Review: Sekiro Shadows Die Twice

Elke keer als From Software met een nieuwe game komt, dan gaat mijn hart sneller kloppen. Enerzijds door de enorme liefde die ik heb voor de studio, anderzijds door de stress van het spelen van zo’n game. De Dark Souls-franchise, Demon’s Souls en Bloodborne worden door veel die-hard fans aanbidt en het is de vraag of Sekiro: Shadows Die Twice ook met open armen wordt ontvangen.

Een nieuwe IP, met een nieuwe setting en een vechtsysteem die compleet op de schop is gegaan. De keuze voor Activision als uitgever heeft ook flink wat wenkbrauwen doen fronsen, maar From Software heeft alle vrijheid gekregen van de Amerikanen. Het resultaat is episch en memorabel, want From en natuurlijk mijn held Hidetaka Miyazaki hebben het gewoon wéér geflikt.

Japan als strijdtoneel

Het is verfrissend dat From Software heeft besloten om voor het Japan uit de zestiende eeuw te kiezen en ook heeft besloten om voor een vaste protagonist te kiezen. Geen zelf gecreëerd misbaksel, maar een eervolle shinobi die door iedereen Wolf wordt genoemd. Hij is de persoonlijke wachter van een jongen, de Divine Heir, die onsterfelijk is en natuurlijk zijn er bad guys die deze krachten willen misbruiken. Door een verloren gevecht met een Japanse krijger tijdens een poging om te ontsnappen met de jongen, is Wolf een arm kwijtgeraakt en voor dood achtergelaten.

Na een onbekende tijd ontwaakt Wolf bij een mysterieuze man die zichzelf de Sculptor noemt en hij heeft terwijl je in coma lag, een prothetische arm aangemeten; de Fang. Het feit dat ik al zoveel kan vertellen over het verhaal, zonder de omschrijvingen van voorwerpen te lezen en vage hints te ontcijferen, geeft al aan dat From Software een toegankelijker verhaal heeft gemaakt. Verschillende personages die je tegenkomt zijn veel duidelijker met hun verhaal, waardoor gamers zonder ervaring met From Software games wel beter weten, waarom ze door een persoonlijke hel gaan.

Ondanks dat, is er genoeg te ontdekken in het Japan van Sekiro: Shadows Die Twice. De diepere verhalen zijn alsnog te ontcijferen door verschillende voorwerpen op te pakken en door vijanden af te luisteren. Ook zijn er flink wat geheime locaties te ontdekken, waar je beloont wordt met een stukje lore of een tof item. Er zijn genoeg interpretaties van het sterke verhaal te maken, maar het heeft deze keer gewoon een duidelijke basis.

Sekiro Shadows Die ontzettend vaak

De echte From Software die-hards zullen misschien wat huiverig worden over een betere toegankelijkheid, maar dat gaat lang niet voor alles op. Sekiro is moeilijk, ontzettend moeilijk en ik durf te zeggen dat het de moeilijkste From Software-game is die ik heb gespeeld. En dat ligt waarschijnlijk meer aan het feit dat ik vecht alsof ik Dark Souls speel, dan dat de game echt zoveel moeilijker is. Alles wat je hebt geleerd van de soulsborne-games kan uit het raam, want in Sekiro vecht je als een echte shinobi. En een echte shinobi heeft natuurlijk maar één wapen nodig; zijn iconische samoeraizwaard.

Alle andere wapens, pantser en zelfs de staminabalk zijn de deur uitgeschopt door From Software. In plaats daarvan speelt posture een grote rol. In essentie is het een staminabalk die alleen volloopt bij het incasseren van aanvallen en doordat de vijand jouw zwaardslagen blokkeert. Zodra je even uit de dekking gaat, loopt de posturebalk weer leeg en kan je weer wat klappen opvangen. Als de balk vol raakt ben je even bevroren en kan de vijand in potentie jou in één klap uitschakelen. Andersom is dit gelukkig ook het geval.

