Je zou het bijna vergeten zijn, maar de laatste volwaardige 2D-Metroid-game stamt alweer uit het jaar 2002! Hoewel Gamersnet in 1999 is ontstaan, hebben wij niet eens een review van die fantastische game, die speelbaar was op de Game Boy Advance. Metroid Prime was in die tijd de primaire focus van Nintendo en dat was voor veel mensen volledig terecht; die games hebben een enorme schare fans.
Voor mij zijn de 2D-Metroid-games altijd vermakelijker geweest en dus was ik behoorlijk in mijn nopjes toen in bij Nintendo aan de slag mocht met Metroid Dread! Op een Nintendo Switch OLED! Het was een prachtige middag.
Lekker gewerkt MercurySteam!
De ontwikkelaar van dienst, MercurySteam is geen onbekende met de franchise, zij hebben in 2017 Metroid: Samus Returns opgeleverd; een remake van Metroid 2: Return of Samus die oorspronkelijk verscheen op de Game Boy. Die remake werd goed ontvangen door zowel pers als fans en Nintendo heeft de ontwikkelaar beloond met de opdracht om een volledig nieuwe game te bedenken. En het eerste uur van Metroid Dread smaakt direct naar meer. Niet voor niets is er een genre naar de gamereeks vernoemd (Metroidvania, red.), want het ontdekken van nieuwe upgrades en nieuwe gebieden en het oplossen van puzzels is al vanaf minuut één schering en inslag.
In eerste instantie is het vooral de grafische pracht en praal die indruk maakt. We spreken natuurlijk over een 2D-game, maar in tussenfilmpjes zal dat vervagen en zal je vaak alles in 3D aanschouwen. Het kleurgebruik is schitterend en alles spat van het OLED-scherm van de Nintendo Switch OLED af. Ook wordt duidelijk dat Metroid Dread iets meer uitlegt dan voorgaande delen. Dat heeft deels te maken met het feit dat er simpelweg meer technische kracht is om verhalen te vertellen en bovendien willen gamers van nu wat meer context in hun games. Die krijg je en het wordt snel duidelijk dat de planeet ZDR, waar je naartoe wordt gestuurd, wordt overspoeld met verschillende EMMI-robots. Het zijn deze robots die de gameplay het meest vernieuwt.
Spanning alom!
Een EMMI is namelijk behoorlijk lastig om te verslaan. Bovendien is de spanning om te snijden als je in een kamer komt waar een EMMI actief is. Ze zijn praktisch niet te verslaan; behalve als je een bijna-onmogelijke counter weet uit te voeren, en de muziek is extreem spannend als de EMMI de jacht op Samus opent. Rennen! Welke deuren kan ik al openen? Shit dit is een doodlopende weg! Springen, rennen, platformen! Want vechten is nog geen optie. Waar vinden we de upgrade om deze EMMI te verslaan? Dat is het spannende gevoel wat constant in je hoofd zit.
Net als in Metroid: Samus Returns is de actie met Samus Aran sneller dan je gewend bent uit de oeroude games. Bovendien kan ze ditmaal glijden, wat de “flow” van de game zeker ten goede komt. Dankzij het feit dat er meer knoppen op een Switch zitten, kunnen de schouderknoppen gebruikt worden om handmatig te richten; handig! Ook is er een optie om counters te gebruiken tegen bepaalde tegenstanders, wat grafisch spectaculair is en afwisseling biedt in het spel.
Voorlopige conclusie
Na ruim een uur Metroid Dread heb je natuurlijk nog heel veel niet ontdekt. De gameserie draait juist om het vrijspelen van verschillende upgrades, dus er is na een uur nog heel veel te ontdekken. Wat ik wel kan zeggen is dat de game visueel is om je vingers bij af te likken. Het verhaal wordt duidelijker verteld dan in voorgaande delen; dat past goed bij deze tijd en geeft de ontwikkelaar de kans om wat meer details over de wereld te delen. De gameplay is snel, de nieuwe bewegingen van Samus voegen veel toe en de EMMI-tegenstanders zijn vernieuwend en oerspannend. Op 8 oktober is het zover, dan verschijnt Metroid Dread voor de Nintendo Switch en ik kan niet wachten om er dan alles over te vertellen in de review!
Beluister de Gamersnet Podcast van aanstaande zaterdag voor meer over Metroid Dread!
Ik begon me al te vragen waar je commentaar bleef na de laatste Nintendo Direct. Dit is gewoon een instant-buy!