Detroit: Become Human

Detroit: Become Human pakt de huidige technologie bij zijn lurven en reist twintig jaar verder in de tijd om de angsten die wij momenteel hebben, te projecteren in een game. We zijn in Detroit in het jaar 2038 en androïden hebben een plek gekregen in onze maatschappij; menselijke robots die onze (vuile) klusjes doen, werk verrichten waar een mens geen zin in heeft en verplicht zijn de mens hierin te gehoorzamen. Eigenlijk de robots die wij tegenwoordig hebben, maar dan met een stukje bewustzijn. Een gevaar dat de Terminator-films al aansneden, want wat zou er gebeuren als de androïden weerstand bieden tegen deze ‘slavernij’?

Kara, Connor en Markus

In de nieuwste game van Quantic Dream (Heavy Rain, Beyond: Two Souls) krijgen we drie personages onder de knoppen: Kara, Connor en Markus. Ze zijn alle drie androïde robots en zijn onderdeel van CyberLife, het bedrijf dat in 2022 de eerste menselijke robots uit de fabriek liet rollen. Het idee? Deze androids laten helpen in het huishouden, pakketjes laten ophalen, op de kinderen laten passen, banen laten overnemen die mensen niet meer willen uitvoeren of zelfs sexdroids – voor de spannende 18+-avontuurtjes.

Het klinkt als een droom voor menig mens, want deze robots hebben geen menselijk bewustzijn, tonen geen emoties en doen letterlijk alles voor je. Er zitten echter ook kanttekeningen aan, want door de androïden is de werkloosheid enorm gestegen en worden talloze robots mishandeld want ja, ze bieden toch geen weerstand. Een vorm van nieuwe slavernij? Zo zou je het kunnen zien.

Steeds meer mensen beginnen de androids dan ook te haten en op een bepaald moment draait alles 180 graden om. Door software-instabiliteit beginnen de robots emoties te ontwikkelen en in te zien dat mishandeling ethisch niet verantwoord is. Dat is het begin van weerstand en opstand. Kara leeft bij een man met zijn dochter Alice, ze zijn arm en de vader is nogal agressief. Na meerdere voorvallen is Kara er klaar mee en neemt Alice in bescherming. Een verhaal van vluchten begint. Markus verzorgt een oude kunstenaar die goed is voor deze android, maar door een gebeurtenis wordt dit alles verstoord. Markus is verloren en moet zichzelf redden. Connor is een androïde die door CyberLife is gestuurd om de politie te ondersteunen en Hank is zijn menselijke partner. Door opkomende onrust, waaronder moorden door vermeende androids die in dat geval ‘deviants’ worden genoemd, is het vertrouwen in de androïde robots weg. Jij moet met deze drie personages het vertrouwen van de mensheid terugwinnen, of juist tegen de mensen keren. Jij bepaalt hun verhaal.

Keuzes en de consequenties

Detroit: Become Human is weer een typische Quantic Dream-game, waarin we veel cutscenes krijgen die bomvol quick time events (QTE’s) zitten en keuzes in dialogen die de nodige consequenties kunnen hebben. Dus voordat je gaat klagen over dat het een interactieve film is en het spel te weinig gameplay bevat, dat klopt, maar dat weten we inmiddels van deze games. Het is een echte hate it or love it-stijl en het heeft zo zijn eigen charme. Detroit: Become Human is echter uitgebreider dan ooit.

Of het nou de enorme, kleurrijke stad is waar je enige vrijheid in hebt, of de flowchart die na elk hoofdstuk jouw pad van het verhaal toont. Het is wel duidelijk dat de studio enorm veel werk heeft gestoken in de game en in het butterfly effect-element. Jij bepaalt namelijk het verloop van het spel en ja, er kunnen net als in Heavy Rain personages sterven. De consequenties zijn her en der van desastreuze aard en je ethische en morele waarde wordt flink op de proef gesteld. Pak je het wapen, lieg je dat je een robot bent, vecht je terug of ren je weg? Het is een kleine greep uit het arsenaal aan keuzes dat uit de kast is getrokken. Een klein hekelpunt is dat de keuzes vrijwel altijd uit één woord bestaan en het hierdoor niet altijd duidelijk is wat de context is.

Naast de juiste keuzes maken in dialogen of de eerdergenoemde overlevingsaspecten, zul je in Detroit ook op zoek moeten naar informatie die later te gebruiken is. Heb je een naam ontdekt, weet je meer over die ene familie, dan kun je dat gebruiken in dialogen. Daarmee is vertrouwen te winnen of je helpt jezelf te overleven. Door de omgeving te onderzoeken, vind je meerdere vluchtwegen, maar ook manieren om ‘nieuwe’ paden vrij te spelen. Als je meer informatie hebt, zijn er namelijk meerdere dialoogkeuzes die in je voordeel kunnen werken. Zo is het voor de moordzaken handig om als Connor zoveel mogelijk aanwijzingen te vinden, zodat je de mogelijke moordenaar sneller op het spoor bent. Voor Kara is het zaak uit handen van de politie te blijven en het vertrouwen van Alice te winnen en met Markus moet je de androids achter je zien te krijgen. Op die manier is het opbouwen van relaties en banden van groot belang, als je dit wilt.

