Review: Call of Duty: Black Ops Cold War

New year, new CoD. Al sinds haar debut in 2003 is Call of Duty een geliefde franchise onder de shooterfanaten. Ook dit jaar heeft Activision een nieuw deel voor ons klaar staan: Call of Duty: Black Ops: Cold War, damn wat een subtitels…

De game neemt ons mee naar de Koude Oorlog in de jaren ’80. De Koude Oorlog zagen we eerder al als setting in de originele Black Ops, die game speelde zich echter af in de jaren ‘60. Waar Modern Warfare vorig jaar terug ging naar de roots van die reeks, doet Black Ops Cold War dat voor de Black Ops-reeks. De game bestaat uit drie modi met ieder hun eigen gezicht: campaign, multiplayer en zombies. In deze review gaan we ze alle drie langs, beginnend met de campaign, het vergeten kindje van de drie.

Campaign

“Every Journey begins with a single step, and this is step 1” – Reznov (en een of andere filosoof)

De campaign van Cold War voelt heel herkenbaar, maar doet tegelijkertijd opvallend veel nieuwe dingen. Eerst maar even de bekende koek: de campaign bestaat uit verschillende levels waarin je van plek A naar B gaat onder het toeziend oog van 1 of 2 NPC squadgenoten. In dit deel zijn dat Adler, Woods, Mason en/of Hudson. De bekende stealth missies zitten in de game waarbij je he-le-maal zelf mag kiezen of je de linker of de rechter wachter door zijn hoofd schiet waarna de NPC de ander neerschiet.

Ook de bekende “oh nee er is ineens een vijandelijke helikopter die het hele gebouw naar de klote schiet maar mij, zolang ik blijf rennen, nooit zal raken” momenten ontbreken niet. Even voor de duidelijkheid: ik geniet met volle teugen van dit soort momenten, het is bijna nostalgisch. Het van ruimte naar ruimte lopen en talloze commies van het leven ontnemen voelt vertrouwd en tegelijkertijd, door kleine tweaks in de gunplay, vernieuwend genoeg om met plezier de levels door te komen.

Nu denk je wellicht, deze voorbeelden klinken wel erg herkenbaar, wat is er dan in vredesnaam nieuw? Wel, alles buiten de missies om. De premisse van het verhaal van Cold War is namelijk erg simpel: een Russische spion die zich in de jaren ’60 omhoog heeft gewerkt in het Amerikaanse leger is terug, en zijn naam is Perseus. Jij speelt als Bell, een mannelijk, vrouwelijk of non-binair persoon dat samen met Woods, Hudson, Mason en Adler de schone taak heeft om Persius op te sporen en tegen te houden.

Het opsporen van Perseus zorgt voor de grootste vernieuwing in de campaign: het evidence board. In de letterlijke zin is dit gewoon een whiteboard met allerlei aanwijzingen over Perseus en zijn identiteit. Gameplay-technisch ligt het echter wat complexer. Op het whiteboard zijn alle tot nu toe gespeelde missies te zien, maar ook voor het eerst optionele zij missies. In elke missie kun je bewijsstukken vinden die je uiteindelijk leidde naar de identiteit van Perseus. Het gave is dat deze bewijsstukken niet zomaar optionele collectables zijn, maar daadwerkelijk helpen in het vrijspelen van nieuwe missies.

Een voorbeeld: aan het begin van de game krijg je een zij missie te zien waarin zes Europese politici verdacht worden van samenwerking met de Sovjet Unie. Alvorens je de missie start, moet je twee van de zes politici aanwijzen die je het meest verdenkt. Om erachter te komen welke twee politici het meest verdacht zijn, moet je op zoek naar bewijsstukken in andere missies. Je kunt de missie op elk gewenst moment starten, maar je wordt wel gewaarschuwd: verdenk je niet de juiste politici, kan het zomaar zo zijn dat er twee smerige communisten zich in Westerse politiek mengelen. Dit in combinatie met het overdreven patriottistische gehalte van de game zorgt ervoor dat je echt je best gaat doen om de juiste twee landverraders aan te wijzen. Dit zorgde er bij mij voor dat ik met vlagen vrij lang naar het bewijsbord zat te staren en probeerde alle eindjes aan elkaar te knopen. Je wordt met deze puzzels ook nauwelijks tot niet aan het handje genomen, wat ongebruikelijk complex voelt voor een CoD.

