Review: Need for Speed: Hot Pursuit Remastered

De laatste keer dat ik een Need for Speed-game een dikke 10 gaf, kan ik me niet meer heugen. Ik bedoel, Need for Speed heeft me in het verleden een hele hoop plezier bezorgd, maar een 10? Nee. Perfect was de franchise in mijn ogen nooit, al zijn er wel titels die er dicht bij in de buurt zijn gekomen. Need for Speed: Hot Pursuit wist daarentegen 10 jaar geleden een perfecte 10 op Gamersnet te scoren. Discutabel? Mogelijkerwijs. Maar misschien ook niet. De community heeft zich er tien jaar geleden over uitgelaten.

Het zou zomaar eens deze volmaakte score kunnen zijn die EA het zetje heeft gegeven om uitgerekend Hot Pursuit van een remaster te voorzien. Ik zou anders ook niet weten waarom. Mocht dat de achterliggende reden zijn geweest, dan ga ik vast mijn excuses maken aan EA, want Need for Speed: Hot Pursuit Remastered gaat deze keer die 10 niet krijgen. Daarvoor heeft men niet hard genoeg haar best gedaan.

Hot Pursuit, Lauwe Remaster

Need for Speed: Hot Pursuit Remastered is namelijk nogal een tamme remaster, vooral wanneer je deze naast de variëteit aan remasters van de afgelopen tijd legt. Waar een hoop ontwikkelaars alles uit de kast trekken om een oude parel helemaal naar het nu te poetsen, trachten Stellar Entertainment en Criterion Games – de originele ontwikkelaar van de Hot Pursuit reboot – er vanaf te komen met wat oppervlakkige upgrades.

Voordat ik los ga met mijn gemopper, dien ik te zeggen dat Need for Speed: Hot Pursuit Remastered in de kern helemaal geen slechte game is. De game ziet er voor het merendeel prima uit, speelt zoals je het zou verwachten van een toegankelijke arcade racer en is online misschien leuker dan het origineel gezien cross-play nu is geïntegreerd. Allemaal tof. Maar veel meer dan een lichte grafische upgrade, het toevoegen van een photo mode, een zeer beperkte car editor en dat cross-play biedt Need for Speed: Hot Pursuit Remastered niet.

2010 heeft gebeld…

Need for Speed: Hot Pursuit Remastered voileert in-game dan ook niet dat het oorspronkelijk een game van een decennium geleden is. Waar NFS-titels in de loop der jaren de races aan elkaar lijmden met verhalen die soms te beschamend voor woorden waren, doet Need for Speed: Hot Pursuit Remastered net als het origineel geen moeite om wat uit te leggen. Gewoon een race kiezen op een wereldmap en gas op die krukas, zoals dat 10 jaar geleden acceptabel was. Daar is verder niks mis mee, maar voor mensen die nu pas voor het eerst met Need for Speed: Hot Pursuit in aanraking komen, kan dat wennen zijn.

Sowieso is Need for Speed: Hot Pursuit Remastered voor de nieuwkomers interessanter dan voor de Need for Speed: Hot Pursuit connaisseurs. Mocht je de game 10 jaar geleden al helemaal hebben uitgewoond en daar ook alle DLC voor hebben gescoord, dan doet Need for Speed: Hot Pursuit Remastered niets wat je nog niet ervaren hebt. Oké, je kunt nu in-game en in je garage kekke kiekjes van je bolides maken en je kunt eindelijk van die 30 frames per seconde af, maar daar blijft het dan ook wel bij.

Een grafisch paardenkracht-enigma

Daarnaast vraag ik me af waar de grafische paardenkrachten in Need for Speed: Hot Pursuit Remastered heen is gegaan, of eerder waarom de graphics 10 jaar later zo weinig vooruitgang hebben weten te boeken. Natuurlijk zal het zo zijn dat Need for Speed: Hot Pursuit Remastered er strakker uitziet wanneer je deze naast Need for Speed: Hot Pursuit uit 2010 legt, maar waarom word ik niet uit mijn stoel geblazen van verbazing? Omgevingen hebben wat meer aankleding gekregen, maar om nou te zeggen dat hiermee de power van de PlayStation 4 of Xbox One ten volle wordt benut, zou een flagrante leugen zijn.

