Thief hands-on

Thief is bijna terug! Vanaf 28 februari kunnen alle console- en PC-gamers aan de slag met de reboot van de lang vervlogen franchise. Je krijgt wederom de meesterdief Garrett onder de knoppen, in een naamloze stad die gebukt gaat onder het juk van de baron. Daarnaast is er ook nog eens een plaag gaande en hoewel bovenstaande wellicht doet denken aan de game Dishonored, is er een heel groot verschil tussen de twee titels. Garrett is namelijk een dief en geen moordenaar, en het enige wat telt is het binnenhalen van rijkdommen en het afronden van opdrachten voor rijke klanten.

Reboot!

Persoonlijk heb ik de eerste Thief gespeeld en als ik de beelden op YouTube terugkijk, dan heb ik het spel misschien ietwat geromantiseerd in mijn hoofd. Iedereen zal dat gevoel wel herkennen, denkend aan games van vroeger. Het is dus niet gemakkelijk voor Eidos-Montréal, want na de (succesvolle) reboot van Deus Ex met Human Revolution, zijn de fans nog veel kritischer over hun geliefde Thief. Thief is echter wel goed te vergelijken met Deus Ex: Human Revolution, want de game weet op een geweldige manier een hedendaagse versie van Thief neer te zetten, zonder dit te moeilijk te maken, maar met een sterke hang naar vervlogen tijden. En laten we eerlijk zijn, de echte fans van de eerste Thief zijn toch niet te overtuigen.

Bij het starten van de proloog kom je direct in de stemming. Vanuit de eerste persoon dien je uiteraard iemand te beroven en leer je navigeren door de stad. De kracht van de game komt daarbij direct naar voren. Stelen is écht een ding. Het is niet simpelweg het rammen op een knop waarna je buideltje automatisch gevuld wordt. Er zal echt een animatie starten die Garrett een la doet openen, of een kast, of een deur. Stelen kost dus tijd en dat is iets wat je niet altijd hebt. Honden en vogels fungeren daarnaast als de perfecte alarmsystemen, dus ook sluipen is een dikke pré. Het lockpicken van sloten is niet revolutionair, maar kost ook verdomd veel tijd en dus zijn de grootste rijkdommen nog moeilijker te scoren. Blijf in het donker, zorg voor afleiding en wees geruisloos en je maakt de beste kans.

Zo moeilijk als jij het wilt

Dit kun je overigens zo moeilijk maken als je zelf wilt, want Thief is letterlijk zo moeilijk of makkelijk te maken als je zelf wilt. Werkelijk alles is aan te passen. Wil je geen quick saves? Dan zet je dat toch uit? Geen health, geen schade oplopen, langzamer lopen, alles is aan te passen en uit te schakelen. Voor de echte Thief-veteraan is er eigenlijk geen reden om te klagen over de moeilijkheidsgraad, want met alle standen uit is deze game moeilijker dan het origineel.

Voor mijzelf is dit natuurlijk veel te moeilijk en ik maakte dus wel gebruik van veel functies. Focus is hier het meest tastbare voorbeeld van, want in dit vizier kan Garrett bekijken wat er allemaal aan te passen is in de wereld. Waar dien je je haak naartoe te werpen om te klimmen? Waar is de buit te vinden, dit alles licht op met je beperkte Focus. Makkelijker, maar het maakt de gameplay wel veel vlotter. De besturing doet overigens erg denken aan een first-person Assassin’s Creed. L2 (linker trigger op Xbox) is namelijk de actieknop. Hou die ingedrukt en Garrett zal rennen, klimmen en springen.

Cross-gen

Qua missiestructuur ga ik niet teveel verklappen, maar je gaat wel verrast worden over de proloog van de game. De dingen gaan namelijk een andere richting op dan je op het eerste gezicht zou denken. Wel krijg je een discussie met een vrouwelijke collega, die veel te gewelddadig is voor Garrett. Garrett houdt er niet van om mensen te doden en hoewel je dat wel kunt doen in de game heb ik ook niemand omgelegd in de eerste drie missies die ik mocht spelen. Naast de hoofdmissies zijn er ook submissies te vinden in de game, die je extra dingen laat stelen binnen de verschillende mappen in het spel. Vanuit een hub ga je namelijk naar verschillende delen van de stad, maar je hebt daarnaast ook een hoofdkwartier, waar je gestolen spullen en verzamelde snufjes mooi opgesteld staan. Ieder level heeft verschillende bonussen die zeer moeilijk te stelen zijn en dat maakt de herspeelwaarde hoog.

Thief is een cross-gen-game en dus ontwikkeld voor de oude en de nieuwe consoles. Grafisch is de game mooi, maar vanwege de dubbele ontwikkeling is de stap niet zo groot als bijvoorbeeld een Killzone: Shadow Fall of Ryse. De animaties van de hoofdpersonages (en lipsink) in de tussenfilmpjes is echter best lelijk, waardoor je blij bent dat de game zich vanuit de eerste persoon laat spelen.

Voorlopige conclusie

De nieuwe Thief gaat een goede reboot worden. De oudere garde wordt op de wenken bediend met de mogelijkheid tot het uitschakelen van alle hulpmiddelen en de nieuwe spelers zullen de gameplay direct herkennen. Heel vernieuwend is de game niet, maar dat het stelen echt tijdrovend is maakt dat je je echt een dief voelt en absoluut geen assassin. Het maakt Thief ook spannend, want ook met het gebruik van een aantal hulpmiddelen heb ik een toffe tijd gehad in de wereld van Thief. Het gevoel is eigenlijk hetzelfde als ik had met Deus Ex: Human Revolution, een geweldige overzetting naar het nu. Nog een klein maandje en dan komt het uiteindelijke oordeel in de review.