Het najaar is begonnen, de ziektekiemen grijpen weer om zich heen (vandaar de vertraging) en portemonnees van gamers gaan de komende maanden leger zijn dan ooit tevoren. De golf met toptitels is gearriveerd en er wordt afgetrapt met een uitbreiding. Nou ja, uitbreiding. Monster Hunter World: Iceborne is zodanig gigantisch dat het oprecht als nieuw deel kan worden gezien.
Monster Hunter World heeft vorig jaar een onuitwisbare indruk achtergelaten en het heeft Capcom geen windeieren gelegd. Met Iceborne wordt ruim anderhalf jaar later de al zo grote wereld flink uitgebreid met ijzige vlaktes en enorme gletsjers. Uiteraard vol met nieuwe monsters en oude bekenden met nieuwe trucjes.
Het aangename koude bad
In Iceborne wordt één ding vrij snel duidelijk, er is ontzettend goed geluisterd naar de feedback van spelers en daardoor zijn de kleine minpuntjes uit de game bijna allemaal uitgewist. Allereerst de thuisbasis voor de uitbreiding: Seliana. De grootste pijnpunten van Monster Hunter World waren de onnodige meters die je moest lopen in de veel te verticale hub. Niet erg als je sporadisch even langs gaat, maar elke missie vergt goede voorbereiding en dan begint de hub ontzettend vervelend te worden.
Seliana is echter een geweldig sfeervolle nederzetting, waarin alles lekker binnen handbereik is. Geen ellenlange trappen of liften, maar een knus kamp met oude en nieuwe gezichten. De Canteen wordt nu gerund door een schattige dikke oma kat met de geweldige naam Grammeowster. De Forge is nog steeds beschikbaar voor al je wapens en je huis is nu bereikbaar zonder extra laadschermen.
Seliana is gemaakt om snel je voorbereiding te doen in Monster Hunter World: Iceborne, om zo snel mogelijk weer de actie op te zoeken in het prachtige Hoarfrost Reach. Ondanks dat het prachtige sneeuwgebied een lust voor het oog is, weet Capcom gelukkig ook dat een uitbreiding van tientallen uren in alleen sneeuw kan vervelen. Je gaat ook genoeg nieuwe monsters tegenkomen in de oude gebieden.
De laatste welkome tweak is er eentje op het visuele vlak. Je kan nu skins krijgen die je uiterlijk veranderen, ongeacht welk pantser je aan hebt. Als iemand met lichte OCD is het verschrikkelijk om met een pantser te lopen in vijf verschillende kleuren omdat dit nu eenmaal de sterkste combinatie is. Met Layered Armour kan je nu sterk zijn zonder dat je eruit ziet als iemand die net vier dagen Carnaval heeft gevierd.
IJskoud en keihard
Iceborne heeft ook in de actie wat fijne aanpassingen gedaan en vooral de Clutch Claw kon me bekoren. De grijphaak is af te vuren richting een monster, zodat je makkelijk op je prooi kan klimmen en flink wat schade kan aanrichten. Er zit verrassend wat tactiek in het gebruik van de Claw. Monsters kunnen in een staat van agressie verkeren, waardoor je moeilijker een geslaagd schot kan lossen. Ook kan je met een goed getimed schot van je slinger, terwijl je aan het hoofd van het beest hangt, het hele monster omver knallen en flink wat klappen geven terwijl het zichzelf overeind probeert te spartelen.
Tijdens je eerste gevecht in Monster Hunter World: Iceborne wordt je meteen met de neus op de feiten gedrukt. De uitbreiding gaat genadeloos verder en is een flinke uitdaging voor de ervaren Hunters onder ons. Het is ook zaak om snel aan je nieuwe outfit te werken, want de gear uit de basisgame is vrij snel veel te zwak.
Waar je in World een willekeurig pantser kan maken van maximaal 72 verdedigingspunten, is in Iceborne het zwakste armor bijna veertig punten sterker. Het is dus zaak om de eerste paar monsters als de haaiachtige Beotodus en gigantische Banbaro om te toveren tot een comfortabele broek, helm en pantser.
Doordat Capcom gekozen heeft voor zo’n extreem verschil in sterkte tussen basisgame en uitbreiding hoef je eigenlijk nooit meer te grinden voor onderdelen in oude content. Dat heb je waarschijnlijk al genoeg gedaan anderhalf jaar geleden. Het is alleen wel een beetje vaag dat enkele high-level stukken soms om een bestanddeel vragen uit de basisgame. Meestal heb je daar nog wel een flinke stash van liggen, maar de kans bestaat dat je voor één specifiek item alsnog terug moet naar oude content dat ineens bijna geen uitdaging meer is.