Ook zijn er dialoogopties toegevoegd aan de campaign. In mijn speeltijd met het spel heb ik niet het idee gehad dat deze opties heel veel impact hadden op het verloop van het verhaal. Al met al voelt de campaign als thuiskomen, maar dan in de jaren ’80. De gameplay is heel herkenbaar, maar is tegelijkertijd erg leuk omdat ook dit jaar de gunplay weer is gefinetuned. Waar Modern Warfare een vrij lineair verhaal met controversiële missies vertelde, heeft Cold War een wat vrijer verhaal met losse hoofdstukken die allen gemotiveerd worden door die ene vraag: wie… is… de Russische mol?

Multiplayer

“Mason! You did it Mason! You did what I could not.” – Reznov’s final line

De olifant in de ruimte, de multiplayer. Ieder jaar weer kijken fans reikhalzend uit naar het moment dat ze elkaar weer digitaal kapot kunnen schieten om vervolgens elkaars moeders uit te schelden! Ik schaar mijzelf met gepaste trots onder deze groep, want man wat had ik zin om weer is lekker een potje te knallen! En dan vooral iets wat verdomme geen Battle Royale is, want ho-ly shit wat is dat traag. Begrijp me niet verkeerd, ik kan me prima vermaken met een goeie Battle Royale zoals Warzone, maar na een jaar lang alleen maar met een parachuutje de map opkomen om vervolgens 18 minuten rond te rennen op zoek naar een wapen, had ik echt zin om gewoon te spawnen, 2 meter te lopen, en meteen te knallen. En dames en heren, ik kan u vertellen: dat gaan we in Cold War gewoon weer doen.

De acht verschillende maps in de game gaan terug naar het klassieke systeem, thee lane. Dit betekent dat er simpelweg drie paden zijn die je kunt bewandelen als speler: links, rechts of het midden. Dit zorgt ervoor dat je een stuk competitiever kunt spelen dan in Modern Warfare. In MW had je namelijk veel asymmetrie in de maps, wat ervoor zorgde dat je als speler iets minder controle had over de multiplayer. Enerzijds is dit gaaf, want zo blijft het ook leuk als je tegen wat betere spelers speelt, anderzijds voelde het met vlagen vrij random. Bij de ene map ligt het three-lane systeem er wat dikker op dan bij de ander, dus ook fans van de map-indeling zoals Modern Warfare dit deed kunnen uit de voeten met het spel. De multiplayer voelt dan ook vertrouwd aan, met wat tweaks in de gunplay is het opnieuw leuk, maar het blijft veel van hetzelfde, iets waar veel fans geen moeite mee zullen hebben.

Het enige wat echt opnieuw is uitgevonden zijn de bekende killstreaks. Om wat context te scheppen neem ik je eerst even mee door de ontwikkelingen van het systeem. Killstreaks zien we voor het eerst in 2007, toen kwam Modern Warfare met het systeem. Het idee was simpel: maak een X aantal kills voordat je zelf doodgaat en speel daarmee krachtige wapens/voertuigen/upgrades om je tegenstanders dwars te zitten vrij. In 2012 nam Treyarch dit systeem op de schop met de introductie van scorestreaks. Het principe is hetzelfde, alleen moet je geen kills verzamelen, maar punten. Het idee was dat spelers hierdoor meer objective zouden spelen, immers, het overnemen van een punt in Domination was evenveel waard als één kill.

In 2020 finetunet Cold War dit systeem opnieuw. We gaan wederom aan de slag met scorestreaks, maar dan met één heel opvallend verschil: als je doodgaat reset je streak niet. Toen ik dit voor het eerst hoorde sloeg ik achterover, ik hoorde alle CoD fanboys al schreeuwen naar hun monitor, ik zag de YouTube thumbnails al voorbijkomen: Cold War is een onoverzichtelijk scorestreak fuckfest vol met n00bs. Gelukkig zit er een heel slim trucje in het spel wat ervoor zorgt dat dit niet tot nauwelijks het geval is: het aantal punten wat je krijgt per kill, groeit exponentieel als je niet doodgaat. Oftewel, vier kills waarbij je na elke kill zelf een keer doodgaat levert veel minder punten op dan vier kills vergaren zonder zelf dood te gaan. Dit zorgt ervoor dat je simpelweg niet genoeg tijd hebt om de sterke pointstreaks te halen tenzij je meerdere kills maakt zonder zelf te sterven.

