Review: Mafia: Definitive Edition

Zwaar opgepoetste versies van games met een cultstatus, het lijkt een beetje een dingetje te worden anno 2020. Steeds meer studio’s durven het aan om oude herinneringen nieuw leven in te blazen door een geliefde game te remasteren of totaal te remaken. Zo ook Hangar 13, dat eigenhandig heeft besloten om heel de Mafia-reeks maar van een nieuwe lik pommade te voorzien.

Nou ja, Mafia 3 is eigenlijk weinig tot niks aan veranderd en de Definitive Edition van Mafia 2 zette ook niet echt zoden aan de dijk, maar het originele Mafia daarentegen, dat is heel andere cannoli. Het is tijd om het omerta te verbreken en te vertellen wat ik van Mafia: Definitive Edition vind, gezien dat nu eenmaal Gamersnet’s Cosa Nostra is.

Terug naar die Guido ouwe tijd

Er zijn een hoop dingen die het jaar 2002 memorabel maakte. De komst van de euro als betaalmiddel, FC Zwolle weet zich na 13 jaar terug te voetballen naar de Eredivisie (voor sommigen heul belangrijk!) en Pim Fortuyn wordt na een bezoekje aan 3FM door zijn pannetje geschoten. Die laatste gebeurtenis mag zich dan onder het kopje ‘dramatische gebeurtenissen’ scharen, maar bijna iedereen kan zich nog wel iets voor de geest halen wat 2002 memorabel maakte.

Zo ook de digitale maffiosi, die met Mafia een begin maakte aan een franchise die cultstatus vergaarde. Mafia was verre van perfect en met vlagen zelfs tergend kut, maar het totaalplaatje maakt van Mafia een ongekend geliefde game. Een game als deze remaken is dan ook een gewaagde klus die – wanneer incorrect uitgevoerd – voor de onfortuinlijke ontwikkelaar kan resulteren in een kort autoritje richting het IJsselmeer (of een andere lokale plas water), waar je achteraf permanent op de bodem mag vertoeven. Maar Hangar 13 heeft weinig te vrezen. Elke digitale Don kan gerust ademhalen, en deze garantie geef ik zonder dat daar ook maar iets van ‘tangente’ bij is komen kijken.

Pretty fly for a wiseguy

Sowieso heeft Hangar 13 er verstandig aan gedaan om niet al te veel te rommelen met Mafia’s grootste originele pluspunt, zijnde het verhaal. Het hele epos draait nog steeds om Tommy Angelo, een simpele taxichauffeur die door een samenloop van omstandigheden door de mannen van Don Salieri wordt gerekruteerd. Tommy is geen typische guido. Sterker nog, Tommy lijkt eigenlijk net iets te veel geweten te hebben om deel uit te maken van een criminele onderneming, en dat maakt Tommy een uiterst geloofwaardig personage om mee te werken.

Daarnaast is Tommy wat mij betreft als hoofdpersonage ook het totale pakket, gezien Hangar 13 van deze protagonist geen stereotype Amerikaan met Italiaanse roots heeft gemaakt. Gewoon een Jantje Modaal met een geloofwaardig karakter, zonder een super aangedikt accent, iets wat dus weer totaal absent is bij andere ‘aiutantes’ van Don Salieri. Maar goed, je lijkt er als ontwikkelaar van een Mafia-game bijna niet onderuit te komen dat je enkele luidruchtige, halfbakken maffiosi in het proces moet verwerken. Types als Sam en Paulie nam ik dan ook voor lief, want het deed geen afbreuk aan de ervaring, terwijl ik juist een persoon ben die zich nota bene in games als Assassin’s Creed kapot kan ergeren aan stereotype voice acting.

Hemels Lost Heaven

Het decor zal daar ongetwijfeld aan hebben bijgedragen, want holy ravioli… wat ziet Lost Heaven er bloedjegeil uit. Het moge vanaf het begin af aan al duidelijk zijn dat Hangar 13 een hoop van zijn tijd heeft gestoken in het ontwikkelen van het stadsgezicht. Vrijwel alles ademt jaren ‘30, waarbij vooral het wagenpark oogverblindend prachtig is. Gezichten van NPC’s vallen hier en daar een beetje tegen en sommige gezichtsanimaties zijn sowieso een beetje whack, maar die ben je vrij snel weer te boven door het kwaliteitsgehalte van de rest. Het is dan ook bijna zonde dat Mafia behoorlijk lineair is in zijn missie-opbouw en dat vrij rondrijden je geen extra bezigheden oplevert, want door Lost Heaven rijden is absoluut geen straf.