Naast het vechten met je katana, schudt je met de armprothese ook flink wat trucjes uit de mouw. De Fang is je secundaire wapen, waar je een flink aantal krachtige Tools voor kan vinden. Denk aan een bijl, werpsterren, uitschuifbare speer en zelfs een vlammenwerper. Elke Tool is uniek en heeft zijn voor en nadelen tegen alle soorten vijanden. Je kan er drie tegelijk op je prothese zetten en er is dan tussen te schakelen, alsof je van een wapen wisselt in een shooter.

Dit maakt het vechten nog complexer als je tegenover een gevarieerde groep vijanden komt te zijn. Gasten met een houten schild hebben eerst een flink klap nodig met de bijl, om het schild te versplinteren. Vijanden met “the red eyes” zijn des duivels, maar wel extreem gevoelig voor vuur. Gebruik je prothese echter wel met mate, want je verbruikt ammunitie in de vorm van Spirit Emblems. Ze zijn redelijk makkelijk te verdienen met het vermoorden van vijanden, maar je hebt slechts een beperkt aantal op zak. Een slim idee van From om ervoor te zorgen, dat sommige overpowered wapens als de bijl niet teveel gebruikt kunnen worden. Het mag natuurlijk niet te makkelijk zijn.

Mocht je toch overrompeld worden, dan heb je in Sekiro nog de mogelijkheid om terug te keren uit de dood. Zelfs midden in een gevecht. Door jouw band met de Divine Heir, ben je onsterfelijk geworden en kan je vijanden alsnog vermoorden nadat ze dat bij jouw hebben gedaan. Dit kan je altijd één keer doen en soms meer. Er hangen echter ook consequenties aan vast als je dit te vaak doet, maar daarover straks meer.

Dark Souls in Japan?

From Software heeft een hele herkenbare werkwijze, als het gaat over het ontwikkelen van een game en er zijn inderdaad veel vergelijkbare elementen tussen Dark Souls en Sekiro. Bonfires hebben bijvoorbeeld plaatsgemaakt voor Sculptor Idols en de Estus Flask heet nu Healing Gourd. Maar het is te makkelijk om Sekiro: Shadows Die Twice om te dopen in Dark Souls Japan.

Sekiro heeft namelijk echt een eigen smoel in ontzettend veel manieren. Naast het compleet veranderde vechtsysteem is het grootste verschil met Dark Souls, de bewegingsvrijheid die je hebt met Wolf. Je kan zwemmen, springen en je kan slingeren met een grijphaak aan je prothese. De laatste twee dingen ga je veelvuldig doen, want de levels zijn veel verticaler dan we gewent zijn van From Software. En door de grote veranderingen in leveldesign en bewegingsvrijheid is een andere verandering pontificaal aanwezig: stealth.

Voor de eerste keer in een From Software game heb je de volledige vrijheid hoe je de game speelt. Je kan proberen een heel kamp uit te moorden door de deur in te trappen en iedereen in mootjes te hakken. Maar als dat niet lukt dan kan je altijd nog proberen elke vijand één voor één uit te schakelen door ze te besluipen. Dit is zelfs met eindbazen te doen, al hebben deze meestal meerdere levensbalken. Je zorgt echter wel meteen voor een goede voorsprong.

From Software is met Sekiro ook iets toegankelijker geworden op een aantal fronten, maar het maakt de game niet per se makkelijk. De savepoints liggen veel dichter bij elkaar in de game dan in Dark Souls en er zijn er ook aanzienlijk meer. Ook worden bepaalde zijmissies niet meer zo vaag uitgelegd, maar krijg je vooral in de eerste helft van de game veel duidelijker opdrachten van niet-speelbare karakters. Het wordt zelfs op een stukje papier geschreven, zodat je de opdracht nog even terug kan lezen in de menu’s. Het levert misschien iets in aan mystiek, maar het maakt de verhalen niet minder tof.

De bloesem van progressie

De grootste verandering als het gaat om toegankelijkheid is de manier van levelen. Je hoeft niet meer langs een Fire Keeper om te verdrinken in grote tabellen vol statistieken en verschillende upgrades. In Sekiro is dit gereduceerd tot twee hoofdstats; Vitality en Attack Power. Eerstgenoemde is je health en de posturebalk, die te vergroten zijn door Prayer Beads te verzamelen. Elke keer als je er vier bemachtigd, dan kan je bij een Sculptor Idol je Vitality verhogen. Prayer Beads zijn meestal een beloning als je een mini-boss hebt verslagen en soms zijn ze te vinden op moeilijk begaanbare plekken.

