jaar en gamen is voor mij nog steeds een vorm van ontspanning. Het houdt mijn creativiteit op peil en zorgt ervoor dat ik nog lekker jong blijf! Een dag niet gegamed is een dag niet geleefd! 😀
Goeie column! Het viel mij laatst op toen ik op LinkedIn zat hoeveel volgers al die game bedrijven hebben. Ook in de zaken wereld zitten veel gamers.