Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter

Sherlock Holmes zei ooit: “The point I’m trying to make is that I am the most unpleasant, rude, ignorant and all-round obnoxious arsehole that anyone could possibly have the misfortune to meet. I am dismissive of the virtuous, unaware of the beautiful and uncomprehending in the face of the happy. So, if I didn’t understand I was being asked to be best man, it is because I never expected to be anybody’s best friend.” Een ongemakkelijke klootzak, heerlijk. Dit is in de nieuwe game, Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter, wel anders. Onze detective is namelijk persoonlijker dan ooit, maar of dat positief is?

I cannot live without brain-work. What else is there to live for?

Ons meesterbrein Sherlock Holmes krijgt in The Devil’s Daughter, de achtste game alweer van ontwikkelaar Frogwares, te maken met een volledig andere identiteit. Waar de detective perfect omschreven wordt in de inleiding, is daar stukken minder van te merken in deze game. Reden: de ontwikkelaar wil Sherlock toegankelijker maken en zorgen dat mensen zich meer in de protagonist kunnen inleven. En dat is, ook al voelt het als een vreemde eend in de bijt, prima gelukt. Dit ga je merken in de plotselinge persoonlijke sfeer waar hij in belandt en de vijf verschillende cases die je op moet lossen. De zaken lopen uiteen van moorden tot verdwijningen tot louche praktijken. Doordat de cases allemaal anders zijn en je een scala aan deductieve vaardigheden in je zak hebt, is er aan variatie geen gebrek.

Dat Holmes opeens persoonlijk is, maakt de game onmiddellijk vrijer in zijn doen en laten. Dit komt mede doordat hij een dochter heeft, Katelyn, die besloten heeft terug te keren naar Londen. Het is de rode draad in The Devil’s Daughter, omdat Sherlock een groot geheim achterhoudt omtrent zijn dochter. De menselijke kant van de detective komt bij elke zaak stukje bij beetje meer naar boven als het verhaal over Katelyn steeds duidelijker wordt. Nogmaals, de andere weg die de ontwikkelaar is ingeslagen voelt soms wat raar, maar het past, het werkt en geeft juist iets extra’s aan het narratief.

There is nothing new under the sun. It has all been done before.

Ben je hier eenmaal aan gewend, dan kun je de diverse gameplay ook waarderen. Het oplossen van de verscheidene cases neemt tijd in beslag – ongeveer twee á drie uur per case – en die benut je door mensen te ondervragen, voorwerpen te onderzoeken en aanwijzingen te vinden op kleding van personages, maar ook in je omgeving. De te onderzoeken onderdelen worden met een gele cirkel aangegeven en voelt vrij basic aan. Hier en daar zul je dieper in moeten gaan op de materie door onder andere de deductieve vaardigheden van Holmes op te roepen. Zodoende kun je verborgen voorwerpen en extra informatie vergaren, of mensen aflezen of ze de waarheid spreken. Al deze aanwijzingen kun je terugvinden in je Casebook alsmede in je archiefkast. Hiermee kun je verzamelde informatie, brieven, afbeeldingen, personages en dingen die je hebt opgemerkt in de omgeving met elkaar linken. Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter kent immers een web van details dat aan elkaar gekoppeld kan worden en je kan helpen in je onderzoek.

Deels voelt het verzamelen en uitpluizen van bewijsstukken geforceerd, maar Frogwares laat je ook deels los. Je zult echt zelf details moeten linken, met de speciale gaven van meneer Holmes moeten spelen en logisch moeten nadenken wat je doet of vraagt. Het kan ook tegen je werken in een case, waardoor de oplossing moeilijker te vinden zal zijn. Aan het einde van een zaak heb je verschillende conclusies getrokken en zul je een morele keuze moeten maken. Wie is volgens jou de daadwerkelijke verdachte en wat is zijn/haar lot? Dat bepaal jij en omdat jij zelf grotendeels het onderzoek hebt gedaan, word je er toe gezet goed en logisch na te denken over je besluit. De game laat je in de huid van Sherlock Holmes kruipen en doet dat op deze manier goed.

What one man can invent another can discover.

Echter is detective spelen in Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter niet het enige wat je doet. Holmes besteedt zijn werk ook geregeld uit aan zijn netwerk, zoals een straatschoffie die iemand moet achtervolgen of zijn hond Toby, the best nose of the British Empire. De game kent platformelementen als op daken rondlopen, gevechten aangaan, puzzels oplossen, deuren en kluizen kraken of stealth momenten. Dit is hele leuke variatie om te zorgen dat The Devil’s Daughter boeiend blijft. Jammer is wel dat het spel achterblijft in soepele physics. De gameplay voelt nooit echt heel soepel en bij vlagen zelfs behoorlijk stijf, zoals ook de controls niet even lekker werken. Het is soms onnauwkeurig en daardoor zijn heftige scènes lastig door te komen. Bovendien gaan her en der de meest simpele handelingen fout, vanwege het leveldesign dat steken laat vallen – maar het is vooral de besturing.

En dat is jammer, want de gameplay en diversiteit in de cases en locaties zijn juist wel de sterke kanten, waar dan soepele controls bij horen. Maar ja, als we kijken naar de sfeer, het opgebouwde Londen en de plekken die Sherlock bezoekt, zit dat wel weer goed. De omgevingen zijn groter opgezet dan in de vorige games, helaas is er buiten de verplichte gameplay elementen weinig interactie. Dat kunnen we echter niet verwachten van deze studio, die het nog altijd niet tot hoogwaardige games kan schoppen. Applaus voor de sfeer, de details, het oude Londen en de humor die in The Devil’s Daughter verwerkt zit. Een dikke kanttekening is jammer genoeg de vele en lange laadtijden tussen het reizen naar de verschillende locaties. Je kunt het deductiemenu of je Casebook openen, al heb je daar vaak weinig aan tijdens het laden.

Ook is het zonde, ik had het er al even over, dat Frogwares geen AAA-kwaliteit weet te halen. Dit is te merken aan de stijve besturing, maar eveneens aan de gedateerde techniek die wordt gebruikt. Grafisch ziet Londen er sfeervol uit, de details bleven echter uit, ook bij de personages. Het voelt niet echt als een game van de huidige generatie, waarbij de lip-sync niet gelijk loopt, het wisselen van scènes niet altijd vloeiend gaat en de voice acting ietwat geforceerd klinkt. Het technische vlak is dus een punt dat zorgt voor een vermindering op de ervaring.

Conclusie

Sherlock Holmes heeft vele gedaantes gekend: Oud Londen, modern Londen, een ingetogen Sherlock, een uitgesproken Sherlock en ga zo maar door. In The Devil’s Daughter wordt een persoonlijke Sherlock belicht, die in het begin even wennen is, maar een leuk perspectief biedt aan de serie. Het geeft een andere wending aan de game, die qua verhaal en gameplay prima in elkaar steekt. De diversiteit in de vijf zaken, het geheim rondom dochter Katelyn, de sfeer en gameplay elementen die vrij diep gaan en je door deductieve vaardigheden echt laten nadenken, geven The Devil’s Daughter een positieve slag. De tegenvallende technische aspecten, de stroeve besturing en gemaakte voice acting geven dan weer een bitter gevoel. Al met al wel een zeer vermakelijke breinbreker van een Sherlock Holmes.