Metroid Prime 3: Corruption

Vader, ik heb gezondigd. Nog nooit hebben mijn handjes zich beroerd op de Metroid Prime games. Sterker nog, nog nooit heb ik Samus Aran in welke game dan ook mogen begeleiden bij haar stapjes, sprongetjes, moordjes enzovoorts. Vooruit, Super Smash Bros. uitgezonderd. Metroid Prime: Corruption biedt me de kans om eens écht met haar aan de slag te gaan. En nondekolere, wat is ze… eh, speelt die game lekker!

Ik was dus redelijk nieuw met de Metroid-serie. Op de een of andere manier heeft de game me nooit kunnen trekken en het gemis van een Gamecube heeft ervoor gezorgd dat de vorige Prime-games aan mij voorbij zijn gegaan. Het genre was me ook enigszins onbekend, al wist ik wel dat de Prime games niet zomaar shooters waren. Dat het een belangrijk onderdeel van de game is, was dan weer wel duidelijk. Ook van het verhaal wist ik dus nog helemaal niets. Als een onwetend groentje begon ik aan Metroid Prime: Corruption en als een Metroid-veteraan speelde ik de game uit. Deze game is een must voor iedere Wii-bezitter!

Heerlijk

Metroid Prime op de Gamecube (beide delen) waren echte system sellers. De games, komend uit de stallen van Nintendo zelf, behoorden tot de kersjes op de taart van de Cube games. Dit kwam door het originele genre, dat actie en avontuur combineerde met een shooter, maar ook door de sublieme besturing. De manier waarop je Samus door de levels heen loodste was goddelijk, aldus de critici. Met de komst van de opvolger op de Wii is hier natuurlijk een flinke twist aan gegeven. Dat ging niet zonder dat de nodige zwartkijkers de game al vooraf de grond in boorden. Niet zo heel gek, want de game gebruikt nou eenmaal het principe van een shooter en nog geen enkele developer had het voor elkaar gekregen om een fatsoenlijke shooter op de Wii te presenteren. Welnu, de game ligt inmiddels in de schappen en ik kan maar één ding over de besturing zeggen: Metroid Prime 3 zet de nieuwe standaard voor FPS-games. In ieder geval op de Wii. Je kunt de controls redelijk aanpassen naar eigen welbevinden: kun je niet zo goed overweg met het mikken met de Wii Remote, dan word je de ‘normal’ controls aangeraden. Ik zeg: overslaan die hap, instellen op ‘advanced’ en gewoon leren omgaan met die Wii Remote. Heb je dat eenmaal onder de knie (zou niet al te lang moeten duren), dan word je wel zo ontzettend in de game gezogen dat je om drie uur ’s nachts op je wekker kijkt en denkt: “Huh, ben ik al vijf uur aan het spelen…?” De controls zijn een verademing en een voorbeeld voor iedere andere shooter. Hosanna. En oh, de meest kleine dingetjes die je met je Wii Remote moet uitvoeren zijn echt een toegevoegde waarde in deze game. Een deur openen door te draaien en te duwen voelde nog nooit zo nodig en droeg nooit eerder bij aan de feeling met de game zoals Metroid Prime 3 dat doet.

Zaad

De controls zijn dus zo heerlijk dat deze game eigenlijk al geslaagd is, maar uiteraard komt er nog meer bij kijken voor je een game een topper kunt noemen. Gelukkig komt er ook daadwerkelijk meer bij Metroid Prime: Corruption kijken. Qua gameplay zelf borduurt de game voort op de vertrouwde Prime-formule: schieten, rollen, springen, puzzelen, upgrade ophalen, puzzelen, eindbaas verslaan, nieuwe upgrade ophalen. Repeat. Je baant je dus, al schietende en al gebruik makende van de upgrades die je hebt verzameld, door de levels heen. Deze zijn overigens opgebouwd uit verschillende planeten, die ieder weer hun eigen levels hebben. Doel van het spel is de ‘Seed’ te verwijderen, die aartsrivale Dark Samus heeft laten planten op verscheidene planeten. Om dit te doen loop je dus het vertrouwde Prime-pad af. Zelfs in deze ene game viel het me op dat de structuur per opdracht hetzelfde is, wat op den duur een beetje té voorspelbaar wordt. Leuk, zonder meer, maar wel voorspelbaar. Steeds weer moet je een bepaald defensieschild uitschakelen, upgrades ophalen omdat je anders niet bij bepaalde plaatsen kunt komen en uiteindelijk de big boss verslaan. Ondertussen schiet je uiteraard alles af wat beweegt.

