Ubisofts Assassin’s Creed: Valhalla is als een bijl die zich dwars door mijn gevoel rondom de game klieft. Enerzijds biedt de game mij een van de mooiste en betere – misschien wel de meest vermakelijke – open wereld-ervaring van 2020. Anderzijds is de game enigszins teleurstellend te noemen, vooral wanneer je – net als ik – had gehoopt dat Ubisoft weer wat meer terug naar de kern van de hele lore ging. Hoe je de wereld van Assassin’s Creed: Valhalla binnenstapt – of eerder met welk verwachtingspatroon – kan allesbepalend zijn voor de hoeveelheid lol die je eraan beleeft.
Mijn naam is Eivor, de Afwijkende
Het is wellicht het meest voor de hand liggende geval van een open deur intrappen, maar Eivor is niet je doorsnee Assassin. Waar de meeste leden van de Broederschap zich vrij goed op de achtergrond hebben kunnen houden – een uitzondering daargelaten – is Eivor uit heel ander hout gesneden. Niet dat hij of zij daar iets aan kan doen. Een gewelddadige levensstijl zit nu eenmaal bij deze Viking in het DNA, en wanneer beide ouders voor de neus van kleine Eivor worden koud gemaakt, kun je snappen dat een bloedvete onvermijdelijk is.
Klinkt bekend? Klopt, ook Arno Dorian (Unity), Ezio Auditore da Firenze (AC2) en Ratonhnhaké:ton (AC3) zagen minstens één van hun ouders het onderspit delven en ook zij hadden wraak als achterliggend motto, maar Eivor is toch even wat anders. Eivors hele doen en laten past gewoon niet zo lekker in het ‘stealthy’ karakter van de Assassin’s Creed. Ook dit is weer niet vreemd, gezien Eivor helemaal geen deel uitmaakt van de Broederschap. Sorry voor de lichte spoiler, ik zal het niet meer doen.
Met de botte bijl erin
Van het hele ‘we work in the shadows to serve the light’ blijft dus eigenlijk heel weinig over, al reikt Ubisoft je technisch gezien wel de optie aan om voor de subtiele aanpak te gaan. Nee, Eivors modus operandi is meer van het brute kaliber. Ja, je hebt een Hidden Blade gescoord – waar ik niet te veel over wil verklappen – maar een bijl is minstens zo effectief, al dan niet effectiever. Sterker nog, als je zin hebt kun je zelfs twee bijlen ter hande nemen en jezelf windmillend door een menigte klieven.
Dit maakt Assassin’s Creed: Valhalla een stuk gewelddadiger en explicieter dan we van de serie gewend zijn. Hoofden vliegen door het rond, ledematen liggen voor het oprapen en wapens van tegenstanders kunnen vakkundig geretourneerd worden, het liefste richting het voorhoofd of de torso. Het levert schitterende taferelen op wanneer je niet vies bent van bloederig geweld, maar het doet je ook meteen afvragen waarom dit het label Assassin’s Creed heeft gekregen. Als Viking-game doet Assassin’s Creed: Valhalla het overigens uitstekend.
Alle reden om te raiden
Nu zou je kunnen redeneren dat Valhalla voldoet aan de criteria van een AC-game omdat ook Valhalla de standaard activiteiten op het lijstje heeft staan. Synchronisatiepunten en de bijbehorende Leap of Faith, eindeloos veel side missions en een trits aan Order of the Ancient-leden die opgespoord en vermoord dienen te worden… ook Assassin’s Creed: Valhalla zit er stampensvol mee. Mocht dat dus hetgene zijn waar je Assassin’s Creed voornamelijk op speelt, dan kom je ook nu weer enkele tientallen uren aan je trekken. Wat dat betreft heeft Ubisoft niet al te veel getornd aan de formule.
De grootste veranderingen c.q. toevoegingen zijn het base building en raiden van andermans nederzettingen, waarvan de laatstgenoemde uiterst goed uit de verf komt. Om je kakelverse nederzetting in Britse land – Raventhorpe – uit te kunnen breiden tot een gerenommeerd Viking-dorp, moet er wat poen en grondstoffen vergaard worden. Als buurdorpen en steden dat al hebben… waarom zou je dan moeilijk doen? Fuck social distancing en gewoon met een bataljon Jomsvikingen in je bootje er naartoe om de boel in de hens te zetten en alles te klauwen wat waarde heeft. Wie de serie Vikings wel eens gekeken heeft, weet dat dit vaak op zeer ondiplomatieke manier gebeurt en ook Valhalla schoolt ons hier even in bij.
Het wordt pas echt leuk wanneer dit zich ontvouwt in een gefortificeerde nederzetting waar zich ook nog eens een high value target in verschanst, want dan trekt Eivor echt alles uit de kast om de hele stad in puin te leggen. Hier komt dan wel weer wat meer klim- en klauterwerk bij kijken om bijvoorbeeld ophaalbruggen neer te halen en ketels met kokend teer op non-actief te krijgen, maar ook hier benadrukt de gameplay dat stealth niet meer de meest voor de hand liggende optie is. Assassin’s Creed: Valhalla reikt je zo veel opties tot bruut bloedvergieten aan, dat je die Hidden Blade en diens nut vaak totaal vergeet.
