Red Dead Redemption 2 is een voorbode voor GTA 6

Now all of you… all of you, get yourselves warm, stay strong, stay. with. me…. we ain’t done yet.

De woorden van Dutch Van Der Linde galmen door mijn hoofd terwijl ik met kippenvel en met open ogen naar mijn televisie staar. Rockstar flikt het gewoon weer, zeg ik hardop tegen mezelf. Weer, ja. Want hoe blij ik ook word van Red Dead Redemption 2, vanaf de release van de game spint er nog een titel door mijn gedachte: Grand Theft Auto 6.

Nu hoor ik je denken, dat duurt nog minimaal vijf jaar en we weten in principe helemaal niets over de game. Daar heb je inderdaad ook gelijk in. Wel is er op dit moment een vage schim te zien voor ons gamers. Een vage schim die tegelijkertijd paardenpoep in onze ogen gooit, zodat het nog vager wordt voor onze ogen. Die schim is Red Dead Redemption 2.

Wat zagen we eerder?

Het is allemaal wel leuk en aardig, dat ik denk dat Red Dead 2 een voorbode is voor Grand Theft Auto 6, maar dit zeg ik natuurlijk niet zomaar. Als we terugkijken naar oudere games van Rockstar, dan zie je dat deze altijd iets over de volgende game vertellen.

Zo zagen we het weapon wheel veranderen, een fundamentele upgrade van het oude wapenselectiemiddel al in Red Dead Redemption terug. Ook het online gedeelte van GTA 5 zagen we in zekere mate terug in RDR1. Zo had je in Red Dead Redemption al een bepaalde vorm van free-roam en co-op-missies. Uiteraard is dit in Grand Theft Auto 5 een stuk uitgebreider, maar dat haalt niet weg dat het analyseren van de originele Red Dead Redemption ons al het een en ander liet voorspellen over GTA 5.

Er zijn echter ook andere games van Rockstar die een voorbode waren voor het vervolg. Neem bijvoorbeeld GTA 4. Dit was de eerste Rockstar-game die de Euphoria Engine toepaste op de manier zoals we hem vandaag de dag nog steeds kennen. De manier van vallen, de schade van verkeersongevallen en veel van de schietelementen zagen we terug in de latere games van Rockstar.

Realisme in de 21ste eeuw?

Hoog tijd om Red Dead Redemption 2 onder de loep te nemen en te ontdekken wat de game mogelijk voor ons in petto heeft voor Grand Theft Auto VI. Het eerste onderdeel aan Red Dead Redemption 2 wat menig gamer is opgevallen, is het realisme: voor de één een genot, voor de ander maakt het de game te traag. Het feit blijft, RDR2 doet er alles aan om zo realistisch mogelijk te zijn. Het scheren van je gezicht, pomade in je haar doen, je paard voeren, het bereiden van eten. Alles moet zo echt mogelijk lijken.

Nu is dit voor mij in de wereld van deze western-game geen enkel probleem. Tijdens het spelen van de game voel ik me een echte cowboy, levend in de frontier. Ik voel me dan ook niet thuis in Saint Denis met al hun kapsones en ‘oeh, ik douche nu elke twee dagen’.

Ga weg man. De laatste keer dat ik een bad nam, was omdat ik de stukjes schedel van de eerste de beste Lemoyne Raider nog van mijn gezicht af moest wassen. Kortom, het realisme voel ik wel. Maar wat als we dat nu doortrekken naar Grand Theft Auto VI?

Oh nee! Mijn personage is beetje bij beetje aan het sterven omdat hij honger lijdt. Moet ik nu langs de McDonalds gaan om een burger te halen, zoals bijna iedere Amerikaan doet? Of zonder ik me van deze fastfood-cultuur af en ga ik in mijn superdeluxe villa wat gezonds koken? Beïnvloeden deze keuzes uiteindelijk de speelstijl die ik wil aannemen?

Daar komt bij dat, zoals ik eerder al aangaf, de alledaagse zaken in RDR2 mij het gevoel geven dat ik een echte cowboy ben. Iets dat lastig voor te stellen is in GTA 6. Immers, veel van die alledaagse zaken doe ik zelf al: eten, scheren of een auto schoonmaken.

Maar bij alledaagse zaken blijft het niet in Red Dead Redemption 2. Zo moet ik ook mijn wapens schoonmaken, kan ik iemands ledematen verwijderen met een shotgun en moet ik zelfs de haan van mijn revolver aanspannen. Dit zijn dingen die ik graag terug zie in de volgende Grand Theft Auto.

Hinnik hinnik… vroem vroem?

Dan komen we op het volgende punt; de limiet op het aantal wapens dat je bij je kan dragen in RDR2. Wederom een stukje realisme wat ik me moeilijker kan voorstellen in de 21ste eeuw. Immers, ik mag niet zomaar met een volautomatisch aanvalsgeweer op mijn rug lopen. Ook niet in een “vrij” land als de Verenigde Staten van Amerika.

Oké, dus ik moet hem onder mijn jas stoppen? Nee, daar zijn we met Red Dead Redemption 2 juist van af. Wapens die je draagt zijn in eerste instantie verborgen of laat je achter in het zadel van je paard.

Voor Grand Theft Auto 6 kan dit drie dingen betekenen: allereerst kan Rockstar het oude systeem van GTA 5 behouden en je oneindig diepe binnenzakken geven, wat wat mij betreft erg jammer zou zijn.

