Dying Light (hands-on)

De Mediterrane stad Harran is door een mysterieus virus overspoeld door zombies en daardoor door de buitenwereld compleet geïsoleerd. Aan protagonist Crane de taak om informatie in deze stad te vergaren. Binnen de kortste keren verloopt je missie echter anders dan gepland en is Crane genoodzaakt om zichzelf aan te sluiten bij een groep overlevenden. Al snel treed je op als boodschappenjongen voor deze groep, al doe je dat niet met de meest zuivere intenties. De missie in Harran dient immers koste wat het kost voltooid te worden en dus loop je constant rond met een dubbele agenda.

Klauteren

Hoewel het verhaal in Dying Light geen Oscars zal winnen, biedt het wel een uitstekend excuus om rond te rennen in een stad overspoelt door zombies én dat is nu net ontzettend tof. Hoewel de besturing even wennen is, doordat je springt en klautert met R1/RB op een controller, klauter je binnen de kortste keren over de daken van de vele huizen die Harran rijk is. Dit klimmen en klauteren is ook essentieel, want de begane grond is overspoeld door zombies en, zeker in het begin, kan je maar een zeer beperkt aantal zombies tegelijkertijd handelen. De hoofdmoot van het vechtsysteem in Dying Light, of in ieder geval in het begin van de game, zijn namelijk de melee-gevechten.

Deze gevechten doen redelijk denken aan die van Dead Island, met wapens die je maar beperkt kunt gebruiken voordat ze kapot gaan. Daarnaast dien je rekening te houden met je uithoudingsvermogen want na een paar flinke klappen is je stamina-balkje leeg en val je een stuk trager aan. Buiten het betere hak- en zaagwerk op de zombies kun je je gevechten ook wat anders aanpakken. Harran is namelijk bezaaid met valstrikken en die kan je goed in je voordeel gebruiken. Met een goed gemikte trap kun je een zombie bijvoorbeeld in houten staak doen belanden of laat je hem een paar etages naar beneden vallen. Een ander bijzonder effectieve methode om een horde zombies te decimeren, bleek deze groep eerst naar één plek (bij voorkeur met wat explosieven) te lokken met wat vuurwerk, waarna ze een gemakkelijk doelwit zijn voor een goedgemikte molotovcocktail

In het begin, zeker tegen vijandelijke survivors, kunnen de hand-op-hand gevechten echter behoorlijk chaotisch zijn. Wederom omdat ook hier de besturing niet helemaal intuïtief aanvoelt, maar ook omdat je snel het overzicht verliest. Na verloop van tijd krijg je echter handigheid in deze gevechten, hierbij wordt je nog eens geholpen door skills die je vrijspeelt. Dying Light kent namelijk een drietal skilltrees; survivor, agility en power. Je hoeft echter niet te kiezen waar je je zuurverdiende ervaringspunten aan uitgeeft. Iedere skilltree staat namelijk los van de anderen. Door veel te vechten, stijg je het power-level, zodat je een nieuwe power-vaardigheid kunt kopen. Door te freerunnen, kan je nieuwe agility skills vrij spelen en de survivor-vaardigheden ontvang je onder andere door missies te voltooien.

Een verschil van dag en nacht

Hoewel je overdag aan grote massa’s zombies een flinke kluif zult hebben, kun je vrijwel altijd met wat klauterwerk gemakkelijk wegkomen en voor je het weet is Harran dan ook overdag vooral een grote speeltuin. Hoe anders is dit als de zon ondergaat. Op dit moment kruipen de meest gevaarlijke creaturen uit hun schulp en verander je van jager naar degene die opgejaagd wordt. De zogenoemde ‘volatiles’ zijn namelijk net zo atletisch als jij en dus staan je bloedstollende achtervolgingen te wachten waarbij je als prooi geen hand voor ogen ziet. Hoewel deze achtervolgingen mijn hartslag tot ongekende hoogten wisten op te pompen en ik als angsthaas op het gebied van horrorgames soms het liefst de nacht vanuit het safehouse gade sloeg, wist de adrenaline-rush die het sluipen en vluchten door de nacht met zich meebrengt mij toch steeds weer het donker in te roepen.

Daarnaast wordt er voor de watjes onder ons toch toch ook zeker een incentive geboden om juist ’s nachts de straten en daken van Harran te verkennen. Niet alleen is het voor sommige zij- en hoofdmissies vereist, gedurende je avonturen in de avonduren ontvang je een dubbele portie experience. Indien je dus snel die extra skill wilt binnenslepen om zombies als springplank te gebruiken of de ondoden met een flinke trap te stunnen, is het het overwegen waard om je in het pikdonker eens flink uit te leven. Het risico dat hiermee gepaard gaat,is substantieel, maar daar is de beloning dus ook naar.

Voorlopige conclusie

Na de eerste paar missies van Dying Light gespeeld te hebben en flink wat tijd besteed te hebben aan het verkennen van de stad Harran kan ik enkel concluderen dat Dying Light een ongelofelijk vermakelijke zombiegame is. De focus op het klimmen en klauteren door de stad voelt verfrissend aan en doet je terug dromen naar het fenomenale Mirror’s Edge. Voeg daar de importantie van de dag- en nachtcyclus aan toe, evenals een portie RPG-elementen en je weet dat het gros van de liefhebbers van zombiegames Dying Light zal kunnen waarderen. Het is echter wel de vraag hoeveel afwisseling Techland weet te brengen in de verhaallijn en in de content daarbuiten. Het inslaan van talloze zombieschedels en klauteren over daken gaat op den duur immers toch vervelen als er geen hoger doel is.