Een hoop vriendjespolitiek
Betekent dit alles dat Eivor alleen maar met zijn bloederige knuisten kan communiceren? Gelukkig niet. Assassin’s Creed: Valhalla doet namelijk ook een beroep op je menselijke kant en vraagt zelfs van je om het soms wel allemaal wat diplomatieker aan te pakken. Om niet compleet gedecimeerd te worden door de Saksen en de Denen – welke eerder al voet aan Britse wal hebben gezet – kun je alle hulp van omliggende provincies gebruiken. Allianties dienen gesloten te worden en heel soms beroepen toekomstige alliantiepartners zich op je oplettendheid en ervaring. Negen van de tien keert draait het alsnog uit op ‘leg die gast met zijn leger/bende voor me om en ik zal je bijstaan in tijd van nood’, maar heel soms bepaalt een keuze die je maakt hoe een alliantie uitpakt.
Naarmate je in meer provincies ‘geaccepteerd’ wordt en je niet om de haverklap van alle kanten beschoten wordt, komen ook de leden van de Order of the Ancient bovendrijven. Net als in Origins en Odyssey dienen aanwijzingen gevonden te worden voordat je de identiteit van je target ontfutselt. Tijdens de verhaallijn komen de meeste al op je pad, dus daar hoef je jezelf al niet al te druk over te maken. De enige factor die het soms gruwelijk lastig maakt om je intel te scoren, zijn de Zealots (voorheen mercenaries) die soms vitale info rondom de Order bezitten. Zelfs wanneer je een Zealot grandioos overklast in level, zijn deze een regelrechte pijn in de poeperd.
Assassin’s Creed: Faalhalla?
Anywho… geweld, geweld en nog meer geweld. Betekent dit dat er echt geen greintje Assassin’s Creed-DNA meer door de aderen van de game stroomt? Gelukkig is het niet zo erg. Sowieso heeft Eivors verhaal wel een lijntje richting de Broederschap, zij het een flinterdunne. Het zij zo. Wij – de oldschool AC-zeloten – zullen moeten accepteren dat het nooit meer naar het niveau van Assassin’s Creed 2 zal gaan. Maar toch lijkt het erop dat het ontwikkelteam heeft begrepen dat sommige aspecten van eerdere games gemist werden. Dingen zoals de Glyphs uit AC2, die bij het verzamelen ervan een kort filmpje vormden. Het was maar een kleine toevoeging, maar het voegde een vrachtlading aan mysterie toe. De toevoeging van Animus Anomalies doet deze tijden weer herleven en daar ben ik verdomd blij mee. De puzzel- en parkours-uitdagingen die deze met zich meebrengen zijn soms tergend, maar de pay-off is voor mij van enorm belang.
Daarnaast moet ik ook bekennen dat ik Ubisoft moet complimenteren met het luchtig houden van een game die zich heel serieus had kunnen nemen. Het zal misschien niet iedereen bevallen, maar Valhalla laat gelukkig tussen het bloedvergieten door nog ruimte voor wat humor, ook al is het soms te cringy voor woorden. Een gast die klaagt over hoofdpijn terwijl er een bijl in zijn hoofd zit, om maar wat te noemen. Of een vete tussen een muzikant en een bisschop beslechten door de bisschop in elkaar te slaan is ook een ding, maar de muzikant ‘smack my bishop’ laten zingen alsof hij de destijdse voorloper van The Prodigy is, vraagt wel om een facepalm, gevolgd door een glimlach. En die zuipwedstrijden welke echt de prijs voor de kutste QTE’s in de wacht slepen… tja, ze zijn altijd nog vermakelijker dan het tenenkrommende flyten.
Conclusie
Hoeveel plezier je aan Assassin’s Creed: Valhalla beleeft ligt voor een groot deel aan je verwachtingen. Wie had gehoopt dat Ubisoft weer terug naar de kern ging en er een verhaal a la Ezio-trilogie aan vast had gehangen, moet helaas ook deze keer weer onder ogen zien dat Valhalla de liefhebbers van een mysterieus plot veel te lang laat wachten. Zelfs van het stealthy karakter – waar de serie toch wel op gebaseerd is – is weinig over door het lompe geweld wat Valhalla aanmoedigt.
Mocht je eigenlijk niet zo krampachtig vasthouden aan het verhaal dat ons hier bracht en vooral een schitterende open wereld zoeken waarin je naar hartelust kan verkennen, klimmen en klauteren – plus en passant mensen de schedel open breken omdat je nu eenmaal een bloeddorstige Viking bent – dan ga je met Assassin’s Creed: Valhalla een wonderbaarlijke tijd tegemoet. Als Viking-game doet Assassin’s Creed: Valhalla nagenoeg niets fout, als Assassin’s Creed-game op zich zijn er wel wat kanttekeningen te plaatsen.
*De screenshots zijn genomen op een PlayStation 4
Ben benieuwd!
Bedankt voor de review.
