Review: Ace Combat 7: Skies Unknown

Ace Combat is terug van weggeweest! Met Skies Unknown herrijst de razendsnelle serie uit zijn as als een feniks met een straalmotor. Explosieve actie vanuit de cockpit én een terugkeer naar een dramatisch net-niet-echt verhaal. Is dit de Ace Combat die snelheidsduivels onder ons verdienen?

Terug naar de Strangereal

Ace Combat 7: Skies Unknown is allereerst een terugkeer naar de Japanse succesformule. Voor dit zevende deel keerde Bandai Namco terug naar het “Strangereal”-universum, terwijl ook de gameplay een kleine sprong terug in de tijd maakt. Een weloverwogen stapje terug. Met ietwat versimpelde straaljagerfuncties is Skies Unknown toegankelijker dan ooit, terwijl het wél de actie biedt waar liefhebbers voor terug willen keren.

Die twee pilaren, het verhaal en het vliegen, maken van Ace Combat 7 per direct een succesformule op zichzelf. Terwijl een internationaal conflict ontketent en talloze karakters hun eigen, hyperbolische perspectief daarop bieden, mag jij als een gezichtsloze strijder de sterren van de hemel schieten.

Skies Unknowns verhaal wijdt daarbij ambitieus uit over nationalisme, technologie en loyaliteit, maar doet dat in een haast uncanny Japanse stijl. Het geklets over je radio is daarbij immer overdreven gewichtig gebracht, wat op zijn eigen manier tot hilariteit kan leiden. Het neemt zichzelf haast ironisch serieus, vaak met vertederende gevolgen.

Terwijl luitenant-kolonels over en weer hun expositie over de geopolitiek roepen, ben jij gewoon SAM-geschut neer aan het raggen en G-bochten aan elkaar aan het rijgen. En lekker dat het voelt!

De hoogte én de diepte in

Die explosieve gameplay in kwestie, is precies waar Ace Combat 7: Skies Unknown de spijker op zijn kop slaat. Het besturen van een vliegtuig is misschien geen simulatie-achtige praktijk, maar een simpele handeling die direct bevredigt. In wezen is het aantal verschillende aanvallen, bewegingen en tactieken beperkt, maar de diepgang zit juist in het bemeesteren van de vliegkunst.

Qua missiestructuur komen missies vaak uit op simpele arken — pof die vijanden neer en doe het snel — maar het pleziert als geen ander. Nét achter een vijandig vliegtuig duiken na een strakke G-bocht, perfect een viervoudige raket lanceren en snoeihard door de explosies razen: dát zijn die dopaminemomentjes in Ace Combat 7.

Vanuit die verheerlijkte hoogvliegers volgt een soort natuurlijke drang om beter te worden, sneller vooral. Aan de hand van een heldere puntentelling verdien je per missie (en multiplayer-potje) een hoeveelheid MRP, die vervolgens weer uitgeven kan worden in de zogenaamde Aircraft Tree. Des te beter je vliegt, des te meer onderdelen, speciale wapens en vliegtuigen je vrij kunt spelen.

Dat RPG-achtige aspect geeft Ace Combat 7, naast wat extra herspeelbaarheid, een veel persoonlijkere speelstijl. Per missie kun je zelf bepalen wat de beste strategieën zijn en welke wapens zich lenen voor welke confrontatie. Gooi een flinke hoeveelheid verschillende scenario’s in die som en je snapt hoe de game je vanzelf naar meer kunde in kisten leidt.

Zodoende weet Ace Combat 7 je door legio pittige “sorties” te slepen. Telkens weer net iets anders van opzet en omgeving, maar vrijwel altijd over-the-top dramatisch en episch gebracht. Het spel biedt chaos te over, maar met de juiste oefening en afstelling, vlieg je er zalig doorheen.

In de wolken zijn

Hetzelfde geldt overigens ook voor de weersomstandigheden, die voor het eerst in de serie een prominentere rol hebben gekregen. Aan de hand van bewolking krijgen piloten op hun eigen wenken een aantal voor- en nadelen. Enerzijds bieden wolken een natuurlijke beschutting, anderzijds laten ze je inleveren op zichtbaarheid. Daarbovenop komt nog eens het feit dat de vochtigheid je besturing kan doen bevriezen, ook geen pretje middenin een dogfight…

De bewolking borduurt, net als de Aircraft Tree, netjes voort op wat Ace Combat al te bieden had. Beide interessante verbredingen van de gameplay, die de vertrouwde formule toch nét dat beetje nieuwigheid geeft. Misschien niet genoeg om een nieuw miljoenenpubliek naar de serie te trekken, maar desalniettemin vindingrijke toevoegingen voor meer diepgang.

