Okami

Zelden lees ik een blad als Veronica Magazine. Nee, gamesites zijn meer mijn straatje. Zodoende begon mij sinds vorig jaar één game vooral op te vallen: Okami. Na het zien van verschillende trailers en het lezen van de eerste reviews werd al snel duidelijk dat we hier met een unieke game van doen hebben. Eerdergenoemd Veronica Magazine gaf de game slechts twee uit vijf punten. Ontzettend benieuwd draaide het Okami-schijfje eindelijk ook in mijn PlayStation 2, en één ding kan ik alvast zeggen: met Veronica Magazine veeg ik voortaan m’n kont af.

Goed, Okami dus. Allereerst een stukje voorgeschiedenis: Okami komt van de hand van Clover Studios, verantwoordelijk voor games als Viewtiful Joe en God Hand. Voor de ietwat belezen gamer betekenen Clover-games vaak rare, bijzondere en verfrissende games. Okami is een game die zéker in dat rijtje past. De inspiratie voor Okami kwam echter ergens anders vandaan. Toen de hoge heren met Okami in hun bol zaten, wilden zij namelijk vooral een Zelda-achtige game maken. Ik kan alvast verklappen dat dát in ieder geval gelukt is. Echter, helaas moest Clover Studios sluiten vanwege slechte sales (ook van Okami) in Japan en de VS. Niet getreurd, want het anders zo verspilde talent kon direct aan de slag bij Capcom, onder andere uitgever van Okami.

Godlike

Dan het verhaal maar eens, want zoals het een goede Zelda-game zou moeten betamen heeft ook Okami een goed verhaal. In het land van Nippon heerste namelijk paniek vanwege de achtkoppige draak Orochi. Hij zou het hele land vernietigen als hij niet tevreden zou worden gesteld. En omdat dat nou eenmaal de mode was destijds in Nippon, zou hij zich rustig houden als er ieder jaar een maagd geofferd zou worden. Honderd jaar geleden was echter de geliefde van de man Nagi de ‘gelukkige’. Dit kon Nagi niet over zijn lijf laten gaan en dus besloot hij de draak in de pan te hakken. Een gigantische achtkoppige draak slacht je echter niet zomaar even af, dus de hulp van de goddelijke witte wolf Shiranui was welkom. Nagi had geen schijn van kans, maar doordat Shiranui zijn laatste krachten overdroeg aan de held kon Nagi Orochi voor eeuwig vastketenen aan zijn zwaard. Eind goed al goed, draak in de pan, meisje veilig en feest in de tent!
Echter, door toedoen van ‘iemand’ wordt het zwaard van Nagi honderd jaar later van zijn sokkel gehaald en daarmee komen de duistere krachten van Orochi weer vrij. Het land wordt in duisternis gehuld en ditmaal is er geen wolf om een handje te helpen. Nadat Shiranui, de wolf die Nagi hielp, zijn laatste krachten afstond aan Nagi, veranderde hij namelijk in een standbeeld. In het allerlaatste dorpje waar nog kleur huist, woont ook de godin Sakuya. Zij is zo’n beetje verantwoordelijk voor de flora en fauna in heel Nippon en zij wekt het standbeeld dat Shiranui voorstelt, tot leven. Daar word jij, de zonnegod Amaterasu, geboren. Aan jou de taak om kleur terug te brengen in Nippon en Orochi te verslaan. Er is echter één probleempje: in jouw honderd jaren van afwezigheid ben je je krachten nagenoeg kwijtgeraakt en gelooft niemand meer in je. Om het groen weer terug te brengen in Nippon is het wel zaak dat je die krachten terugkrijgt. En dat is waar Okami in principe om draait.

Schilderen

In een wereld waar duisternis heerst is het natuurlijk kwaad kersen eten. Daarom zul je flink van je af moeten bijten. Hiervoor ontvang je bij aanvang van de game het wapen dat Devine Retribution heet, een schijf die als een dolle om zich heen kan meppen en zodoende combo’s kan maken. Later in het spel zul je meer wapens krijgen, die weer een andere aanpak van aanvallen vereisen. Bovendien kun je alle wapens op twee manieren gebruiken: als primair en als secundair wapen. Behalve het gebruikelijke gemep wat de primaire functie meestal inhoudt, biedt de secundaire functie meestal een schild of de mogelijkheid om kogels af te schieten. Doordat je (meestal na het verslaan van een eindbaas) een nieuw wapen krijgt, moet je ook constant je wapensetting veranderen. Ieder nieuw wapen is namelijk (meestal) een stuk sterker dan het vorige. Iets wat de houdbaarheid van je oude wapens vergroot, is goudstof. Hiermee kun je ‘de potentie’ uit je wapens halen, waardoor deze een stuk sterker zijn. Een nieuw wapen is dus niet per definitie sterker dan het vorige.

Wapens zijn slechts een hulpmiddel in je queeste naar geur en kleur in Nippon. Je voornaamste hulpmiddel is namelijk de zogenaamde Celestial Brush, hét kenmerk van Okami. Of je namelijk in een gevecht zit of gewoon de wereld verkent, met één druk op de R1-knop verandert je beeld in een perkament en komt de Celestial Brush tevoorschijn. Vervolgens kun je deze magische kwast gebruiken om de elementen naar jouw hand te zetten, míts je die krachten bezit. Zo zul je middels het tekenen van een rechte, horizontale lijn een zwaardslag kunnen nabootsen, kun je bomen laten opbloeien, bommen laten verschijnen, een drietal bomen oproepen… noem maar op. Behalve dat deze krachten benodigd zijn om enige progressie in het spel te maken, zul je ze ook moeten aanroepen om bepaalde vijanden te grazen te nemen. Dit zorgt sowieso voor de nodige variatie in de gevechten (niet in de laatste plaats omdat je constant nieuwe vijanden tegenkomt, die een andere aanpak vereisen). Het gebruik van de Celestial Brush is de meest originele en unieke feature die Okami tot de topgame maakt die het is.

