Review: The Sinking City

Wie helemaal prat gaat op de verhalen van H.P. Lovecraft, heeft de laatste tijd aardig wat games om uit te kiezen. Ik noem bijvoorbeeld maar even een Call of Cthulhu. Wanneer je de avonturen van Arthur Conan Doyle’s beroemde Britse detective verkiest, kan ja al wat langer je fix krijgen, mede door de Sherlock Holmes-games van Frogwares. De laatstgenoemde Oekraïense studio tracht met The Sinking City diens repertoire met de hersenspinsels van H.P. Lovecraft te combineren. Is deze Lovecraft/Doyle liefdesbaby de droom van iedere Cthulhu-aanbiddende speurneus of gaat The Sinking City met de titulaire stad kopje onder?

Oakmont, de niet zo ‘Nameless City’ van je natte dromen

Oakmont, Massachusetts. Wie wil er nou niet een keertje heen? Het is waarschijnlijk de natte droom van iedere Lovecrafter. Ook Charles W. Reed – een oorlogsveteraan en privédetective pur sang – houdt het broekje niet droog wanneer hij over het idyllische stadje droomt. Hoe dat zo? Nou, Charles wordt geplaagd door behoorlijk lucide dromen waarin dit ‘Venetië van Massachusetts’ en diens wateren centraal staan en verkeert zo’n beetje ‘Beyond the Wall of Sleep’. Hij wil eigenlijk alleen maar weten waar die leipe dromen op slaan en ene Johannes van der Berg zegt hem te kunnen helpen met zijn zoektocht naar antwoorden. Het blijkt namelijk dat meer Oakmonters een beetje van de wap aan het raken zijn en er dubieuze visioenen op nahouden. Dus hoppakee naar Oakmont, met die slapeloze bloeddoorlopen ogen van je!

Maar ja, je weet wel hoe dat gaat. Je hebt je rechterbeen nog niet op de kade van de haven geplant of de sfeer slaat al om als een blad aan een boom. Oakmont is namelijk verre van een gezellig stadje. De helft van de straten staat blank, de bevolking kijkt je met de nek aan omdat je een buitenstaander bent en om de misère compleet te maken zwerven er ook een hoop agressieve gedrochten rond. Terwijl je nog droog achter de oren moet worden, wordt je meteen aan het werk gezet door een rijke aapachtige bobo wiens zoon vermist is geraakt na een geheimzinnige duikexpeditie. Omdat het toch al je werk is, ga je er maar mee aan de slag. Dit is zo’n beetje de inleiding van je avontuur in The Sinking City, waarin je vooral veel speurwerk moet verrichten voor een ander ‘omdat het nu eenmaal handig in je persoonlijke agenda past’.

Vragen naar/om problemen

De problematiek in Oakmont is namelijk verstrengeld met je eigen drama en de oorzaak van alle abnormaliteiten vormt de bron van jouw visioenen. Gezien je een outsider bent en de bevolking liever de kaken op elkaar houdt, moet je aardig wat hand-en-spandiensten verrichten voordat ook maar iemand wat informatie loslaat. Daarnaast is het ook nog eens zo dat de diverse bevolkingsgroepen het niet even goed met elkaar kunnen vinden en dat je soms dus een keuze moet maken wie je helpt en wie niet, wat zo zijn consequenties kan hebben. Help je de elite omwille van hun invloed, dan is de kans groot dat die vissenkoppen van Innsmouthers hun lippen wat strakker op elkaar houden. Of help je liever de underdog omdat deze nu eenmaal meer kennis van de straat oppikt, met het risico dat je echt alles zelf moet regelen en dus nóg meer moet rondvragen? Fijn joh, van die politieke vraagstukken…

Anyhoe, het is slechts één voorbeeld van de dilemma’s die The Sinking City aan je voorschotelt. Het maken van een keuze hierin wordt over het algemeen makkelijker wanneer je genoeg bewijsmateriaal hebt verzameld, wat je soms doet door scenario’s in een soort spookwereld – oftewel Retrocognition – na te lopen. Om deze info makkelijker te kanaliseren benut The Sinking City de ‘Mind Palace’, een tabblad in je menu waar je vergaarde info en bewijsmateriaal aan elkaar kunt koppelen om zo tot conclusies te komen. Deze mechanic levert een intrigerend extraatje in de gameplay, omdat de geboden conclusies totaal afhankelijk zijn van jouw interpretatie. De manier waarop jij bewijs met elkaar verbindt hoeft niet automatisch te resulteren in de correcte conclusie. Het kan dus zomaar zijn dat je uiteindelijk de verkeerde persoon veroordeelt omdat jij het bewijs op je eigen manier interpreteert. Het is dus erg voornaam om zo veel mogelijk informatie in te winnen en daarvoor moet je ongeveer heel Oakmont doorlopen tot je schoenen beginnen te knellen.