@JohnClark: geen probleem, drengr!
bedankt voor de review, erg jammer dit. Ben ooit fan geworden door de goede verhaallijn icm de stealth gameplay. Ik vond zelf het verhaal met Desmond en abstergo extreem vet, en vind dat na AC 3 de daling van de serie helaas is ingezet. Jammer, maar misschien dat ik deze wel uit de budgetbak haal, heb ten slotte Origins en odyssey niet gespeeld dus dan kan het best vernieuwend zijn.
@nickv010: graag gedaan. Het zal voor sommigen – inclusief jou – een bittere pil zijn dat de AC reeks de kant op gaat waar hij sinds Origins in is gegaan, namelijk de action RPG kant. Het zal vooral de setting zijn die het nu leuk moet maken. Als Vikings je ding is, beveel ik Valhalla van harte aan. Zo niet, dan kun je beter op een leuke deal wachten.
Goede review. Bevestigde mijn vermoedens al: geen AC dus, maar een Vikings-game.
Op zich prima, maar waarom neem je dan nog de moeite om dit in het AC-universum (bij gebrek aan een betere omschrijving) te proppen? Origins, Odyssey en deze game had je compleet los kunnen trekken van de francise en een eigen serie kunnen geven. Dan hadden ze ook een gaem voor AC kunnen maken die meer bij de roots ligt. En persoonlijk denk ik dat een dergelijke game best te verkopen zal zijn, mits het verhaal goed is.
Ik snap dat Ubisoft games maakt met de visie om series te maken, maar als je van een game gebaseerd op sluipmoordenaars een soort hack&slash maakt, weet ik niet of je goed bezig bent.
Deze game pik ik misschien nog wel eens op als hij in de budgetbak beland. Puur om het feit dat ik liever stealth speel. Heb nog wel wat andere games hoger op mijn backlog staan, voordat ik deze zou willen oppakken.
Wel, dit word again een pass.
Volgende mij ben ik er echt uitgegroeid sins AC Unity.
Wacht wel totdat er een AC China of Feudal Japan komt.
Maar jet grootste ding is wat ik heb, het is niet echt Assassin’s Creed meer, de game leunt gewoon op de naam als ik het allemaal zo lees.
@DutchGamer-W-: verhaaltechnisch begint het inderdaad een waterig AC-plot te worden. Het zit er echt wel in, maar als ik dat in de review ga uitleggen spoil ik het weer voor een hoop mensen.
Het gros van de gameplay elementen die we kennen zitten er ook nog in, maar de nadruk ligt echt enorm op bruut slachten imo. Dus ja, theoretische gezien is het een AC, maar eigenlijk wijkt de hele game er wel even wat verder van af dan sommige oldschool fans acceptabel zullen vinden.
Uiteindelijk heb ik em toch maar gekocht want t heeft toch iets dat vermakelijk is.
Ben net in Engeland en heb mn eerste raid gedaan etc. Settlement is een leuke toevoeging en t raiden is wel gaaf. Toch zijn er wat dingen die mij storen of waaraan in enorm aan moet wennen.
– Die raven, wat hiervoor een havik was, kan niet meer alle enemies marken zodat je weet waar ze zijn. Dit geldt ook voor chests. Wat je nu gebruikt is een soort van je eigen eagle vision die je gebruikt met behulp van R3. IMO een downgrade.
– Minder loot. In principe is dat een stuk beter maar t is nu zo karig dat ik soms twijfel of ik iets moet upgraden of moet wachten tot ik wat beters vindt.
– Combat. Heeft nu meer weg van Origins dan van Odyssey. Voelt een beetje clucky aan en persoonlijk vind ik het een downgrade van Odyssey.
– De setting. Beetje The Witcher gevoel. De setting kan je liggen of niet maar voor mij is t niet zo episch als dat Egypte of Griekenland was.
– T hele hud systeem. Geen idee of ik er iets aan ga/moet veranderen maar hoewel je bij Origins en bij Odyssey simpelweg voorgeschoteld kreeg wat je moest doen, moet je nu zelf achter dingen komen. Zo zijn er world quests (soort van side quests denk ik) maar als je ff niet oplet weet je niet wat je moet doen en wordt dat ook niet aangegeven. Ja, je zou denken dat t in je questlog staat maar world quests worden niet in je questlog gezet. Best wel een faal.
Prima en vermakelijke game tot op heden maar imo niet zo goed als bijv. Origins of Odyssey. Ik weet nog niet hoe t verhaal zal zijn uiteindelijk maar naar mijn gevoel zal t verhaal beter zijn dan Odyssey, want ja.. dat was een kut verhaal.
Het is jammer dat er steeds meer van t AC gebeuren verdwijnt want persoonlijk vind ik t hele RPG gebeuren een goede toevoeging en vind ik dat Ubisoft iets moet doen met t stukje buiten de Animus waarbij je speelt met Layla (soort nieuwe Desmond) en een goede voorvader die echt een goede link had betreft artifacts. Een soort van AC2 maar dan met RPG elementen. Heb je t beste van beide werelden denk ik 😉