In de ring

Zoals gezegd gebruik je de Celestial Brush zowel binnen als buiten de gevechten. Volg je dit niet? Het is heel simpel: de gevechten in Okami worden gepresenteerd als een soort random encounters, maar dan niet zo random. In de grote spelwereld van Okami zul je namelijk zo nu en dan dwalende ‘perkamenten’ met een donker, groenig aura om zich heen tegenkomen. Wanneer je met deze vreemde dingen contact maakt, zul je in gevechtspositie in een afgebakende cirkel belanden. Vanaf nú kun je pas over je wapens beschikken. Welke vijanden je in dit gevecht zult moeten verslaan is altijd verschillend, maar gaandeweg het spel worden deze steeds sterker. Hier zul je zowel je wapens als je Celestial Brush moeten toepassen om de vijanden zo snel mogelijk te verslaan. Hoe sneller en effectiever ze neergaan, hoe meer geld je aan de slachting overhoudt. Met dat geld zul je overigens verscheidene dingen kunnen kopen, variërend van wapens tot items die je extra aanvalskracht geven voor een bepaalde periode. Bovendien verschijnen na ieder gevecht ook de nodige vruchten, die je kunt oprapen om je ‘Astral Pouch’ te vullen. Wanneer dit ding vol zit, zul je direct tot leven worden gewekt, mocht je ooit het bijltje er bij neergooien.

Een extra sidenote moet nog geplaatst worden bij het Praise-systeem. Eerder al gaf ik aan dat jij als Amaterasu de mensen weer in je moet laten geloven. Dit kan op allerlei manieren. Zo kun je bomen laten bloeien, dieren te eten geven met voedsel dat je hebt gevonden of gekocht of gebieden moeten reinigen van duisternis. Wanneer je dit hebt gedaan, krijg je ‘praise’, oftewel lof, van je actie. Hoeveel lof je krijgt, hangt af van de grootsheid van je daad. Met je zojuist behaalde lof kun je bijvoorbeeld je gezondheid, je inktpotjes of je Astral Pouch upgraden. Behalve het gewoonlijke gehak en verzamelen biedt Okami dus zéker de nodige diepgang.

Zelda?

Zoals gezegd poogde Clover in de voetsporen van Zelda te treden met Okami. De vraag is dan natuurlijk of ze dat dan ook is gelukt, gameplaytechnisch gezien. Ik kan alvast één ding wel stellen: Okami vertoont verschrikkelijk veel overeenkomsten met Zelda. Behalve de simpele overeenkomsten als het feit dat je beiden met een wolf speelt, geen enkel karakter in een verstaanbaar taaltje brabbelt en je een kleine sidekick hebt die je een beetje wegwijs maakt, is ook (en vooral) de manier van spelen met Zelda te vergelijken. Alle karakters in Okami doen namelijk zo’n beetje hun eigen ding en hebben hun eigen problemen. Aan jou is het om ze te helpen, met ze te praten of ze simpelweg te negeren. Verder bieden zowel Zelda als Okami dezelfde mate van vrijheid en dezelfde ‘types’ eindbazen. En dit doet ook Okami allemaal heel erg goed. Nintendo hoeft zich dus absoluut niet te schamen bij een eventuele Zelda-Okami vergelijking.

Echter, geen enkele game is hetzelfde. Okami onderscheidt zich, behalve het originele toepassen van de Celestial Brush, vooral door middel van de stijl. Visueel doet Okami namelijk denken aan oude Chinese schilderkunst. Ik kan me voorstellen dat veel gamers zich hierdoor laten afschrikken, maar júist deze stijl maakt Okami uniek. Ik persoonlijk heb mij geen moment gestoord aan deze stijl, mede doordat je gewoon geen reden hebt om je er aan te storen. Je bent veel te veel bezig met het avontuur, met de grappige opmerkingen van je maatje Issun en de vreemde combinatie van stijl en humor. Want ondanks dat de stijl erg chique oogt, wordt toch vooral de draak gestoken met de plechtigheid die bij die stijl komt. Wanneer bijvoorbeeld een dame in Kimono het tweetal om hulp vraagt en daarbij plechtig een legende vertelt, wordt die serieusheid al gauw doorbroken doordat de kleine Issun een opmerking weet te plaatsen over de niet te versmaden boezem van de vrouw. Okami zit barstensvol deze grappige momentjes, die overigens niet altijd borsten bevatten… wél vaak.

Conclusie

Tja, de conclusie is een hele simpele. Koop dit spel! Laat je niet afschrikken door de Japans ogende graphics (die er overigens wel erg goed uit zien), maar prik daar doorheen en onderga het avontuur van Okami. De unieke stijl, de vernieuwende gameplay-elementen, het steengoede verhaal van een uurtje of dertig, de onbeschaamde humor, de stiekeme diepgang… en dat allemaal op je PlayStation 2. Ik zou zeggen; haat je Nintendo maar wilde je je stiekem altijd al in groene maillot hijsen? Haal dan absoluut Okami en beleef een ervaring die zeker anders is dan die van Zelda, maar er zeker niet voor onder doet. Deze acte van de zwanenzang van de PlayStation 2 is er een die je niet mag missen.