Hommage aan Monster Hunter
Monster Hunter World: Iceborne heeft een enorm pakket aan content voor je klaarstaan. Het is bijna ongelooflijk dat Capcom het “slechts” voor veertig euro in de schappen heeft liggen. Ik ben al tientallen uren kwijt en heb nog geen eind in zicht. Je denkt, net als in de basisgame, meerdere keren dat je eindelijk die laatste uitdaging hebt behaald. Zwetend en juichend na wederom een episch gevecht kom je trots terug naar Seliana, om te horen dat er weer nieuwe gevaren zijn opgedoken. Iceborne is werkelijk waar a gift that keeps on giving.
De tientallen uren content zijn gevuld met enorm veel nieuwe Monsters. Compleet nieuwe vijanden als de eerder genoemde Banbaro, monsters uit de basisgame met nieuwe aanvallen en compleet nieuw gedrag en oude bekenden uit de overige Monster Hunter-games. Denk aan Nargacuga uit Freedom Unite en Glavenus uit Monster Hunter Generations. Dit laat wederom zien hoeveel tijd er in deze uitbreiding heeft gezeten.
De wezens die je al in de basisgame hebt gezien zijn, nogmaals, geen goedkope reskins. Ze hebben een ander uiterlijk, ander gedrag en nieuwe aanvallen. De Coral Pukei-Pukei kan zijn staart gebruiken als waterkanon en een Nightshade Paolumu maakt je het leven zuur door slaapgas los te laten. En niet alleen dat, maar het verspreidt doelbewust de wolk gas met zijn vleugels. De monsters die je dacht te kennen zijn ineens weer een lastige horde geworden.
Voor de professionele jagers
Er is echt weinig op te merken aan Monster Hunter World: Iceborne. Er is echter wel een kleine disclaimer te plaatsen, al maakt dat de game echt niet slecht. Deze uitbreiding is wel bedoeld voor de die-hards die prat gaan op grinden en lange gevechten. Voordat je Iceborne kan spelen moet je de volledige game hebben uitgespeeld. Op het moment dat ik Iceborne bemachtigde, had ik al ruim zeventig uur in de basisgame zitten, maar moest nog een goede acht uur zwoegen om de laatste vier Elder Dragons in World om te leggen.
In Iceborne voelen de gevechten nog uitdagender, maar automatisch ook veel langer. Waar je in de basisgame binnen tien minuten nog wel een Anjanath kon omleggen, heeft mijn kortste gevecht in Iceborne bijna een half uur geduurd. Het is zwoegen, het is heerlijk, maar het is zeer zeker niet voor iedereen. Monster Hunter World: Iceborne is niet zomaar een extra gebiedje “lekker voor erbij” tijdens je basisgame, maar een zuurverdiende bonus die meer voelt als een pittig vervolg dan een uitbreiding.
Conclusie
Capcom doet DLC op de ouderwetse manier (take note EA) met flink wat content voor een eerlijke prijs. Na de twee enorme uitbreidingen van The Witcher 3 en The Frozen Wilds uit Horizon: Zero Dawn hebben we dit soort content veel te weinig gezien de afgelopen jaren. Iceborne doet er zelfs een schepje bovenop. Je krijgt niet alleen een geweldige uitbreiding, maar de vervelende plooien uit Monster Hunter World zijn met deze DLC zo goed als gladgestreken.
De Clutch Claw geeft het vechten een hele nieuwe dimensie, een aantal dozijn aan nieuwe en flink opgepoetste monsters zijn losgelaten in een geweldig nieuwe gebied en de grind om sterker te worden is perfect gebalanceerd. Je nieuwe trofee in de vorm van een nieuw stuk pantser voelt altijd binnen handbereik. Na ruim twintig uur ben ik nog steeds dingen aan het ontdekken. Veertig euro voelt als een koopje.
Capcom is sowieso de laatste twee jaar enorm aan het knallen. Monster Hunter World: Iceborne is naast de basisgame, Resident Evil 2 en Devil May Cry 5 al het vierde geweldige project zonder bullshit van het bedrijf. Heb je een PlayStation 4 of Xbox One, dan raad ik je aan lekker Monster Hunter World in te duiken. Of steun ze door één van die andere toppers op te pakken. Monsterjagers op de pc moeten nog even geduld hebben want Iceborne verschijnt pas begin 2020 op Steam.
