Review: Uncharted: The Nathan Drake Collection

Er is wel eens wat discussie met de lezers en de redactie over het geven van cijfers aan remakes. Heel eerlijk gezegd zijn er binnen GamersNET ook geen harde regels voor. Het ligt puur aan de kwaliteit van de remake. The Master Chief Collection was daar natuurlijk een goed voorbeeld van, de Splinter Cell-remakes waren slechts een fractie van de kwaliteit van de Halo-remake. Met Uncharted: The Nathan Drake Collection zie je wel degelijk een cijfer naast dit artikel pronken. De reden hiervoor is dat er heel veel aandacht is besteed aan deze remake en het feit dat heel veel mensen nog nooit een Uncharted hebben gespeeld. Toch kun je voor een uitgebreide review van alle losse games hieronder terecht:

Uncharted: Drake’s Fortune
Uncharted 2: Among Thieves
Uncharted 3: Drake’s Deception

Geen Abyss, wel prachtig licht

Nu alle plichtplegingen achter de rug zijn, kunnen we ons focussen op wat deze remake allemaal te bieden heeft. Of eerder wat de remake ons niet te bieden heeft. De multiplayer-componenten zijn namelijk volledig geschrapt voor The Nathan Drake Collection. Persoonlijk kan me dat helemaal niets schelen. De multiplayer van Uncharted is nooit heel interessant geweest. Het is dan jammerlijker om te ontdekken dat Uncharted: Golden Abyss (PlayStation Vita) niet aanwezig is. Volgens de ontwikkelaar is dat omdat het verhaal niet past bij de trilogie. Aannemelijker is het dat het gewoon heel veel werk is om een Vita-game mooi te krijgen op de PlayStation 4. Wat de reden ook is, ik vind het persoonlijk best jammer, omdat dat nou net de game is die je eindelijk eens goed wilt spelen zonder pijn in de handen door de Vita-besturing.

De game waar je het beste kunt zien dat er veel is gepoetst is natuurlijk de eerste Uncharted. Voor mij was het een genot om Uncharted: Drake’s Fortune nogmaals te spelen. Die game was eigenlijk kort! Daar kom je nu pas achter, omdat toen alles helemaal nieuw was. De besturing staat standaard op die van Uncharted 3 en alles is nu helemaal hetzelfde. Zelfs de belachelijke manier waarop Drake in deel 1 granaten gooide is aangepast aan de stoere manier van Uncharted 2 en 3. Overigens kun je de besturing wel aanpassen aan jouw wensen. Wil je echt de eerste Uncharted spelen zoals dat toen was, dan kan dat ook. Wel zal de game altijd veel mooier zijn dan het origineel. Dit is wat minder te zien in de gezichten, des te meer in het licht en de schaduwen, die schitterend ogen.

De gouden 60 frames per seconden!

Ook is het water in alle delen op de schop gegaan en dat hebben ze geweldig gedaan. Toch is het grootste verschil ergens anders te merken. Pc-gamers laat je horen, want het is de beruchte 60 fps die de game echt veel fijner maakt. Alles speelt lekkerder, sneller en het lijkt zelfs gemakkelijker omdat je sneller doorhebt wat er gebeurt. Hoewel het eerste deel het meest vernieuwd voelt, zijn Uncharted 2: Among Thieves en Uncharted 3: Drake’s Deception wel duidelijk mooiere games, die ook qua gameplay net wat lekkerder werken.

Conclusie

Buiten de grafische aanpassingen is er niet veel meer te doen dan gewoon van de games te genieten. Dat kan nu ook op snelheid, want er is een Speed Run-modus toegevoegd, die simpelweg de tijd bijhoudt. Ook krijg je toegang tot de beta van Uncharted 4 en dat was het eigenlijk wel. Dat neemt niet weg dat er veel zorg is besteed aan de titels. Het ziet er veel beter uit, het speelt veel lekkerder weg en voor de mensen die bijvoorbeeld zijn overgestapt van Xbox 360 naar PlayStation 4, zijn dit de ultieme versies van de games. Mocht je de originele games allemaal al hebben gespeeld op de PlayStation 3, dan vraag ik mij af of de ervaring die je toen had geëvenaard gaat worden met The Nathan Drake Collection. Die hard fans maakt dat echter helemaal niks uit, zij gaan gewoon weer aan de slag met deze collectie. En gelijk hebben ze.