F.E.A.R.

Je hebt de screenshots gezien, de video’s bekeken, de demo’s gespeeld en nog steeds ben je er niet van overtuigd dat je deze game MOET kopen? Lees dan maar snel verder…

De verwachting waargemaakt

Al meer dan een jaar was het duidelijk dat Monolith met een zeer interessante shooter bezig was. De naam F.E.A.R. werd genoemd naast titels als S.T.A.L.K.E.R., Doom 3 en Half-Life 2, wat de game net als die andere titels welhaast op voorhand al legendarisch maakt. En dan krijg je het gevaar van hypen. Kan de game de verwachtingen waarmaken? Welnu, de game is er en dus kunnen we dat eens goed zien. Het antwoord is snel: ja, de hoge verwachtingen zijn gerechtvaardigd. F.E.A.R. is namelijk een hele goede en stijlvolle mix van verhaal, AI en graphics, wat het tot een gigantisch sfeervolle en actierijke game maakt.

Verhaal

F.E.A.R. is een verhalende FPS-game, net zoals bijvoorbeeld Half-Life. Het verhaal is dus niet zomaar erbij bedacht om de game wat extra’s te geven, het is een integraal deel van de game en bepaald ook in hoge mate de sfeer. Het verhaal heeft namelijk een horrorthema en wel van de Japanse soort, zoals bijvoorbeeld van The Ring. Geen tieners dus die op een afgelegen plek in het midden van Amerika afgeslacht worden door een man die door een ongeluk in zijn jeugd wat gereedschap in zijn lichaam heeft alsmede een trauma waardoor hij tieners afslacht, maar eentje van een nietsontziende op wraak beluste kwaadaardige geest, waarbij het tot het einde maar niet duidelijk is wat er nou precies aan de hand is. Wat zijn dat bijvoorbeeld steeds voor visioenen en waarom kom je om de haverklap een klein meisje tegen, dat omgeven wordt door vuur?

Het is door dit horrorthema, dat je niet steeds midden in de actie staat. Anders dan in Doom 3 bijvoorbeeld, zijn er ook regelmatig momenten dat je in lege omgevingen (het liefst zo vaak mogelijk met een onheilspellend gevoel erbij) een geest ziet opduiken, of een visioen opkomt. Dit zijn stukken die niet alleen het verhaal nog weer een extra spurt geven, maar die ook voor een welkome afwisseling van de actiestukken zorgen. F.E.A.R. bestaat voor zo’n 30-40% uit verhaal en het resterende gedeelte is gewoon dikke actie.

AI & Actie!

Dikke actie? In een horrorgame? Absoluut! F.E.A.R. staat namelijk voor First Encounter Assault Recon en dat is een team dat speciaal in het leven is geroepen om paranormale gevaren te bestrijden. Je bent de net aangenomen naamloze (en stemloze?) point man, die vrijwel altijd in z’n eentje de gevaren wordt ingestuurd. Jouw missie: Paxton Fettel uitschakelen. Deze Fettel is namelijk een genetisch vervaardigd persoon, die met zijn telepatische gaven een heel leger van willoze soldaten kan besturen. Na wat akkefietjes is hij opgesloten, maar aan het begin van de game wordt hij op mysterieuze wijze bevrijd en dan neemt hij het commando over van een legertje bestaande uit enkele honderden gekloonde soldaten. Deze bezetten het hoofdkantor van Armachem, een bedrijf dat voornamelijk voor de luchtmacht allerlei zaken fabriceert. Een Delta Force-team doet een bestorming, maar wordt op ongekend gewelddadige wijze in de pan gehakt. Nu mag F.E.A.R. het oplossen.

Het zijn die gekloonde soldaten die de stevige en bijna ongeëvenaarde actie maken, vooral dankzij hun bijzonder goede AI. Niks geen demoontjes, die je in een rechte lijn bestoken met vuurballen en niks geen tegenstanders die precies weten waar jij zit, ook al hebben ze je nog niet gezien; deze soldaten hebben ogen, oren en een flinke lading tactieken om jou het leven zuur te maken!

Het merendeel van de actie is als volgt: je loopt door een gang en hoort verderop al een patrouille bestaande uit drie man lopen. Je sluipt dichterbij en ziet de eerste al langslopen, gelukkig met de rug naar jou toe. In een ooghoek zie je zijn teamleden, die jou ook nog niet gezien hebben. Je legt aan op de voorste man en schiet; hij valt met een schreeuw op de grond en staat niet meer op. Tijd om te genieten van je schot heb je niet, want soldaat #2 duikt achter de dichtstbijzijnde dekking, of trekt desnoods een kast omver om dekking te maken, waarna hij je direct onder vuur neemt. Soldaat #3 heeft ondertussen al een granaat naar je toe gegooid en dekking gezocht achter een ander object in de omgeving. Je vlucht naar achteren voor de granaat en omdat je niet in het spervuur wilt lopen, om erachter te komen dat soldaat #3 helemaal niet vast op zijn plek is blijven staan, maar voorzichtig door de omgeving is gelopen en je ondertussen van achteren aan het beschieten is! Echt, ik heb echt al eens meegemaakt, dat een soldaat enkele tientallen virtuele meters door verschillende gangen liep, om mij in de flank te kunnen raken! Soldaat #2 duikt over zijn dekking heen en benadert je op agressieve wijze. De hele tijd hoor je dat ze samen de aanval coördineren, door het geschreeuw dat ze eruit gooien: “He’s over there! Fire in the hole! Watch out!”

