Het Cyberpunk-genre is heet! Sinds de aankondiging van Cyberpunk 2077 lijkt het games te regenen met dit thema, van RPG’s tot shooters tot citybuilders. Zo ook Rain of Reflections, een game die zich in de 23e eeuw afspeelt. De mensheid raakt door een mysterieuze aandoening in rap tempo onvruchtbaar en de sociale orde wordt volledig bepaald door de regering in OneCity – en hardhandig gehandhaafd door de OneForce.
In Set Free, het eerste hoofdstuk (nee, blijkbaar niet episode) van het spel, kruip je in de huid van Wilona, een wetenschapper werkt aan een oplossing voor de plotse onvruchtbaarheid door experimenten met klonen én het laatste biologisch geboren mensenkind. Ze begint echter ethische vraagtekens bij haar werk (en dat van haar familie) te zetten. Ze gaat dan ook proberen om dat kind te redden. Weet Wilona’s missie een vermakelijke speelervaring te bieden? Lees verder voor het antwoord op precies die vraag.
Heavy Rain of Reflections?
Laat ik beginnen bij het begin. Je begint in je appartement op de vooravond van je reddingsactie. Toen ik Rain of Reflections net opstartte, kreeg ik het idee dat het een game als Heavy Rain of Detroit: Become Human zou worden, een interactieve filmervaring. Echter, al snel bleek dat het spel wat meer voeten in de aarde heeft. Niets wordt bepaald door quick-time events, maar door óf een puzzel waarin je een computersysteem hackt óf een XCOM-achtige confrontatie.
Het hacken van allerlei computers werkt zeer vermakelijk, maar wordt nooit echt moeilijk. Er zijn drie verschillende hacks mogelijk. De eerste en meest voorkomende is een balletje naar een bepaald punt op een grid rollen, waarbij de uitdaging zit in het momentum dat het balletje krijgt door te rollen of tegen obstakels aan te stuiteren. Ook komt de firewall steeds dichterbij, zodat je het niet te veilig kunt spelen door het balletje geen tot weinig momentum mee te geven.
De tweede hack is 3D-blokkenvormen zo roteren dat ze overeenkomen met een tekening. Daarvoor krijg je een beperkt aantal zetten, dus ook daar zit enige vorm van uitdaging in. De laatste hacking-methode is van toepassing op geluidsbronnen, zoals intercoms. Bij deze hack zend je een signaal uit dat een geluidssignaal teruggeeft en dien je naar de plek te navigeren waar het geluid vandaan komt. Ook hierbij krijg je een beperkt aantal zetten. Daarnaast is het zo dat je op dode punten in de grid geen zoeksignalen kunt uitzenden, zodat je even zonder informatie zit over of je de goeie richting op gaat.
Al deze hacks zijn redelijk vermakelijk, maar echt uitdagend wordt het nooit. Zeker bij de moeilijkste 3D-puzzels huiverde ik even, omdat ik het wiskundige inzicht van een glaasje water heb. Echter, meer dan twee pogingen heb ik voor geen enkele hack nodig gehad. Op zich is dat niet erg, want Rain of Reflections moet het meer hebben van zijn verhaal, en dan wil je natuurlijk niet een halfuur lang bij een puzzel vastzitten. Echter, als je graag een uitdaging zoekt in je games, kun je dit spel beter overslaan.
XCOM light
De encounters met vijandige personages vergeleek ik eerder al met XCOM, maar die vergelijking gaat ergens ietwat mank: je hebt de optie om volledig geweldloos door Rain of Reflections te wandelen. Het is namelijk alleen zaak dat je naar een bepaald punt moet komen om te winnen. Een half leger kan je op de hielen zitten, maar als jij eenmaal op de blauwe vlakjes aankomt, geven ze het op en gaat het verhaal verder. Maar dat is alsnog makkelijker gezegd dan gedaan, want er zijn ook niet-menselijke obstakels die je zult moeten omzeilen.
Ook is het zo dat je personage(s) beginnen met een bepaald aantal motivatiepunten, die je kwijtraakt als dat personage bijvoorbeeld niet in dekking staat of ontdekt is door een vijand. Als je weinig motivatiepunten hebt, kun je onder andere minder vlakjes in één beurt oversteken. Het is dus belangrijk om behoedzaam de encounters in te gaan, want als het eenmaal fout gaat, gaat het ook goed fout.
Waar ben ik mee bezig?!
Opnieuw geldt dat de uitdaging ontbreekt, omdat Rain of Reflections nou eenmaal meer nadruk legt op het narratief. Er ontbreekt echter één ding, vooral in het begin: de kennis van waar je nou in godsnaam mee bezig bent. Je werkt Wilona’s moeder tegen, je spreekt af met Luca Turner en je reist en hackt wat af, maar het wordt pas tegen het einde van de eerste episode duidelijk wát het doel van Wilona eigenlijk is. De sfeer is gespannen, dus het is wel duidelijk dat er iets staat te gebeuren, maar het wordt pas na een uurtje of twee duidelijk wat Wilona en Luca van plan zijn.
Op zich zou het niet erg zijn om niet te weten wat er staat te gebeuren, maar het voelt toch een beetje gek om te spelen als Wilona Hart, maar geen enkel idee te hebben van wat deze mevrouw vanavond precies gaat doen. De missie wordt wel vermeld in het marketingmateriaal, maar naar mijn mening hoor je een game ook te kunnen spelen zonder reclames voor het spel te hebben gelezen. Het is een stukje context dat je begrip van het verhaal danig zou verbeteren, maar om de een of andere reden houdt ontwikkelaar Lionbite geheim totdat je daadwerkelijk in het laboratorium bent waar het laatste biologisch verwekte kind verblijft.
Verder zou ik graag zien dat Lionbite meer nadruk legt op de wereld waar de game zich afspeelt. OneCity is namelijk heel interessant en verdient om in de spotlight te worden gezet. Hier en daar komen wel details naar voren, maar steeds blijf je verlangen naar meer. Hopelijk wordt daar in toekomstige episodes wat aan gedaan: niet alleen omwille van informatie onthullen over OneCity, maar ook om de speelduur te verlengen. De eerste episode kostte me volgens Steam vier uurtjes, en dat was met veel treuzelen en hier en daar nog een verhuisklusje tussendoor. Op zich niet erg, want deze episode is een opstapje naar de rest van het verhaal en introduceert de gameplay en belangrijke personages. Het is natuurlijk ook weer niet de bedoeling om meteen al overweldigend aan te voelen.
Tot slot een woordje over de opzet van Rain of Reflections. Lionbite beweert dat het geen episodische game is, want elk hoofdstuk wordt als een volledige, op zichzelf staande release beschouwd. Echter, het eerste hoofdstuk eindigt met een gigantische cliffhanger à la Life is Strange. Wat mij betreft is Rain of Reflections dus wel degelijk episodisch van aard, want zonder de rest van de hoofdstukken staat het verhaal niet op zichzelf – en dus de game ook niet.
Conclusie
Al met al is de eerste episode van Rain of Reflections wat mij betreft redelijk geslaagd. De puzzels en XCOM-achtige scenario’s zijn niet al te uitdagend, maar het verhaal staat wel als een huis en daar draait het in deze game uiteindelijk om. OneCity biedt een interessante achtergrond waar ik in toekomstige hoofdstukken maar wát graag meer van zou zien. Ik houd de toekomstige content dus goed in de gaten!