En dan die cutscenes… Mamma Mia! Wat een genot om naar te kijken zeg. Gewoon strak geanimeerde handel met puike motion capturing en goede cinematische camerastandpunten waar weinig tot niks aan op te merken valt. Dat mag natuurlijk ook wel, gezien een flinke portie van Mafia: Definitive Edition zich laat vertellen middels cutscenes. Sterker nog, als je de cutscenes niet zou meerekenen, blijft er stiekem niet zo heel veel bijzonders over. In de twintig hoofdstukken die Mafia: Definitive Edition rijk is, voelen sommige van die hoofdstukken zelfs als uitgebreide tutorials die je voorbereiden op dingen die je uiteindelijk niet echt veel vaker zult gaan benutten.

Niet alles even ‘al dente’

Zo introduceert bijna elk hoofdstuk – vooral in het begin natuurlijk – een element dat van Tommy uiteindelijk een allrounder in het vak moet maken. Allereerst leer je voertuigen besturen, die daadwerkelijk de souplesse en vitesse van een scheurijzer uit 1930 hebben. Daarna leer je wat manuele vechttechnieken, gevolgd door wat ren- en sluipwerk. Naarmate Tommy wat meer risico’s in het vak moet nemen, groeien ook zijn criminele vaardigheden met hem mee. Dat betekent dat je zult moeten leren om politie af te schudden in gammele voitures, maar het betekent ook dat je zult moeten leren omgaan met menig schietijzer, al valt het aanbod hierin uiteindelijk best tegen.

Het laatstgenoemde is in mijn optiek dan ook de achilleshiel van Mafia: Definitive Edition. Niet alleen is de variatie in pomplood hooguit adequaat, maar gunplay is sowieso niet echt het meest bevredigende aspect van de game. Wapens lijken een gebrek aan impact te hebben, als je begrijpt wat ik bedoel. Ja, je haalt je trekker over en die andere gast gaat plat, maar je krijgt nergens echt het gevoel dat je zojuist een gat in iemands romp hebt geblazen met een sawed-off shotgun. Het is niet dramatisch of zo, maar het mist gewoon wat. Daarnaast wil juist tijdens shoot-outs de besturing wel eens wat vervelend doen. Je cross-hair dat aangeeft dat je geen schot kan lossen omdat er iets net even in de weg staat (maar wat dan?!) en het dekkingssysteem dat niet altijd even accuraat is, zorgen soms ook voor lauwtoffe anticlimaxen.

La malavita è overwegend bella

Maar goed, over het algemeen genomen heb ik me uitstekend vermaakt met Mafia: Definitive Edition. Als groot liefhebber van het Martin Scorsese/Francis Ford Coppola gangster-genre heb ik met volle teugen genoten van Tommy Angelo, die zowel als strak geklede ‘aiutante’ en ‘pentito’ het verhaal – hoe voorspelbaar het soms ook mag zijn – van voor tot achter boeiend houdt. Het is vooral mooi om te zien hoe een klassieker als Mafia na 18 jaar niet compleet verneukt wordt, maar op vrijwel elk vlak juist drastisch verbeterd is zonder dat de ziel uit de originele ervaring wordt gesloopt. Wanneer zelfs enkele kenmerkende missies significant beter speelbaar worden gemaakt – en spelers van het origineel weten welke ik bedoel – zonder dat dit de herinnering aan vroeger compleet vernielt, weet je dat je te maken hebt met een geslaagde remake.

Conclusione

Mafia: Definitive Edition is stiekem de game waarvan iedere Mafia-fan in 2016 had gehoopt dat Mafia 3 het zou zijn. Hoe oud het verhaal rondom Tommy Angelo intussen ook mag zijn, met de huidige opknapbeurt kan menig liefhebber van het genre zich wederom in de handjes wrijven. Mafia: Definitive Edition blinkt vooral uit in het intrigerende verhaal – wat het 18 jaar geleden ook al deed – en de magnifieke visuals, alsook de superbe sfeer die Hangar 13 met deze opgekalefaterde versie neerzet. Het is dan ook jammer dat gunplay – wat toch wel een kernelement van de gameplay is – wat flets aanvoelt en op technisch vlak niet altijd even soepel draait. Het heeft in ieder geval te vaak gezorgd voor ‘ellebogen in de zij en hevig met de handen wapperen terwijl ik “eeeyyyyyyyy!” roep’-momenten.