Preview: Hands-on met Ace Combat 7

Voor bijna vijf hele jaren heeft de Ace Combat-franchise stilgestaan. Ironisch, gezien de straaljagerserie van origine natuurlijk geen stilstand erkent. De franchise prefereert van oudsher snelheid en explosieve actie boven alles wat als subtiel ervaren kan worden.

En over nog geen twee weken staat Ace Combat 7: Skies Unknown dan eindelijk te verschijnen. Een terugkeer naar de vliegensvlugge gameplay, nu in een gemoderniseerd jasje gestoken. Nog altijd razendsnel en met een lachwekkend serieus verzinselverhaaltje, maar nu met meer precisie dan ooit tevoren. Vliegt deze game straks al diens voorgangers voorbij?

Alternatieve realiteit, met een vleugje Trump

Als brokkenpiloot ben ik persoonlijk misschien niet de beste Ace Combat-speler, maar mijn hemel; Skies Unknown heeft een verhaal om op te slobberen. Allereerst keert de alternatieve realiteit van de Ace Combat-franchise in volle glorie terug, met wederom een levensechte-maar-niet-heus plotlijn om vanuit de lucht uit te vechten. En dat is er eentje die zichzelf zó Japans serieus neemt, dat de studio achter deze game donders goed weet hoe belachelijk het geheel eigenlijk is.

Allerhande details daargelaten, is alleen de opzet van de fictieve verhaallijn al even hilarisch als verwarrend.

In het continent van Usea gooit het koninkrijk van Erusea een reeks drone-aanvallen richting buurland Osea — ja, ik was de draad hier ook al even kwijt — waarbij de vervallen republiek erin slaagt een fokking lift naar de ruimte over te nemen. Wat het doet en waarom, al sla je me dood, maar het ding werd door het ene land gebouwd en de conto is vervolgens naar het andere verzonden. Voel je vrij hier je eigen, uiterst geëngageerde Trump-referenties in te vullen.

Zodoende ontketent zich een oorlog tussen twee landen die aanvankelijk sowieso al niet uit elkaar te houden waren. Ondertussen is een omstreden president vermist, vervalt een republiek terug naar een koninkrijk, prefereert de publieke opinie de aanvallers en, fuck it, volgen we ook nog eens het verhaal van hobbyklusser Avril Mead, die er aanvankelijk geen drol mee te maken had.

Boeit het iemand nog? Nee, natuurlijk niet. Maar het blijft hilarisch om te zien hoe de Japanners het hele schouwspel haast té serieus nemen, onderwijl we met “Trigger” gewoon legio explosieve straaljageravonturen mogen beleven. Mij hoor je niet klagen; ik heb enkel gegniffeld en genoten.

Suicide Squad per straaljager

En Triggers gehele plot is daarmee ook des te interessanter. Zoals onze Leon al beschreef in zijn Ace Combat 7 hands-on op Gamescom, is Trigger ten dode opgeschreven. Door zijn (ongetwijfeld onjuiste) veroordeling tot “Spare Squadron” begeeft Trigger zich onder een soort Suicide Squad in de lucht. En als roekeloos kanonnenvoer heb je uiteraard niets te verliezen, wat de actie natuurlijk des te beter maakt voor ons als spelers.

Nog altijd worden we gezeteld in (semi)realistische vliegtuigen en netjes gebriefd in militair jargon, maar van zakelijke richtlijnen is geen sprake. Des te beter ook, want Ace Combat neemt zichzelf in gameplay natuurlijk weer minder serieus. De actie is explosief en over-de-top als altijd, maar wordt met Skies Unknown her en der wél van interessante vernieuwingen voorzien.

Dezelfde straalmotoren, nieuwe engine(s)

Zo is allereerst het visuele overkomen van Ace Combat flink op de schop gegaan. Niet alleen ogen de straaljagers en hun omgevingen mooier dan ooit in Unreal Engine 4 en de nieuwe techniek brengt ook verfrissende gameplay mee. Dikke wolkenbedden zijn nu in haast elke missie wel te vinden, en die delen op hun beurt tactische beschutting uit, in ruil voor minimale zichtbaarheid. Een afweging die zich vrij organisch op komt doemen voor verschillende spelers en strategieën.

Daarnaast dienen ook de straaljagers zelf meer progressie te bieden door de zogenaamde Aircraft Tree. Van level op level kunnen spelers nieuwe vliegtuigen, verschillende onderdelen, cosmetische emblemen en speciale wapens verdienen om zelf tot de ultieme build te komen. Een terugkerende feature uit eerdere Ace Combat-titels, maar nu dieper en ingrijpender dan voorheen. Althans, zo geldt de belofte.