Het is een hoop gevaar of gevaar lopen

Want lopen zul je en veel ook. Jazeker, het gros van je speeltijd ben je bezig met rondbanjeren en een hoop ouwehoeren. Als je dus niet zo van het wandelen bent en al denkbeeldige blaren op je voeten krijgt bij het horen van het woord avondvierdaagse, dan ga je het niet leuk hebben in The Sinking City. Mocht je wel helemaal blij worden van ronddobberen in een iel motorbootje, dan is er toch nog hoop voor je. Frogwares geeft je namelijk de optie om een hoop wandelen in te ruilen voor een periodiek boottochtje in een amper bestuurbaar en zeer instabiel schuitje. Daarentegen heb je in je bootje geen last van wazige wezens die je kop eraf willen knagen, waar je in de straten van Oakmont wel aardig wat risico op loopt. Gelukkig zijn deze infested zones makkelijk te omzeilen (haha, woordgrap nummer zoveel), al moet je dan wel constant gruwelijk omlopen. Later in de game valt er gelukkig wat te fast travelen en hoef je niet helemaal ‘From Beyond‘ te komen, maar de laadtijden maken ook dit niet echt altijd een pretje

De rest van de tijd zit hem dus in praten, of eerder ondervragen. Om tot de juiste conclusies te komen, zul je met aardig wat mensen in gesprek moeten gaan en allianties moeten smeden. Ik kan met een gerust hart zeggen dat je meer moet praten dan je waarschijnlijk leuk gaat vinden, vooral omdat sommige verplichte missies ontzettend doelloos lijken. Discussies voelen af en toe langer dan noodzakelijk en nodigen hierdoor uit tot het overslaan van de dialoog, al werkt dit incomplete info en het maken van verkeerde keuzes nogal in de hand. Gezien het voeren van gesprekken één van de hoofdtaken van een detective is, zul je er dus gewoon aan moeten geloven, al is het wel iets waar Frogwares iets zorgvuldiger mee om had moeten springen om The Sinking City groots te maken. Het is jammer, want het grafische niveau en de goede voice acting maken het overduidelijk dat de ondervragingsmomenten de meeste liefde hebben gekregen.

Enkele zaken waar de moed van in de schoenen zinkt

Uiteindelijk is dit alles niet de grootste doorn in het oog, want dat is gegarandeerd de schietactie, zij het dat deze nog aardig beperkt is als je de kaarten goed speelt. Nu hoef je van een detective-game niet te verwachten dat het schieten zo soepel als een AAA shooter gaat, maar de tijden van ‘clunky oldschool Resident Evil over-the-shoulder’ schieten is echt passé als je het mij vraagt. De game geeft je tijdens laadschermen (die soms dus tergend lang duren) ook het goedbedoelde advies om te vluchten in plaats van te schieten, waardoor je bijna zou denken dat Frogwares zelf het wapengekletter ook niet verkiest. Maar ja, soms moet je nu eenmaal. Tijdens een bossfight bijvoorbeeld. En ja, laat ik het zo zeggen; ik houd van memorabele bossfights en deze zijn zeker memorabel. Alleen niet om de juiste redenen.

Waar ik ook niet zo kapot van ben, is het prestatieniveau van The Sinking City. De game weet in ieder geval niet de kracht van mijn PlayStation 4 Pro zodanig te benutten dat de game soepel draait. Een stotterende framerate is eerder een regel dan een uitzondering en textures laden soms belachelijk laat. Nu valt er wat van te zeggen dat het hier om een open wereld betreft en deze vergen nu eenmaal meer van je systeem, maar Oakmont is nu niet bepaald het boegbeeld van een bruisende, kleurrijke stad. De zon schijnt er sporadisch, de enige stad waar het ooit mistiger was heette Silent Hill en het straatbeeld geeft een nieuwe betekenis aan de titel ‘50 shades of grey’. Ook grenst het gehalte aan detail in de straten van de stad met vlagen aan acceptabel, dus het is best opmerkelijk dat de game zoveel moeite heeft met een stabiele framerate. Raar genoeg draaien de cutscenes en de ondervragingsscènes wel vlekkeloos, terwijl hier het detail juist uit de spuigaten klotst.

Conclusie

De conclusie die ik trek is dat The Sinking City op enkele fronten een aardige game is, maar absoluut geen topper. En dat is jammer, want het verhaal heeft zeker potentie en de H.P. Lovecraft-setting biedt absoluut een hoop mogelijkheden om er een spannende game van te maken. Als detective-game weet de game je toch zeker enkele tientallen uren van de straat te houden – vooral wanneer je dik in de nevenactiviteiten duikt – maar van een imponerende zoek-en-vind-game kan ik helaas niet spreken. Eerlijk gezegd had ik van Frogwares iets meer verwacht, gezien hun ervaringen met de Sherlock Holmes-games. Mocht je dus echt een raging boner krijgen van detective-games of gruwelijk fan zijn van H.P. Lovecraft, dan kun je met The Sinking City aardig wat ‘Dagon‘ vooruit. Ben je op zoek naar een echte, strak gepolijste topper? Kijk dan vooral even verder, of wacht de updates eventjes af. Wat niet is, kan nog komen. We zullen zien ‘What the Moon Brings‘.