Een andere optie is dat we gewoonweg minder met grote geweren aan de gang gaan, en meer met pistolen/mini submachine guns. Al is dat onwaarschijnlijk te noemen, het is niet bepaald kenmerkend voor een Grand Theft Auto-game.

Dan de laatste optie, mijn droom. De grote geweren moeten we bewaren in onze bolide. Dit brengt een tactisch element met zich mee. Voordat je een bank berooft, het FIB-gebouw inloopt of gewoonweg elk moment dat er gevaar op de loer ligt, moet je gaan nadenken vanaf de seconde dat je je auto verlaat. Wat neem ik mee, een shotgun en een sniper? Of is een aanvalsgeweer toch beter geschikt voor deze situatie?

Maar ook dit brengt weer kanttekenen met zich mee. Je mag niet gezien worden met de wapens, dat is immers illegaal. Verziekt dit niet de free-roam leukigheid die we gewend zijn? Eveneens wordt het lastig om je wapens te benaderen als je auto niet in de buurt staat. Het is niet een auto gemaakt door Elon Musk die naar je toe komt rijden wanneer je dat wilt, al zou dat megavet zijn.

This world has it’s consolation

Ook de wereld van Red Dead Redemption 2 vertelt ons veel. Ik weet nog goed, toen ik voor het eerst door het stadje Strawberry galoppeerde. De bewoners waren aan het werk, zaten op hun veranda of stapte net van hun paard af om de saloon in te gaan.

Niemand keek op of om, ik was immers een passant die op een normale, rustige wijze de stad in kwam. Er was geen reden om aandacht aan mij te besteden. Het voelde alsof het de wereld om mij heen niet boeide wie ik was en wat ik kwam doen. Wat een heerlijk gevoel is dat.

Ook de ontmoetingen met willekeurige non-playable characters in de wereld van Red Dead Redemption 2 vallen mij op. Soms zie je iemand dood van zijn paard vallen, of vraagt iemand uit het niets of je een wedstrijdje tegen hem wilt spelen. Dit zagen we natuurlijk ook al in eerdere Rockstar games, maar RDR2 doet daar een schepje bovenop.

Hoe vet zou het zijn als dit wordt doorgetrokken naar GTA 6. Ik zie mezelf al een wijk inrijden, niemand kijkt op of om. Gangsters staan in groepjes met elkaar te praten, terwijl ik in mijn ooghoek een verdacht iemand de steeg in zien lopen. Waarop vervolgens uit het niets twee dames midden op de parkeerplaats met elkaar gaan vechten, waarbij de een de ander een blauw oog verkoopt en de gehele situatie dreigt te escaleren. En dat allemaal in slechts luttele seconden.

Howdy partner

Dan komen we bij het laatste en misschien wel meest cruciale onderdeel, de interacties met de NPC’s. Het kalmeren van een agent, het gedag zeggen tegen mensen op straat of het uitschelden van dronkenlappen in de saloon, allen brengen Red Dead Redemption 2 naar een nieuw niveau.

Dit kan rechtstreeks gegoten worden in Grand Theft Auto 6. Een NPC kalmeren als je net tegen zijn auto ben aangereden, een prostituee begroeten op straat of mensen die niet kunnen rijden de huid vol schelden van achter het stuur.

Daarnaast vormt het het kunnen beroven van elk van deze zogenaamde NPC’s, een heerlijk beeld voor GTA 6. Arbeiders, winkeleigenaren of willekeurige zakenlui die íéts te laat nog over straat gaan, allen zijn in gevaar wanneer jij door de straten loopt.

I.E.

Allereerst, wat heb ik rete-veel zin in Grand Theft Auto 6. De ideeën die in deze column beschreven staan maken mij zo enthousiast, het is net dat ik een kind ben die van Sinterklaas enkele nieuwe Fortnite skins krijgt.

Ik zie het al helemaal voor me; ik stap uit mijn dikke auto, trek een pump-action shotgun uit de kofferbak en storm een restaurant binnen. Met de linker-trigger ingedrukt kijk ik naar de caissière en beveel haar de kassa leeg te trekken, en als ze dit niet snel genoeg doet schiet ik een aantal gaten in het plafond. Vervolgens loop ik met een zak geld de zaak uit en stap ik in.

Met de shotgun op de passagiersstoel cross ik weg uit het gebied. Een paar in-game uren later kom ik, als ramptoerist met een geschoren gezicht en een gevulde maag, terug en staan er een aantal politieauto’s rondom de plaats delict.

Sir, do you have any idea what happened here?
Uhh.. no officer, I wasn’t even here.
Hey! You! You’re the guy that walked out of here a few minutes back with a shotgun in your hand!
You must have mistaken me for someone else….

Met loeiende sirenes achter me scheur ik door de straten, vluchtend voor de politie die mij, na het neerknallen van hun collega, het liefst zo snel mogelijk dood zien bloeden.

Grand Theft Auto VI belooft in mijn hoofd in ieder geval een gigantische epos te worden, waar ik mezelf uren in zie verliezen. Welke functionaliteiten Rockstar precies mee gaat nemen, mag de tijd vertellen. Tot die tijd blijf ik in ieder geval lekker dromen over mijn ideale GTA 6.

We can’t fight change – Dutch Van Der Linde