Je krijgt hulp in het zoeken naar informatie, want de robots kunnen de omgeving scannen. Het beeld bevriest dan als je de R2-knop ingedrukt houdt, waarna je de camera 360 graden kan draaien en op zoek moet naar gele icoontjes. Eenmaal uit deze scanmodus kun je de interactie met de eerder gevonden icoontjes aangaan. Deze scantechniek is met Connor ook te gebruiken om aanwijzingen te vinden en reconstructies te maken van gebeurtenissen. Deze feature is heel vet om Detroit een stuk interactiever en dynamischer te maken.

Tijd om te lopen

Het leuke aan het onderzoeken en op zoek gaan naar informatie is dat er vaak een beperkte tijd is. Na een hoofdstuk zie je een flowchart met al jouw keuzes die in dat hoofdstuk zijn gemaakt. Niet alleen ‘ontdekt door de politie’ of ‘uit de handen gebleven van de politie’ staan bijvoorbeeld aangegeven, ook alle clues en extra’s die je gevonden hebt. Dan weet je dat je bij een volgende speelsessie beter en sneller de omgeving moet scannen om alles te vinden.

Helaas werken de mechanics niet altijd mee om dit te verwezenlijken. In veel gevallen heb je volledige controle over de camera en je personages, maar de camera kiest door cinematografische redenen ook zijn eigen weg waardoor deze af en toe verspringt. Als je per ongeluk de stick van het lopen draait als ook de camera is gedraaid, loopt jouw personage soms een andere kant op. Het is wat onwennig wat niet te vermijden lijkt. Quantic Dream heeft hier vaker last van, maar dat komt puur door de cameracontrole uit handen te nemen. Gelukkig is het sporadisch storend en weet je op den duur hoe je moet reageren.

Oorgasme, ooggasme, smaakgasme

Niet alles in de gameplay is even verfijnd uitgewerkt, maar dat zit de totale ervaring niet in de weg. Zodra je de wereld van Detroit instapt, kijk je je ogen uit. Diverse omgevingen die het ene moment zonnig zijn, dan weer regenachtig, dan weer bedekt met sneeuw, het is een pareltje om naar te kijken en om naar te luisteren, want alles is zo gedetailleerd. Zeker omdat de stad in 2038 modern is, maar niet te modern. Ja, er leven androids en er zijn hologrammen die normale beeldschermen en televisies hebben vervangen. Echter, het ultramoderne science fiction-thema blijft uit en dat is best fijn.

Detroit: Become Human zet een menselijke, vrij realistische samenleving neer met een setting waar we best heen kunnen gaan in de toekomst. En met alle ontwikkelingen op robotgebied, met robots die beter zelfstandig kunnen functioneren, tegen een stootje kunnen en salto’s kunnen maken, zet Quantic Dream een universum neer dat misschien wel een profetie kan zijn. Als robots daadwerkelijk zo zelfstandig worden, moeten we niet schrikken als ze ooit in opstand komen. Daarnaast is de kwaliteit van het geluid zeer goed; de soundtrack, de omgevingsgeluiden, de dialogen die je opvangt, het werk van de stemacteurs, allemaal hoogstaand en het is door de hele game genieten.

Conclusie

Een pracht van een game, dat is Detroit: Become Human. De ontwikkelaar heeft de mogelijkheden flink uitgebreid door de omgevingen groter aan te laten voelen dan ooit, de keuzes in dialogen vol met ethische en morele waarde te stoppen en als nieuw onderdeel het onderzoeken te introduceren. Hierdoor keert het concept van QTE’s en dialoogkeuzes maken wederom terug, maar voelt het toch verfrissend aan. Dit komt mede door het thema. Jij speelt als androïden die moeten kiezen tussen het blijven gehoorzamen van de mens of het heft in eigen hand nemen en vrijheid te eisen. Het is een ongelooflijk heftige rit op meerdere manieren: personages kunnen sterven, je moet ethische keuzes maken of je robots als levende wezens ziet of niet, en de game biedt heel veel spannende en intense momenten.

Het thema past daarnaast heel goed bij de ontwikkelingen in onze eigen samenleving en hoewel het enge wendingen kan hebben, is het ook een heel gaaf thema. Tel daarbij op dat Detroit: Become Human audiovisueel van zeer hoog niveau is en dat het uitgebreide web van keuzes kan eindigen op meerdere manieren, en je weet dat je een ijzersterke ervaring tegemoet gaat. Je moet wel de nodige gameplay inleveren en soms wat vervelende camerastandpunten overleven, maar je houdt er een fantastisch verhaal aan over. Quantic Dream levert een zeer fraaie game af waar je achteraf over blijft nadenken.