Ingetogen explosief

Dat alles ziet er overigens ook nog eens fantastisch uit. Waar de Ace Combat-serie zich meer dan eens liet omhullen in korrelige texture-soep en té groezelige graphics, oogt Skies Unknown frisser dan ooit. Nog altijd met een militaire soort somberheid, maar nu scherper en overzichtelijker dan ooit. Qua stijl is Skies Unknown nog altijd ingetogen als anders, maar alsnog biedt het meer dan genoeg voor het oog.

Van kleurrijke waarschuwingslampjes tot aan gigantische explosies van drones; de straaljagerwereld slokt je op. Om nog maar niet te spreken van sommige omgevingen en bijbehorende muziek. Epische symfonieën smelten samen met bombing runs in gevaarlijk berggebied of zelfmoordmissies in vijandelijke woestijnen. Op het puntje van je stoel zitten hoeft dan niet alleen voor de adrenaline, maar ook om álles in je op te nemen.

Hoogvliegers onder elkaar

Terwijl de campaign je melodramatisch door niet-bestaande conflicten sleept, mag uiteraard ook een multiplayer niet ontbreken. Mocht je immers die missies dubbel en dwars ge-aced hebben, dan mag je jezelf bewijzen op het online circuit. Middels peer-to-peer potjes nemen piloten het (afzonderlijk of in teamverband) tegen elkaar op, met nóg meer adrenaline tot gevolg, in ieder geval op het gebied van moeilijkheidsgraad.

Ook de multiplayer is daarmee verrijkt met eigen “Aircraft Sets” om aan te maken en uit te dragen. Die stelt je wederom in staat om je een eigen speelstijl aan te meten, alsmede een aantal skins en calltags voor maximale swag-gehaltes. Het biedt wat broodnodige personificatie, al blijft het misschien ietwat beperkt.

Naast eigen speelstijlen en de nieuwigheid van bewolking voelt de multiplayer daarmee wel enigszins mager. Enerzijds geeft het misschien de try-hards de uitdagingen die ze niet in de verhaallijn vinden, maar anderzijds voelt het ook verre van vooruitstrevend.

Dan is het misschien geinig gedaan hoe de topspelers vanzelf een hogere prijs op hun naam krijgen staan (met vergrote balans als gevolg), maar ook dat hebben we wel eens eerder gezien. De multiplayer van Ace Combat 7 biedt wat je ervan zou kunnen verwachten, maar tot dusver niet heel veel meer dan precies dat.

Vliegen in het virtueel

Des te groter de verrassing van Skies Unknowns afzonderlijke VR Mode uiteindelijk dus is geworden. Weliswaar betreft het hier een virtual reality-functie die gedurende een jaar lang exclusief voor PlayStation VR is, maar wát een drie missies zijn dat. Simpeler van opzet, maar nóg doeltreffender in dat sublieme vlieggevoel.

Vooral met bijbehorende flightstick (enkel selectieve HOTAS-modellen worden ondersteund) komt Ace Combat 7 bijzonder goed uit de virtuele verf. Het gevoel voor snelheid, het volgen van je doelwitten met hoofdbeweging en de haast natuurlijke muscle memory tijdens het spelen — het wérkt allemaal in VR.

Dan is de gehele VR Mode misschien nog zo kort en oppervlakkig van stof, het doet je wel naar meer smachten. In VR voelt het allemaal zo ontiegelijk organisch aan, dat je eigenlijk niet meer terug wilt naar het “platte beeld”. Mijn hoop is vooral dat Bandai Namco inziet hoe dit meer dan een gimmick is, om uiteindelijk gewoon de gehele game in die headset te proppen.

Conclusie

Met Skies Unknown heeft Ace Combat niet zomaar een comeback gescoord; dit is een vervolg dat binnen komt vliegen op Mach-snelheid. Binnen de gameplay zijn de juiste zaken weggesneden en is de kern weloverwogen verrijkt, terwijl het verhaal je meesleept door heerlijk oprechte melodramatiek. Samen resulteert dat al in een bijzonder vermakelijk vliegspelletje, maar daar stopt Ace Combat 7 nog niet.

Nieuwigheden als de Aircraft Tree geven Skies Unknown nét dat beetje meer diepgang, terwijl de VR Mode (tijdelijk exclusief voor PlayStation VR) laat zien hoe virtual reality méér dan een gimmick kan zijn.

Dat de multiplayer dan misschien (nog) wat mager overkomt, dat nemen we dan maar even voor lief. Ace Combat 7: Skies Unknown vliegt gewoon uitzonderlijk lekker weg en ik hoop van harte dat Bandai Namco hier in de komende tijd op voort wil borduren. Hopelijk met meer multiplayer en meer virtuele vliegsessies bovendien.