Attack Power is net zo gemakkelijk te versterken. Hiervoor heb je Memories nodig en elke Memory is automatisch één level. Het nadeel? Memories zijn uitsluitend te verdienen door bosses te verslaan, die natuurlijk weer extreem lastig zijn.

Doordat je alleen een zwaard en prothese hebt, lijkt het op het eerste gezicht dat je maar weinig keuze hebt in hoe jij wilt spelen. Maar gelukkig is het in Sekiro: Shadows Die Twice opgelost met een aantal skilltrees. Hiermee kan je passieve skills en aanvallen vrijspelen, in verschillende soorten stijlen die geheel naar eigen smaak zijn aan te passen.

Skillpoints zijn te verdienen door vijanden te verslaan, waardoor er een balk volloopt. Als je een balk voltooid, dan krijg je één skillpoint die niet meer verloren kan gaan, want ga je dood dan verlies je de helft van de balk waar je mee bezig bent en je geld. Dit is dus in feite het strafelement in Sekiro, met als grote verandering ten opzichte van Souls in Dark Souls, dat je de verloren XP niet meer terug kan krijgen. Of je moet heel veel geluk hebben dat je hulp van boven krijgt in de vorm van Unseen Aid.

Deze mechaniek geeft je een kans op een respawn, zonder het verlies van XP en geld. De kans op Unseen Aid wordt echter kleiner als je te vaak doodgaat en te vaak je resurrection inzet. Er vormt een ziekte om je heen genaamd Dragonrot en die zorgt ervoor dat de kans op Unseen Aid drastisch wordt verlaagd. Ga dus niet te vaak dood, al is dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.

Is Sekiro de perfecte krijger?

Het nieuwe concept van Sekiro is enorm goed uitgewerkt en From Software heeft in mijn ogen een bijna perfecte game op de markt gebracht. De game is naast uitdagend en mooi om te spelen ook prachtig voor het oog. Het is allemaal veel kleurrijker en afwisselender dan de donkere kerkers en kastelen in soulsborne-games. Japan is één groot doorlopend level, met verschillende routes en geheime gebieden zoals we dat van From Software kennen.

Als ik dan toch moet geen mierenneuken, dan zijn er misschien twee puntjes die minder zijn. Technisch is de game nog niet perfect. Er is 60fps beloofd op de PlayStation 4 Pro, maar het lijkt erop dat Sekiro er iets onder zit. Gelukkig zijn er bijna nooit echt storende framedrops, dus de ‘overlast’ is zeer beperkt.

Ten tweede had de game wel iets meer variatie mogen hebben in vijanden en dan vooral de wat grotere types. Het zijn er in principe wel aardig wat, maar soms kom je een mini-boss tegen met exact hetzelfde uiterlijk en moves als een eerdere. Alleen heeft het nu een ander kleurtje en een andere naam.

Het volgende punt is misschien een dooddoener, maar de game is simpelweg niet voor iedereen weggelegd. Dit is ondertussen wel bekend, want koop je iets van From Software, dan kan je ook alvast een extra controller aanschaffen. Het is geen punt van negativiteit, maar meer een waarschuwing voor de onschuldige zielen die niet klaar zijn voor een echte uitdaging.

Conclusie

Sekiro: Shadows Die Twice is een glorieuze terugkeer van From Software. Het is een compleet nieuw idee, met slechts een vleugje Dark Souls en bijna alles is perfect uitgevoerd. De combat, de progressie, het verhaal, het uiterlijk, de muziek, de bossfights; bijna alles is tot in de puntjes verzorgd. Vooral de stealth en verticale gameplay zorgt voor een frisse wind in Sekiro en voor het hele oeuvre van From Software.

Wat lichte technische probleempjes en een aantal dubbele bazen zijn de enige kleine minpuntjes, maar zijn bijna verwaarloosbaar. Het is vijftig uur genieten. Sekiro is zonder enige twijfel een Game of the Year-kandidaat en ik ben heel benieuwd of we nog meer gaan zien van de shinobi.