Backtrack

Hierbij moet je niet bang zijn om zo nu en dan terug te keren in bepaalde levels. De verhaallijn vereist namelijk dat je bepaalde zaken activeert in een level waar je al bent geweest, of dat je met nieuw verkregen upgrades op nieuwe plaatsen in een ‘ouder’ level moet komen. Wat mij betreft een ideale manier om de speelduur van de game te vergroten, maar voor een ander wellicht een ‘pain in the ass’ om steeds weer dezelfde, respawnende vijanden te moeten verslaan. Ook dit valt echter wel mee, aangezien steeds nieuwe vijanden verschijnen op plekken waar je al bent geweest. Kwestie van even scannen met je visor, de zwakke punten blootleggen en gaan met die banaan. Zo nu en dan wordt het je even teveel en zul je gewoon de schietkracht ontberen om een colonne aan enemies te verslaan. Het goedje Phazon wordt namelijk door hen gebruikt om Hyper Mode te triggeren, een staat waarin je een stuk sterker bent. Gelukkig beschik je zelf ook over deze modus, dus dan is het een kwestie van Hyper Mode aan zetten en men heeft geen schijn van kans meer tegen je. Ook dit brengt echter de nodige gevaren met zich mee, want Phazon heeft de neiging een nogal overheersend goedje te zijn. Gebruik je Hyper Mode te lang, dan zal de Phazon corrumperen en de controle over je nemen. Dan is het zaak om het Phazon-niveau in je lichaam zo laag mogelijk te houden, wat je kunt doen door gewoon veel te schieten. Ander heikel punt aan de Hyper Mode is dat het je gezondheid kost. Hyper Mode gebruiken is dus eigenlijk een tactische zet, maar dit komt pas in de hogere moeilijkheidsgraden naar voren.

Visueel uitmuntend

Heb je een paar uurtjes gespeeld, dan heb je ook de nodige levels en planeten bezocht. De omgevingen zijn bij ieder level weer ontzettend mooi neergezet en spatten werkelijk van je scherm af. Het design van de levels is bijna perfect, zeker in combinatie met de slimme puzzels. Afwisseling is daarbij het sleutelwoord: iedere planeet heeft zijn eigen stijl, vijanden en omgevingen. Geen enkel kamertje dat je betreedt is hetzelfde en de levels zelf zijn gruwelijk groot. Daarbij zul je geen laadtijd ontdekken, alhoewel… zo nu en dan lijkt een deur dienst te weigeren waarna je deze probeert te openen. De waarheid is echter dat achter die deur de rest van het level wordt geschapen, wat het geratel van de Wii op zo’n moment alleen maar bevestigt. Ben je aan het backtracken en wil je dus even snel naar de plek van bestemming, dan zul je zo nu en dan enkele secondes stilstaan bij een deur. Jammer, maar altijd nog beter dan laadschermen. Bovendien is die tijd prima om de prachtige omgevingen even te bekijken… maar, laten we wel wezen, we spelen op de Wii. Het bulkt niet van textures waar de PS3 of 360 een puntje aan kunnen zuigen. Nee, Metroid Prime 3 excelleert op gebied van artwork en design. En daar heb je je handen al vol aan, kan ik je melden.

Conclusie

Eigenlijk hoef ik maar één zinnetje in deze review neer te zetten. “Halen die game!” Heb je geen Wii, dan is dit het perfecte moment om er een aan te schaffen. Kun je mooi ook nog even Mario meenemen. Maar met Metroid ben je voorlopig nog wel even zoet: perfecte gameplay en visueel erg sterke omgevingen zorgen er voor dat je nooit het ‘been there, done that’ idee hebt. Behalve in de backtrackdelen natuurlijk, maar zelfs deze zijn, mede door het gebruik van je ruimteschip, juist erg leuk. Ik stond echt te trappelen om mijn skills met die van andere gamers te meten, waar ik meteen op het enige gemis van Metroid Prime 3 kom: het gebrek aan multiplayer. Erg jammer dat deze niet aanwezig is, maar dat doet de game verder niet in klasse dalen. De game speelt ontzettend lekker en doet je verlangen naar méér. Metroid Prime: Corruption is een kunstwerkje dat je als jezelf respecterende Wii-bezitter niet mág laten liggen!