Een voorbeeld: De Chopper Gunner, een van de sterkste scorestreaks in de game, kost 8000 punten. Voor je eerste kill krijg je 50 punten, dat zou betekenen dat je 160 kills nodig hebt om de Chopper Gunner vrij te spelen. Dit is natuurlijk onmogelijk, er is simpelweg niet genoeg tijd voor, en daar komt bij dat de meeste modi gewonnen zijn met 100 kills, onmogelijk dus. Hoe speel je hem dan wel vrij? Nou, door niet dood te gaan. De tweede kill die je maakt is namelijk 100 punten waard, de derde 150, de vierde 250, de vijfde 500, je snapt waar dit heen gaat.

Het lijkt erop dat de ontwikkelaars van CoD eindelijk de heilige middenweg hebben gevonden wat betreft de killstreaks. Met dit systeem is het namelijk mogelijk om, ondanks dat je vaak doodgaat, kleine streaks als de RCXD of UAV te halen. Tegelijkertijd worden ervaren spelers beloond met grote bonussen om zo de sterkste streaks te halen.

In de realiteit gaat dit bijna altijd goed, op een paar uitzonderingen na. Zo heb ik heel af en toe een match waarin iedereen net iets te goed is om vaak dood te gaan (op een paar stakkers na) waardoor de streaks niet meteen gehaald worden, maar het punten aantal wel langzaam toeneemt. Dit resulteert in een match waarvan de laatste 4 minuten gevuld zijn met gevechtshelikopters, vliegtuigen en automatische turrets. Maar nogmaals, dat gebeurt niet vaak. Dit is naar mijn idee volledig afhankelijk van jouw skills, en dus ook met welke gelijkgestemde je wordt geplaatst. Aangezien ik niet super goed ben in de multiplayer, kom ik niet vaak in dit soort lobby’s.

Dit laatste heeft te maken met de Skill Based Matchmaking (SBMM), een walgelijke toevoeging van vorig jaar. SBMM zorgt ervoor dat op basis van je gehaalde resultaten, je geplaatst wordt met mensen van “vergelijkbaar niveau”. Dit brengt in mijn optiek twee grote problemen met zich mee:

1. Het hele idee van online shooters is dat je juist verrast wil worden door de tegenstander. Een mix van ervaren en niet ervaren spelers is juist leuk, zo heb je soms iemand die je makkelijk kan hebben, en soms iemand wiens gamertag gebrand staat op je netvlies.
2. Het werkt ook gewoon niet goed genoeg. Het algoritme plaatst mij vaak aan het begin met niet ervaren spelers, waardoor ik hoge resultaten haal. Vervolgens word ik in een lobby geplaatst met (voor mijn gevoel) enkel MLG-pro gasten uit een E-Sports team. Hierdoor speel ik erbarmelijk waarna ik weer met veel te onervaren spelers moet spelen, waarna ik weer met de MLG’s zit… je voelt mijn pijn. Lang verhaal nog langer: SBMM is kut en het moet uit de volgende CoD, het liefst uit deze door middel van een patch.

Zombies

“Bwuurgh blaaagh blaagh brugh waghh bleeeeghhh” – Zombie #1172

Ik val maar meteen met de deur in huis, de zombiemodus is de leukste modus van Cold War. Het verhaal is nieuw, bestaande mechanieken zijn verbeterd, en we spelen voor het eerst met onze multiplayer loadouts. Dit laatste klinkt misschien als iets wat de DNA van Zombiemode niet ten goede komt, maar geloof me, het is echt fucking vet.

We zijn in Polen, 1983, de Amerikanen hebben een video gevonden van Russische soldaten die een wel heel bijzondere machine vinden, en dit helaas niet kunnen navertellen. De CIA besluit om een operator (of operators) te sturen naar Ground Zero, de plek in Polen waar de machine is gevonden. Verhaal-technisch is dat het enige wat ik je kan vertellen, de rest mag je lekker zelf gaan ontdekken in het met easter eggs bestrooide Die Machine.