Temidden van dit alles sta jij natuurlijk ook niet machteloos. Je kunt drie verschillende wapens met je meedragen en hebt daarbij de keuze uit pistolen, machinegeweren, shotguns en raketwerpers. Net als in bijvoorbeeld Halo kun je met een druk op de knop en het vuurwapen nog in je hand een granaat naar je tegenstanders gooien. En alsof dat nog niet genoeg is, kun je à la Max Payne de tijd vertragen (hier heet dat SlowMo) en bliksemsnel kogels ontwijken en zelf rake schoten maken, waarbij je de tegenstanders nog “He’s too fast!” hoort schreeuwen. Als dat geen vette actie is, dan weet ik het ook niet meer!

Graphics

En die actie wordt alleen nog maar vetter, met al het grafische geweld om je heen: kogels laten overal een vonkenregen achter en slaan op diverse manieren op de verschillende objecten in. Bij lichamen ontstaat een wolkje bloed, dozen spatten in papieren uiteen en muren laten een wolk gruis en een groot gat in het pleisterwerk achter. Granaten vervormen het zicht en laten de omgeving beven en in SlowMo zie je de banen die de kogels maken duidelijk in de lucht. Allerlei objecten vliegen in het rond en ook gedode tegenstanders maken eerst een reis los van de grond, voordat ze voor de laatste keer neerstorten. Bijzonder gaaf is het daardoor bijvoorbeeld om op een tegenstander af te duiken, in SlowMo te gaan, een schot van dichtbij met je shotgun te lossen en de tegenstander met een luide laatste schreeuw naar achteren te zien vliegen, terwijl je zijn wapen uit de lucht grist en zijn collega begint te bestoken, aldus één van de makers die in het Director’s Commentary dat ook op de F.E.A.R.-DVD zit en hij heeft gelijk!

De rest van de objecten en de omgevingen is ook één grote verzameling van detail en eye-candy, waarbij de belichting niet in de laatste plaats genoemd mag worden. De onheilspellende bewegende schaduwen dragen zeker bij aan de sfeer, vooral als lampen zonder verklaarbare reden beginnen te dansen en het lichtspektakel voor extra spanning zorgt.

De graphics zijn daarbij ook echter wel het enige echte minpunt van de game. Het ziet er allemaal namelijk pas echt erg vet uit, als de instellingen allemaal op hoog staan en je dus moet kiezen tussen een diashow of een upgrade, als je niet over een behoorlijke nieuwe en krachtige game-PC beschikt. Mijn videokaart (GeForce FX5950 Ultra) viert binnenkort zijn tweede verjaardag en het is met F.E.A.R. duidelijk geworden, dat hij echt wat ouder begint te worden. Om door de gehele game een acceptabele framerate te krijgen, tunede ik wat opties omlaag, waardoor vooral de belichting en de extra effecten in SlowMo en de vuurgevechten grotendeels verdwenen. De sfeer is dan gelijk een stuk minder, iets wat de AI en het verhaal niet voor de volle 100% goed kunnen maken. Maar als je wel een redelijke grafische krachtpatser thuis hebt staan, zet je dan schrap voor een lading actie waarvoor the Matrix al moet onderdoen!

Online

In een goede FPS-game kan tegenwoordig geen multiplayercomponent meer ontbreken en dat doet het in F.E.A.R. natuurlijk ook niet. Persoonlijk vind ik echter, dat de multiplayercomponent de single playercampagne gewoon niet kan evenaren qua speelplezier. Dat heeft ondermeer te maken met het ontbreken van de horror en het verhaal, zaken die F.E.A.R. juist zo typeren. Een multiplayercomponent vind ik zelf in dit soort games ook eigenlijk meer een soort sociale verplichting, dan een noodzakelijk onderdeel.

Hoe dan ook, je hebt in F.E.A.R. de keuze uit Deathmatch, Team Deathmatch, Capture the Flag, Elimination en Team Elimination, ook bekend als Last Man/Team Standing. De gevechten kenmerken zich wat mij betreft nogal door chaos en een snelle dood. Je bent namelijk na enkele schoten al dood en lichaamsbepantsering doet hier ook niet veel tegen. Hierdoor heb je eigenlijk nooit de tijd om te reageren op een tegenstander achter je, want je bent dood voor je je kunt omdraaien. Tegenstanders zullen in het geval van Deathmatch ook opvallend vaak vlak achter je respawnen. Je hebt daarom al geluk als je meer dan één tegenstander kunt doden, voordat je zelf weer moet respawnen.

Naast de normale Deathmatch, Team Deathmatch en Capture the Flag zijn er ook nog de SlowMo-varianten, waarbij een speciale powerup jou of je team van een extraatje voorziet: je bent wat sneller en kan zo wat meer spectaculaire kills maken.

Conclusie

De mix van het verhaal en de daarbij behorende horror, de slimme en realistische AI, de snelle actie en het bewijs dat graphics wel degelijk voor een nog betere speelervaring kunnen zorgen, maken van F.E.A.R. een game die je grijpt en tot aan het einde niet zomaar meer loslaat. Pas op: verslaving gegarandeerd!