Het enige waar echt significant verbetering in is aangebracht, zijn de voertuigen zelf, die er gelukkig wel prima uitzien. Niet vergelijkbaar met een Forza of een Project CARS 1 en 2 (niet 3, for fucks sake), maar zeker adequaat voor de dag van vandaag. Waarom de achteruitkijkspiegel in 2020 nog steeds een rasterweergave in grijstinten weergeeft is mij daarentegen een compleet raadsel. Dat men in 2010 concessies moest doen om het grafisch te kunnen bolwerken is begrijpelijk, maar je gaat me niet vertellen dat de last-gen consoles hier geen raad mee weten.

Oldschool arcadegevoel

Waar de game grafisch een beetje lafjes aanvoelt, doet het dat qua gameplay gelukkig een stuk minder. Need for Speed: Hot Pursuit Remastered racet nog net zoals 10 jaar geleden, en dat kan zowel een positief als negatief dingetje zijn. Need for Speed: Hot Pursuit Remastered is een volbloed arcade racer, wat betekent dat je voor het gros van de tijd het gaspedaal ingedrukt kan houden en vangrails je wel op de weg houden. Zelfs de scherpste hairpins zijn met hoge snelheid te nemen, want daar drift je gewoon doorheen. Druk op NOS… NU! Alleen frontaal op een ander knallen, zorgt voor een ravage en een reset. Het gevoel van snelheid weet Need for Speed: Hot Pursuit Remastered dus wel over te brengen.

Dit brengt alleen probleem met zich mee, namelijk rubber-banding. Het maakt niet uit hoe kut of vlekkeloos je rijdt, de rest van de rijders blijven nooit ver van je verwijderd. Enerzijds is dat handig wanneer je je voiture in elkaar vouwt – gezien je in no-time weer aansluiting vindt – maar het geeft je als polesitter wel het gevoel dat het niet uitmaakt in wat voor auto je rijdt. Statistieken laten allemaal mooi zien wat je topsnelheid en acceleratievermogen zijn, maar in-game blijft er weinig over van deze stats. Ik snap dat een high speed chase door de popo’s spannend moet blijven, maar wanneer een juut mij in een Ford Crown Victoria Interceptor bij kan houden terwijl ik in een Porsche 911 Speedster het asfalt aan flarden scheur, vraag ik me toch af waarom ik dan al die paardenkrachten heb.

Bitterzoete remaster

Maar goed, al met al moet ik zeggen dat Need for Speed: Hot Pursuit Remastered geen draak van een game is, maar als remaster had ik er misschien wat meer van verwacht. De game speelt op zich prima en ziet er over het algemeen best prima uit, maar in mijn hoofd hadden Criterion en Stellar Entertainment er wel wat meer mee kunnen doen. Zo had ik nooit durven te dromen dat Need for Speed: Hot Pursuit Remastered mij zou laten kiezen tussen beeldkwaliteit of 60fps, want zo over de top zijn de grafische verbeteringen dus ook weer niet. Ik geloof tenminste niet dat mijn PS4 Pro moeite zou hebben met een combinatie van beide.

Anywho… graphics terzijde, de gameplay is nog steeds verslavend genoeg om van Need for Speed: Hot Pursuit Remastered een prima racer te maken. De politie te slim af zijn is nog steeds een thrill en in je flashy cop car opgeschoten jeugd achtervolgen terwijl je panisch roadblocks en spijkermatten aanvraagt, verveelt gelukkig ook nog niet. Maar goed, daar kun je in Richards review van 10 jaar geleden nog het een en ander over teruglezen. Hopelijk doet EA iets met mijn bevindingen en leert het hiervan, als betwijfel ik dat direct. Als EA echt zo’n luisterend oor had gehad, was je nu wel een review van Need for Speed: Underground Remastered aan het lezen.

Conclusie Remastered

Need for Speed: Hot Pursuit Remastered is in grote lijnen een adequate remaster, maar wel een zeer minimale. Racers die 10 jaar geleden Need for Speed: Hot Pursuit hebben gespeeld, zullen niet heel veel reden hebben om weer 4 tientjes uit te geven aan deze remaster. De toevoeging van cross-play, een photo mode, een summiere car editor en de optie tot 60fps zijn leuk, maar niet baanbrekend. Daarnaast is de grafische vooruitgang ook niet helemaal representatief voor de algemene grafische stap vooruit die games de afgelopen 10 jaar hebben gemaakt. Need for Speed: Hot Pursuit Remastered kan de huidige generatie arcade racers prima bijhouden – al is het maar door rubber-banding – maar anno 2020 zal Need for Speed: Hot Pursuit Remastered niet als eerste het zwart-wit geblokt zien.