Op gameplay gebied is er dit jaar vrij veel nieuw. Zoals ik al aangaf start je met een van je multiplayer loadouts. In eerste instantie schrok ik hier een beetje van, het starten met een M1911 pistooltje om vervolgens 4x in de voet te schieten en daarna de zombie af te maken met een melee aanval is immers een klassieke tactiek. Toch zat mijn gevoel ernaast, omdat je meteen een volautomatisch wapen hebt vanaf ronde 1, voelt de game een stuk vloeiender. Dit geldt al helemaal als je na ronde 17 sterft, omdat je dan niet het gevoel hebt weer helemaal vanaf 0 te moeten beginnen.

Wat ook helpt is het feit dat wapens waarmee je start altijd zwakker zijn dan wapens die je van de muur koopt, ook al is dit exact hetzelfde wapen. Start je dus met een MP5, dan is de MP5 die je in-game koopt altijd sterker. In voorgaande delen was het zo dat je punten kreeg per geraakte kogel, oftewel, met zwakkere wapens kon je in latere rondes enorm veel punten vergaren. In Cold War ligt de nadruk op het verkrijgen van sterkere wapens er enorm bovenop, dus zijn ze hier vanaf gestapt, je krijgt punten per kill, niet per hit. Zombies hebben een healthbar boven hun hoofd, en tijdens het schieten zie je de hoeveelheid damage die je doet per hit, heel Destiny-achtig. In de Gamersnet Podcast heb ik lootshooters ooit het meest walgelijke genre wat er bestaat genoemd, daar sta ik nog steeds achter, maar in Cold War Zombies werkt het dan weer rete goed!

De schade die je wapens aanrichten is dit jaar dus een stuk duidelijker in beeld gebracht. Dit zorgt ervoor dat je ook voor het eerst gaat min-maxen, of nou ja, heel erg veel maxen. De truuk om heel ver te komen is namelijk vrij simpel: zo snel mogelijk, zo sterk mogelijk worden. Dit komt dus hoofdzakelijk door het feit dat je nu per kill punten krijgt, in plaats van punten per hit. Waar je voorheen juist zoveel mogelijk kogels wilde jagen in de zombies, ga je dit keer voor snelle kills. Dit doe je dus door goede wapens van de muur af te kopen, maar ook door het bekende pack-a-punch, een apparaat waarmee je je bestaande wapens kan upgraden.

Je wapens sterker maken is dus 1, maar je zult jezelf moeten versterken om te kunnen overleven. Ook hier is het een combinatie van nieuwe en bekende onderdelen. Terugkerend zijn de verschillende perks die in de vorm van drankjes te vinden zijn op de map. Deze perks helpen je om bijvoorbeeld sneller te sprinten of herladen.

Alle tot nu toe genoemde onderdelen koop je met essence, deze verkrijg je door zombies te doden. Naast essence zit er deze keer ook een tweede puntensysteem in de game, salvage. Salvage wordt gedropt door uitgeschakelde zombies en kan worden gebruikt om verschillende uitrusting te kopen. Denk hierbij aan verschillende granaten, maar ook bepantsering waardoor je vaker geraakt kan worden.

Concluderend kan ik je met volle zekerheid zeggen: zombies is echt heel tof. Het doet genoeg dingen nieuw, maar voelt, net als de multiplayer en campaign, als thuiskomen. De verfijning van de gunplay komen ook hier weer tot zijn recht. Dit in combinatie met de loot-shooter-achtige vibe van de modus maken dat Zombies voor mij het tofste onderdeel is van Cold War.

Conslusie

Cold War is een zeer herkenbare Call of Duty die koren op de molen is voor fans van de originele Black Ops. De campaign doet wat leuke nieuwe dingen, de multiplayer is wat klassieker en zombies is wederom gewoon heel erg leuk. De nieuwe manier van scorestreaks brengt eindelijk balans naar de multiplayer en het evidence board zorgt ervoor dat de campaign voor het eerst in jaren nieuw aanvoelt.