Bovendien lijkt het concept van “je eigen vliegtuig” bouwen beter aan te slaan op het narratief van Ace Combat. Van origine is Spare Squadrons veroordeelde Avril een vastberaden tante die met liefde sleutelt aan straaljagers, en meer dan ooit lijkt dat in lijn te zitten met wat de spelende doelgroep ook zoekt. Lekker klussen en customizen naar wens dus.

Vliegen in virtual reality

Een laatste en vrij unieke nieuwigheid laat zich, jammer genoeg, hullen in exclusiviteit. Ace Combat 7 is namelijk voorzien van een alternatieve verhaallijn die zich volledig in virtuele realiteit afspeelt. Maar dan enkel PlayStations eigen VR, welteverstaan. Enerzijds is dat gigantisch vet omdat het verrassend natuurlijk voelt, anderzijds jammer omdat lang niet iedereen er van kan genieten.

Nee echt, je gunt meer spelers een ervaring als Ace Combat 7 in VR. Het extraatje ontstijgt de gimmick die veelal rond het imago van VR zweeft. Weliswaar is de lengte van het VR-verhaal onduidelijk, maar de impact kan direct gevoeld worden. Een virtual reality jasje past Ace Combat als geen ander.

Dat komt met name voort uit een portie vanzelfsprekendheid die enkel in VR (en het liefst met een flightstick) voorkomt. Niet langer hoef je na te denken over hoe je stuurt of om je heen kijkt; je zit immers ín dat fictieve vliegtuig. Als speler kijk je zelf rond, interpreteer je je positie sneller en voel je de actie daardoor des te beter. Weliswaar lastig om uit te leggen, maar zo is VR.

Puur anekdotisch, maar ik vond het veelzeggend hoe natuurlijk mijn lichaam de besturing oppakte. Even blind grijpen naar een joystick en throttle, maar vanuit daar was het puur muscle memory. En dat komt dan van een brokkenpiloot die zelden in VR zit, noch die flightstick ooit aangeraakt had. Maak ervan wat je wilt.

Wat te verwachten met z’n achten

De enige onzekerheid voor Ace Combat 7, ligt op dit moment puur in de multiplayer. Daarvan is tot dusver nog weinig vertoning geweest. Met drie uitgebreide aanrakingen met het verhaal en één in de niche-gerichte virtual reality, blijft het samenspel alweer even uit.

Bandai Namco verzekert daarentegen wel de komst van een multiplayer, met maar liefst twee modi bij launch; respectievelijk je gebruikelijke Team Deathmatch en een nieuwe “Battle Royal”. Verwacht van dat laatste echter absoluut geen gigantische taferelen à la Battlegrounds, want beide modi zijn vrij standaard competities tussen acht piloten.

Hoe Skies Unknown zichzelf nu profileert, lijkt het ontwikkelteam zich ook absoluut niet te richten op een ijzersterke multiplayer. Misschien jammer voor de liefhebbers van het vorig jaar gesloten Ace Combat: Infinity, maar een over-de-top narratief en welverzorgde VR-modus lijken de leegte sowieso al goed te kunnen vullen.

Voorlopige conclusie

Het heeft even moeten duren, maar Ace Combat 7 heeft zich op en top geprepareerd voor een geslaagde sortie. Het haast banale verhaal belooft een gepaste hoeveelheid Japanse serieusheid tegenover overdreven nonsens, terwijl de straaljageractie weer hoog in het vaandel vliegt. Tel daarbij een veelbelovende Aircraft Tree vol customization én een interessante (al dan wel exclusieve) VR-modus op, en Skies Unknown blijkt barstensvol nieuwigheid voor snelheidsduivels.

Dat de multiplayer zich dan nog in onbekende hemelen verkeert, dat moeten we dan nog maar even voor lief nemen. Een beetje straaljagerfanaat weet in ieder geval waarvoor de flightstick weer afgestoft mag worden in de komende weekjes…

Ace Combat 7: Skies Unknown verschijnt 18 januari op PlayStation 4 en Xbox One. De pc-versie van het spel staat vervolgens gepland voor een release op 1 februari, enkel via Steam. De losse verhaallijn in virtual reality is een exclusieve bonus, die alleen werkt op PlayStation VR.